Ούτε «σύντροφοι» ούτε «αδελφοί»

Ενοχλεί, φαίνεται, ο χαρακτηρισμός του «συντρόφου», με τον οποίο προσφωνεί τον κατοχικό ηγέτη, ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Και έσπευσε να στείλει το μήνυμά του μέσω του συμβούλου του, Χασάν Ερτσακιτζά. «Ο κ. Ταλάτ δεν είναι ο Ταλάτ της δεκαετίας του 1980 και ο κ. Χριστόφιας να παύσει να τον αποκαλεί "σύντροφο"», δήλωσε.
Ίσως να μην έχει άδικο ο σύμβουλος του κατοχικού ηγέτη. Το 1980 υπήρχε ακόμη ο κομμουνισμός, υπήρχε «συντροφικότητα» μεταξύ των αριστερών ηγετών της τότε εποχής, ο Ταλάτ ήταν ένας ανιδιοτελής Τουρκοκύπριος αριστερός πατριώτης που αγωνιζόταν για την επανένωση της πατρίδας του, για την αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και εποίκων, για τη συνεργασία των δύο κοινοτήτων.
Σήμερα, όμως, δεν έχουμε 1980. Βρισκόμαστε στο 2008. Ο Ταλάτ αισθάνεται ντροπή να του υπενθυμίζουν, έστω και εμμέσως, τις κομμουνιστικές του ρίζες. Ο κομμουνισμός και η συντροφικότητα έχουν καταρρεύσει, και οι αριστερές ρίζες του Ταλάτ έρχονται σε αντίθεση με το ρόλο του τουρκικού ανδρεικέλου, ο οποίος του προσεφέρθη και ασμένως αποδέχθηκε. Δεν είναι σύντροφος, πλέον, του Χριστόφια. Ο πρώην Ελληνοκύπριος σύντροφος αγωνίζεται για τις ίδιες αρχές που αγωνιζόταν το 1980, αλλά ο ρόλος του πρώην Τουρκοκύπριου συντρόφου έχει διαφοροποιηθεί. Αντεστράφη, καλύτερα. Τώρα μοχθεί ώστε να καταστεί η Κύπρος προτεκτοράτο της Τουρκίας.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι μόνο έτσι. Δεν έχουν τη μονοδιάστατη πλευρά που περιγράφουμε πιο κάτω. Η ενόχληση του Ταλάτ για μιαν αθώα προσφώνηση έχει πολύπλευρες διαστάσεις.
Εξηγεί, κατ' αρχήν, πώς αντιμετωπίζει η ηγεσία των Τουρκοκυπρίων τούς Ελληνοκυπρίους. Δεν μας θεωρεί συντρόφους σε έναν κοινό αγώνα επανένωσης της κοινής πατρίδας. Δεν μας θεωρεί καν συμπατριώτες (αύριο θα απαιτήσει πιθανώς από το ΑΚΕΛ να σταματήσει να αποκαλεί τους Τουρκοκυπρίους, «αδελφούς»). Ούτε σχεδόν σαν γείτονες δεν μας θέλουν.
Αλλά η προέκταση του συλλογισμού προχωρεί και πιο κάτω: Για ποια λύση άρχισε να προετοιμάζει το λαό η Κυβέρνηση; Για ποιαν αναθεώρηση των βιβλίων της Ιστορίας μιλά και στη βάση ποιας ρεαλιστικής αναγκαιότητας;
Διότι ομοσπονδία προϋποθέτει συνεργασία των δύο κοινοτήτων. Συνεργασία όλων των κοινοτήτων ή εθνοτήτων. Αμοιβαίο σεβασμό και αμοιβαία κατανόηση των δυσκολιών. Ειλικρίνεια και συμβιβασμό. Όταν, όμως, η κατοχική ηγεσία ούτε καν το χαρακτηρισμό του «συντρόφου» και του «αδελφού» αποδέχεται από την πλευρά με την οποία θα συζήσει και θα συνεργαστεί, σε ποια θεμέλια θα κτιστεί η συνεργασία και θα λειτουργήσει η ομοσπονδία; Για να υπάρξει συνεργασία, χρειάζονται δύο. Εδώ, όμως, ο ένας μάς λέει καθαρά ότι συνεργάτης, σύντροφος και αδελφός δεν είναι ο Ελληνοκύπριος, αλλά η Τουρκία.
Μήπως, τελικά, ζούμε σε κόσμο ψευδαισθήσεων και περπατούμε μονόδρομο;


ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ << ΣΗΜΕΡΙΝΗ >>