Σκέψου κάποιον που πάει να ακούσει μια ορχήστρα χάλκινων πνευστών όχι επειδή τον ενδιαφέρει η μουσική, αλλά επειδή τον ενδιαφέρει ο χαλκός». Τη φράση αυτή από τους «Διαλόγους για τον χαλκό», αν δεν κάνω λάθος, τη μεταφέρω από στήθους, με το ενδεχόμενο κάποιας λεκτικής ανακρίβειας. Ανήκει στον Μπρεχτ. Για χρόνια όταν την άκουγα πίστευα πως είναι το χαμηλότερο σκαλοπάτι του υλισμού. Πιο κάτω δεν πάει ο φανατισμός. Τον τελευταίο καιρό διεπίστωσα ότι μάλλον αποτυπώνει ρεαλιστικά την κατάσταση μιας ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Πρόκειται για τους επαγγελματίες «ανακύκλωσης χαλκού», όπως αποκάλεσε η αστυνομία όσους συνέλαβε επειδή λεηλάτησαν τμήματα του γλυπτού του Κλέαρχου Λουκόπουλου στην πλατεία Βραζιλίας, στα Ιλίσια. Δεν είναι το μόνο.
Η προτομή του συνταγματάρχη Ψαρρού στην πλατεία Αιγύπτου έχει πέσει θύμα της φιλότεχνης αυτής κοινωνικής ομάδας προ ετών. Και πόσα ακόμη έργα. Δεν αναφέρομαι στο σιδηροδρομικό δίκτυο, τα αντλιοστάσια και τα δίκτυα ηλεκτροφωτισμού, διότι αυτά δεν εμπίπτουν στην αγάπη της ευαίσθητης κοινωνικής ομάδας για την τέχνη. Ετσι όπως την προσδιόρισε ο Μπρεχτ. Τώρα μάθαμε ότι οι επαγγελματίες της «ανακύκλωσης χαλκού» ευθύνονται για τις σχεδόν καθημερινές πυρκαγιές στη βιομηχανική ζώνη του Ασπροπύργου. Θα μου πείτε, εδώ καίγεται η Ελλάδα κι εσύ ασχολείσαι με τον Ασπρόπυργο; Ναι, διότι είναι η μόνη περίπτωση όπου η Πυροσβεστική αποδίδει ευθύνη για τις καθημερινές πυρκαγιές στους Ρομά που καίνε λάστιχα για να βγάλουν χαλκό.
Μιλάμε για τη μετάλλαξη του κλίματος. Ομως μας διαφεύγει η μετάλλαξη του κοινωνικού κλίματος. Ο ρόλος που διαδραματίζουν οι «ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες» και ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν την εγκληματική τους δραστηριότητα η οργανωμένη πολιτεία και η κοινωνία. Πώς φτάσαμε στο σημείο να παραδέχεται η Πυροσβεστική πως γνωρίζει ποιοι ευθύνονται για τις πυρκαγιές στον Ασπρόπυργο και να μην έχει συλληφθεί κανείς; Μόνον χθες ήσαν τέσσερις οι εστίες. Επανέρχομαι όμως στην καταστροφή του γλυπτού στην πλατεία Βραζιλίας. Πόσο ευθύνεται γι’ αυτήν η συλλογική αδιαφορία για τον δημόσιο χώρο της Αθήνας; Και πώς την εκμεταλλεύονται οι «επαγγελματίες της ανακύκλωσης» χαλκού και όχι μόνον; Γιατί ο κάθε βλαμμένος θεωρεί δικαίωμά του να μουντζουρώσει την προτομή του Παλαμά; Οχι μόνον επειδή κανείς δεν φρόντισε ποτέ να τον πείσει ότι ο Παλαμάς αξίζει περισσότερο από την ψυχασθένειά του. Οπως και ο Ρομά –πρώην γύφτος– θεωρεί ότι τα ευρώ που θα εισπράξει από τον χαλκό αξίζουν περισσότερο από οποιοδήποτε έργο τέχνης ή δημόσιο αγαθό. Ξέρουν και οι δύο ότι έχουν απέναντί τους μια κοινωνία φοβισμένη και μια πολιτεία που μηρυκάζει τις ενοχές της απέναντι στους διάφορους δικαιωματιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου