Οι απειλές του Ερντογάν εξυπηρετούν τον ενδοτισμό στην
Ελλάδα και συνεχίζονται με την ελπίδα ότι θα τον ενδυναμώσουν περισσότερο.
Μάταια, ως τώρα. Το ανώνυμο πλήθος στην Ελλάδα είναι ανυποχώρητο, όπως δείχνει
και η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει ως διεκδικητής της εξουσίας.
Απογοητευμένοι, Έλληνες και ξένοι υποστηρικτές του ενδοτισμού, στρέφουν τις
ελπίδες τους στη συνολική διάλυση του πολιτικού σκηνικού, με πυξίδα το “στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος“.
Χωρίς τη στρατηγική των αδιάκοπων προκλητικών και
παράλογων απαιτήσεων της διακυβέρνησης Ερντογάν θα ήταν αδύνατον να σταθεί
άνθρωπος στην Ελλάδα που να σκεφτόταν να στείλει απεσταλμένο στην Τουρκία να
συζητήσει, “δια της διπλωματικής οδού”, απαιτήσεις και διεκδικήσεις των
απέναντι. Μετά, ξέραμε την αντίδραση της Τουρκίας στην επέκταση των υδάτων στην
Κρήτη. Γιατί, λοιπόν, αντί να ανακοινωθεί η επέκταση έγινε μόνο η προαναγγελία
της, έτσι ώστε να θέσει η Τουρκία, όπως και στα Ίμια, θέμα πολέμου;
Το κρίσιμο (και το δύσκολο) δεν είναι οι σχέσεις με το
αντίπαλο μέρος, τη Ρωσία, αλλά τι κάνεις με τους συμμάχους! Επειδή στο δυτικό
στρατόπεδο απαιτείται όχι απλή συγκατάθεση, αλλά συστράτευση και στρατιωτική
πειθαρχία, ενώ την άλλη πλευρά (Ρωσία-Κίνα-Ινδία) τη διαπερνούν αποχρώσεις. Οι
σχέσεις των αποδώ με τους Ρώσους εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από τις ΗΠΑ.
Η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου