ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ Ε.Ο.Κ.Α.

Όποιος επισκεφθεί σήμερα την Κύπρο μπορεί εύκολα να καταλάβει πως ο αγώνας της θρυλικής Ε.Ο.Κ.Α. δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί.Ναι μεν έφυγαν οι εγγλέζοι άφησαν όμως-λόγω επώδυνων Συνθηκών-πολλά πράγματα πίσω.Πρώτα από όλα ξέχασαν να πάρουν μεγάλο μέρος από τον στρατό τους ο οποίος βρίσκεται μέσα σε δύο μεγάλες στρατιωτικές βάσεις στο Ακρωτήρι και στην Δεκέλεια. Αν νομίζετε οτι πρόκειται για δύο στρατόπεδα είστε γελασμένοι.
Πρόκειται γιά ολόκληρες επαρχίες οι οποίες περιλαμβάνουν χωριά και κωμοπόλεις.Όσοι κατοικούν μέσα σε αυτές υπόκεινται στην αγγλική νομοθεσία που εκτελείται απο την αγγλική αστυνομία. Αν κάποιος Έλληνας υποπέσει σε οποιοδήποτε αδίκημα θα δικαστεί από άγγλο δικαστή.
Μιλάμε λοιπόν γιά κράτος εν κράτει.Το δυστύχημα είναι ότι αυτή η αστυνομία πλαισιώνεται και από Κυπρίους, ρευστής εθνικής συνειδήσεως.
Στην συχνότητα των FM εκπέμπουν οι δύο ραδιοφωνικοί σταθμοί του βρετανικού στρατού। Επίσης κυκλοφορεί εβδομαδιαία εφημερίδα η οποία διακινείται από αρκετά περίπτερα του νησιού μαζί με τις κυπριακές εφημερίδες. Ονομάζεται LION και σε αυτήν εκτός από τις δραστηριότητες του βρετανικού κατοχικού στρατού διαφημίζονται δυστυχώς και κυπριακές μικροεπιχειρήσεις.Η νομοθεσία της Κυπριακής δημοκρατίας είναι και αυτή κατάλοιπο της αποικοιοκρατίας αφού ακόμη και σήμερα ισχύουν νόμοι που άφησαν οι Βρετανοί.Η κατάσταση στο νησί όπως όλοι καταλαβαίνετε δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη.Οι βρετανοί κατέχουν όπως και οι τούρκοι Ελληνική γη που άπειρες φορές ποτίστηκε από το αίμα των Ελλήνων.Αξίζει λοιπόν να θυμηθούμε πως αντιμετωπίζονταν οι Κύπριοι αγωνιστές από τους βρετανούς στρατιώτες όταν συλλαμβάνονταν.

« Η ΚΑΡΠΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ »
Από το θαυμάσιο βιβλίο του αγωνιστού της Ε.Ο.Κ.Α. Φώτη Παπαφώτη παραθέτουμε μερικά αποσπάσματα.Αφηγείται ο Παύλος Χατζημιχαήλ:
Συνελήφθην την 29ην Μα΄ί΄ου 1958. Με βάλανε σε ένα ταξί και με οδήγησαν στις φυλακές της Αμμοχώστου. Με πήγανε στα μπάνια ,με χτύπησαν,μου κάνανε τεχνητό πνιγμό και με έριξαν κάτω από τα ντους.Τα βασανιστήρια αυτά συνεχίστηκαν καθ΄όλη την διάρκεια της νύχτας.
Το πρω΄ί΄ της επόμενης μέρας με οδήγησαν σε μιά αίθουσα στην οποία υπήρχαν υπερμεγέθεις ηλεκτρικοί λαμπτήρες να σταθώ μπροστά τους. Ακολούθως με παρέλαβαν τρεις τούρκοι επικουρικοί, μου έδεσαν τα χέρια και καθ΄όλη την διάρκεια της υπολοίπου μέρας με χτυπούσαν εναλλάξ στο στομάχι και μου εφάρμοζαν τον τεχνητό πνιγμό ,απειλώντας με, με τα πιστόλια τους. Επίσης σε διάφορα βασανιστήρια υπεβλήθην υπό του λοχίου Έλβετον, ο οποίος μπήκε στο κελλί μου μαζί με ένα άλλο λοχία , μεθυσμένοι αμφότεροι και άρχισαν να με γρονθοκοπούν.Τα βασανιστήρια στην Ομορφίτα συνεχίστηκαν εντονότερα.Ο ανακριτής Μακλόλαν με χτυπούσε στο νεφρό με αποτέλεσμα να μην μπορώ να πατήσω στο ένα πόδι. Το φρικτότερο των βασανιστηρίων ήταν οι ηλεκτρισμοί . Αφού με έβαζαν σε μιά καρέκλα,μου έδεναν στα χέρια δυό πόλους,τραντάζοντας με αυτούς όλο μου το σώμα.
Διηγείται ο Χριστόφορος Κελίρης:Με συνέλαβαν και με οδήγησαν στην Ομορφίτα. Εκεί με τοποθέτησαν μαζί με άλλους στη σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο, όρθιο με τα χέρια υψωμένα και ακουμπισμένα στον τοίχο. Στην αρχή το παίρνεις γιά παιχνίδι. Όταν περάσει όμως λίγη ώρα αρχίζουν τα δάχτυλα να μουδιάζουν,να χοντραίνουν. Αν δοκίμαζε κάποιος να κουνήσει τα χέρια ή τα δάχτυλα του,τα γκλόμπς των άγγλωνστρατιωτών δούλευαν στα πλευρά , στην πλάτη, οπουδήποτε. Ύστερα από λίγη ώρα με οδήγησαν σε ένα άλλο δωμάτιο. Ήταν ένα μπάνιοένα κρεβάτι με σούστες κι ένα τραπέζι με μιά μηχανή, δυό καλώδια και διάφορους διακόπτες.Οιβασανιστές ήταν δύο. Με γονάτισαν μπροστά στο μπάνιο κι έσπρωξαν το κεφάλι μου μέσα στο νερό . Καταλαβα πως θα με έπνιγαν. Το μυαλό μου άρχισε να λειτουργεί με μεγάλη ένταση, ξάστερα όμως. Σαν να ήταν εκτός του σώματός μου. Άρχισα να φυσώ λίγο λίγο τον αέρα που είχα στους πνεύμονές μου και σιγά σιγά παράλυα .Σε κάθε διακοπή του βασανιστηρίου συνέχιζαν τις ερωτήσειςκι είναι εδώ που ένας δυνατός μπάτσος του ανακριτή και λόγω του νερού που υπήρχε στο αυτί μου , έσπασε και αχρήστευσε το τύμπανο του αριστερού αυτιού μου . Έτσι όπως ήμουνα βρεγμένος , μου έδωσαν στα χέρια τα δυό καλώδια που κατέληγαν σε δυό μεταλλικά σπάρκς. Μόλις πάτησαν τον διακόπτη ένιωσα πως τα χέρια μου , συστρέφονταν μέχρι εξαρθρώσεως , πονούσα αφάνταστα , ούρλιαζα. Έκαναν διακοπή δίνοντας μου , να δαγκώσω το ένα σπάρκ. Το αίσθημα ήταν φοβερό. Συστρέφονταν το κεφάλι ,οι βολβοί των ματιών μου αναποδογυρίζονταν, ένοιωθα πως έφτανε το τέλος μου . Όλο αυτό το μαρτύριο συνοδεύονταν από τη μονότονη μορφή του τέρατος: « Θα σου τσακίσω την ψυχή θα σε κάνω άχρηστο ».
Την άλλη μέρα με παρουσίασαν μπροστά σε άλλο ανακριτή, μέτριου αναστήματος, γεροδεμένο, γνώστη της Ελλαδική ς προφοράς - μου είπε πως υπηρέτησε κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Ελλάδα. Αρχισε με απανωτές ερωτήσεις : « Ποιά είναι η πατρίδα σου;» . Επέμενα:
«Η ΕΛΛΑΔΑ, Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ,ΟΠΩΣ Η ΚΡΗΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΙΚΟΥΣ>>.