Πανεπιστήμια: Περιμένοντας τους βαρβάρους, «είναι κι αυτοί μια κάποια λύση».

Πανεπιστήμια: Περιμένοντας τους βαρβάρους, «είναι κι αυτοί μια κάποια λύση». Παναγιώτης Ήφαιστος – www.ifestosedu.gr

Περιεχόμενα: 1. Τα γεγονότα. 2. Συγκλητικοί και ο Καβάφης. 3. Η ελληνική κοινωνία αρνείται να αντικρούσει την βαρβαρότητα. 4. Η βαρβαρότητα προσωποποιημένη. 5. Ανυπόληπτη πολιτεία και διολισθαίνοντες διανοούμενοι. 6. Τα αίτια της βαρβαρότητας. 7. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μέλλον. 8. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα.

Πολλά κροκοδείλια δάκρυα για τα επεισόδια στα πανεπιστήμια τίποτα όμως για την ταμπακιέρα, δηλαδή τα αίτια. Προσθέτω λοιπόν στα όσα ακούστηκαν την δική μου εκδοχή για τα γεγονότα και τα αίτια. Η κατάφορη παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου και της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας από βαρβαρικές ορδές δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Εκτός του ότι τα γεγονότα ενέχουν βαθύτερες προεκτάσεις, σημειώνω πως κινδύνεψε η σωματική ακεραιότητα πολλών, συμπεριλαμβανομένης και αυτής του υπογράφοντος.

1. Τα γεγονότα: Οι 6 καθηγητές, μέλη της εφορευτικής επιτροπής για τις Πρυτανικές στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς στις 28 Μαίου 2008, βρισκόμασταν στην αίθουσα 106. Εντεταλμένα, νόμιμα και νομιμοποιημένα κάναμε το καθήκον μας εφαρμόζοντας το πιο δημοκρατικό μέτρο στην ιστορία των ΑΕΙ, την καθολική ψηφοφορία. Τις φήμες για τους επερχόμενους βαρβάρους ακολούθησε οχλοβοή και εντολές να κλειδώσουμε τις αίθουσες ψηφοφορίας. Η παραβίασή τους όμως ήταν εκκωφαντική. Η εισβολή φρενιασμένη και τρομερά βίαιη. Έξω, ο υπόλοιπος όχλος των εισβολέων ούρλιαζαν, έσπαζαν έπιπλα, απειλούσαν θανατηφόρα, πετούσαν βαριά αντικείμενα. Ρυθμικά, επίσης, έκραζαν ανθελληνικά συνθήματα. Αδιάντροπα εξύβριζαν την χώρα που τους θρέφει και τους θεσμούς της. Τα ίδια επαναλήφθηκαν στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας στις 4 Ιουνίου 2008 όταν οι Συγκλητικοί περικυκλώθηκαν και κρατήθηκαν σε απομόνωση επί δέκα ολόκληρες ώρες και στο Αριστοτέλειο του οποίου ο Πρύτανης τραυματίστηκε.

2. Συγκλητικοί και ο Καβάφης: Οι μανιασμένοι νεαροί ανέμιζαν τους λοστούς με τους οποίους έσπασαν τις πόρτες, έκλεψαν την μια κάλπη και τσάκισαν την άλλη, έβριζαν χυδαία και απειλούσαν. Κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία συντόνιζε! Δεν ήταν φοιτητές του Πανεπιστημίου Πειραιώς (ένα δύο ισχυρίστηκαν ότι είναι αλλά δεν το πιστεύω). Ήλθαν από άλλα πανεπιστήμια, όπως οι ίδιοι δήλωναν, και από τα Εξάρχεια. «Γιατί στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;» Διερωτήθηκε ο Καβάφης εδώ και ένα αιώνα για να απαντήσει αμέσως μετά: «Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα. Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν». Η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Πειραιώς στις 28 Μαίου 2008 και η πολιορκημένη Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στις 5 Ιουνίου 2008 τι έπραξαν;

3. Η ελληνική κοινωνία αρνείται να αντικρούσει την βαρβαρότητα. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πειραιώς –προσωπικότητα μοναδικά οξυδερκής και διαυγής– μάταια τηλεφωνούσε ζητώντας βοήθεια. Όμως, ήταν αδύνατο να εισακουστεί. Για κάποιο μυστήριο λόγο η (ελληνική) κοινωνία μάλλον συμπαθεί την βαρβαρότητα (για θυμηθείτε λίγο τα ποσοστά συμπάθειας για τους τρομοκράτες της «17 Νοέμβρη»). Πολλά «μέσα μαζικής παράκρουσης», στηρίζουν την βαρβαρική βία, μιας και είναι ιδεολογικά κουρδισμένοι να στηλιτεύσουν προγραμματικά την «κρατική βία». Σε μικρά ή στρεβλά μυαλά δεν χωρεί η διάκριση μεταξύ άνομης βίας και νομιμοποιημένης βίας: Πολλοί ξεχνούν ή δεν ξέρουν πως από την νοερή εκείνη στιγμή που περάσαμε από την βαρβαρότητα στην εποχή του πολιτισμού, η άσκηση νομιμοποιημένης βίας στις ενδοκρατικές σχέσεις είναι προϋπόθεση ευταξίας και δικαιοσύνης και vice versa. Γι’ αυτό δεν κατανοούν το αυτονόητο, πως δηλαδή η άσκηση νομιμοποιημένης βίας –στην περίπτωσή μας η διαφύλαξη του ακαδημαϊκού ασύλου κατά εγκληματικών πράξεων– είναι προϋπόθεση πολιτισμένου πολιτικού βίου. Την δικαιοσύνη, εξάλλου, δεν την ορίζει ο καθείς με ένα λοστό στο χέρι ή μια μολότοφ. Αυτό είναι βαρβαρότητα. Στην εποχή του πολιτισμού ο καθείς αγωνίζεται για την δική του δικαιοσύνη –φιλελεύθερη, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ισλαμική ή όπως αλλιώς ορίζεται– στο πλαίσιο του συντεταγμένου και εύτακτου πολιτικού βίου.
Οι πολιτικοί, όμως, τι έκαναν; Μήπως δεν γνώριζαν ότι επίκειται άσκηση παράνομης βίας; Αυτοί παγίως σκέφτονται τις ψήφους. Οι αστυνομικοί, ο εισαγγελέας και όλοι οι άλλοι συλλήβδην συν-λειτούργησαν με την απάθειά τους. Έτσι, ενώ η παρέμβαση της πολιτείας μόνο σκοπό θα μπορούσε να έχει την προστασία του πανεπιστημιακού ασύλου από βαρβαρικές πράξεις, την διαφύλαξη της ακαδημαϊκής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή των δημοκρατικών διαδικασιών, οι περισσότεροι έλληνες, για κάποιο μυστήριο λόγο πιστεύουν το αντίθετο. Για να παραφράσουμε τον Καβάφη: Στην Ελλάδα «οι βάρβαροι τελικά νομοθετούν» και οι αρμόδιοι αδρανούν. Επιβάλλεται ο νόμος της ζούγκλας. Καταστάσεις προ-πολιτικές. Τα νεοβαλκανικά κράτη μιμούνται τα χειρότερα και παραμερίζουν τα καλύτερα του δυτικού νεοτερικού προτύπου.

4. Η βαρβαρότητα προσωποποιημένη. Στην αίθουσα 106 του Πανεπιστημίου Πειραιώς, πάντως, αν και κινδυνεύσαμε, η αυτοάμυνα ήταν άσκοπη. Τυχόν δεξιότητές νομιμοποιημένης αυτοάμυνας κατά των 10 περίπου θρασύδειλων νεαρών θα προκαλούσε εισβολή του μανιασμένου όχλου που αριθμούσε δεκάδες ή και εκατοντάδες απειλητικούς και οπλισμένους τραμπούκους που ούρλιαζαν έξω από την αίθουσα. Κυριολεκτικά, εγκληματικά στοιχεία. Με λοστούς απειλούσαν να τραυματίσουν ή και να σκοτώσουν τους καθηγητές τους και τους φοιτητές του πανεπιστημίου. Τα μαύρα σακίδια περιείχαν μολότοφ, προειδοποιούσαν κάποιοι. Πετούσαν, επίσης, δολοφονικά βαρίδια από μόλυβδο. Η ακαδημαϊκή ανεξαρτησία και το άσυλο όπως αποδείχθηκε δεν προστατεύεται από την συντεταγμένη πολιτεία, κυρίως γιατί η ελληνική κοινωνία δεν το θέλει. «Οι εκκλήσεις των Συγκλητικών μας, για να παραφράσω ξανά τον Καβάφη, έμεναν χωρίς ανταπόκριση». Στην χώρα μας «οι βάρβαροι νομοθετούν και οι αρμόδιοι αδρανούν». Λίγο πιο κάτω από τα ερείπια της Ακαδημίας του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, η ιδιόμορφη και παντελώς ανορθολογική ελληνική δήθεν «προοδευτικότητα» θέλει την πολιτεία πνευματικά και θεσμικά κατεδαφισμένη και τους ακαδημαϊκούς θεσμούς έρμαιο αλητείας και βάρβαρης βιαιότητας. Δυστυχώς, δεν είχα κάμερα για να βγάλω την «φωτογραφία του αιώνα», την βάρβαρη εκείνη φάτσα του νεαρού νεόλληνα με το κοτσιδάκι και την κοντή γενειάδα που ανέμιζε εναντίον μου ένα χοντρό λοστό. Δεν είχα ούτε μαγνητόφωνο για να ηχογραφήσω τα βαρβαρικά ουρλιαχτά και τις ύβρεις κατά της πατρίδας μας. Τίθεται πάντως ένα σοβαρό ερώτημα που αφορά όλα σχεδόν τα προβλήματά μας: Τι φταίει για το γεγονός ότι από την δημοκρατία και τον Δήμο της κλασικής Πόλης, οπισθοδρομούμε σε στάδιο προ-πολιτικό, δηλαδή στην βαρβαρότητα: Σ’ ένα κόσμο δηλαδή όπου ο καθείς δυναμώνει με ένα λοστό και επιβάλλει τον δικό του νόμο. Τι ενσάρκωνε η μανιασμένη όψη του νεαρού με το κοτσιδάκι ο οποίος ανεμίζοντας τον λοστό έσπασε την πόρτα, εισέβαλε, κατάστρεψε και απείλησε την ζωή μας; Τι είχε στο μυαλό του; Ποιος είναι ο βιοψυχισμός του; Ποια είναι η «κοσμοθεωρία» του; Τι μεγάλες ιδέες μπήκαν σε μικρό μυαλό; Δεν φιλοδοξώ να απαντήσω εδώ αυτά τα μεγάλα ερωτήματα παρά μόνο να θίξω ακροθιγώς μερικές πτυχές.

5. Ανυπόληπτη πολιτεία και διολισθαίνοντες διανοούμενοι: Η ανυποληψία της πολιτείας οφείλεται σε τρία κυρίως αίτια. Κατά πρώτον, εδώ και πολλές δεκαετίες αν όχι αιώνες η κοινωνία μας θρέφεται από ιδεολογικά ρεύματα που αναμασούν «συνασπισμένοι» τρικυμισμένοι εγκέφαλοι οι οποίοι εργολαβικά υπονομεύουν την πνευματική μας υγεία. Το ιδεολογικό τους εκκρεμές κυμαίνεται, χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, από τις σταλινικές διεθνιστικές νοοτροπίες στον διεθνισμό των συγκαιρινών ηγεμονικών δυνάμεων. Κυμαίνεται όπως λέμε στην καθομιλουμένη από τον σταλινισμό στον νεοφιλελευθερισμό. Ενδιάμεσες αφελείς και α-απολιτικές κοσμοπολίτικες αντιλήψεις επιτείνουν την σύγχυση. Έτσι, η σταθεροποίηση μιας αυτοδύναμης κοσμοθεωρίας που θα στηρίζει την εθνική ανεξαρτησία κωλύεται. Γιατί οι πολίτες να σέβονται και να αγαπούν την πατρίδα τους, δηλαδή τους θεσμούς της και την εθνική της ανεξαρτησία όταν κυριαρχεί μια αλλόκοτη προσδοκία που καλλιεργούν αναρίθμητοι επιτήδειου περί μιας επερχόμενης απροσδιόριστης παγκόσμιας πολιτικής ενότητας! Στον βωμό αυτής της αφελούς και φαντασιόπληκτης παγκοσμιότητας θυσιάζεται η πατρίδα!! Κατά δεύτερον, η πλανητικοποίηση πολλών φαινομένων λόγω τεχνολογίας δημιούργησε ένα αχανή διεθνικό χώρο στο εσωτερικό του οποίου, επειδή δεν υπάρχει κάποια νομιμοποιητική και ελέγχουσα κοινωνία, καταργήθηκε το Πολιτικό γεγονός, δηλαδή ο πολιτικός πολιτισμός. Αυτό γιατί Κοινωνικό γεγονός και Πολιτικό γεγονός είναι έννοιες αλληλένδετες και η διχοτόμησή τους οπισθοδρομεί τους ανθρώπους σε εποχές προ-πολιτικές, δηλαδή βαρβαρικές. Σ’ αυτόν τον εν πολλοίς κοινωνικά αχανή χώρο διεθνικά εκκολαπτήρια γεννούν τα αυγά εξωπολιτικών φιδιών που γλιστρούν ανεξέλεγκτα και διαφθείρουν τις κοινωνίες-στόχους. Στα κοινωνικά ανεξέλεγκτα διεθνικά παρασκήνια είναι φυσικό να «συνωστίζονται» πλήθος μωροφιλόδοξων, κατασκόπων, υπαλλήλων «υπηρεσιών», τρομοκρατών, λαθρεμπόρων, απατεώνων, κερδοσκόπων (όπως ο Σόρος), «συνταξιούχων» αξιωματούχοι ηγεμονικών δυνάμεων, καθηγητάκων τρίτης ή και τέταρτης τάξης και οι «διεθνικών πλανητικών ιεραπποστόλων». Χωρίς λογοδοσία αναπτύσσουν ρόλους, κάνουν «μελέτες», αμφισβητούν τις ανθρωπολογικές και οντολογικές προϋποθέσεις των ιθαγενών κρατών-στόχων και διεισδύουν σε πνευματικούς θεσμούς, «ιδρύματα», κρατικούς θεσμούς και κυρίως στα μέσα επικοινωνίας. Πρόκειται, ίσως, για το μεγαλύτερο πρόβλημα του μέλλοντος που η διεθνής διακυβέρνηση φαίνεται ανήμπορη να αντιμετωπίσει. Απλά, οι κοινωνικοί και πολιτικοί έλεγχοι αποδυναμώνονται ή εκμηδενίζονται. Δεν φτάνει που η δημοκρατία μας είναι έμμεση και ελλειμματική, η διόγκωση των διεθνικών δραστηριοτήτων συχνά καταργεί πλήρως την λαϊκή κυριαρχία. Έτσι, αναπόδραστα οι διεθνικοί δράστες εξωπολιτικών δραστηριοτήτων –βαθύτατων όμως πολιτικών προεκτάσεων– είτε καθίστανται καθολικά επιζήμιοι είτε μετατρέπονται σε εξαρτημένες μεταβλητές των ηγεμονικών συμφερόντων. Όλως περιέργως, οι «διεθνικοί καθοδηγητές», συχνά εξαρτώμενοι από ηγεμονικά κέντρα, μπορεί να διαφωνούν σε χίλια ζητήματα αλλά όλοι μαζί κηρύττουν στους ιθαγενείς των κρατών-στόχων το «ιδεώδες της παγκοσμιότητας» ως άμεσα προσφερόμενο, δήθεν, υποκατάστατο της εθνικής ανεξαρτησίας. Διασπείρουν ιδεολογικό δηλητήριο που ροκανίζει την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη και τους διακρατικά προσδιορισμένους διεθνείς θεσμούς. Κτυπούν στον πυρήνα του πνευματικού και πολιτικού ορθολογισμού των ανθρώπων: Η μανία του νεαρού με τον λοστό ο οποίος εισέβαλε στην αίθουσα 106 δεν λειτουργεί αυτόνομα. Είναι οργανική ανωμαλία των ιδεολογιών που ευρέως, πλατιά και βαθιά ζητούν οπισθοδρόμηση σε εποχές προ-πολιτικές. Είναι προϊόν πνευματικών ανωμαλιών που κραυγαλέα, ψιθυριστά ή υπονοούμενα υπονομεύουν την κοινωνικοπολιτικά προσδιορισμένη τάξη και δικαιοσύνη, παραμερίζουν τους κοινωνικούς ελέγχους και την λαϊκή κυριαρχία και ροκανίζουν την δημοκρατική νομιμότητα. Τονίζουμε την πασίδηλη αλήθεια: Δεν φταίει ο νεαρός με τον λοστό αλλά οι ηθικοί αυτουργοί. Εδώ και δεκαετίες, αν όχι εδώ και αιώνες, πολλοί λεγόμενοι κοινωνικοί επιστήμονες κραυγάζουν πως τα αίτια των προβλημάτων μας είναι το έθνος-κράτος και όχι αυτοί που το καταπολεμούν θέλοντας τον θάνατό του. Πολλοί κριτικοί κονστρουκτιβιστές που αυξάνονται πολλαπλασιαστικά στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, ενώνουν πλέον τα νήματα όλων των ανορθολογικών διεθνισμών, κοσμοπολιτισμών, νεοφιλελευθερισμών, ηγεμονισμών, ελιτιστικών δογμάτων και επαναστατικών ιδεών. [Στην Ελλάδα όλα αυτά βρίσκουν γόνιμο έδαφος. Η συναφής επισήμανση του Παναγιώτη Κονδύλη είναι καίριας σημασίας: «(για όσους από τον τα αριστερά παραληρήματα πέρασαν ευθέως στον νεοφιλελευθερισμό καταλήγοντας έτσι, αντί να καταγγέλλουν τον ιμπεριαλισμό να κεραυνοβολούν «κάθε εθνικισμό» και ενστερνιζόμενοι τον οικουμενισμό μέσω της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων») «Δεν αναρωτιούνται ούτε ποιος θα τα ερμηνεύσει δεσμευτικά κάθε φορά τι σημαίνουν αυτά τα «δικαιώματα» στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ούτε αν και πόσο δικαιολογείται ο «εθνικισμός» όποτε ένας μικρός θέλει να αντισταθεί στις αδηφάγες διαθέσεις ενός μεγάλου. Με τον τρόπο αυτό, ενώ ηθικολογούν αδιάκοπα, στην πραγματικότητα συμπαρατάσσονται με το δίκαιο του ισχυρότερου. Αλλά αν ο ηττημένος αποδεχόμενος όψιμα την ιδεολογία του νικητή γίνεται συχνά ο γελοιωδέστερος και γλοιωδέστερος φορέας της, δεν είναι βέβαια ο πρωταρχικός εμπνευστής και θεμελιωτής της. Η «αριστερά» έχοντας μετατραπεί σε ουραγό ή σφογγοκωλάριο του αμερικανισμού, δεν αντλεί πλέον από ό,τι ζωντανότερο είχε η μαρξιστική παράδοση, δηλαδή την ανελέητη απομυθοποίηση των φιλελεύθερων ιδεολογημάτων, αλλά τρέφεται από μια κοινωνική θεωρία που εν μέρει αντικατοπτρίζει και εν μέρει συγκαλύπτει εξιδανικευτικά τις πραγματικές σχέσεις ισχύος μέσα στην δυτική μαζική δημοκρατία». (έμφαση δική μου). Είναι να απορεί κανείς γιατί πολλοί κατεστημένοι νεοέλληνες διανοούμενοι δεν συμπαθούν τον Κονδύλη; Παραμένει το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι δεν αρέσκονται να ακούνε σκληρές αλήθειες.]

6. Τα αίτια της βαρβαρότητας: Την ύστερη εποχή των μεγάλων ανορθολογικών οικουμενικίστικων κοσμοθεωριών που επιχείρησαν να καταργήσουν το έθνος-κράτος ως θεσμό συλλογικής ελευθερίας για να επανιδρύσουν ηγεμονικές δυναστείες, την διαδέχθηκε τις δύο τελευταίες δεκαετίες η εποχή των τερατωδών διεθνικών ιδεολογημάτων που εκκολάπτονται στα προαναφερθέντα εξωπολιτικά διεθνικά παρασκήνια. Σταθερά και συστηματικά ερήμην των κοινωνιών ροκανίζουν τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της εθνικής τους ανεξαρτησίας και των θεσμικών τους ερεισμάτων. Στα προαναφερθέντα διεθνικά χαλκεία και στα παραρτήματα-«ιδρύματα» που δημιουργούνται σε χώρες ιθαγενών υποψήφιων θυμάτων, στήνονται προπαγανδιστικοί μηχανισμοί συχνά επιστημονικά μεταμφιεσμένοι που βάλλουν κατά κάθε κοινωνιοκεντρικά κτισμένου εθνικού-κρατικού ερείσματος. Στην «Βαλκανική γειτονιά μας» αναπτύσσονται ασταμάτητα εξωπολιτικοί –και γι’ αυτό πολιτικά τερατώδεις– διεθνικοί ηγεμονικά ελεγχόμενοι ιδεολογικοί μηχανισμοί προπαγάνδας και χειραγώγησης. Φανερά ή υπόγεια, είναι προσανατολισμένοι στο ροκάνισμα του πολιτισμού μας, της γλώσσας μας, της ιστορίας μας και κάθε ερείσματος που στηρίζει και που δυναμώνει την κοινωνία, το πολιτικό μας σύστημα και την δημοκρατία μας (όλα αυτά τα πολύτιμα αγαθά είναι πλέον γνωστό πως αποτελούν κύριο στόχο της στρατηγικής μαλακής ισχύος των ηγεμονικών δυνάμεων). Επειδή σκοπός μου δεν είναι να καταδικάσω κίνητρα και προθέσεις, στέκομαι μόνο σε όσους πιστεύουν πως η «κυριαρχία τελείωσε» και πως όλοι πρέπει να γίνουμε «πολίτες του κόσμου» για να πάψουμε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, να πιστεύουμε στην πατρίδα μας, στους θεσμούς της και στην εθνική ανεξαρτησία της. Μονότονα μας καλούν να μεταβούμε στο πανύψηλο βουνό των ψευδαισθήσεών τους και των παραισθήσεών τους. Γνώμες συχνά ακαδημαϊκά μεταμφιεσμένες δημιουργούν ένα μεγάλο πνευματικό σκουπιδότοπο μέσα στον οποίο μας υποχρεώνουν να κολυμπούμε. Τι να αναφέρω και τι να παραλείψω; Ενδεικτικά μόνο, αναφέρω επιγραμματικά γνωστές ύστερες περιπτώσεις που φωτίζουν λίγο το πρόβλημα οίκοι: α) Στο Αιγαίο φταίει η φιλειρηνική Ελλάδα και όχι ο επιθετικός και παρανομών «Άλλος» που ελέω ισχύος και ενάντια στο διεθνές δίκαιο θέλει να επιβληθεί. β) Φταίνε οι «τρομοκράτες» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου και όχι οι βρετανοί αποικιοκράτες. Οι τελευταίοι εφάρμοζαν πολιτική … προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δηλαδή, πολιτική ανθρωπίνων δικαιωμάτων εφάρμοζαν οι Βρετανοί όταν απαγχόνισαν τον δεκαοκτάχρονο Ευαγόρα Παλληκαρίδη (μια από τις μεγαλύτερες μορφές όλων των εποχών ταγμένο ποιητικά και αγωνιστικά στην ιδέα της ελευθερίας). γ) Οι Αμερικανοί επίσης προστάτευαν τα ανθρώπινα δικαιώματα με το να βομβαρδίσουν και να ισοπεδώσουν τα Βαλκάνια και «γι’ αυτό τώρα η Σερβία «πρέπει» να διχοτομηθεί». δ) Φταίνε οι έλληνες «υπερπατριώτες» και όχι οι σκοπιανοί «μακεδόνες». ε) Το φασιστοειδές σχέδιο Αναν, ήταν θεόπεμπτη μάννα (μιας και αν το δεχόμασταν η ανθρωπότητα θα εισερχόταν, επιτέλους, στην … «μεταεθνική εποχή», όπως χαρακτηριστικά έγραψε γνωστός φιλόσοφος σε κυριακάτικο φύλλο). ζ) Η βαλκανική ιστοριογραφική ανεκδοτολογία, εξάλλου, στην οποία ενεπλάκησαν ακόμη και τα «ιδρύματα Σόρος», επιχείρησε να πείσει τους Βαλκάνιους ιθαγενείς πως η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν μια περίπου αγαθή διοικητική δομή στην οποία μάλλον πρέπει να οπισθοδρομήσουμε αποδεχόμενοι τις νέο-Οθωμανικές αξιώσεις της Άγκυρας. Με τέτοιες ιδεοληψίες δεν είναι να απορεί κανείς γιατί μίλησαν για συνωστισμό ανυπόμονων ταξιδιωτών στην προκυμαία της Σμύρνης. Στο πλαίσιο της ειρηνικής παγκοσμιότητας των φαντασιώσεών τους, βλέπετε, όλα θα πρέπει να ευθυγραμμιστούν και η εθνική ανεξαρτησία θα πρέπει να ροκανιστεί –αρχίζοντας από τις κοσμοθεωρίες που γέννησαν οι αγώνες ελευθερίας– για να επέλθει η ποθούμενη παγκόσμια ενότητα. Η ασυναρτησία στον χώρο των λεγόμενο κοινωνικών επιστημών δεν έχει όρια, κάτι που δυστυχώς οι υποκείμενες κοινωνίες δεν γνωρίζουν θεωρώντας τους επιστημονικούς τίτλους αμάχητο, δήθεν, τεκμήριο εγκυρότητας και αξιοπιστίας.

7. Επιστροφή στο προ-πολιτικό μέλλον: Ας το καταλάβουμε καλά: Επιστροφή σε προ-πολιτικές ιδέες που στο όνομα κάποιας οικτρά λανθασμένης άποψης θεωρούν το έθνος-κράτος και τους θεσμούς του αναλώσιμα προϊόντα, οδηγούν σε πλείστες όσες πολιτικές ανωμαλίες και καταργούν τον ενδοκρατικό και διακρατικό πολιτικό πολιτισμό. Το ότι τον εικοστό αιώνα τόσοι πολλοί πείστηκαν για το αντίθετο προκαλώντας εκατόμβες δεν αναιρεί το πασίδηλο για κάθε καθαρό μυαλό γεγονός πως πολιτικός πολιτισμός σημαίνει στήριξη των συλλογικών θεσμών ελευθερίας των ανθρώπων (των εθνικών-κρατικών κοσμοθεωρητικών και ηθικοκανονιστικών δομών) και πάλη για μια ορθολογιστική διεθνή διακυβέρνηση διαμέσου των διεθνών θεσμών και τους διεθνούς δικαίου για να εμπεδώνεται και εκπληρώνεται η διεθνής νομιμότητα. Τα υπόλοιπα είναι περιττά, ανούσια και άσκοπα εκτός και αν κανείς μπορεί να προτείνει αξιόπιστα το πώς θα επιτευχθεί αναίμακτα μια παγκόσμια ενότητα. Εν τούτοις, βουνά πνευματικών σκουπιδιών μας ταλανίζουν με ιδέες περί του αντιθέτου. Στο όνομα … «μεταεθνικής εποχής» των παραισθήσεών τους ευνοούν την κατεδάφιση του κράτους, των θεσμών, των κοσμοθεωριών και της πολιτειακής νομιμοφροσύνης. Προ-πολιτικές ιδέες που αρνούνται να συμπαθήσουν το έθνος-κράτος εδώ και δεκαετίες, αν όχι εδώ και αιώνες, εκτρέφουν την άποψη πως καταστρέφοντας τα οντολογικά και ανθρωπολογικά θεμέλια των συγχρόνων πολιτειών και υπονομεύοντας την πίστη και την νομιμοφροσύνη σ’ αυτή θα φέρουν, δήθεν, την παγκόσμια ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη και σταθερότητα. Η αρρωστημένη περιρρέουσα συνονθυλευματική οικουμενικίστικη ατμόσφαιρα λειτουργεί αντίρροπα σε κάθε ορθολογιστική αντίληψη που θέλει τους πολίτες να θρέφουν πίστη και νομιμοφροσύνη στο έθνος-κράτος, δηλαδή στον πυλώνα της ανθρώπινης αυτοοργάνωσης και της πολιτισμένης διεθνούς πολιτικής ζωής. Έτσι, πολλοί οδηγούνται ίσαμε τις λογικές συνέπειες των ανεδαφικών και ανορθολογικών ιδεών τους, δηλαδή, γίνονται θιασώτες ηγεμονικών δογμάτων: Άλλοτε ρητά και άλλοτε ψιθυριστά ποθούν τον «ηγεμόνα σταθεροποιητή», τουτέστιν, την επιστροφή στην προ-πολιτική εποχή, δηλαδή στην βαρβαρότητα, αρχίζοντας από την αποδυνάμωση και κατεδάφιση των θεσμών ελευθερίας των κοινωνιών, δηλαδή των εθνών-κρατών. Δεν ήταν τυχαίο, για να το πω διαφορετικά, το γεγονός ότι εκατομμύρια στήριξαν στα τυφλά οικουμενικισμούς όπως αυτούς του Χίτλερ, του Στάλιν και εσχάτως των αμερικανών «ανθρωπιστών» ηγετών της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Μόνο άμα κατανοήσουμε τις βαθύτατες πνευματικές και πολιτικές ασθένειες της εποχής μας μπορούμε να κατανοήσουμε την βάρβαρη έκφραση του νεαρού που εισέβαλε στο εκλογικό κέντρο 106 του πανεπιστημίου, την πολιορκία των Συγκλητικών και τον τραυματισμό του Πρύτανη στην Θεσσαλονίκη. Για να παραφράσουμε ξανά τον Καβάφη, στον κόσμο της ιδεολογικής παράκρουσης που μας δημιουργούν εξωπολιτικοί ιεραπόστολοι της ισοπεδωτικής παγκοσμιότητας, «Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν».

8. Το μεγαλύτερο ίσως πρόβλημα: Λογικά, πολλοί από όσους θα διαβάσουν τις παρούσες εξόφθαλμα λογικές θέσεις –όχι γιατί είπα κάτι σπουδαίο αλλά απλά γιατί είναι πασίδηλα ορθές για όσους έχουν μάτια να κοιτάξουν γύρω τους ή αυτιά για να ακούσουν την «βοή των γεγονότων»– θα συμφωνήσουν. Γιατί όμως, μερικοί από αυτούς που θα συμφωνούσαν θα προτιμούσαν, εν τέλει, να το παίξουν «δίπορτο», επιτήδειοι ουδέτεροι, ισορροπιστές σχοινοβάτες και «ψύχραιμοι» ή «μετριοπαθείς» παρατηρητές που φορούν ωτοασπίδες για να μην ακούνε τις βαρβαρικές βοές. Επειδή δεν μπορώ να κατέβω στην άβυσσο του βιοψυχισμού του καθενός, παρατηρώ απλά ότι αναρίθμητοι άνθρωποι αν και έχουν μάτια για να δουν και αυτιά για να ακούσουν βυθίζονται στον ανορθολογισμό της περιρρέουσας «πολιτικής ορθότητας». Της αλλόκοτης αυτής «ορθότητας» που δημιουργεί κατηγορίες, ιεραρχίες και αποχρώσεις στάσεων και συμπεριφορών. Καταναγκάζει, πειθαναγκάζει ή πείθει του ανθρώπους να κλείνουν τα μάτια, να φορούν ωτοασπίδες, να σχοινοβατούν συμφεροντολογικά, να υιοθετούν φαντασιόπληκτα φιλοσοφικά δόγματα και να κυνηγούν νομιμοποιητικές περγαμηνές «προοδευτικότητας» ή κάτι άλλο τέλος πάντως αντίστοιχο. Δαιδαλώδεις και τερατώδεις εξωπολιτικοί μηχανισμοί ιδεολογικής ποδογέτησης που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξυπηρετούν νεοβάρβαρα ηγεμονικά δόγματα καλλιεργούν την αυταπάτη της επερχόμενης παγκόσμιας ενότητας τραβώντας σαν μαγνήτης ένα όχλο ανορθολογικών διψασμένων διεθνιστών, κοσμοπολιτών και ιεραποστόλων μιας (αγνώστου περιεχομένου και λοιπών στοιχείων) «παγκόσμιας ειρήνης». Προϋπόθεση να φτάσουν σε κάποιου είδους αταξική ή φιλελεύθερη όαση είναι η προσχώρηση σε παραδοχές που σε ποικίλες βαθμίδες και αποχρώσεις αμφισβητούν, αντιπαθούν ή και μισούν την πατρίδα, τους θεσμούς της και την εθνική τους ανεξαρτησία. Ροκανίζουν, έτσι, όλοι μαζί, το κλαδί πάνω στο οποίο και αυτοί κάθονται. Ροκανίζουν την πατρίδα τους, του θεσμούς του έθνους-κράτους στο οποίο ανήκουν και μαζί με αυτό τον ενδοκρατικό και διακρατικό ορθολογισμό πάνω στον οποίο και μόνο μπορεί να στηριχτεί μια διεθνής διακυβέρνηση. Αυτά σκεφτόμουν όταν αντίκρισα τον μανιασμένο νεαρό που εισέβαλε στο εφορευτικό κέντρο ανεμίζοντας τον λοστό. Καταστάσεις προ-πολιτικές, σκέφτηκα. Αναλογίστηκα, επίσης, πως αν γράψω το παρόν θα ήταν υπό τις συνθήκες άνευ νοήματος. Το προαναφερθέν ιδεολογικό εκκρεμές είναι καλά στημένο και προγραμματισμένο να επενεργεί με μαθηματική ακρίβεια. Στα δύο άκρα της ταλάντωσης παραμονεύουν οι ηγεμόνες της κάθε συγκυρίας για να εκμεταλλευτούν την αφέλεια προς ίδιο όφελος. Ενδιαμέσως οι άνθρωποι άγονται και φέρονται, «συνωστίζονται» σε στενόχωρες ιδεολογικές παραδοχές και συνολικά εθελοτυφλούν μπροστά στον συμφέρον τους. Ανήμποροι από το γεγονός ότι το κεφάλι τους κατάντησε πνευματικός σκουπιδότοπος, δεν βλέπουν ότι αφού οι ίδιοι αγωνίστηκαν για να αποκτήσουν μια εθνικά ανεξάρτητη πατρίδα, καλά θα κάνουν να την στηρίξουν χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς αμφιταλαντεύσεις. Δεν βλέπουν επίσης ότι καμιά απολύτως παγκόσμια ενότητα δεν επέρχεται και πως η ειρήνη και οι ειρηνικές συναλλαγές περνάνε μέσα από ισχυρές εθνικές-κρατικές κοσμοθεωρίες και ηθικοκανονιστικές δομές οι οποίες, εξάλλου, αποτελούν προϋπόθεση μιας διεθνούς διακυβέρνησης συμβατής με το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις. Άλλα είναι τα αίτια πολέμου, αλλά οι άμοιροι αδυνατούν να τα κατανοήσουν. Φαύλος κύκλος φαύλων ιδεών, λοιπόν, που τελικά οπλίζει νεαρούς με λοστούς, μολότοφ και γεμίζει αντιπατριωτικές αντιδραστικές παραδοχές και αντιλήψεις. Με τον λοστό στο χέρι ο νεαρός που εισέβαλε στο εκλογικό κέντρο νόμιζε πως σκοτώνοντας ή τραυματίζοντας τους καθηγητές και τους φοιτητές άλλαζε τον κόσμο. Για ποιο άλλο λόγο θα μπορούσε να στραφεί κατά της πατρίδας του και των θεσμών της; Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι καθυστερημένες ανιαρές καταδίκες της βίας που έκαναν πολλοί ηθικοί αυτουργοί είναι το σύνηθες κερασάκι στην τούρτα ενός γενικευμένου πλέον ανορθολογισμού.