Όσοι επιθυμούν να διατηρηθεί το “παλαιό καθεστώς”, όσοι υποστηρίζουν τη βασιλοκρατία ας καθίσουν στη δεξιά μεριά της αίθουσας. Όσοι πάλι επιθυμούν την κατάργηση των προνομίων της βασιλείας, ας καθίσουν στην αριστερή μεριά της αίθουσας. Αυτό γινόταν κάποτε, μιλάμε για το τέλος του 18ου μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, 200 και πλέον χρόνια πριν στη Γηραιά Ήπειρο. Ήταν λοιπόν αναμενόμενο και στα πλαίσια του λογικού, ο απλός λαός, συμπεριλαμβανομένων και των πιο ευπόρων, να είχε ουσιαστικά χωριστεί σε “δεξιούς” και “αριστερούς”.
Το τραγικό όμως της κατάστασης, που πολλές φορές αγγίζει και τα όρια του τρομακτικού, είναι ότι μετά από δύο Παγκοσμίους Πολέμους, μετά από όλα όσα είδαμε στην πολιτική του Δυτικού κόσμου τα τελευταία 70 και πλέον χρόνια, ο κοσμάκης, και ιδιαίτερα σε κλειστές κοινωνίες όπως η Κυπριακή, εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως “Δεξιός” ή “Αριστερός” και φυσικά αυτό συνήθως με βάση το οικογενειακό του υπόβαθρο.
Οι διάφοροι πολιτικοί ηγέτες έχουν επιτύχει να πείσουν τον καλοπροαίρετο αλλά και αφελή λαό της Νήσου μας, πως μόνο αυτές οι δύο οδοί υπάρχουν σε ότι αφορά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά ζητήματα: Δεξιά ή Αριστερά… Μόνο! Εντάξει, υπάρχει και αυτός ο ταλαίπωρος “ενδιάμεσος χώρος”. Έχουν διδάξει τον κοσμάκη να παπαγαλίζει από τη μία, “Είμαι άνθρωπος του Λαού, άρα είμαι Αριστερός” και από την άλλη, “Είμαι πατριώτης, άρα είμαι Δεξιός”. Λες και απαγορεύεται να είναι κανείς πατριώτης και συνάμα απλός άνθρωπος του Λαού! Ειπώθηκε ποτέ ότι πατριώτες ή και εθνικιστές πρέπει να είναι Πλουτοκράτες;
Απεναντίας, η Πλουτοκρατία και ο Καπιταλισμός προϋποθέτουν και απαιτούν ανοιχτά σύνορα και μια άκρως φιλελεύθερη κοινωνία. Δεκάρα δεν δίνουν εάν η Κύπρος παραμείνει Ελληνική ή αν ισλαμοποιηθεί και χάσει ολοκληρωτικά την ταυτότητά της. Το χρήμα να ρέει στις τσέπες τους και τα υπόλοιπα είναι ασήμαντα. Αυτή είναι η “Δεξιά”.
Φυσικά, όπως υπάρχουν αντικρουόμενες απόψεις μέσα στο γνωστό “πατριωτικό”, φιλοκαπιταλιστικό κόμμα της Νήσου μας, υπάρχουν αναμφισβήτητα και στο γνωστό, κλασσικό “φιλολαϊκό” κομμουνιστικό κόμμα. Από την μία, νοσταλγοί της Σοβιετικής Ένωσης, όπου τα κλειστά και αυστηρώς ελεγχόμενα σύνορα και η πιστή αφοσίωση στο κράτος και στο καθεστώς αποτελούν Αρχές δίχως καμία αμφισβήτηση και από την άλλη, το στοιχείο της δήθεν “Προόδου” βάσει της οποίας “Δεν υπάρχουν σύνορα” και “Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράττει όπως θέλει”. Αυτή είναι η “Αριστερά”.
Σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου διακρίνει κανείς τρία σημεία άκρας ειρωνείας. Πρώτον, πώς γίνεται όλοι όσοι αντιτάσσονται συνεχώς σε ένα κίνημα που είναι τόσο πατριωτικό, όσο και φιλολαϊκό να αποκαλούν τους εαυτούς τους ήπιους και δημοκράτες, ενώ να λένε πως το λαϊκό εθνικιστικό κίνημα είναι “Ακραίο”. Δεύτερον, πώς μπορούν αυτοί που πιστεύουν ότι τα μέλη και οι υποστηρικτές ενός λαϊκού και εθνικιστικού κινήματος είναι “οπισθοδρομικοί” στον τρόπο σκέψης τους, να εξακολουθούν οι ίδιοι εν έτη 2017, να έχουν την εντύπωση πως υπάρχει “Δεξιά και Αριστερά” ˙ ενώ οι Εθνικιστές να έχουν προ πολλού αντιληφθεί ότι αυτοί οι όροι δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Και τρίτον και πιο λυπηρό, αυτοί που πολεμούν με κάθε μέσον το Λαϊκό Εθνικισμό να θεωρούν τους υποστηρικτές της Ιδεολογίας αυτής “Πρόβατα”, ενώ οι ίδιοι σε πολλές περιπτώσεις είναι ενταγμένοι σε πολιτικούς χώρους μόνο και μόνο επειδή έτσι έμαθαν από την οικογένειά τους. Ας μας εξηγήσουν, λοιπόν, πως ερμηνεύουν όλοι αυτοί οι “μορφωμένοι” Προοδευτικοί και Πρωτοπόροι του Φιλελευθερισμού τον όρο “Ελεύθερη Κρίση”.
Είναι καιρός λοιπόν οι συμπατριώτες μας και ειδικότερα η Νεολαία μας που αποτελεί δείγμα της μελλοντικής μας κοινωνίας, να ξεκινήσουν να λειτουργούν ως ελεύθερα σκεπτόμενοι πολίτες και να αφήσουν τις ιδεοληψίες των παλαιοτέρων ούτως ώστε να διεκδικήσουν πραγματικά τα δημοκρατικά τους δικαιώματα απαλλαγμένοι από το φόβο ότι θα απογοητεύσουν, με την προσωπική τους ιδεολογία ή και πολιτική τους επιλογή την οικογένειά τους, τους συγχωριανούς τους και η λίστα πάει λέγοντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου