Και ξαφνικά μέσα από τα κοινωνικά δικτυα, αναδείχθηκε ένας νεαρός καλλιτέχνης που ζωγραφίζει σε δημόσιες τοιχογραφίες (murals και όχι “γκράφφιτι”) τους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης: ο Εύρυτος. Θες η ουδετεροπατρία της “Επιτροπής 1821”, θες η παντοτινή αγάπη των Ελλήνων για την Παράδοση και την ιστορική μνήμη, τα έργα του έγιναν viral
Έτσι εν μεσω “λοκντάουν” αποφασίσαμε να βρεθούμε στα γραφεία του “Αβαλον των Τεχνών” για να κάνουμε μαζί του μια διαφορετική συνέντευξη μαζί του επί το καλλιτεχνικότερον. Και μετά βγήκαμε κοντά στην Πανόρμου για να τον φωτογραφήσουμε σε γηπεδο μπάσκετ όπου δημιούργησε τον Αθανάσιο Διάκο.
Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη, διευθυντή του “Άβαλον των Τεχνών”
Εύρυτε, πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το “γκράφφιτι”;
Στην πραγματικότητα ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη ζωγραφική από πολύ μικρός και κατά συνέπεια, όσο ασχολείσαι με την τέχνη, αναζητάς κάτι καινούριο για τον εαυτό σου, κάτι καινούριο για να πειραματισθείς. Έτσι λοιπόν, δοκιμάζοντας εγώ κάποια σχέδια τα οποία είχα κατά νου, κάποια στιγμή πειραματίσθηκα με κάποια spray. Αφού είδα ότι μπορώ να το χειρισθώ, έχω την κατάλληλη εμπειρία έπειτα από κάποιες δοκιμές, επιχείρησα να κάνω το πρώτο μου κομμάτι το οποίο ήταν ένας ματωμένος ιερέας, με ένα πολύ έντονο βλέμμα, κατά το πρωτότυπο από όπου έβλεπα.
Το πρωτότυπο ποιο ήταν;
Είναι ένα σχέδιο το οποίο δείχνει τον Κολοκοτρώνη, το μαρμαρωμένο βασιλιά, αυτόν τον ιερέα και κάποιους ακόμα Βυζαντινούς στρατιώτες. Πέτυχε στα μάτια μου αυτός ο ιερέας, παρότι έβλεπα κάποια ανατομικά λάθη τα οποία ήξερα. Το έψαξα λίγο περισσότερο για το πώς μπορώ να τα διορθώσω, πώς μπορώ να γίνω καλύτερος, είδα κάποια video, διάβασα κάποια πράγματα παραπάνω και η επόμενή μου απόπειρα ήταν με τον Νικηταρά και τον Καραϊσκάκη.
Στο Φάληρο.
Στο Φάληρο, ναι. Όπου είδα κάποια βελτίωση –η αλήθεια είναι– αλλά ήταν μία έμπνευση λόγω επικαιρότητας με το νέο έτος.
Το “γκράφφιτι” για εσένα τι σημαίνει καταρχήν;
Υπάρχουν “γκράφφιτι” και “γκράφφιτι”, έτσι; Για εμένα δεν έχει αποκλειστικά σχέση το είδος της ζωγραφικής, αλλά περισσότερο η αισθητική της και κυρίως η φιλοσοφία της. Όταν βλέπεις ένα κομμάτι τέχνης, οτιδήποτε, υπάρχουν αγάλματα του Μιχαήλ Αγγέλου, υπάρχουν και γλυπτά της μοντέρνας τέχνης, και τα δύο ανήκουν θα λέγαμε στην ίδια κατηγορία, αλλά τα επίπεδα είναι εντελώς διαφορετικά, λόγω της φιλοσοφίας τους.
Εσύ να υποθέσω ότι είσαι πιο κοντά στην εικονική τέχνη;
Ναι, είναι αλήθεια αυτό, είμαι πιο κοντά στην εικονική. Με τις άλλες τέχνες, παρότι είναι απολύτως σεβαστές, εγώ δεν έχω κάποια επαφή, ούτε και εμπειρία.
Το ρωτώ αυτό, γιατί συνήθως το “γκράφφιτι” ανήκει στην άλλη πλευρά της φάσης, για πολλούς δηλαδή.
Πράγματι, το “γκράφφιτι” ως φιλοσοφία και ως ιστορία είναι κάτι το οποίο δεν συνάδει καθ’ ολοκληρίαν με τις αντιλήψεις μου και με την προσωπικότητά μου, ωστόσο θεωρώ ότι όταν κάτι το κάνεις με σεβασμό, πρώτα στον εαυτό σου και τη φιλοσοφία σου και μετά με σεβασμό προς αυτόν ο οποίος θα το δει και θα το εισπράξει, μπορείς να μεταδώσεις μία άλλη εικόνα για αυτή την κουλτούρα.
Εσύ πώς είχες εμπνευσθεί να κάνεις τον πρώτο σου πίνακα; Δηλαδή θα μπορούσες να κάνεις λουλούδια ας πούμε, ή κάτι άλλο. Γιατί συγκεκριμένα Παλαιολόγος και Κολοκοτρώνης;
Νομίζω ότι γενικότερα ό,τι κάνω στη ζωή μου είναι αλληλένδετο με αυτά τα οποία αγαπώ. Κάποια από αυτά είναι, παραδείγματος χάρη, η ιστορία και η τέχνη. Συνεπώς δεν χάνω ευκαιρία να τα συνδυάσω, γιατί για εμένα είναι κάτι το οποίο είναι δύο φορές ευχάριστο.
Πώς διαλέγεις τους χώρους τους οποίους θα κάνεις ένα “γκράφφιτι”;
Για τους χώρους στους οποίους θα κάνω κάτι, το πρώτο που έχω στο μυαλό μου είναι ο σεβασμός προς την κοινωνία και προς τους ανθρώπους που θα το δουν. Δηλαδή δεν έχω κάποιο σκοπό να πάω και να βάψω το σπίτι ενός ανθρώπου, τον τοίχο μίας επιχείρησης, μία βιτρίνα ή έναν τοίχο Δημαρχείου, παραδείγματος χάρη, για να προκαλέσω. Ο σκοπός μου δεν είναι να προκαλέσω, ένα άλλο μήνυμα θέλω να περάσω.
Το οποίο είναι;
Το οποίο είναι ότι η τέχνη, έστω και ως “γκράφφιτι”, το οποίο είναι συνδυασμένο με την καταστροφή και το χάος, δεν πρέπει να είναι προκλητικό. Δεν θέλω να προκαλέσω, εγώ αυτό που θέλω είναι να μιλήσω μέσα από την τέχνη μου και ο καθένας να εισπράξει αυτά τα οποία μπορεί να δει μέσα από τα κομμάτια μου.
Γιατί η ιστορία ως έμπνευση;
Πραγματικά είναι κάτι το οποίο δεν έχω σκεφθεί ποτέ, δεν έχω πει ότι θα κάνω ιστορία επειδή έχω κάτι στο μυαλό μου, είναι κάτι το οποίο έβγαινε από μέσα μου και ένιωθα ένα αόρατο χέρι να με ωθεί προς τα εκεί. Θα έλεγα ότι απλά είναι μία αγάπη η οποία ασυναίσθητα με παρακινεί σε ό,τι και αν κάνω, είτε αυτό είναι η τέχνη είτε αυτό είναι οι ταινίες είτε αυτό είναι η μουσική. Όλα γυρνούν γύρω από αυτό, την ιστορία, την πατρίδα, τα ιδανικά.
Η πατρίδα τι σημαίνει για εσένα;
Πατρίδα για εμένα σημαίνει πάρα πολλά, αλλά γενικότερα η πατρίδα είναι αυτό που ξέρουμε, ο γεωγραφικός χώρος στον οποίο μεγάλωσαν οι πατέρες μας, τον πήρα από τους παππούδες μας και αυτό είναι μία μεγάλη αλυσίδα η οποία ξεκινά από τα αρχαία χρόνια και την οποία έχουμε χρέος εμείς, με σεβασμό πρώτα από όλα σε αυτή την αλυσίδα και τους προγόνους μας, να τη συνεχίσουμε.
Πώς κάνεις τις επιλογές των ηρώων; Κάτι σου έρχεται στο μυαλό, μελετάς την ιστορία του Νικηταρά ή του Κολοκοτρώνη, ή απλώς σου έρχεται τώρα η έμπνευση, θα κάνω τώρα το Νικηταρά και αύριο τον Κολοκοτρώνη;
Η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέπτομαι, περισσότερο σκέπτομαι ότι σήμερα θα βγω και θα ζωγραφίσω. Όταν φθάνω μπροστά στον τοίχο, αναρωτιέμαι για το τι έχω όρεξη να κάνω, ποια είναι τα υλικά τα οποία διαθέτω, εάν συνάδουν με αυτό το οποίο θέλω και γίνονται διάφορες ανακατατάξεις. Γενικότερα είναι όλοι οι ήρωες αγαπητοί από εμένα και όχι μόνο οι γνωστοί, αλλά έχω σκοπό να δημιουργήσω και άγνωστες μορφές του Αγώνα.
Δώσε μου ένα παράδειγμα.
Παραδείγματος χάρη, μέσα στα επόμενά μου σχέδια είναι ο Γρηγόρης Λιακατάς ο οποίος πολέμησε στην Αμφιλοχία και είναι μία μορφή η οποία δεν είναι ευρέως γνωστή στην Ελλάδα.
Αυτό με τα “γκράφφιτι” των ηρώων, είχες κάτι στο μυαλό σου ή σε ενέπνευσε το ότι φέτος είναι τα 200 χρόνια;
Να σας πω την αλήθεια, αυτό με τον ιερέα για το οποίο μιλήσαμε, που ήταν το πρώτο μου κομμάτι, έγινε το Δεκέμβριο, κατόπιν σας είπα ότι ήθελα να προσπαθήσω λίγο παραπάνω, να δω μέχρι πού φθάνω, να δω τα άκρα μου κάνοντας το Νικηταρά και τον Καραϊσκάκη στο Φάληρο. Ξαφνικά αυτά, μέσα και από το πολύ μεγάλο δίχτυ της σημερινής κοινωνίας στα διαδικτυακά μέσα, διαδόθηκαν πάρα πολύ γρήγορα, χωρίς εγώ να το ελέγχω ή να το γνωρίζω αρχικά. Ξαφνικά εισέπραξα μία αγάπη από τον κόσμο, μία αγάπη προς το έργο μου, όχι προς το πρόσωπό μου φυσικά. Υπήρξαν και προτάσεις για συνεντεύξεις, αλλά κυρίως ότι ο κόσμος το αναπαρήγαγε, το κοινοποιούσε, το διέδιδε μέσα από τα social media.
Ξαφνικά βρέθηκα σε μία κατάσταση που συνειδητοποίησα το τι έγινε και αυτό ήταν ότι παρείχα κάτι καινοφανές, να συνδυάζω δηλαδή ένα “γκράφφιτι” με μία ιστορική μορφή, το οποίο φάνηκε να υπάρχει ανάγκη από τον κόσμο να το δει, μάλλον λόγω της μεγάλης επετείου φέτος.
Το ψευδώνυμό σου γιατί υπάρχει και δεν υπάρχει Κώστας κ.λπ.;
Πράγματι, είναι σημαντική ερώτηση αυτή, γιατί το ψευδώνυμό μου πραγματικά χρησιμοποιείται γιατί θέλω ο κόσμος να το αναζητήσει και να μάθει ακόμα και μέσα από αυτό, να παρακινήσω την περιέργεια του θεατή. Ο Εύρυτος, θα πω εν συντομία, ήταν ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής ο οποίος είχε την ίδια πάθηση με τον Αριστόδημο, ήταν τυφλοί, είχαν μία ασθένεια στα μάτια που απέκτησαν στις Θερμοπύλες. Τυφλώθηκαν και κρίθηκε δόκιμο να απομακρυνθούν από το πεδίο της μάχης, όταν αυτή θα λάμβανε χώρα και θα ήταν η τελική. Όμως εκείνος από αίσθηση καθήκοντος και πίστης στους νόμους της Σπάρτης, που ξέρουμε το πόσο αυστηρή ήταν αλλά και πόσο πιστοί ήταν οι Σπαρτιάτες σε αυτούς, παρέμεινε δίπλα στους συμπολεμιστές του και πολέμησε τους Πέρσες τυφλός και πέθανε. Για εμένα, λοιπόν, ο Εύρυτος είναι η προσωποποίηση της πίστης και της φιλοπατρίας, αλλά και της αίσθησης καθήκοντος, και αυτό θα ήταν κάτι πολύ όμορφο να το διαβάσει και να το μάθει ο κόσμος, γιατί είναι μία αφανής ιστορία κρυμμένη κάτω από τη γιγάντια ιστορία της μάχης των Θερμοπυλών.
Ο ΕΥΡΥΤΟΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΟΝ ΤΥΦΛΟ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΩΝ ΘΕΡΜΟΠΥΛΩΝ
Η ανωνυμία για ποιο λόγο υπάρχει;
Η ανωνυμία υπάρχει, κυρίως, επειδή εγώ δεν θέλω να αποκομίσω κάποιο κέρδος από αυτό, δεν θέλω κάποιος να με πλησιάσει ξέροντας το πρόσωπό μου, ξέροντας εμένα ως άτομο, για να έρθει σε επαφή μαζί μου, ούτε και ο κόσμος να προσκολλάται σε εμένα ως άτομο. Θέλω αυτό το οποίο θα μένει να είναι το έργο μου, η συνεισφορά μου και αυτό το οποίο ο καθένας μπορεί να αποκομίσει μέσα από την τέχνη μου. Δεν θα ήθελα να μπορώ μετά από αυτό να το εκμεταλλευθώ, γιατί είναι κάτι τελείως ανιδιοτελές.
Κάτι σαν την ανωνυμία των βυζαντινών εικόνων.
Πράγματι.
Εσύ μπορεί να μην το θέλεις, υπήρχαν όμως άτομα που σου είπαν ότι θέλουμε να έρθεις να ζωγραφίσεις κάτι για εμάς για την επέτειο των 200 χρόνων;
Ναι, η αλήθεια είναι πως υπήρξαν διάφοροι Σύλλογοι, μερικοί Δήμοι αλλά και Σύλλογοι Γονέων σχολείων, οι οποίοι μου ζήτησαν να δημιουργήσω κάτι στους χώρους τους. Ένας από αυτούς ήταν οι Σωφρονιστικοί Υπάλληλοι του Πειραιά οι οποίοι μου ζήτησαν να δημιουργήσω το Ρήγα Φεραίο, όπου είναι και το σύμβολο του Σωματείου τους. Είναι ένα έργο το οποίο έγινε τις προηγούμενες ημέρες και πλέον βρίσκεται στην εξωτερική όψη των γραφείων τους, με το λογότυπο «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά», που είναι και η φράση του Ρήγα Φεραίου.
Δεν βλέπουμε πολλούς καλλιτέχνες να εμπνέονται από την Ιστορία. Είσαι, πιστεύω, από τους λίγους. Εσύ τι πιστεύεις ότι φταίει;
Δεν ξέρω εάν φταίει πραγματικά κάτι, υπάρχουν καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν αναφορές στην ιστορία. Κατά το παρόν, ίσως όχι τόσοι, πράγματι, αλλά υπάρχουν εκθέσεις φωτογραφίας που γνωρίζω, υπάρχουν Σύλλογοι οι οποίοι κάνουν αναβιώσεις καθαρά ιστορικές.
Πάντοτε όμως οι πηγές από τις οποίες μπορεί κανείς να εμπνευσθεί για να δημιουργήσει και να πατήσει επάνω στην τέχνη είναι άπειρες. Δηλαδή έτυχε να είναι η ιστορία για εμένα, διότι είναι κάτι το οποίο ήταν συνδεδεμένο με την προσωπικότητά μου. Ο καθένας εμπνέεται από τα προσωπικά του βιώματα και από το τι κάθε φορά θα ήθελε να θίξει.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Photo Credits κεντρικής φωτό: Photo Porichis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου