Δεν είναι μόνο η φυλετική συγγένεια αρκετή για την συγκρότηση Έθνους. Συγγένεια έχουν και οι ομάδες στο ζωικό βασίλειο όπως και πρωτόγονες ανθρώπινες φυλές. Το Έθνος πρέπει να έχει ενεργή συνείδηση της κοινής καταγωγής του, των κοινών του πνευματικών χαρακτηριστικών, του ιστορικού παρελθόντος και των πεπρωμένων του.
Πρέπει να έχει δηλαδή Εθνική Συνείδηση.
Η Εθνική Συνείδηση αναλύεται στα εξής γνωρίσματα:
α) Μνήμη. Επίγνωση δηλαδή της ενιαίας καταγωγής και της ιστορίας του Έθνους.
β) Συνοχή. Ψυχική και πολιτιστική σύσφιξη δεσμών των ατόμων και μάλιστα διαχρονικά.
γ) Βούληση. Αγωνιστική αποφασιστικότης για ένα καλύτερο εθνικό μέλλον.
Η μνήμη απλώνεται στο παρελθόν, η συνοχή σφυρηλατεί το παρόν και η βούληση τείνει στο μέλλον.
Μια ώριμη φυλή που διακρίνεται για αυτές της τις ιδιότητες δικαιούται του ονόματος ”ΕΘΝΟΣ’.
Αυτές βέβαια οι τρεις ιδιότητες αλληλοεξαρτούνται, αφού βούληση χωρίς μνήμη δεν υπάρχει ούτε και χωρίς συνοχή αλλά ούτε και συνοχή και μνήμη είναι νοητές χωρίς βούληση.
Ολόκληρη αυτή η Εθνική Συνείδηση με τις τρεις ιδιότητες προϋποθέτει πάντοτε την Φυλετική Συγγένεια.
Σε αυτήν την περίπτωση η βούληση δεν μπορεί να υπηρετεί παρά τα πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα μιας τυχαίας συμβιώσεως.
Λαοί πολυφυλετικοί η μεικτοί μπορεί τυχόν να καυχώνται για το ‘Έθνος” τους αλλά αυτό το κάνουν ως μια μάταιη προσπάθεια χαλκεύσεως Εθνικής συνειδήσεως.
Με λόγια δεν πλάθονται τα Έθνη !
Σε τέτοιες χώρες (πχ στην Αμερική) μπορεί να επικρατεί ένας τοπικισμός η και μια προσπάθεια προασπίσεως των κοινών συμφερόντων των κατοίκων τους αλλά η έλλειψη πολιτιστικής συγγένειας άρα και ψυχικής συνοχής, τις καθιστά εύθραυστες.
Σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή είναι δυνατόν να επέλθει η πλήρης διάλυση.. Όταν υπάρχει κοινή καταγωγή, τότε υπάρχουν , κοινή γλώσσα, κοινός πολιτισμός, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη, ενιαία ιστορία. Αυτά τα δευτερογενή στοιχεία, δεν αποτελούν, το καθένα ξεχωριστά, απαραίτητο στοιχείο συγκροτήσεως ΈΘΝΟΥΣ”.
Ολα αυτά, όταν συνυπάρχουν, συντελούν στην συνοχή της κοινότητος στην δημιουργία δηλαδή Εθνικής Συνειδήσεως.
‘ΈΘΝΟΣ” είναι η ομοειδής ομάδα, πού έχει συνείδηση της ιδιαιτερότητός της.
Ό τόπος διαβιώσεως ενός Έθνους η ”Πατρίδα”, αποτελεί πρωταρχικό παράγοντα για την συνοχή των ατόμων. Εκεί αναπτύσσονται οι πολιτιστικές αρετές του λαού, εκεί διδάσκονται τα παιδιά, εκεί φυλάσσονται τα οστά των προγόνων, εκεί βιώνεται η μνήμη, εκεί σφυρηλατείται η βούληση.
Χωρίς πατρίδα κινδυνεύει ένα Έθνος να χάσει την Συνείδηση του, ακόμη δε να χάσει και την φυλετική του ιδιαιτερότητα. Η τακτική των μεταναστεύσεων, συνήθης πρακτική των φτωχότερων Κρατών, θυσιάζει ζωτικό μέρος του Εθνικού κορμού χάριν του οικονομικού συμφέροντος των υπολοίπων κατοίκων.
Είναι μια κλασικά απαράδεκτη μεθόδευση της φιλευλεθεριστίκης σχολής, η οποία δεν ενδιαφέρεται, όχι για τον Έθνος, αλλά για τις οικονομικές προόδους των ατόμων.
Οι Ελληνες μετανάστες (Ελληνοαμερικάνοι κλπ), όσο και αν διατηρούν την μνήμη τους άσβεστη και φλογερή, χάνουν λίγο λίγο τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, τα οποία απορροφούνται από τον ξένο τρόπο ζωής η συνάπτουν μεικτούς γάμους.
Είναι φαιδρή η παρηγοριά του Ελληνικού Κράτους, ότι με την μεταναστευτική διασπορά αποκτούμε ερείσματα στο εξωτερικό. Αν σταματήσουμε τις μεταναστεύσεις δηλαδή την αποδυνάμωση της Εθνικής ρίζας μετά από μια γενιά δεν θα έχει μείνει κανένα υπόλειμμα ερείσματος.
Η διαβίωση του Έθνους στην Πατρίδα του δίνει την δυνατότητα κλειστής και καρποφόρου ζωής. Μπορεί ο λαός έτσι να καλλιεργήσει τον πολιτισμό του, να βιώσει τα έθιμα του, να πλουτίσει την γλώσσα του, να λατρεύει την θρησκεία του, να χαρεί τα ήθη και τις παραδόσεις του.
Πάντα απερίσπαστος από ξένες και αλλότροπες επιδράσεις, μπορεί να γιορτάζει τις επετείους του και να ονειρεύεται τους πόθους και την μοίρα του. Η εργατικότητα ακόμη του λαού θα είναι προσφορά στον ίδιο τον εαυτό του, κι όχι σε άλλο ξένο Κράτος.
Ζώντας δε την εθνική του ζωή ένας λαός μπορεί να αναπτύξει στο έπακρο τις αρετές του, να σταθεί καλά στα πόδια του και, μόνον έτσι, να έλθει και σε συνεννόηση και ειρηνική συνεργασία με άλλους λαούς.
Ένας αλλοτριωμένος λαός, αντίθετα, είναι ανίκανος να προσφέρει κάτι, ακόμη και στην διεθνή κατανόηση και ειρήνη.
Η αξία του Έθνους αποτελεί την ύψιστη κοινωνική αξία. Αυτή υπέρκειται πάσης άλλης όπως της Ευημερίας, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης κλπ. Σε περίπτωση δε συγκρούσεων μεταξύ κοινωνικών αξιών πρέπει το Εθνικό Κράτος να είναι έτοιμο για αποφάσεις. Αν πχ πρέπει να διαλέξουμε μεταξύ της εθνικής ολοκληρώσεως και της μειώσεως της οικονομικής ευημερίας του λαού, τότε η ευημερία πρέπει να παραβλευθεί. Αν επίσης χρειασθεί σε κρίσιμη περίσταση η αναστολή της δημοκρατικής διαδικασίας χάριν του εθνικού συμφέροντος, τότε δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας, ότι το οποιοσδήποτε πολίτευμα αποτελεί μέσον, και όχι σκοπό της υπάρξεως του κράτους. Το ίδιο ισχύει, αν χρειασθεί η επιλογή του πολέμου, δεδομένου ότι η Ειρήνη αποτελεί μεν υψηλή Αξία, αλλά όχι οπωσδήποτε την ύψιστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου