ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ

ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ πολίτες, που παρακολουθούν εναργώς τα τεκταινόμενα στα κομματικά παρασκήνια και τα απίστευτα μαγειρέματα και παζαρέματα, απορούν: «Πώς είναι δυνατόν, εκείνοι που τάχθηκαν αναφανδόν υπέρ του σχεδίου Ανάν, το ψήφισαν και το θεώρησαν ως την αναγκαία λύση στο Κυπριακό, σήμερα να προσφέρουν γην και ύδωρ και κάθε συνεργασία σε εκείνους που το απέρριψαν; Από την άλλη, πώς είναι ανεκτό, εκείνοι που με ορμή και αποφασιστικότητα απέρριψαν το σχέδιο Ανάν, επειδή θα παρέδιδε την Κυπριακή Δημοκρατία αύτανδρη στη νέα τουρκοκρατία, σήμερα να επιζητούν ή να αναμένουν ανταλλάγματα από εκείνους, που μέχρι προχθές κατηγορούσαν ότι δεν άλλαξαν μυαλά και Αναν-ική φιλοσοφία; Αυτά δεν είναι ανεκδιήγητες πολιτικές ανωμαλίες, που προσβάλλουν την κυρίαρχη απόφαση του λαού, υποτιμούν τη νοημοσύνη του και γελοιοποιούν κυριολεκτικά την πολιτική ορθοδοξία και ηθική, που αποτελεί το θεμέλιο κάθε υγιούς δημοκρατίας, πολιτεύματος και κοινωνίας»;
Αυτά υποβάλλουν, μεταξύ άλλων, αναγνώστες της «Σ», με αφορμή το οργιώδες παζάρεμα, τις πολιτικές προσφορές και τις κομματικές δοσοληψίες μεταξύ των δύο υποψηφίων για την προεδρία και των κομμάτων ή κινημάτων, που τους υποστηρίζουν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ, π.χ., τάχθηκαν με πάθος κατά του σχεδίου Ανάν. Κυρίαρχη θέση τους ήταν ότι το ΟΧΙ του κυπριακού Ελληνισμού διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία και την οδήγησε ολόκληρη στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ΔΗΚΟ και ο πρόεδρος Παπαδόπουλος κατηγόρησαν άπειρες φορές την ηγεσία του ΔΗΣΥ, τον πρώην πρόεδρο Γλ. Κληρίδη, το Ν. Αναστασιάδη και ειδικά τον Ι. Κασουλίδη ως τους συναρχιτέκτονες και προαγωγούς του σχεδίου Ανάν. Εστίασαν ολόκληρη την προεκλογική τους εκστρατεία στο ΟΧΙ, επειδή έκριναν ότι αυτές οι εκλογές θα ήταν ένα δεύτερο δημοψήφισμα-ανάχωμα σε προοπτικές επαναφοράς ενός νέου σχεδίου διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Επ’ αυτού, κατηγορούσαν τον Ι. Κασουλίδη ότι η δεκαετία Κληρίδη οδήγησε στο σχέδιο Ανάν και κατάγγελλαν τον ίδιο ότι μας είχε εκφοβίσει με την απειλή μιας Μικρασιατικής Καταστροφής, αν δεν το αποδεχόμασταν. Από την άλλη, η ΕΔΕΚ, παρά τις αρχικά αμφίσημες θέσεις της, τάχθηκε και εκείνη έντονα κατά του σχεδίου Ανάν, με επικεφαλής τον γεραιρό Β. Λυσσαρίδη. Θεωρεί το σχέδιο Ανάν ανάθεμα και κατάρα για τον τόπο και η πρώτη διασφάλιση, που απαιτεί από τους υποψηφίους για να συνεργασθεί με έναν εξ αυτών, είναι όπως εγγυηθούν μη επαναφορά ή επανάληψη παρόμοιου με το έκτρωμα Ανάν σχεδίου. Το ΑΚΕΛ τήρησε έναντι του σχεδίου Ανάν τη γνωστή στάση: Ναι, ύστερα όχι αλλά… ξανά όχι, πάλι ναι, και στο τέλος, υπό την πίεση των πατριωτών ΑΚΕΛικών, η ηγεσία του σύρθηκε και υποχρεώθηκε να πει «όχι». Αλλά, πώς; Για να… τσιμεντώσει το «ναι»!
Μήνες πολλούς μετά το δημοψήφισμα, η ΑΚΕΛική ηγεσία επιδιδόταν σε άσκηση διαβουκόλησης των πολιτών όσον αφορά λίγες, ασήμαντες ή και ελαφρές αλλαγές, ώστε το μεταλλαγμένο σχέδιο να γινόταν αποδεκτό. Σήμερα, για λόγους καθαρά ψηφοθηρικούς, το θεωρεί νεκρό και τετελειωμένο. Εξάλλου, ο Ι. Κασουλίδης δεν αρνήθηκε ότι τάχθηκε υπέρ του σχεδίου Ανάν ούτε έκρινε ότι έπρεπε να απολογηθεί για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Όμως, σήμερα, καλεί όλους να συστρατευθούν μαζί του για «να πάμε ενωμένοι μπροστά». Απορούν και πάλι οι σκεπτόμενοι αναγνώστες μας: «Τι είδους ‘‘ενότητα’’ είναι αυτή και πώς θα την επιτυχούν; Πώς είναι δυνατόν το απόλυτο ‘‘όχι’’ να συνεργασθεί με το απόλυτο ‘‘ναι’’, και αντίστροφα, παραγράφοντας και λησμονώντας όλοι, όσα κατ’ αλλήλων τόσο καιρό εξακόντιζαν και υποστήριζαν; Όλα θυσία στο βωμό της συναλλαγής»;

Από την εφημερίδα ΄ΣΗΜΕΡΙΝΗ΄