Πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα σε δύο είδη τοπικισμού: υπάρχει ο τοπικισμός εκείνος που υπαγορεύεται από τη φυσική αναγκαιότητα να τιμήσει ο άνθρωπος τις ρίζες του, το σπίτι των προγόνων του, τη γειτονιά, το χωριό του, την πόλη του, να διατηρήσει τα τοπικά ήθη και έθιμα, είτε αφορούν την ντοπιολαλιά (εκφορά όρων και χροιά στην άρθρωση του λόγου), είτε τη διαιώνιση τεχνικών στη χορευτική έκφραση, είτε τεχνοτροπία στη μουσική, στην αρχιτεκτονική, είτε ακόμη και στη γαστρονομία. Παράλληλα, ο υγιώς σκεπτόμενος άνθρωπος, σεβόμενος την τοπική ιστορία, αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη των ιστορικών γεγονότων που διαδραματίστηκαν στην ιδιαίτερη πατρίδα του και των προσώπων που πρωταγωνίσθησαν σ' αυτά, τονίζοντας τη συμβολή και σημασία τους στη διαμόρφωση της σύνολης ιστορίας του έθνους του, όπου περιλαμβάνονται τα γεγονότα και πρόσωπα τόσο των πολεμικών αγώνων όσο και εκείνων της πνευματικής δημιουργίας που προάγει τον εθνικό πολιτισμό. Ο υγιής τοπικισμός δεν λειτουργεί σε καμμιά περίπτωση διασπαστικά, αλλά συμβάλει δημιουργικά στη σφυρηλάτηση της ενότητας του έθνους και στη διαμόρφωση της σύνολης εθνικής ταυτότητας, μέσα από τις επιμέρους ετερότητες των διαφόρων περιοχών της κοινής πατρίδας.
Δεν είναι τυχαίο που οι Κρήτες, με χαρακτηριστικές τοπικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με τους υπόλοιπους συνέλληνες, πρωτοστάτησαν κατά την εθνική εποποιΐα του Ιερού Μακεδονικού Αγώνα, σε μια εποχή μάλιστα που η ευόδωση του δικού τους αγώνα για την πολυπόθητη ένωση με τη μητέρα πατρίδα δεν είχε ακόμη πραγματοποιηθεί. Δεν είναι τυχαίο που σ' ένα απομακρυσμένο χωριό του Ψηλορείτη το δάκρυ ενός απλού ανθρώπου τρέχει στο άκουσμα μιας είδησης που αφορά ένα απομακρυσμένο χωριό της κατεχόμενης Κύπρου, του οποίου την ύπαρξη, κατά πάσα πιθανότητα, αγνοούσε και ως όνομα.
Στην αντίπερα όχθη του υγιούς αυτού τοπικισμού φωλιάζει ένας τοπικισμός αρρωστημένος, που δικαίως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ιδεολογία των ηλιθίων. Δεν είναι μια υπαγορευόμενη από φυσική αναγκαιότητα υπεύθυνη στάση του ατόμου απέναντι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, είναι μια "έξωθεν" καλλιεργούμενη από ποικίλα μικρο- και μεγαλο-συμφέροντα ύπουλη τακτική διάσπασης της εθνικής κοινότητας. Προσωπικά συμφέροντα, συμφέροντα συντεχνιών και λοιπών παραγόντων της μη εθνικοκοινωνικά λειτουργούσης οικονομίας (συχνότατα δε παραοικονομίας) και προπαντός φατριαστικές "αλχημίες" πονηρών και κουτοπόνηρων (σε αυτοδιοικητικό ή κοινοβουλευτικό επίπεδο) μιικρο- ή μεγαλο-πολιτικάντηδων και κομματαρχών της συμφοράς, φροντίζουν να συντηρούν ανούσιες τοπικιστικές αντιπαλότητες με μοναδικό σκοπό τη διαιώνιση ύποπτων (συχνότατα δε μαφιόζικων) και σε καμμιά περίπτωση υπηρετούντων το κοινό εθνικό συμφέρον κατεστημένων. Κανείς υγιώς σκεπτόμενος καθημερινός απλός άνθρωπος στα Χανιά, δεν ..."ηδονιζόταν" ποτέ με την ταλαιπωρία του κατοίκου της Σητείας για μια κατάθεση στην, μάλλον προοριζόμενη για ...αναβολή, εκδίκαση μιας υπόθεσης στο εφετείο και κανείς υγιώς σκεπτόμενος Ηρακλειώτης δεν χαίρεται με την εγκληματική, ακόμη και για την ίδια την ποιότητα της καθημερινής του ζωής (πολλώ δε μάλλον άκρως βλαπτική για αυτό καθεαυτό το γενικότερα εθνικό συμφέρον) "πολιτική" οικιστικού και οικονομικού υδροκεφαλισμού που εφαρμόστηκε στο νησί μας. Ούτε και κανείς νοήμων άνθρωπος, όπου κι' αν διαμένει, θα επέτρεπε ποτέ σ' αυτό σκουπιδοπαραγωγικό σύστημα "πολιτισμού" να μεταθέτει το πρόβλημα της ανυπαρξίας ουσιαστικής του ποιότητας, σε αντιπαράθεση περιοχών για το ποια θα καταστεί σκουπιδότοπος, ασχέτως ..."αντισταθμιστικών" παροχών.
Απέναντι και στις δύο αυτές εκφάνσεις της έννοιας του τοπικισμού πρέπει να να κρατήσουμε, ως Κρήτες Χρυσαυγίτες, άκρως απόλυτη στάση : άκρως απόλυτη στάση υπεράσπισης, καλλιέργειας και προαγωγής του πρώτου και εξίσου άκρως απόλυτη στάση ΕΜΠΡΑΚΤΗΣ καταδίκης του δεύτερου, αρχής γενομένης από τις μεταξύ μας σε ατομικό και οργανωτικό επίπεδο σχέσεις, σφυρηλατώντας την ενότητα απ' άκρου εις άκρον για το νησί μας. Κι επειδή το σφόδρα ανερχόμενο Κίνημά μας θα δεχτεί (και ήδη έχει αρχίσει να δέχεται) τις επιθέσεις του συστήματος που εντέχνως θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει ως όπλο την αρρωστημένη εκδοχή του τοπικισμού, επιχειρώντας να βλάψει την οργανωτική μας ενότητα, με ...αιχμή βεβαίως του δόρατος το ζήτημα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του νησιού μας (του αυθαιρέτως χωρισμένου σε "νομούς" με όχι απαραιτήτως ορθολογική γεωγραφική σχεδίαση), ας τους αντιτάξουμε τη δική μας αντίληψη για την πολιτική, που σημαίνει πρόταξη του ΗΘΟΥΣ και της ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ και όχι τον τόπο καταγωγής ή διαμονής των υποψηφίων ως κριτηρίου υποψηφιότητας και κατά συνέπειαν υπερψήφισης. Άλλωστε (και κυρίως γι' αυτό) για την θεμελειακά αντίθετη με το κυρίαρχο φατριαστικό πολιτικό σύστημα ιδεολογική μας θέση πάνω στο ζήτημα του τρόπου της έκφρασης της πολιτικής γνώμης των μελών της κοινότητας, δεν λαμβάνεται ως απαραίτητο κριτήριο το από που κατάγεται ή που κατοικεί ο υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές, όπως ακριβώς και στις ευρωεκλογές (για τις δεύτερες ο λαός μας έχει ευτυχώς ξεπεράσει τα "τοπικιστικά" κριτήρια). Εκείνο που προέχει είναι να υπάρχει άρρηκτη ενότητα και πειθαρχία στην κοινοβουλευτική ομάδα που θα προκύψει, όπως ακριβώς και στην υποδειγματικά πειθαρχημένη υπάρχουσα, γεγονός που αποσπά μόνο ευμενή σχόλια από τον λαό μας, διότι αυτή ακριβώς η πειθαρχία αποτελεί και την εγγύηση ότι ο αγώνας του απλού στρατιώτη της ιδέας και η τιμή του απλού ψηφοφόρου να δώσει την ψήφο του στο Κίνημά μας δεν πρόκειται να προδοθεί από γνωστές και από το πρόσφατο παρελθόν συναλλαγές με το σύστημα των κάθε είδους εργολάβων που κρατεί υπόδουλη την πατρίδα μας. Μ' αυτό τον τρόπο θα δώσουμε και ένα καίριο κτύπημα στον υπόπτως καλλιεργούμενο αρρωστημένο τοπικισμό που διχάζει το λαό μας, πράγμα που έτσι κι' αλλοιώς έχουμε εθνικό χρέος να πράξουμε, γινόμενοι ταυτόχρονα πρωτοπόροι, δείχνοντας την οδό αποσύνδεσης της αντίληψης της πολιτικής από το φατριαστικό "κομματαρχιλίκι" που τροφοδοτεί μόνο την "ίνα ζώσι χωρίς να σκάπτωσι", όπως θά 'λεγε και ο αείμνηστος Εμμανουήλ Ροΐδης, επιθυμία των διαφόρων, ποικίλης διαβαθμίσεως, παρασίτων της κοινωνίας μας.
ΟΔΥΣΣΕΥΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Τ.Ο. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου