Συνέντευξη στον Γιώργο Πισσαλίδη
Βασίλη, να αρχίσουμε ανάποδα, πώς ήταν τα πράγματα κατά τη διάρκεια του ενός έτους κορωνοϊού;
Κοίταξε, Γιώργο, εδώ υπάρχουν χοντρά θέματα τα οποία δεν τα έχει θίξει κανείς και να τα ανοίξουμε.
Nα τα θίξουμε λοιπόν
Δηλαδή, τι γίνεται με αυτούς που έχουν χειμερινά θέατρα; Ποια είναι η περίοδος εκείνη που μπορούμε να πούμε ότι θα μας στηρίξει το κράτος, θα μας στηρίξει το Υπουργείο; Λένε, ανοίγουν τα θέατρα. Ποια θέατρα; Τα θερινά.
Εάν εξαιρέσεις πολύ λίγους ανθρώπους οι οποίοι μπορεί να έχουν ένα ιδιόκτητο θερινό θέατρο, τα θερινά θέατρα υπάγονται κάπου, ανήκουν κάπου. Και ποιοι παίζουν; Παίζουν μόνο έργα μεγαλοπαραγωγών και θα παίξουν και παραγωγές οι οποίες έχουν ήδη χρηματοδοτηθεί.
Για όλους τους υπόλοιπους, που είναι το 70%-80%, που δεν έχουν χρηματοδοτηθεί, που δεν έχουν θερινό θέατρο, που έρχονται από 15-16 μήνες lockdown, τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται μόνο με το θέατρο, που είναι σκηνοθέτες, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι, ηθοποιοί; Τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Καμία απάντηση.
Ξέρω ότι είσαι ο ιδιοκτήτης ενός μικρού θεάτρου του “Άρατος”. Τώρα τι σκέπτεσαι να κάνεις ;
Γιώργο δεν σου κρύβω ότι σκέπτομαι αναστολή για ένα χρόνο, σκέπτομαι να μετακομίσουμε, σκέπτομαι να πάω σε έναν άλλο χώρο, φθηνότερο, να μειώσω τα έξοδα. Σκέπτομαι πάρα πολλά πράγματα. Φθάσαμε στον Ιούνιο και δεν υπάρχει τίποτα. Δηλαδή, εμείς είμαστε ξεκρέμαστοι, δεν ξέρουμε εάν θα μας επιδοτήσουν. Ωραία, άνοιξαν τα θερινά θέατρα. Πάρα πολύ ωραία, να χαρούμε, να τρέξουμε, να πάμε να δούμε παραστάσεις. Με τα χειμερινά θέατρα, που είναι 15-16 μήνες κλειστά, τι γίνεται; τα χειμερινά θέατρα δεν ανοίγουν το καλοκαίρι. Και κανείς δεν τα γράφει αυτά.
Με την ταινία τι γίνεται; Πώς ξεκίνησε σαν ιδέα;
Μην μπορώντας να αντέξω το “λοκντάουν” και το έλλειμμα καλλιτεχνικής έκφρασης –επειδή σενάρια κινηματογραφικά εγώ στους φακέλους μου έχω αρκετά τα οποία περιμένουν την υλοποίησή τους– είπα να ξεκινήσουμε, να δοκιμάσουμε, να πειραματιστούμε, να κάνουμε την πρώτη ταινία για το Β! Παγκόσμιο Πόλεμο. Εγώ τουλάχιστον ήταν η πρώτη φορά που το επιχειρούσα αυτό. Τελικά μπήκαμε σε μία διαδικασία να τη γυρίσουμε την ταινία κανονικότατα, με ένα πολύ καλό cast, και βγήκαμε στους δρόμους με τις μάσκες κ.λπ. για να βρούμε χορηγίες. Βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι μας στήριξαν και σε αυτή την ταινία και, έτσι, ήταν πολύ πιο εύκολο να υλοποιήσουμε το “Operation Star”, «Επιχείρηση Άστρο».
Είναι μία ταινία που πραγματικά πιστεύω ότι ο κόσμος θα εκπλαγεί θετικά από την ποιότητά της και, εάν όλα πάνε καλά και είναι ανοικτοί οι κινηματογράφοι, ο κόσμος θα έχει τη δυνατότητα να την απολαύσει από τον Οκτώβριο και μετά.
Πριν πάμε στους πρωταγωνιστές, να υποθέσω ότι μία χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου θα ακουγόταν σαν ανέκδοτο, ή όχι;
Κοίταξε, μετά από τα ανέκδοτα με τον Τοτό, με τα οποία μεγαλώσαμε, τώρα θα βγουν τα ανέκδοτα με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου –έτσι, να κάνουμε και λίγο χιούμορ– διοικείται κατά καιρούς από μικρούς Βούδες οι οποίοι είναι κλεισμένοι σε μία γυάλα εντός λεκανοπεδίου Αττικής. Όλη η χώρα είναι το λεκανοπέδιο Αττικής, για την Περιφέρεια δεν ενδιαφέρεται κανένας, για την ποιότητα των προτάσεων της Περιφέρειας δεν ενδιαφέρεται κανείς. Δεν τους ενδιαφέρει εάν θα κάνεις ταινία με 150 ηθοποιούς, με 200, με 80, με 70, μόνο ό,τι πει το κόκκινο τηλέφωνο του Πρωθυπουργού καιι οι συνεργασίες, τα παρεάκια, τι θα πει μία εταιρία –γνωστή ιδιωτική εταιρία– τι θα πει η ΕΡΤ, ποιοι θα συμφωνήσουν, θα δώσουν τα χέρια. Όλα βασίζονται στο τι εντολές θα πάρουν στις δημόσιες σχέσεις και στις παρέες που θα έχουν αναπτυχθεί μέσα στο star system των Αθηνών.
Το οποίο star system δεν νομίζω ότι θέλει να έχει σχέση με οτιδήποτε αφορά την ελληνική κουλτούρα ή την ιστορία –άμα κρίνω και από δικές σου ταινίες, τις ταινίες του Σμαραγδή και όποιου, τέλος πάντων, θέλει να κάνει μία ταινία που να πατά λίγο έστω και λίγο στην παράδοση. Εσύ πώς το βλέπεις;
Αυτό καταλαβαίνω και εγώ. Δηλαδή, ακόμα και εάν ήμουν ένας άνθρωπος ο οποίος θα έλεγα στον εαυτό μου “Έλα, βρε Βασίλη, τώρα, μην τα βλέπεις έτσι, δεν είναι έτσι τα πράγματα”… Ξέρεις, εγώ για να πω πέντε πράγματα για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου ή για οποιονδήποτε άλλο φορέα, εχω υπάρξει καιι δημοσιογράφος από το 1994 και μέλος της ΕΣΗΕΜΘ και ότι έχω κάνει από τότε έρευνες και συζητούσαμε διάφορα πράγματα και προσπαθούσα να κάνω και τηλεοπτικές εκπομπές τότε και κατέθετα προτάσεις και στην ΕΡΤ…
Δηλαδή, είμαι τώρα ένας άνθρωπος με εμπειρία σχεδόν 30 χρόνια στο κομμάτι της τηλεόρασης και του κινηματογράφου και μετά από τόσα χρόνια άρχισα να μιλώ, να μιλώ γιατί έτσι θέλω να βοηθήσω τους συναδέλφους μου και τον κινηματογράφο στη χώρα μου.
Αφήστε τον κινηματογράφο να πετάξει. Έχουμε πολύ καλούς κινηματογραφιστές, αφήστε μας να δουλέψουμε, δώστε μας τις βοήθειες που χρειαζόμαστε να κάνουμε ταινίες εποχής, να κάνουμε ιστορικές ταινίες, να φέρουμε ειδικούς από το εξωτερικό, να φέρουμε περισσότερους χολιγουντιανούς stars στη χώρα μας να δουλέψουν. Δώστε μας τα εχέγγυα. Μην είστε προσηλωμένοι στο τι θα πει το κόκκινο τηλέφωνο και σε ταινίες αστικού τύπου. Ας δούμε και κάτι άλλο, ας δούμε να συγκρούονται 1.000 άτομα από τη μία πλευρά και 500 άτομα από την άλλη σε μία επική μάχη, για να μάθουμε και λίγο ιστορία.
Να φέρουμε ειδικούς από το εξωτερικό, να μας διδάξουν πώς γίνονται κινηματογραφικά τα οπτικά εφέ, να προχωρήσουμε στα ψηφιακά εφέ. Δηλαδή, αφήστε να προοδεύσει ο κινηματογράφος στη χώρα μας. Βοηθήστε και την επαρχία, τους καλλιτέχνες της Περιφέρειας, έχουν και αυτοί να πουν πολλά πράγματα.
Μέχρι τώρα ο κόσμος πώς ανταποκρινόταν στην «Πολιορκία» και την «Έξοδο 1826»;
Γιώργο, εγώ είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος από τη στήριξη του κόσμου και στην «Έξοδο 1826» και στην «Πολιορκία». Το ίδιο θα γίνει και στα επόμενα χρόνια, γιατί ο κόσμος αρχίζει και μαθαίνει τη δουλειά μου.
Αλλά, τι περιμένεις, όταν προσπαθείς να κάνεις διανομή την «Πολιορκία» –δύο φορές κάναμε διανομή την «Πολιορκία»– και οι μεγάλες εταιρίες, γιατί έχουν συμφέροντα, σου κλείνουν τους μεγάλους κινηματογράφους; Δηλαδή, όταν προσπαθείς να βάλεις την ταινία σου σε κινηματογράφους οι οποίοι δουλεύουν συγκεκριμένο ολιγοπώλιο, με συγκεκριμένες εταιρίες, τι περιμένεις; Ανεξάρτητος δημιουργός, ανεξάρτητος κινηματογραφιστής. Εδώ σηκώνουν τα τηλέφωνα και σου λένε, κατεβάστε την ταινία, κόβει εισιτήρια.
Δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι πολύ περίεργα πράγματα γίνονται και στο χώρο του κινηματογράφου. Πολύ περίεργα πράγματα γίνονται. Πρέπει να σπάσει το απόστημα, τέλος.
Ενοχλεί κάποιους ιδεολογικά ή πολιτικά, πιστεύεις, το να μη θέλουν να στηρίζουν αυτές τις ταινίες
Ξέρεις τι γίνεται; Εκεί έχουμε τις θέσεις που αποφασίζουν. Αυτοί που παίρνουν τις θέσεις που αποφασίζουν δεν κρίνονται από κομματικά κριτήρια; Ναι, κατά κύριο λόγο.
Δηλαδή, όταν φιλτράρεις την τέχνη του άλλου μέσα από τα κομματικά σου πιστεύω ή από μία ανώτατη τέχνη που τη φαντάζεσαι εσύ, τι κάνεις, πετάς στον κάλαθο των αχρήστων ό,τι πιο λαϊκό υπάρχει, που είναι το θέατρο και ο κινηματογράφος. Το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι μία λαϊκή τέχνη, γιατί δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο, δεν είναι μία τέχνη που τη βάζεις εσύ στην τσέπη και την πηγαίνεις βόλτα.
Ούτε είναι μόνο για τις παρέες, να τις βλέπεις εσύ και οι φίλοι σου.
Έτσι, ούτε μόνο για τις παρέες των 5, 10, 15 ανθρώπων. Να σου πω κάτι –έξυπνος άνθρωπος είσαι, μπορείς να κάνεις την έρευνά σου και να δεις– εδώ μιλούν δημιουργοί οι οποίοι, εάν δεν πάρουν κρατικό χρήμα, δεν δημιουργούν. Εγώ πηγαίνω για την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία με ιδιωτικούς πόρους, με χορηγούς κ.λπ. Κάποιοι, εάν δεν πάρουν κρατικό χρήμα, δεν παρουσιάζουν έργο. Ε, τι σόι τέχνη είναι αυτή;
Έχεις δίκιο. Τώρα, να γυρίσουμε λίγο πίσω. Λες ότι είναι η πρώτη σου φορά που πιάνεις το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πώς ξεκίνησε σαν ιδέα, πώς ξεκίνησες να τον στήσεις, πού γυρίσθηκε;
Τη δεκαετία του ‘90, στο ξεκίνημά μου ως δημοσιογράφος, είχα έρθει σε επαφή με πάρα πολύ κόσμο και, μάλιστα, κάποιοι ηλικιωμένοι άνθρωποι παρέδιδαν στα χέρια μου κάποια γραπτά, που ήταν οι προσωπικές τους ιστορίες. Έτυχε, σε τρεις-τέσσερις περιπτώσεις, πήρα τις ιστορίες κάποιων γυναικών και ανδρών, όπου παρέδωσαν τα απομνημονεύματά τους σε εμένα. Μου είχε πει τότε μία συγκεκριμένη κυρία ότι, ούτε καλά-καλά τα παιδιά μου δεν γνωρίζουν το τι και το πώς.
Ήταν μία ιστορία αγάπης την οποία τη γνώριζα από τη δεκαετία του ‘90, μία ιστορία αγάπης στα χρόνια του πολέμου. Αυτή την ιστορία αγάπης, έτσι ακριβώς όπως την είδα γραμμένη, τη μετέφερα κινηματογραφικά στην ταραχώδη περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την εποχή της γερμανικής κατοχής, και μαζί με μυθοπλασία έχουμε μία ταινία όπου παντρεύει ένα ερωτικό δράμα μαζί με πολύ έντονα τα στοιχεία της γερμανικής παρουσίας στη χώρα μας, τις θηριωδίες των Γερμανών. Αλλά, εμφανίζεται για πρώτη φορά και η δράση του Ιερού Λόχου, δηλαδή των Αξιωματικών, Υπαξιωματικών και στρατιωτών που έμειναν στην Υπηρεσία υπό τη βρετανική καθοδήγηση και έρχονταν σε διάφορες αποστολές στη χώρα μας για να βοηθήσουν.
Πιστεύω ότι θα αρέσει στον κόσμο πάρα πολύ η ταινία. Είναι μία καλογυρισμένη ταινία, έχουμε πολύ καλές υποκριτικές, έχουμε μία ομάδα Γερμανών η οποία φθάνει στα όρια να σε τρομοκρατήσει και να σε φοβίσει, έχουμε πολύ δυνατές υποκριτικές από τους κύριους, αλλά και από τους δεύτερους, ρόλους, έχουμε τη δυναμική της ελληνικής φύσης, έχουμε πολύ δυνατή σκηνογραφία, ενδυματολογία, έχουμε πολύ δυνατό, αληθινό πληθυσμό ο οποίος χρησιμοποιείται στην ταινία –εννοώ, δηλαδή, πραγματικά όπλα, όχι ρέπλικες, όχι ψεύτικα. Δηλαδή ό,τι θα δει ο κόσμος στην ταινία είναι αυθεντικό, στολές, όπλα, τα πάντα.
Πες μας λίγο για το σενάριο, επειδή μίλησες για ερωτικό δράμα κάποια στιγμή.
Το σενάριο είναι ότι γίνεται μία αποτυχημένη απόπειρα δολιοφθοράς, οι Γερμανοί στήνουν ενέδρα σε μία ομάδα Ελλήνων και Βρετανών, από αυτήν την ενέδρα σώζονται δύο Έλληνες οι οποίοι καταδιώκονται από τους Γερμανούς. Είναι μία διμοιρία ανεπιθύμητων Γερμανών, μία ετερόκλητη ομάδα η οποία απαρτίζεται από διάφορα στοιχεία, οι οποίοι το μόνο πράγμα που κάνουν είναι να ελέγχουν και να καθαρίζουν την ευρύτερη περιοχή, να μην αφήνουν διάφορες ομάδες, στρατιωτικές και παραστρατιωτικές, να δημιουργούν τέτοια προβλήματα στο γερμανικό στρατό.
Οι δύο Έλληνες καταδιωκόμενοι φθάνουν σε ένα χωριό. Εκεί αρχίζουν και μπαίνουν στην ιστορία μας και άλλα πρόσωπα και αρχίζει και κτίζεται σιγά-σιγά μία ιστορία αγάπης. Οι Γερμανοί μπαίνουν στο χωριό, κάνουν τις θηριωδίες τους, τα αίσχη τους, και αρχίζει μετά ένα αλλεπάλληλο κυνηγητό, συνεχείς δράσεις οι οποίες οδηγούν σε ανατροπές και δραματικές εξελίξεις. Το τέλος της ταινίας, μπορώ να πω, είναι απογειωτικό και, επίσης, το τέλος της ταινίας –και αυτό θέλω να το επισημάνω– αφήνει να εννοηθεί ότι ίσως υπάρξει και δεύτερο μέρος.
Πού έγιναν τα γυρίσματα;
Έγιναν στο φιλόξενο νομό Πέλλας, στη φιλόξενη πόλη των Γιαννιτσών, στη φιλόξενη Κρώμνη –ένα ορεινό χωριό έξω από τα Γιαννιτσά– στο Πενταπλάτανο, που είναι ένα προάστιο των Γιαννιτσών, σε διάφορα άλλα σημεία του Ελευθεροχωρίου και, φυσικά, στο Πάικο, στο βουνό.
Ποιοι παίζουν στην ταινία;
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι ο Κωνσταντίνος Λάγκος, είναι ο Λευτέρης Δημηρόπουλος,…
Που έχει παίξει στην «Πολιορκία».
Ναι, και ο Λάγκος έπαιξε στην «Πολιορκία» και ο Δημηρόπουλος. Είναι η Ευτυχία Ψωμά –η Ευτυχία είναι η σκηνοθετική μου πρόταση με αυτήν εδώ την ταινία, είναι μία πολύ καλή ηθοποιός, έχει τρομερό μέλλον μπροστά της– έχω το φίλο, το Μανώλη το Σαββίδη, που παίζει σε όλες τις ταινίες και χωρίς τη βοήθειά του δεν θα μπορούσα να κάνω τόσο σημαντικά πράγματα που κάνω μέχρι σήμερα. Είναι ο Δημήτρης ο Παπαδόπουλος, είναι η Χρύσα η Κοντογιώργου, είναι ο Πέτρος ο Πέτρου από την Κύπρο, η Έλενα η Χειλέτη από την Κύπρο, ο Γιώργος Χατζηθεοδώρου και πολλοί-πολλοί άλλοι ηθοποιοί οι οποίοι και στο παρελθόν έχουν εμφανιστεί στις προηγούμενες ταινίες μου.
Αμέριστη βοήθεια είχα από τη Μαρία τη Βλάχου και την Αθηνά Μπατσίλα στα σκηνικά και στα κουστούμια. Τώρα, τι να πρωτοθυμηθώ, θα αφήσω πάρα πολύ κόσμο. Υπάρχει μία πολύ μεγάλη ομάδα η οποία βοηθούσε μπροστά και πίσω από τις κάμερες, ο Γιώργος ο Φλέγγας ήταν ο Διευθυντής Φωτογραφίας, η Ελένη η Σκάρπου, ο Γιώργος ο Βαβουλίδης, ο Αργύρης ο Φλίκας ήταν στην οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής και άλλοι πόσοι συντελεστές.
Για χρόνια δεν γυρίζονταν επικές ταινίες, ηρωικές ταινίες –πες τις όπως θέλεις. Οι ηθοποιοί, η νέα γενιά των ηθοποιών, όταν πηγαίνεις και τους λες, θέλω να συνεργασθούμε, πώς το ακούν αυτό σαν ιδέα;
Ενθουσιασμένοι. Εάν πούμε ότι έχω μιλήσει με 100 ηθοποιούς, οι 99 ήταν ενθουσιασμένοι και ένας μπορεί να ήταν αδιάφορος. Αλλά, φαντάσου ότι ήδη έχω συνεργασθεί με ηθοποιούς που μπορεί να μην πήγαινε καν το μυαλό σου ότι θα έπαιζαν σε μία ιστορική ταινία. Για παράδειγμα, η φοβερή ηθοποιός Μαρία Ανδρούτσου.
Η Μαρία έπαιξε εξαιρετικά ένα δραματικό ρόλο. Είδαμε, ας πούμε, το Λεωνίδα τον Κακούρη σε έναν τρομερό ρόλο –ο Λεωνίδας ήταν καταπληκτικός σε αυτό που έκανε. Έτσι, δίνω δύο ηθοποιούς σαν παράδειγμα, που τους ξέρει ο κόσμος, για να καταλάβει το τι και το πώς.
Στην «Πολιορκία», για παράδειγμα, είδαμε την Νταίζη Σεμπεκοπούλου, η οποία έχει παίξει και δραματικά, έχει παίξει και σε κωμωδίες. Είδαμε το Γιώργο το Γιαννόπουλο, είδαμε τον Κωνσταντίνο το Λάγκο, ο οποίος τώρα συμμετέχει σε δύο ταινίες μου, και στην «Πολιορκία» και στο “Operation Star”. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι οι ηθοποιοί, οι περισσότεροι, δεν έχουν ταμπού.
Αντιθέτως, μάλιστα, επειδή έχω κάνει συζήτηση μαζί τους –έχω κάνει συζήτηση με πάρα πολλά παιδιά– λένε κιόλας οι ηθοποιοί ότι, αυτές οι ταινίες είναι ποιοτικές, αυτές είναι ποιοτικές ταινίες, γιατί θα μείνουν και αργότερα, θα μείνουν και στο μέλλον, θα τις βλέπουμε και στο μέλλον, θα τις συζητάμε και στο μέλλον.
Χρηματοδότες πού βρήκες, εάν επιτρέπεται; Στον ιδιωτικό τομέα, υποθέτω.
Τίποτα, ήταν μικρο- και μεγαλο-επιχειρηματίες, κατά κύριο λόγο της πόλης των Γιαννιτσών, και, πάλι, ιδιωτικοί πόροι –δηλαδή, κληθήκαμε κάποια στιγμή να βάλουμε από την τσέπη μας– φίλοι… Είναι πολύ σημαντικό αυτό που σου λέω, Γιώργο, φίλοι! Φίλοι, να έρχεται ένας φίλος και να σου λέει, πάρε, ρε φιλαράκι, να κάνεις τη δουλειά σου, τόσα μπορώ να σου δώσω, σου δίνω. Τελικά, αποδεικνύεται ότι έχω πολύ καλούς φίλους και με συγκινεί πάρα πολύ αυτό το πράγμα. Έχω ανθρώπους που με αγαπούν και με στηρίζουν.
Να σου πω και κάτι άλλο; Οι ταινίες τις οποίες κάνω εγώ δεν είναι των 500.000 Ευρώ και του 1.000.000 Ευρώ, εγώ κάνω ταινίες των 5 Ευρώ με 1 Ευρώ.Για αυτό ζητώ τη minimum στήριξη, ειδικά όταν πηγαίνω να κάνω ένα μεγάλο project, όπως είναι το «Πέντε». Την minimum στήριξη θέλω. Βοηθήστε, δώστε κάτι. Εσείς δεν λέτε ότι πιστεύετε στην διαφορετικότητα; Ε λοιπόν εμένα που είμαι διαφορετικός βοηθήστε με, στηρίξτε με. Στηρίξτε όσους είναι διαφορετικοί, μην τα λέτε για να τα λέτε.
Ποιος είναι ο διανομέας;
Αυτήν τη στιγμή, κοίταξε, είχα κάνει μία συζήτηση, λόγω της καλής συνεργασίας που έχουμε, με τη Heaven Live, του Ομίλου ΑΝΤ1. Θα πρέπει, όμως, να οριστικοποιήσω αυτήν τη συμφωνία ή, εάν θα χρειαστεί, να κινηθώ με άλλες εταιρίες.
Μίλησες προηγουμένως για το “Πέντε” Τι είναι αυτό; Θέλεις να μας πεις;
Το «Πέντε» είναι η τρίτη ταινία για το ‘21. Με αυτή την ταινία ολοκληρώνω την τριλογία μου, είναι το Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης.
Πες μας μια σύνοψη της ταινίας.
Την άνοιξη του ‘21 οι δημογέροντες της Σαμοθράκης πήραν μία απόφαση να διώξουν τους Τούρκους από το νησί. Έφυγαν οι Τούρκοι από το νησί, από τη Σαμοθράκη, και τρεις μήνες είχαν ειρήνη στο νησί, τρεις μήνες στο νησί δεν είχαν Τούρκους, όλο το καλοκαίρι του ‘21. Αλλά, οι Τούρκοι γύρισαν τέλη Αυγούστου, μπήκαν μέσα στο νησί και είχαμε μία σφαγή με περισσότερα από 5.500 θύματα. Για αυτή, λοιπόν, τη σφαγή, για αυτό το ολοκαύτωμα έγραψα ένα σενάριο στο οποίο εμπλέκονται ήρωες της Θράκης, όπως είναι και η Δόμνα Βισβίζη, ο Ανδρέας ο Ματσιάνης, και αναφέρομαι στο Ολοκαύτωμα της Σαμοθράκης, στην Επανάσταση στη Θράκη, σε ήρωες της Θράκης και, φυσικά, στους πέντε νεομάρτυρες της Σαμοθράκης οι οποίοι βασανίσθηκαν και πέθαναν από τους Τούρκους.
Έχεις βρει ποιοι θα παίξουν;
Έχω μιλήσει και μιλώ με πάρα πολλούς ηθοποιούς. Μπορώ να σου πω ότι έχω πάρα πολλούς συμφωνημένους ηθοποιούς, αυτή την περίοδο κλείνω κάποιους πρώτους ρόλους, μιλώ κ.λπ., αλλά δεν θα μπω σε ανακοινώσεις ακόμα, πολύ σύντομα θα κάνω ανακοινώσεις. Αλλά, για να σου δώσω να καταλάβεις, το cast είναι περίπου 40 ηθοποιοί και πόσοι άλλοι βοηθητικοί ρόλοι και κομπάρσοι και θα υπάρχουν πολλές εκπλήξεις και πολύ δυνατά ονόματα, γενικότερα, και της ελληνικής τηλεόρασης και του ελληνικού κινηματογράφου.
Σε ευχαριστώ, Βασίλη.
Και εγώ, Γιώργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου