"Δεν απαρνιόμαστε, δεν επανιδρύουμε». Το σύνθημα αυτό που κυριάρχησε στο 1ο Συνέδριο του ιταλικού κοινωνικού κινήματος MSI το 1946, ένα μόλις χρόνο μετά τη λήξη των εχθροπραξιών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ενώ τα τραύματα ήταν ακόμα πολύ νωπά, αρμόζει στην περίπτωσή μας: 42 χρόνια μετά την 21η Απριλίου, ό,τι είχαμε και ότι είχαν να πουν φίλοι και εχθροί της Επταετίας, ειπώθηκε. Από εδώ και πέρα, το λόγο έχουν οι ιστορικοί. Όμως, αξίζει να τονιστεί το εξής: πολλοί άσκησαν σκληρή κριτική στα πεπραγμένα της Επταετίας και προσπάθησαν να εξοντώσουν ηθικά και φυσικά τους πρωταγωνιστές της. Επίσης, πολλοί είναι όσοι βάσισαν την πολιτική τους ύπαρξη και δραστηριότητα στην «αντίσταση», πραγματική ή εικονική, όπως πολλοί είναι αυτοί που λυμαίνονται τον τόπο από το 1974 και ένθεν, αντλώντας πολιτική νομιμοποίηση από μια συγκεκριμένου τύπου «προοδευτική» ρητορική, που αντιμετώπισε μηδενιστικά τα όποια πεπραγμένα ή και επιτεύγματα μιας δύσκολης εποχής (που σε τελευταία ανάλυση αποτέλεσε προϊόν των αδιεξόδων στα οποία οδήγησε τον τόπο ο κοινοβουλευτισμός). Όλοι αυτοί, αν θέλετε τη γνώμη μας, «δεν δικαιούνται σήμερα να ομιλούν» (η ρήση του αείμνηστου Μένιου Κουτσόγιωργα, ταιριάζει «γάντι» στην περίσταση). Ας αναλογιστούμε για λίγο τι πέτυχε η μεταπολίτευση. Όλοι όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, έχετε και δικαιούστε ως πολίτες αυτής της χώρας, να έχετε άποψη. Τι βλέπετε γύρω σας; Τι βιώνετε; Μήπως την κατάρρευση της έννομης τάξης; Μήπως τον εθνικό, θρησκευτικό αλλά και κοινωνικό αποχρωματισμό της χώρας μας; Μήπως την κατάληψή της από ορδές πολιτισμικά καθυστερημένων αλλοεθνών και αλλόδοξων; Μήπως μια απίστευτη ηθική κρίση, που έχει βυθίσει τη χώρα στο χάος; Μήπως την περιθωριοποίηση των Ελλήνων εργατών και εργαζομένων (ακόμα και από «εισαγόμενους» εργάτες), που επί Επταετίας, αν μη τι άλλο, δεν έμειναν ποτέ χωρίς δουλειά; Ας ρωτήσουν τους απόμαχους οικοδόμους, ναυτικούς και αγρότες... Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες, γι' αυτό κάποιοι καλό θα ήταν να μην προκαλούν. Σε εποχές που η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία, η ανεργία, αγγίζει τα επίπεδα του 10%, οδηγώντας μεγάλο κομμάτι της νεολαίας μας στην απόγνωση και στην αγκαλιά όσων επενδύουν στην αναρχία και στον εθνομηδενισμό (ώστε να διευκολύνουν το διεθνιστικό κερδοσκοπικό κεφάλαιο στην επέλασή του), θα ήταν καλύτερο οι φωνακλάδες επικριτές της Επταετίας, να το βουλώσουν. Γιατί ο κόσμος βλέπει, ακούει και κρίνει και με την οικονομική κρίση να πιέζει (άνω του 20% των πολιτών βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχιας), δεν λειτουργεί πια με τα «συστημικά» στερεότυπα του παρελθόντος. Εμείς από την πλευρά μας, δώσαμε βήμα σε όσους εκ των πρωταγωνιστών της 21ης Απριλίου θέλησαν να μιλήσουν. Κάναμε ακριβώς αυτό που δεν έκανε η κατά τα άλλα «πλουραλιστική» δημοκρατία τους. Που αποδείχθηκε κατά πολύ σκληρότερη (και φοβική) από την Επταετία, ακόμα και έναντι γερόντων, που δεν είναι πλέον σε θέση να την απειλήσουν...
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου