Τρομοκρατία και Γεωπολιτική

Μέρος 5

Ιδιαιτέρα σημασία έχει η ανάλυση του μονίμως «θρυλουμένου» και πάντοτε αναπόδεικτου, δήθεν ρόλου του Ακροδεξιού ή και «νεοφασιστικού» παρακράτους, στην δολοφονία του Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο (Aldo Moro) τον Μάϊο του 1978 από τον… μπολσεβίκο Μάριο Μορέτι (Mario Moretti), μέλος της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης Αριστερής ταυτότητας «Ερυθρές Ταξιαρχίες» («Brigate Rosse»),υπό απολύτως σκοτεινές συνθήκες. Βεβαίως κανείς ερυθροταξιαρχίτης  δεν  ήταν … «νεοφασίστας» ή  Ακροδεξιός ! Τέτοιες αηδίες είναι παρανοϊκές συκοφαντίες των κάθε λογής μπολσεβίκων και μόνο!

Στις 17 Ιουνίου του 1974, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες επραγματοποίησαν την πρώτη τους δολοφονία, σκοτώνοντας δύο μέλη του ιταλικού Εθνικιστικού «νεοφασιστικού» κόμματος «Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα» (Movimento Sociale Italiano - MSI) στην Πάντοβα κατά την διάρκεια μιας ένοπλης επίθεσης στο επαρχιακό αρχηγείο του κόμματος στην οδό Ζαμπαρντέλλα. Βέβαια, όπως συμβαίνει διαρκώς στην μεταπολεμική Ευρώπη,  η αποχαυνωμένη κοινή γνώμη λίγο νοιάστηκε για τον … «θάνατο των φασιστών». Θύματα ήσαν οι Γρατσιάνο  Τζιραλούτσι και Τζιουζέπε Μάτσολα. Σύμφωνα με τους  ερυθροταξιαρχίτες φονιάδες οι  Τζιραλούτσι και Μάτσολα «αντέδρασαν βίαια» στην …. Ειρηνική επίθεση των τρομοκρατών και για τον λόγο αυτόν «εκτελέστηκαν» όπως ανέφεραν οι BR. Τα ιατροδικαστικά πορίσματα, τα θύματα ήσαν δεμένα με χειροπέδες και εβλήθησαν στο οπίσθιο μέρος του κρανίου …. Κατά την παράδοση των μπολσεβίκων εκτελεστών απανταχού του πλανήτη. Τα κόμματα της ιταλικής αριστεράς εκείνης της εποχής (συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚ της Ιταλίας), αρνήθηκαν με την εμπλοκή των Ερυθρών Ταξιαρχιών ή ακόμη και την ύπαρξή τους.

Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες (Brigate Rosse, εν συντομία «BR») ήταν μία Κομμουνιστική – Αριστερή τρομοκρατική οργάνωση που έδρασε στην Ιταλία. Η δράση της περιελάμβανε δολοφονίες, απαγωγές και ληστείες, μεταξύ άλλων, κατά την διάρκεια των «μολυβένιων χρόνων» και είχε ως στόχο να αποσταθεροποιήσει την Ιταλία από πλευράς κρατικής υφής και λειτουργίας. Η οργάνωση εσχηματίσθη το 1970 και είχε ως στόχο της την δημιουργία ενός «επαναστατικού» κράτους μέσα από τον ένοπλο αγώνα και την έξοδο της Ιταλίας από το ΝΑΤΟ. Πρότυπα για την οργάνωσή της ήταν οι λατινοαμερικάνικες ομάδες αντάρτικου πόλεως, όπως οι διαβόητοι «Τουπαμάρος», και το ιταλικό κίνημα της κομμουνιστικής αντίστασης στον Β’ Μεγάλο Πόλεμο την περίοδο 1943-45. [Οι Τουπαμάρος, γνωστοί ως MLN («Movimiento de Liberación Nacional»-Μοβιμιέντο δε Λιμπερασιόν Νασιονάλ), δηλαδή «Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης», ήταν μία οργάνωση αντάρτικου πόλης, η οποία έδρασε στην Ουρουγουάη την δεκαετία του '60 και του '70 ]

Στο μανιφέστο τους το 1975 οι Ερυθροταξιαρχίτες αναφέρουν ότι ο κυρίαρχος στόχος τους είναι ένα «συγκεντρωτικό χτύπημα ενάντια στην καρδιά του Κράτους, επειδή το κράτος είναι μια ιμπεριαλιστική συλλογή πολυεθνικών εταιρειών». Τo 1977 αρχίζει η λεγομένη στρατηγική της «υγροποίησης» (ευφημισμός για την «προσωπική εξόντωση» σε συνέχεια της ρωσικής επαναστατικής Ликвидация - Likvidatsiya), με σχεδόν καθημερινές επιθέσεις, με τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες να γίνονται συχνά στόχοι, όπως ο Φελίτσε Σιαβέτι, πρόεδρος της «Ένωσης Βιομηχάνων» της Γένοβας, ο οποίος τραυματίστηκε από πυροβολισμούς τον Απρίλιο του 1978. Τις 16 Νοεμβρίου 1977, μέλη των Ερυθρών Ταξιαρχιών είχαν πυροβολήσει τον Κάρλο Καζαλένιο, αναπληρωτή αρχισυντάκτη της φιλελεύθερης – κεντρώας εφημερίδας «Λα Στάμπα» (La Stampa), στο Τορίνο. Ο Καζαλένιο υπέκυψε στα βαρέα τραύματά του στις 29 Νοεμβρίου. Εκείνη την περίοδο πολλοί νέοι άνθρωποι στον χώρο της Αριστεράς προσεχώρησαν στις Ερυθρές Ταξιαρχίες, απογοητευμένοι από τον «Ιστορικό Συμβιβασμό» (Compromesso Storico)  ανάμεσα στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα.

Η πλέον διάσημη επίθεση των Ερυθρών Ταξιαρχιών ήταν η απαγωγή του πρώην πρωθυπουργού Άλντο Μόρο το 1978, ο οποίος επιχειρούσε τον ιστορικό συμβιβασμό της  αστικής δεξιάς με τους κομμουνιστές. Οι απαγωγείς εδολοφόνησαν πέντε μέλη της συνοδείας του Μόρο και 54 μέρες αργότερα εδολοφόνησαν και τον αιχμάλωτο Μόρο. Στην συνέχεια η οργάνωση επέζησε μετά βίας στα τελευταία χρόνια του ψυχρού πολέμου, ενώ κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1980 έγιναν μαζικές συλλήψεις μελών της και έτσι έχασε την δύναμή της. Tο 1980, ψηφίσθηκε ένας νόμος ο οποίος προέβλεπε μειωμένες ποινές για όσους τρομοκράτες συνεργάζονται με την αστυνομία. Ο γνωστότερος από αυτούς που συνεργάσθηκαν ήταν ο Παρίτζο Πέτσι, αρχηγός των Ερυθρών Ταξιαρχιών στο Τορίνο. Ο Πέτσι έδωσε πληροφορίες στην αστυνομία σχετικά με κρυψώνες και γιάφκες, οπότε οδήγησε στην σύλληψη αρκετών τρομοκρατών.  Ως αντίποινα, οι Ταξιαρχίες εδολοφόνησαν τον αδελφό του Πέτσι, Ρομπέρτο, το 1981, πράγμα που επέφερε άλλο ένα πλήγμα στην δημόσια εικόνα της οργανώσεως.

Ο Μορέτι στην φάση της απαγωγής Μόρο ήταν αρχηγός της οργάνωσης, λόγω της φυλάκισης –το 1974-των πρώην επικεφαλής  Ρενάτο Κούρτσιο (Renato Curzio) και Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι (Alberto Franceschini)  Ο τότε αρχηγός των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, ο οποίος κατηγορήθηκε για «αμέλεια», ήταν μέλος της φερομένης ως  «φασιστικής» Τεκτονικής Στοάς Ρ2, άρα ….  λίαν κατάλληλος για να σπιλωθεί ως «φασίστας».

Μετά από 54 μέρες απαγωγής, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες συνειδητοποίησαν ότι η κυβέρνηση δεν θα διαπραγματευόταν την απελευθέρωση συγκεκριμένων κρατούμενων συντρόφων τους με αντάλλαγμα την ασφαλή απελευθέρωση του Μόρο και φοβούμενοι ότι θα τους ανεκάλυπταν, απεφάσισαν να …. σκοτώσουν τον κρατούμενο. Στην διαδικασία με την οποία ελήφθη η απόφαση για την εκτέλεση του Μόρο, όλη η οργάνωση συναποφάσισε κατά πλειοψηφία, αν και υπήρχαν αντίθετες απόψεις. Τον έβαλαν σε ένα αυτοκίνητο και του είπαν να καλυφθεί με μια κουβέρτα. Στην συνέχεια ο …. «γενναίος αγωνιστής» Μορέττι  (οι μπολσεβίκοι είναι πάντα … ατρόμητοι εναντίον αόπλων ή αιχμαλώτων !)  τον πυροβόλησε ένδεκα φορές. Το σώμα του Μόρο ευρέθη στις 9 Μαΐου στο «πορτ μπαγκάζ» ενός αυτοκινήτου στην Βία Καετάνι, στο μέσον της αποστάσεως ανάμεσα στα κεντρικά γραφεία του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν και η απαγωγή και η δολοφονία του Άλντο Μόρο κατέστησε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες διεθνώς γνωστές, η εμβροντησία  που προεκάλεσε στην κοινή γνώμη είχε ως τελικό αποτέλεσμα να χάσουν εν τέλει την στήριξη που είχαν και η κοινή γνώμη να στραφεί εναντίον της οργανώσεως.

Βεβαίως με την δολοφονία του μετριοπαθούς Χριστιανοδημοκράτη πρωθυπουργού Μόρο, εδόθη οριστικό τέλος στο σχέδιό του για τον λεγόμενο «ιστορικό συμβιβασμό» μεταξύ του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (DC)και του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (PCI). Μετά από την δολοφονία του Μόρο, πρωθυπουργός ανεδείχθη ο Φραντσέσκο Κοσίγκα, μέλος της συντηρητικής δεξιάς τάσεως του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος. Ως υπουργός Εσωτερικών ο Κοσίγκα προέβη σε εκτενή αναδιάρθρωση της ιταλικής αστυνομίας, της πολιτικής προστασίας και των μυστικών υπηρεσιών, αλλά κατά την διάρκεια της θητείας του απήχθη και εδολοφονήθη ο Άλντο Μόρο, πράγμα που οδήγησε στην τότε παραίτησή του από την θέση του υπουργού. Ο Κοσίγκα υπήρξε ένθερμος «Ατλαντιστής» του NATO, ενώ εφημολογήθη (προφανώς αναπόδεικτα) ότι είχε και άμεσο εμπλοκή στο σχέδιο της δολοφονίας του Μόρο.

Επίσης βεβαίως η πράξη της δολοφονίας του Μόρο βαρύνει απολύτως την Αριστερής ταυτότητας τρομοκρατική οργάνωση «Ερυθρές Ταξιαρχίες», αλλά εκ των πραγμάτων οι εν τέλει  κυρίως ωφελημένοι από την δολοφονία του Μόρο ήσαν η ιταλική παρα-«ακροδεξιά» κυβερνητική πτυχή της σκληρής τάσεως των Χριστιανοδημοκρατών και η συγκαλυμμένη αντικομμουνιστική παρακρατική οργάνωση Gladio. Σχετικώς με την δολοφονία του Άλντο Μόρο από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες», τα συμπεράσματα του Εθνικού Γραμματέως του κόμματος «Χριστιανική Δημοκρατία», Φλαμίνιο Πίκολι (Flaminio Piccoli (1918 –2000) a member of Christian Democracy until its dissolution in 1994) και του ιταλικού Υπουργείου Εσωτερικών ήσαν απολύτως σαφή : «Ο Μόρο επλήρωσε με την ζωή του την προσπάθεια να αποδεσμεύσει την Ιταλία από την "υπό εποπτεία ελευθερία" στην τροχιά των ΗΠΑ και επειδή ηρνήθη να αποκλείσει την είσοδο του ΙΚΚ (Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος) στην κυβερνητική πλειοψηφία, παρά την πίεση του Πενταγώνου και του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ» (περιοδικό «Panorama», 8 Αυγούστου 1978).

To γεγονός ότι οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» ήσαν σαφώς μια «Αριστερή» τρομοκρατική οργάνωση δεν αντιβαίνει προς το επίσης γεγονός ότι, με την δολοφονία του Μόρο, η δράση τους εξυπηρέτησε τελικώς την πολιτική της CIA, αλλά και της ιταλικής δεξιάς. Άλλωστε, η ίδια η CIA χρησιμοποιεί ενίοτε και «Αριστερές» τρομοκρατικές οργανώσεις για να πραγματοποιήσει τους ιδικούς της σκοπούς, όπως κατεφάνη στην αρχή της δεκαετίας του 1980 : Στις 3 Ιουλίου 1981, απεκαλύφθη και εδημοσιεύθη το απόρρητο τεκμήριο με τίτλο «Εγχειρίδιον Εκστρατείας για τις Μυστικές Υπηρεσίες» «US Field Manual 30-31B».

Το έγγραφο φέρεται ότι συνετάχθη τον Μάρτιον του 1970 από τον Αρχηγό του Γ.Ε.Σ. των ΗΠΑ Στρατηγό Γουίλιαμ Γουεστμόρλαντ. Σε αυτό, μεταξύ άλλων, αναφέρονται τα εξής: «Αν οι φιλικές [προς τις ΗΠΑ] κυβερνήσεις επιδεικνύουν αδυναμία ή ανικανότητα εμπρός στην κομμουνιστική εξέγερση», τότε τίθεται σε λειτουργία το «πρόγραμμα σταθεροποιήσεως», που περιλαμβάνει «διείσδυση ειδικών πρακτόρων» σε ομάδες, οι οποίοι «υπό τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις. Στην περίπτωση αυτήν, η χρήση Ακροαριστερών οργανώσεων ημπορεί να οδηγήσει στον ζητούμενο στόχο».

[Ο στρατηγός Γουίλιαμ Γουεστμόρλαντ, τελειώνοντας την υπηρεσία του στο Βιετνάμ, είχε αυξήσει σε 535.000 τους 16.000 Αμερικανούς στρατιώτες που βρήκε όταν πρωτοπήγε! Υπήρξεν ο νικητής της περιβοήτου «Μάχης του Τετ», αλλά δεν κατάφερε …..να δρέψει τις δάφνες της δόξης. Απεβίωσε στις 18 Ιουλίου 2005 στο Τσάρλεστον της Καλιφόρνια, σε οίκο ευγηρίας. Ετάφη στο νεκροταφείον της αμερικανικής Στρατιωτικής Ακαδημίας του West Point, ανάλογης της δικής μας ΣΣΕ].

Αλέξανδρος  Γέροντας

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/tromokratia-kai-gewpolitikh4#ixzz5f79CJ1pK