Το ημερολόγιο έδειχνε τη 13η του Σεπτεμβρίου του 1944. Δύο συντάγματα μπολσεβίκων αφού έχουν κατασπαράξει την πόλη της Καλαμάτας, έχοντας σφάξει ακόμη και τους νοσηλευομένους στο τοπικό νοσοκομείο, κατευθύνονται προς το Μελιγαλά όπου χιλιάδες γυναικόπαιδα και αθώοι πολίτες έχουν βρει καταφύγιο. Έπειτα από σφοδρές συγκρούσεις με τα πενιχρά αμυντικά μέσα που διαθέτουν, οι ελεύθερα σκεπτόμενοι κάτοικοι πέφτουν στα χέρια των εγκληματιών. Οι σφαγές που ακολουθούν δεν έχουν προηγούμενο, συνοδευόμενες πάντοτε από τα απαραίτητα βασανιστήρια, τους βιασμούς και εξευτυλισμούς στους οποίους υποβάλλονται.
Όσοι προσωρινώς γλυτώνουν, αλυσοδένονται και οδηγούνται προς την πηγάδα της Ταρτάνας ή άλλως του Μελιγαλά. Κάποιοι δολοφονούνται καθ' οδόν και φυσικά όσοι ήταν δεμένοι μαζί τους. Μπροστά στα μάτια των συγγενών τους οι υπό των κομμουνιστών δολοφονημένοι ρίπτονται εντός της πηγάδας και άλλοι που αποφεύγουν το κονσερβοκούτι ρίπτονται ακόμη και ζωντανοί, κάνοντας τα έγκατα της γης να εκπέμπουν ένα μακάβριο σπαραγμό. Ακόμη και παιδιά θα πληρώσουν το τίμημα της άρνησης τους να υποταχθούν στα μοχθηρά σχέδια του σταλινισμού, με αποτέλεσμα ο αριθμός των φονευθέντων να ξεπεράσει τους 3.000,στις τρεις ημέρες που διήρκησαν τα τραγικά γεγονότα.
Έως το 1974 η πολιτεία εκπροσωπείτο επισήμως στο ετήσιο μνημόσυνο που τελείται στη μνήμη των νεκρών. Έκτοτε επήλθε η απαγόρευση της τελέσεως (εκδημοκρατισμού ένεκεν) και αναγκαστικά οι συγγενείς και οι οικογένειες των αδικοχαμένων πολεμούν μόνοι τους ενάντια στη λήθη. Φέτος ο Πατριωτικός Σύνδεσμος θα δώσει το βροντερό παρόν στην εκδήλωση για να ενώσει τη στεντόριο φωνή του με των υπολοίπων. Την ώρα που το προσκλητήριο νεκρών θα σιγήσει, η απόκρισή μας θα είναι μία: ΑΘΑΝΑΤΟΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου