ΟΙ ... ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΙΑΝΟΙ

Με αφορμή τα παρακάτω εδάφια
«Κύριε, Κύριε, ου τω σω ονόματι προεφητεύσαμεν και τω σω ονόματι δαιμόνια εξεβάλλομεν και τω σω ονόματι δυνάμεις πολλάς εποιήσαμεν;» «Ου πάς ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα τον πατρός μου του εν ουρανοίς»

Σκεφτόμουν πως διαβάζοντας κανείς τις συχνές ομολογίες των νέων προσηλύτων στις Οργανώσεις των Πεντηκοστιανών, μέσα στις οποίες (ομολογίες) περιγράφονται στερεότυπα οι προσωπικές τους εμπειρίες, εντυπωσιάζεται στην αρχή για την θαυμαστή αλλαγή της ζωής τους, που συνίσταται σε απαλλαγή από διάφορες κακές συνήθειες (αδικίες, μίση, κλοπές, κάπνισμα, αλκοόλ, πορνεία, οργή και άλλα). Αυτή η αλλαγή χρησιμοποιείται ως ακαταμάχητο επιχείρημα τόσο για την γνησιότητα των «εμπειριών» τους, όσο και για την εγκυρότητα και μοναδικότητα της Ομολογίας τους. Όποιος όμως γνωρίζει σε βάθος την αληθινή πνευματικότητα και το γνήσιο εκκλησιαστικό ήθος, διαπιστώνει πολύ εύκολα μία μονομέρεια στην απλοποιητική αυτή ηθική των Πεντηκοστιανών, που ταυτίζεται με τον προτεσταντικό ευσεβισμό.
Όπως σημειώνει ο πρώην ευαγγελικός Frank Schaeffer, για τις περιπτώσεις αυτές, «Η πνευματικότητα είναι αποκομμένη από την εξωτερική, τη χειροπιαστή, την πραγματική μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας και τώρα υπάρχει μόνο στον δικό της εσωτερικοποιημένο κόσμο των συναισθημάτων. Μέσα στο κλίμα του ιδιωτικού ευσεβισμού… οι αρχαίες πνευματικές αλήθειες της Εκκλησίας, οι οποίες κάποτε περιέκλειαν τις εσωτερικές και εξωτερικές εκδηλώσεις της πνευματικής ανάπτυξης, έχουν πλέον μαρανθεί».
Η μεταστροφή από την αμαρτωλή ζωή στην αναγεννημένη ζωή και οι γνωστές «εμπειρίες», που περιγράφονται μ’ έναν κουραστικά πανομοιότυπο τρόπο σε όλες τις ομολογίες, είναι τελείως αποκομμένη από την πραγματικότητα του μυστηρίου.
Οι «εμπειρίες» τους δεν συνδέονται με το Μυστήριο του Βαπτίσματος, ούτε με το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, αλλά με την αυθαίρετη και υποκειμενική «αναγέννηση» και με το κατά μαγικό τρόπο γενόμενο «βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος». Απουσιάζουν προκλητικά από την «πνευματικότητα» των Πεντηκοστιανών η θέωση ως στόχος της υπάρξεως του πιστού, η άσκηση ως πορεία προς τη σωτηρία και η αυθεντική μυστηριακή ζωή. Αυτοί θέλουν ανάσταση και χαρίσματα πνευματικά, χωρίς να σταυρώσουν τον εαυτό τους δια της μετανοίας, της ασκήσεως, της νηστείας, της υπακοής στην Εκκλησία. Εκείνο που υπήρξε πάντοτε η κοινή κληρονομιά όλων των χριστιανών, ο εορτασμός δηλαδή της Θείας Ευχαριστίας, η αναίμακτη θυσία… δεν είναι για αυτούς (τους Πεντηκοστιανούς) παρά μία ελάχιστα ενδιαφέρουσα «ανάμνηση» με την ψυχολογική έννοια του όρου

Η ευσεβιστική αυτή ζωή, όσο κι αν φαίνεται εκ πρώτης όψεως θαυμαστή και υποδειγματική, στην πραγματικότητα δεν έχει καμμία σχέση με την αληθινή ζωή, που χαρίζει η πραγματική παρουσία του αγίου Πνεύματος και η ένωσή μας με τον Θεάνθρωπο, όπως μας το βεβαιώνει ο ίδιος ο Χριστός: «Αμήν, αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του Ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς».
Κάποια ερωτήματα έρχονται άτακτα στο μυαλό:
Οι Πεντηκοστιανοί υποστηρίζουν ότι οι ίδιοι λαμβάνουν το βάπτισμα του αγίου Πνεύματος, όπως ακριβώς και οι απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής. Γιατί όμως οι 3000, που πίστεψαν την ημέρα της Πεντηκοστής και βαπτίστηκαν, δεν έλαβαν το άγιο Πνεύμα όπως ακριβώς και οι απόστολοι (δηλαδή με βίαιη πνοή και με πύρινες γλώσσες); Γιατί δεν αναφέρεται ότι όλοι αυτοί δέχθηκαν το χάρισμα της γλωσσολαλιάς και της προφητείας; Γιατί οι Πεντηκοστιανοί, που κατά τη γνώμη τους δέχονται την έκχυση του αγίου Πνεύματος όπως οι Απόστολοι, δεν βλέπουν και τις πύρινες γλώσσες να κατεβαίνουν στα κεφάλια τους;
Εξ άλλου το χάρισμα της γλωσσολαλιάς στους αποστολικούς χρόνους ούτε απαραίτητο γνώρισμα όλων των χριστιανών ήταν, ούτε κεντρική θέση κατείχε στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι αξιοπρόσεκτες οι παρατηρήσεις του αποστόλου Παύλου στά κεφάλαια 12-14 της Α’ προς Κορινθίους Επιστολής.
Γιατί επιλέγουν να θεωρούν ως κριτήριο της γνησιότητός τους (ορισμένα μόνον από τα αποστολικά χαρίσματα και κυρίως τη γλωσσολαλιά και την προφητεία, ενώ ούτε κάνουν λόγο για άλλα, όπως το χάρισμα να μην πεθαίνουν πίνοντας κάποιο δηλητήριο κατά τη διαβεβαίωση του Κυρίου, «καν θανάσιμο τι πίωσιν ου μη αυτούς βλάψει» (Μάρκ। 16, 18);

Από το << ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟ >>