Ισοπεδωτισμός ενάντια στην επανασύσταση των κοινωνιών

Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η κρίση αντιμετωπίζεται, πλανώνται η ζητούν να πλανέψουν τους λαούς. Εκείνοι που πιστεύουν ότι η κρίση θ’ αντιμετωπιστεί με οικονομικά μέτρα είναι κοντόθωροι γιατί βλέπουν το σύμπτωμα, που είναι η οικονομική αστάθεια κι όχι τις αιτίες της κρίσης που είναι βαθιά πνευματικές, πολιτικές και κοινωνικές. Εκείνοι που ελπίζουν πως η κρίση θα έχει σύντομη διάρκεια, παραβλέπουν το γεγονός ότι η κρίση ζυμώθηκε μέσα στις Δυτικές κοινωνίες για δεκαετίες, μέχρι να γίνει πολιτικό αποτέλεσμα κι όλες οι βλάβες που προκάλεσε η ζύμωση αυτή δεν μπορεί να είναι ακόμα ορατές. Άμεση λύση για την κρίση δεν υπάρχει. Μέρος του τρόπου σκέψης και ζωής, η παρούσα κρίση, δεν μπορεί παρά να βιωθεί μέχρι τέλους από τις δυτικές μάζες, σαν απόρροια της υλιστικής τους πορείας. Συμπεράσματα κι υποθέσεις μονάχα μπορεί κάποιος να εξάγει για τη διαχείριση του μέλλοντος. Κι ένα χρήσιμο συμπέρασμα είναι ότι αν δεν υπάρξει, με οποιονδήποτε τρόπο, η μετατροπή των καταναλωτικών μαζών σε συγκρο-τημένα κοινωνικά σύνολα, κάθε περίπτωση ανίχνευσης και θεραπείας των αιτίων της κρίσης είναι μάταιη.


Εφόσον κάποιος λαός –εν προκειμένω ο ελληνικός- έπαψε ν’ αποτελεί ένα συγκροτημένο σύνολο, με συνείδηση της ύπαρξής του, εφόσον αποτελεί πλέον ένα πληθυσμιακό μόρφωμα, είναι επόμενο να αδυνατεί να πορευτεί στο δρόμο του ιστορικού γίγνεσθαι η να δημιουργήσει και ν’ αντιτάξει στην παρακμή ένα δικό του σύστημα αξιών.
Η ανθρώπινη δύναμη πηγάζει μέσα στις κοινωνίες. Η βάση των κοινωνιών δεν είναι άλλη από την κάθε μια ανθρώπινη προσωπικότητα. Στα πλαίσια της φυσικής κοινότητας, ο διαρκής ανθρώπινος αγώνας για πνευματική, ψυχική και σωματική επιβίωση και διάκριση, γεννά τη σύνθεση οραμάτων και ιδεω-δων και διατηρεί την ισορροπία των αιώνιων ανισοτήτων, μέσα από την φυσική επιλογή των ικανών κι άξιων, να επιβιώσουν.
Η κοινή συνισταμένη της παραπάνω φυσικής λειτουργίας, ωθεί τις κοινωνίες στην εξελικτική τους πορεία. Αντίθετα με τη φύση, τα σύγχρονα πληθυσμιακά μορφώματα, οι καταναλωτικές αγέλες, ισοπεδωμένες προς ο,τι κατώτερο κι αδύναμο υπάρχει μέσα τους, προς ο,τι πνευματικά κενό και ψυχικά αδρανές, αναδεικνύουν ως μέσο καταξίωσης την ανοχή και την προβολή της μετριότητας.
Κρίση δεν αποτελεί η ραγδαία πλέον αποδόμηση του υλιστικού τρόπου ζωής στις δυτικές καταναλωτικές μάζες. Κρίση αποτελεί η ολιγωρία των μαζών αυτών όχι απλά να αυτοπροσδιοριστούν εκ νέου ως κοινωνίες αλλά να χτίσουν τις κοινωνίες αυτές με ανθρώπινα κι όχι οικονομίστικα δεδομένα και να αποκτήσουν την ισχύ μέσα από νέες –αντιδιεθνιστικές κι αντιυλιστικές- κατευθυντήριες ροπές.

Ο ατομικισμός, ο μικροαστισμός, η κερδοσκοπική έξη, το όραμα του υλιστικού ευδαιμονισμού, ακυρώνουν την ανάπτυξη ιδεωδών, που είναι ικανά να μετατρέψουν τις άμορφες μάζες σε ενσυνείδητους λαούς. Η ατομικιστική οπτική δεν συναντιέται πουθενά με την κοινωνική αλληλεγγύη, ούτε ανέχεται τη Σκέψη και την ανάπτυξη ιδεωδών ως κινητήρια δύναμη. Η πλήρωση του εγωκεντρισμού στις μάζες, εξαρτάται από την υπερκατανάλωση αγαθών κι η ατομική καταξίωση είναι συνυφασμένη με την ψευδεπίγραφη δημοσιότητα, με τη δημιουργία δημόσιων σχέσεων, και την προσδοκία της οικονομικής κυριαρχίας των επιτήδειων επί του εσμού των μετριοτήτων. Τέτοια ανθρώπινα συνονθυλεύματα, δεν εξαφανίζονται λόγω πολέμων –οι καταναλωτικοί εσμοί δεν διαθέτουν πολεμιστές- αλλά εξαϋλώνονται λόγω της παρακμής τους.
Οι κενοί προσωπικότητας άνθρωποι της μάζας, όπως οι αγέλες, εφόσον δεν μπορούν να συγκροτηθούν και ν’ αντισταθούν, χρησιμεύουν ως πιόνια, ως σκαλοπάτια για το πέρασμα πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων των επιτήδειων. Επαναστάσεις γενούν οι κοινωνίες κι όχι τα μορφώματα.

Ο ατομικισμός, κι ως σύμπτωμά του η αδιαφορία προς κάθε τι συλλογικό -καταδικαστέες νοοτροπίες σε ένα συγκροτημένο κοινωνικό σύνολο- γεννούν την παρακμή με τη μορφή του δημοσιοϋπαλληλισμού των κρατικοδίαιτων, ως απότοκο του εκφυλισμένου κρατικού μηχανισμού αλλά γεννά και την ανοχή της παρακμής από τις αλλοτριωμένες μάζες που εξυπηρετεί αυτό το κρατικό μόρφωμα των Μηχανισμών.
Η υστερόβουλη σκέψη, που μετατρέπει σε κοινωνικό προνόμιο την κατοχή δημόσιας θέσης, το ατομικό συμφέρον μέσα σ’ ένα πολυδιασπασμένο άθροισμα παρόμοιων εγωιστικών κινήτρων, σε μια ζούγκλα ανταγωνισμών, χωρίς κοινωνικό προσανατολισμό, άρα χωρίς κοινωνική ευθύνη, αποτελεί την πεμπτουσία του σύγχρονου δημοσιοϋπαλληλισμού. Η ευθύνη σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου, που όφειλε ν’ απορρέει από την κοινωνική συνείδηση, είναι πλέον ανύπαρκτη. Το φιλότιμο, ως αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας έναντι κοινωνικών στόχων και σκοπών, θεωρείται ως αδυναμία έναντι του μικροαστικού εγωισμού.
Με το αίτημα για επανασύσταση των κοινωνιών, ξανα-γεννιέται και η βάση τους: η πορεία του λαού που ξεκινάει από τις προγονικές καταβολές κι εκτείνεται στις μελλοντικές γενιές. Η προσωπική ευθύνη έναντι των προγόνων και των αγέννητων αποτελεί την κινητήρια δύναμη. Στα παγκοσμιοποιημένα πληθυσμιακά μορφώματα αυτή η ευθύνη έχει χαθεί.

Οι προσωπικότητες έχουν μετατραπεί σε άτομα, δίχως ρίζες και μέλλον, δίχως αφετηρία και προορισμό, γι’ αυτό και μηδενιστικά, χωρίς μνήμη και θέληση, χωρίς ντροπή για την κενότητά τους, αποποιούμενα οτιδήποτε μπορεί να συγκριθεί μαζί τους είτε στο ιστορικό φάσμα, είτε στην καθημερινότητά τους.
Τα πληθυσμιακά μορφώματα δεν είναι ικανά να γεννήσουν ήρωες γιατί μονάχα η κοινωνική ευαισθησία οδηγεί κι εξοπλίζει τους πολεμιστές στα πεδία των μαχών. Η υπεράσπιση των ιδιαίτερων μορφών κοινωνικής διάρθρωσης της γειτονιάς η του μικρού χωριού, αναπτύσσει στην ψυχή της προσωπικότητας τις ιδιότητες του πολεμιστή και την έννοια του εθνικού συμφέροντος κι αυτή η μέγιστη κοινωνική αξία με τη σειρά της τροφοδοτεί το έθνος με τους ήρωες των μαχών.

Με την επανασύσταση των κοινωνιών, φυσικό στόχο αποτελεί η πρωτοκαθεδρία -στο κοινωνικό εποικοδόμημα, στην πνευμα-τική πρωτοπορία- όσων διαθέτουν την ικανότητα και το ψυχικό σθένος να οδηγήσουν το σύνολο σε ανώτερα ψυχικά και πνευματικά επίπεδα. Η φύση εμπιστεύεται την επιβίωσή της και την επιβίωση της φυσικής κοινότητας, μονάχα στους εμπνευσμένους γιους της, σε όσους συνεπαίρνει ο έρωτας για την κοινή μάχη. Οι συγκροτημένες κοινωνίες αναδεικνύουν τις προσωπικότητες, που η ζωή τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνική προσφορά, τις προσωπικότητες που με τον τρόπο ζωής τους αποκαθιστούν τις φθορές που επιφέρουν στον κόσμο οι παρίες και τα κοινωνικά παράσιτα.

ΔΡΥΣ