Τελευταίο δείγμα οι δηλώσεις του Κύπριου Προέδρου Αναστασιάδη ότι δεν έχει σημασία πως θα ονομάζεται η πΓΔΜ, Μακεδονία, Βόρεια Ελλάδα ή δεν ξέρω τι άλλο, αρκεί να λυθεί το θέμα.
Φυσικά και δεν έχει σημασία. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η εξυπηρέτηση των αμερικανικών, όχι των ελληνικών συμφερόντων, είτε μιλάμε για τα Βαλκάνια, είτε για την Κύπρο. Η Ουάσιγκτων θέλει την επέκταση του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στα Βαλκάνια, προέχει λοιπόν «να λυθεί το πρόβλημα», με όποιο τρόπο κι αν γίνει, όχι ο τρόπος που θα λυθεί. ‘Όπως προέχει να «λυθεί», όχι πως θα λυθεί το κυπριακό.
Γι’ αυτό και δεν έχει σημασία αν θα καταργηθεί στην Κύπρο, όπως προτείνει ο Αναστασιάδης, ο κανόνας της πλειοψηφίας, η Δημοκρατία και θα μπουν οι Ελληνοκύπριοι υπό την εξουσία Τούρκου εκ περιτροπής Προέδρου και Διεθνών Δικαστών και άλλων αξιωματούχων, θα ξαναγίνει δηλαδή αποικία.
Γι’ αυτό και δεν έχει σημασία αν το ψευδοκράτος, με το οποίο ο κ. Αναστασιάδης προτείνει να αντικαταστήσει την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν θα έχει δικό του στρατό, Εθνική Φρουρά, ούτε δικαίωμα αυτοάμυνας, όπως όλα τα άλλα κράτη του κόσμου, αλλά θα τεθεί υπό την εξουσία «Διεθνούς Αστυνομικής Δύναμης».
Αυτό ονομάζουν κανονικό κράτος ο κ. Αναστασιάδης, ο κ. Κοτζιάς, η ηγεσία του ΑΚΕΛ, τα βασικά κόμματα της Ελλάδας.
Και έχουν δίκιο. Θα είναι κανονικό κράτος, αποικία, δεν θα προσποιείται ότι είναι ανεξάρτητο κράτος.
Ανήκομεν εις την Δύσιν!
Βιογράφος του Καραμανλή και μελετητής της ελληνικής πολιτικής ζωής, συγγραφέας ενός κλασικού έργου για τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα, ο Ζακ Μεϊνώ έγραψε για τους ‘Ελληνες πολιτικούς ότι δεν κάνουν απλώς αυτό που τους λένε, σπάνε το κεφάλι τους όλη τη μέρα να βρουν κι άλλους τρόπους να εξυπηρετήσουν τους «Προστάτες». ‘Όταν δηλαδή δεν επιδίδονται σε ρουσφέτια και «λαμογιές», γιατί κι αυτά τους τρώνε πολύ χρόνο! Υπερκόπωση κοντεύουν να πάθουν, μοιρασμένοι καθώς είναι ανάμεσα στην οργάνωση της εξάρτησης προς τα έξω και της λεηλασίας προς τα μέσα.
Όπως είπαμε ήδη, η ασυναρτησία των Κυπρίων και Ελλαδιτών πολιτικών δεν οφείλεται κυρίως σε κουταμάρα. Με το αυτί κάνουν πολιτική, όχι με το μυαλό. Ο κ. Αναστασιάδης αισθάνεται βαθειά ανάγκη να συμπαρασταθεί, όσο μπορεί κι αυτός, από το δικό του το μετερίζι, στους υποτελείς των Αθηνών.
Είναι κοινός ο αγώνας να ολοκληρωθεί η απόδοση και της Κύπρου και της Ελλάδας στους ξένους. Κάθε επιτυχία στο ένα μέτωπο, βοηθάει τον αγώνα και στα άλλα. Το θέμα είναι υπεράνω ιδεολογιών. Μπορεί το 1974 να ήσουν χουντικός, ΕΟΚΑβητατζής, της πιο εγκληματικής μάλιστα «πτέρυγας» της οργάνωσης, ή μπορεί να ήσουν Κούτβης, δεν έχει καμία σημασία. Αρκεί να βάζεις τα συμφέροντα των ξένων πάνω από αυτά των Ελλήνων. Κερδίσεις επάξια μια θέση στο παράξενο αυτό «ενιαίο μέτωπο» για τη λύση του μακεδονικού, του κυπριακού και παντός άλλου προβλήματος δημιουργεί στην πολιτισμένη Δύση η ύπαρξη Ελλήνων σε αυτή την περιοχή της Γης.
Κάπως έτσι ήταν, φαντάζομαι, που διέφυγε από τις κυπριακές τηλεοράσεις και τα ΜΜΕ και ξέχασαν να δείξουν τη λαοθάλασσα της Θεσσαλονίκης, λες και γίνονται κάθε μέρα τέτοιες διαδηλώσεις στην Ελλάδα ή είναι ασήμαντα γεγονότα. Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με το συλλαλητήριο ή να ασκεί κριτική στους οργανωτές. Αλλά και τυφλός νάναι, δεν μπορεί να μην προσέξει έναν ολόκληρο λαό που πλημμύρισε τη συμπρωτεύουσα. ‘Όχι μόνο για τη Μακεδονία, αλλά για την Ελλάδα, για την ίδια του τη χώρα που του την αρπάξανε και την καταστρέψανε.
Προφανώς, οι Κύπριοι αρμόδιοι σκέφτηκαν όμως ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να θυμηθούν οι κάτοικοι του νησιού ότι είναι κι αυτοί ‘Ελληνες.
Οιωνός!
Εμείς πάντως διαισθανόμαστε ότι στην απίθανη αυτή δήλωση του Αναστασιάδη έχει βάλει το χεράκι του, εκτός από τον Διάβολο, και ο Θεός (ο ίδιος, όχι δια του αντιπροσώπου του στην Κύπρο). ‘Ισως ήθελε να στείλει με τον τρόπο του έναν οιωνό, μια μυστική προειδοποίηση στους εκλογείς που ετοιμάζονται, κατά τις δημοσκοπήσεις, να τον βγάλουν ξανά Πρόεδρο. ‘Όπως συνέβαινε και με τους χρησμούς της Πυθίας όποιος τον διαβάσει σωστά σώζεται, όποιος λάθος χάνεται!
Είναι ίσως μια προειδοποίηση προς όσους πολίτες της Κύπρου παίζουν με το κράτος τους, αλλά και το μέλλον του ελληνισμού, νομίζοντας ότι και τα ρουσφέτια τους μπορούν να κάνουν και να οικονομάνε το κατά δύναμη, και να διατηρήσουν κράτος και περιουσίες. ‘Η ότι μπορεί να αποσυρθούν σε κάποιο ιδιωτικό χώρο, εξαιτίας της δικαιολογημένης δυσφορίας τους με όλους τους πολιτικούς και να κάθονται εκεί ήσυχα, υποθέτοντας ότι η πολιτική θα τους αφήσει κι αυτή ήσυχους να κάνουν τη ζωή τους, υπολογισμός κατανοητός μεν, εσφαλμένος δε. Παίζουν με τη φωτιά πάρα πολύ καιρό και στο τέλος θα καούν.
Ο παράς και οι Τούρκοι
Δύο πράγματα είναι που κυριαρχούν στην ψυχολογία αρκετών Κυπρίων. Η λατρεία του χρήματος και ο φόβος των Τούρκων. Σε μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης παρατηρείται επίσης και βαθειά αποστροφή προς το σύνολο της πολιτικής τάξης, τάση που χαρακτηρίζει σήμερα ευρύτατα κοινωνικά στρώματα σε όλο τον δυτικό κόσμο.
Κι όπως συμβαίνει συχνά με τους ανθρώπους, από κει ακριβώς που εστιάζουν την προσοχή τους, αγνοώντας τα υπόλοιπα, από κει μπορεί να τους έρθει στο τέλος και η καταστροφή. Χάνοντας το κράτος τους, οι Κύπριοι θα χάσουν το πιθανότερο και τα σπίτια και τις περιουσίες τους τελικά, αλλά και θα βρεθούν με την Τουρκία ανακατεμένη σε οποιαδήποτε λύση, με οτιδήποτε αυτό μπορεί να σημάνει. Στο μεταξύ θα έχουν συνεπιφέρει και σοβαρό πλήγμα στον ελληνικό λαό στο σύνολό του, τον οποίο μάλιστα αρκετοί στο νησί κατηγορούν ότι δεν συμπαρίσταται επαρκώς στον κυπριακό αγώνα.
‘Ηττες χωρίς αγώνα!
Ποιόν αγώνα όμως; Αν χαθεί η Κύπρος δεν θα είναι γιατί ηττήθηκε σε κάποιον αγώνα, αλλά μάλλον γιατί δεν έδωσε κανέναν αγώνα. Μόνοι τους οι πολιτικοί της πάνε και υπογράφουν προτάσεις για τη διάλυση του κράτους που τους άφησε ο αγώνας των πατεράδων και των παππούδων τους.
Αγώνα δίνει στην Κύπρο ο Σενέρ Λεβέντ. Όλος ο κόσμος το βλέπει. Όλος ο κόσμος βλέπει επίσης τον αγώνα που δίνει δίπλα ο μαρτυρικός λαός των Παλαιστινίων. Αγώνα δίνουν οι εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που μαζεύτηκαν στη Μακεδονία, να πούνε μπάστα στην αρπαγή της χώρας τους, γιατί αυτό ήταν το μήνυμα πίσω από το θέμα που προκάλεσε το συλλαλητήριο, έστω κι αν η «ελίτ» κάνει ότι δεν το ακούει.
Αγώνα, για το κεφάλι του, το καθεστώς και τη χώρα του, δίνει ακόμα κι ο Ταγίπ Ερντογάν με τον τρόπο του, δεν κάνει ότι του λένε, όπως στην Λευκωσία και την Αθήνα, αντιστέκεται, απειλεί, τους λέει «έχει κι αλλού πορτοκαλιές». Αγώνα κάνουν ασφαλώς και οι Κούρδοι.
Το συγκλονιστικό μήνυμα των Κούρδων
Ειρήσθω εν παρόδω, με τους Κούρδους είναι η καρδιά οποιουδήποτε αξιοπρεπούς ανθρώπου, για τα απίστευτα μαρτύρια που τράβηξαν κι αυτοί και οι Παλαιστίνιοι. Αλλά εκ των αποτελεσμάτων, τόσο στο Ιράκ, όσο και στη Συρία, φαίνεται ότι έκαναν ένα μοιραίο λάθος εμπιστευόμενοι την Αμερική και το Ισραήλ και ποντάροντας στην πλευρά που (τουλάχιστον προς το παρόν) χάνει στη Μέση Ανατολή. Αλλά και στην πλευρά που έχει εξαπολύσει μια αλυσίδα καταστροφικών πολέμων εναντίον των λαών όλης της Μέσης Ανατολής, απειλώντας ακόμα να προκαλέσει στο τέλος και πυρηνικό πόλεμο.
Αυτούς ακριβώς με τους οποίους λένε ότι θέλουν να συμμαχήσουμε, στην πραγματικότητα όμως να παραδοθούμε, αυτό έχουν κατά νουν, καμιά συμμαχία δεν μπορούν ή θέλουν να κάνουν, οι πολιτικοί της Λευκωσίας και της Αθήνας. Μεγάλο το μάθημα, εκκωφαντικό, κανείς όμως σε Ελλάδα και Κύπρο δεν θέλει να ακούσει ή να δει. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
Η σημασία των κυπριακών εκλογών
Ο πιο σίγουρος τρόπος για να φτάσουν οι Κύπριοι στο αποτέλεσμα να χάσουν το κράτος τους, να πλήξουν τα συμφέροντά τους και να επιφέρουν βαρύτατο χτύπημα στην Ελλάδα είναι να ξαναβγάλουν Πρόεδρο τον Νίκο Αναστασιάδη, όπως φαίνεται ότι ετοιμάζονται να κάνουν, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τις δημοσκοπήσεις. Και το ξέρουν, άλλο αν ορισμένοι προτιμάνε να το αγνοούν.
Είναι φυσικά απόλυτο δικαίωμά τους να ψηφίσουν όποιον θέλουν, υποκρινόμενοι ότι δήθεν πιστεύουν ότι αυτές είναι κανονικές εκλογές σε ένα κανονικό κράτος και όχι δημοψήφισμα και ελπίζοντας ότι η… Τουρκία θα τους σώζει επ’ άπειρον.
Αύριο όμως, αμέσως μόλις τελειώσουν οι εκλογές, ο κ. Αναστασιάδης θα πει ότι οι εκλογές σημαίνουν επικύρωση της πολιτικής του και θα ξαναπάει αμέσως στην Ελβετία, ή όπου αλλού του πουν, να δώσει στους ξένους μέσω ενός διεθνούς πραξικοπήματος, ανάλογου με αυτά της Γενεύης και του Κραν Μοντανά, το κράτος που δεν μπορεί να δώσει μέσω δημοψηφίσματος.
Μπορεί να μη θέλει κι ο ίδιος τόσο πολύ να το κάνει, αμφιβάλλουμε όμως πολύ αν θα του αφήσουν περιθώριο να πράξει διαφορετικά, όσοι μπορούν να τον αρπάξουν από τον λαιμό και να τον σφίγγουν όσο χρειαστεί.
Δεν θα είναι βάσιμα και νόμιμα αυτά, διότι οι προεδρικές εκλογές είναι εκλογές για το ποιος κυβερνά ένα κράτος, δεν παρέχουν εντολή για να το διαλύσεις. Αλλά θα τα πει και θα τα κάνει, επικαλούμενος την επιδοκιμασία του από τους ψηφοφόρους.
Δυστυχώς και η αντιπολίτευση στην Κύπρο δεν έκανε όσα έπρεπε να κάνει για να αναδείξει τη θανάσιμη απειλή των πολιτικών που ασκούνται στο κυπριακό από τις κυβερνήσεις της Λευκωσίας και των Αθηνών, ούτε τον παράνομο, πραξικοπηματικό χαρακτήρα των ελβετικών διασκέψεων, που γίνονται για ένα και μόνο ένα λόγο: να πάρουν την κυριαρχία, τους «τίτλους ιδιοκτησίας» της Κύπρου από τους ‘Ελληνες, «καταπληκτική πλειοψηφία» του πληθυσμού, όπως τους περιγράφει η Ιδρυτική Διακήρυξη του ΑΚΕΛ, χωρίς μάλιστα να χρειαστεί να προσφύγουν σε δημοψήφισμα.
Μέχρι τώρα, κυρίως ο Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία και η αδιαλλαξία της εμπόδισαν τη μετατροπή της Κύπρου σε δυτικο-ισραηλινή αποικία (με οπωσδήποτε βαρύνοντα ρόλο της ‘Αγκυρας) και τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του νησιού σε «κοινότητα σε αναζήτηση (πιθανώς εις μάτην) κηδεμόνα». Κανονικά πρέπει να βγάζουμε ανακοινώσεις να τους ευχαριστούμε, αντί να τους κατηγορούμε ότι μας εμποδίζουν να κλείσουμε το κυπριακό.
Ορισμένοι φίλοι με ρωτάνε. Κι αν ο α’ ή ο β’ αποδειχθεί «Τσίπρας», «κολοτούμπας»; Εγώ δεν είμαι Θεός να μπορώ να αποκλείσω οτιδήποτε. ‘Όπως έδειξε κατά τραγικό τρόπο η ελληνική εμπειρία, και στη δεκαετία του 1940 και η πρόσφατη, μόνο μια εναργής κοινωνία, μόνο ισχυρά δημοκρατικά και συλλογικά συγκροτημένα κινήματα, μόνο ένα υψηλό επίπεδο συλλογικής εθνικής και κοινωνικής συνείδησης, μπορεί να τα εμποδίσει πλήρως αυτά. Αλλά στη ζωή κινείται κανείς όπως μπορεί, δηλαδή στις πραγματικές συνθήκες που αντιμετωπίζει.
Φυσικά, μπορεί η Κύπρος και οι κάτοικοί της να είναι τυχεροί και να τη γλυτώσουν κι αυτή τη φορά. Μπορεί όμως και όχι. Τότε, το μόνο που θα μπορεί ίσως να κάνει η Αθήνα θα είναι να στήσει ακόμα μερικές σκηνές, δίπλα στις άλλες, να στεγάσει τους πρόσφυγες. Και να κάνουμε εκδηλώσεις για την Κυπριακή, όπως κάνουμε τώρα για τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Η Κασσάνδρα είχε δίκηο. ‘Όχι όσοι την αντιπαθούσαν.
Κινδυνολογίες θα πείτε. Αλλά το ίδιο θα μου είχατε πει αν σας είχα προβλέψει ότι η Ελλάδα θα γίνει αποικία χρέους, θα λεηλατηθεί και θα καταστραφεί, ότι θα κούρευαν τις καταθέσεις στις κυπριακές τράπεζες, ότι θα υπέγραφε Μνημόνια ο Τσίπρας, ότι θα γινόταν πραξικόπημα στην Τουρκία, ότι θα καταστρεφόντουσαν μέσα σε μερικά χρόνια καμιά δεκαριά χώρες στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Αντί να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο, καλύτερα θα ήταν να κάνουμε όλοι έστω και το πολύ λίγο που εύκολα μπορεί ο καθένας για να διαφυλάξουμε μια προοπτική για τις χώρες μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας.
ΥΓ. Ουδέν κακόν λένε, αμιγές καλού. Με τη δήλωσή του ότι δεν έχει σημασία πως θα ονομάζεται η πΓΔΜ, ο κ. Αναστασιάδης μου εξήψε τη φαντασία. ‘Αρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πως άραγε πρέπει να ονομαστεί το μόρφωμα που θέλει να φτιάξει στην Κύπρο. Μήπως «Ανατολικό Γιβραλτάρ», «Αεθνική Κύπρος» (ιδέα του αμερικανού Πρέσβη Στερνς αυτή), «Νότιος Τουρκία», «Δυτικό Ισραήλ»; Εχει μερικά πλεονεκτήματα η ύπαρξη τόσων Μνηστήρων, γιατί μπορεί να τσακωθούν μεταξύ τους, αφήνοντας να περιμένει εις μάτην η Πηνελόπη. Το μόνο που δεν θα γίνει πάντως η Κύπρος είναι Σιγκαπούρη της Μεσογείου, όπως ονειρεύονται ξύπνιοι, εδώ και δεκαετίες, οι προύχοντες του νησιού, όταν δεν καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που δεν γεννήθηκαν Εγγλέζοι.
Πηγή: Ιστολόγιο Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου