Ένας Ιταλός φιλόσοφος και ακτιβιστής στο πλευρό της Χρυσής Αυγής

Ο συναγωνιστής Αντινόλφι εκφράστηκε πολύ θετικά για την Χρυσή Αυγή σε συνέντευξή του πριν 3 περίπου χρόνια:

«Έχω παρατηρήσει ότι η «Χρυσή Αυγή» έχει παρουσιάσει - κατά τη γνώμη μου - το μοναδικό πολιτικό πρόγραμμα, ρεαλιστικό και στοχευμένο, που παρουσιάστηκε από ευρωπαϊκό εθνικιστικό κόμμα σε όλη την μεταπολεμική περίοδο» είχε δηλώσει στον δημοσιογράφο του ιστότοπου ERETICAMENTE.

O Ιταλός συναγωνιστής Gabriele Antinolfi γεννήθηκε στη Ρώμη το 1954. Άρχισε την πολιτική του δράση το 1968 (σε ηλικία μόλις 15 ετών) με το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα (Movimento Sociale Italiano), το οποίο εγκατέλειψε μετά από δύο χρόνια. Υπήρξε στέλεχος διάφορων εθνικιστικών εξωκοινοβουλευτικών κινημάτων όπως: «Φοιτητικό Μέτωπο» (Fronte Studentesco), «Εθνική Πρωτοπορία» (Avanguardia Nazionale), «Λαϊκός Αγώνας» (Lotta di Popolo) και «Φοιτητική Εναλλακτική» (Alternativa Studentesca).

Το 1976 μαζί με τους Τζιουζέπε (Πέπε) Ντιμίτρι και Ρομπέρτο Φιόρε (τωρινό αρχηγό του εθνικιστικού κόμματος Forza Nuova και φίλο της Χρυσής Αυγής) ιδρύει το εθνικιστικό κίνημα «Φοιτητικός Αγώνας» (Lotta Studentesca) που ένα χρόνο αργότερα μετονομάστηκε «Τρίτη Θέση» (Terza Posizione). Η «Τρίτη Θέση» έδρασε κυρίως από το 1978 έως το 1982 οπότε και τέθηκε εκτός νόμου.

Στις 28 Αυγούστου του 1980 εκδίδεται ένταλμα σύλληψης για τους Αντινόλφι, Φιόρε και άλλους 26 συναγωνιστές στο πλαίσιο έρευνας για το «τυφλό» βομβιστικό χτύπημα στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια (2 Αυγούστου του 1980) που το σάπιο καθεστώς και τα ξεπουλημένα ΜΜΕ χρέωσαν στους «νεοφασίστες».

Θα ακολουθήσει ένα μπαράζ συλλήψεων και δεκάδες στελέχη της Τρίτης Θέσης θα οδηγηθούν στις φυλακές, Ο Αντινόλφι και ο Φιόρε με μερικούς συντρόφους τους κατορθώνουν και διαφεύγουν στο εξωτερικό. Ο Φιόρε καταφεύγει στην Μεγάλη Βρετανία και ο Αντινόλφι στη Γαλλία, όπου θα παραμείνει για είκοσι χρόνια.

Ο Αντινόλφι , όπως πολλοί άλλοι εθνικιστές, υπήρξε θύμα των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες συνδέονταν με την περιβόητη μασονική στοά Ρ2 (Propaganda 2) και ένα μεγάλο τμήμα του δικαστικού συστήματος που ελέγχονταν από διεφθαρμένους πολιτικούς όλων των αποχρώσεων και τη Μαφία. Μια παραδικαστική συμμορία επιόρκων είχε συμβάλλει ώστε να επιβληθούν ψευδείς παραστάσεις της πραγματικότητας και να αρχίσει ένα «κυνήγι μαγισσών» εναντίον εκατοντάδων Ιταλών εθνικιστών.

Εδώ και πολλά χρόνια έχουν πλέον καταρρεύσει τα χονδροειδή και παραπλανητικά ψεύδη της αριστεράς, ότι υπεύθυνοι για την «στρατηγική της έντασης» και τα τυφλά βομβιστικά χτυπήματα κατά τη διάρκεια των μολυβένιων ετών ήταν οι «κακοί» νεοφασίστες.

Αντίθετα, υπάρχουν πολλές γραπτές μαρτυρίες, ακόμη και από Ιταλούς κομμουνιστές, ακροαριστερούς και τρομοκράτες των Ερυθρών Ταξιαρχιών (Fasanelli, Pellegrino, Tassinari, Franceschini κ.α.) που ρίχνουν φως στην εμπλοκή των ξένων μυστικών υπηρεσιών (ανάμεσα στις οποίες και ισραηλινές) όσον αφορά στη «στρατηγική της έντασης».

Ο ίδιος ο Αντινόλφι περιγράφει τεκμηριωμένα σ’ ένα κεφάλαιο του βιβλίου του «Εκείνο το Αύριο που μας ανήκε» (Quel Domani che ci appartenne, 2005) την διείσδυση αμερικανικών, βρετανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών σε οργανώσεις της άκρας αριστεράς και της κόκκινης τρομοκρατίας κατά τη διάρκεια των «μολυβένιων ετών». Αρκεί να αναφέρουμε ότι κατά την δεκαετία του ’70, η ακροαριστερή ηγετική ομάδα του «Συνεχούς Αγώνα» (“Lotta Continua”), η οποία τύπωνε την ομώνυμη εφημερίδα, είχε μεταξύ των ιδρυτών της τον Αμερικανό Robert Hugh Cunningham Jr (1920-2002), πρώην συνεργάτη του αρχηγού της CIA Richard Helm στα μέσα της δεκαετίας του ’60 και αργότερα δεξί χέρι του προέδρου Ρόναλντ Ρήγκαν για την αμερικανική πολιτική στην Ευρώπη!

Σήμερα είναι πλέον γνωστό ότι η «στρατηγική της έντασης» στα ταραγμένα εκείνα χρόνια της δεκαετίας του 70, που είχε ως στόχο την αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος της γειτονικής χώρας, προκλήθηκε από ιταλικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες καθώς και άλλα σκοτεινά κέντρα εξουσίας.

Το 1981 με πρωτοβουλία των συναγωνιστών Maurizio Murelli, Alessandra Colla, Carlo Terracciano, και Gabriele Adinolfi ιδρύεται ο εκδοτικός οίκος Barbarossa στο Saluzzo, ενώ στο Μιλάνο ανοίγει το βιβλιοπωλείο «La Bottega del Fantastico» (Το μαγαζί του Φανταστικού) το οποίο διακινεί εκατοντάδες βιβλία πολιτικής, ιστορίας, φιλοσοφίας, οικολογίας κ.λπ. αλλά και βιβλία φανταστικής λογοτεχνίας.

Το 1982, στο Παρίσι, ο Adinolfi μαζί με άλλους αυτοεξόριστους Ιταλούς συναγωνιστές εκδίδουν τα περιοδικά «Τρίτη Θέση» και «Dixie».

To 1983, αρκετά χρόνια πριν την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Gabriele Adinolfi και ο Walter Spedicato, ιδρύουν στο Παρίσι το Κέντρο Μελετών «Προσανατολισμοί και Έρευνα» με πλήθος πολιτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων που αναδείκνυαν τον σκοτεινό ρόλο εκείνων των δυνάμεων, εντός και εκτός Ευρώπης, που εργάζονται σταθερά, μεθοδικά και σιωπηρά για την εγκαθίδρυση της Νέας Παγκόσμιας Τάξης . Το Κέντρο Μελετών θα αναστείλει τις δραστηριότητές του το 1995.

Το 1984 εκδίδεται το μηνιαίο περιοδικό ΟRΙΟΝ από τους Marco Battarra και Maurizio Murelli με την συνεργασία του Gabriele Antinolfi και άλλων συναγωνιστών. Μέσα από τις σελίδες του περιοδικού παρουσιάζονται θέματα ιδεολογίας, πολιτικής, γεωπολιτικής, οικονομίας, οικολογίας, λογοτεχνίας fantasy, κ.λπ. Το ORION ήταν ένα από τα πρώτα πολιτικά περιοδικά που επισήμαναν τους κινδύνους από τις μεθοδευμένες ενέργειες των κοσμοεξουσιαστών για την αποδόμηση των ευρωπαϊκών εθνών μέσω της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης και της παγκοσμιοποίησης.

Τον Μάρτιο του 2000, ύστερα από 20 έτη, ο Αντινόλφι επιστρέφει στην Ιταλία όπου αρχίζει ξανά τον ιδεολογικό αγώνα, γράφοντας βιβλία και άρθρα και δίνοντας διαλέξεις. Αρθογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά (Rinascita, Contropotere, Giornale d’ Italia, Rivarol κλπ). Το 2000 λαμβάνει μέρος στο Θερινό Πανεπιστήμιο (Università d' Estate) στην επαρχία της Βαρέζε, το οποίο και διευθύνει μέχρι το 2005. Εργάζεται πυρετωδώς ως δοκιμιογράφος, πολιτικός αναλυτής, σχολιαστής, αρχισυντάκτης του περιοδικού ORION κ.λπ. λαμβάνοντας μέρος σε σεμινάρια και συζητήσεις σχετικά με θέματα που αφορούν την γεωπολιτική, την παγκοσμιοποίηση, την λαθρομετανάστευση, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τη δυνατότητα μιας ευρωπαϊκής αναγέννησης, διάφορα μελλοντικά σενάρια κ.λπ.

Το 2004 ιδρύει το Κέντρο Μελετών Polaris και δημιουργεί τον ιστότοπο noreporter.org.

Το Κέντρο Μελετών Polaris σύμφωνα με τον Adinolfi είναι μια «δεξαμενή σκέψης» (think tank) και λειτουργεί σαν ένας οργανισμός παροχής υπηρεσιών για πολιτικά, οικονομικά και νομικά ζητήματα, προβαίνει σε αναλύσεις και προτείνει στρατηγικές και λύσεις προς όφελος της εθνικής κοινότητας.

Το Κέντρο οργανώνει εθνικές συναντήσεις, σεμινάρια και θεματικά συνέδρια. Εκδίδει βιβλία και φυλλάδια, καθώς και ένα τριμηνιαίο περιοδικό. Αναρτά άρθρα ποικίλης φύσεως στο διαδίκτυο. Παράγει DVD με ποικιλία θεμάτων (πολιτικά, οικονομικά, ιστορικά κ.λπ.). Συνεργάζεται με ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και με διπλωματικούς κύκλους κ.λπ.

To 2014 δημιουργεί τον ιστότοπο http://www.lanzichenecchi.eu/ με μια μεγάλη ποικιλία θεμάτων ενώ από το 2016 είναι υπεύθυνος για ένα Ευρωπαϊκό Κέντρο Μελετών EurHope με έδρα τις Βρυξέλλες.

Ο Αντινόλφι θεωρεί ότι ένας εθνικιστής-επαναστάτης θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να «σκοτώσει τον αστό που έχει μέσα του» («Il faut tuer le Bourgeois qui est en toi»), δηλαδή να σταματήσει να σκέφτεται και να ενεργεί σαν ένας καταναλωτής που θεωρεί τον εαυτό του ως το κέντρο του κόσμου και επιζητά αποκλειστικά προσωπικά οφέλη. Αντιθέτως, θα πρέπει να ανακτήσει την αίσθηση της λαϊκής κοινότητας, της πειθαρχίας και της ιεραρχίας.

O ίδιος υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να διατηρήσει η Ευρώπη την ταυτότητα της μέσω του ακραίου φιλελευθερισμού και της συνεχιζόμενης λαθρομετανάστευσης, η οποία ενθαρρύνεται και υποστηρίζεται από τους αμερικανοσιωνιστές, οι οποίοι έχουν φροντίσει για την αποσταθεροποίηση και αποδόμηση των αραβικών (και όχι μόνο) καθεστώτων και στηρίζουν τον ισλαμικό φονταμενταλισμό.

Στις 15 Νοεμβρίου 2013, σε συνέντευξή του στον ιστότοπο “Ereticamente”, εκφράστηκε με τα πιο θερμά λόγια για το κόμμα των Ελλήνων Εθνικιστών: «Έχω παρατηρήσει ότι η «Χρυσή Αυγή» έχει παρουσιάσει - κατά τη γνώμη μου - το μοναδικό πολιτικό πρόγραμμα, ρεαλιστικό και στοχευμένο, που παρουσιάστηκε από ευρωπαϊκό εθνικιστικό κόμμα σε όλη την μεταπολεμική περίοδο» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Ο μαχητικός συναγωνιστής έχει συγγράψει τουλάχιστον τριάντα βιβλία και δοκίμια ιδεολογικού, πολιτικού, φιλοσοφικού, ιστορικού, αυτοβιογραφικού και μυθιστορηματικού περιεχομένου και εκατοντάδες άρθρα.

Παραθέτουμε μερικά από τα έργα του:

“Le api e i fiori” («Oι μέλισσες και τα λουλούδια», 1999), “Nuovo Ordine Mondiale tra imperialismo e Impero” (Νέα Τάξη μεταξύ ιμπεριαλισμού και Αυτοκρατορίας, 2002), “Noi Terza Posizione” (Εμείς η Τρίτη Θέση, 2000), το οποίο έγραψε με τον Ρομπέρτο Φιόρε, “Nos belles années de plomb” (Τα όμορφα μολυβένια χρόνια μας, 2004), “Quel Domani che ci appartenne” (Εκείνο το Αύριο που μας ανήκε, 2005), “Tortuga, l’ isola che non c'è” ( Tortuga, το νησί που δεν υπάρχει, 2008), “Sorpasso neuronico” (Νευρωνική προσπέραση, 2008), “Pensées Corsaires : Abécédaire de lutte et de victoire” (Σκέψεις Πειρατές: Το αλφαβητάρι του αγώνα και της νίκης, 2009), “Vademecum” (Εγκόλπιο, 2011), “Aggiornamenti” (Ενημερώσεις, 2012), “Orchestre Rouge” (Κόκκινη Ορχήστρα, 2013), “Cosa resta dallo tsunami” (Αυτό που απομένει από το τσουνάμι, 2013), “I rossi, i neri e la morte” (Οι κόκκινοι, οι μαύροι και ο θάνατος, 2014), “La Terza Posizione” (Η Τρίτη Θέση, 2014), “Il Fascismo” (Ο Φασισμός, 2014), “Années de plomb et semelles de vent” (Μολυβένια χρόνια και πέλματα του ανέμου, 2014), “Il terrorismo” (Η τρομοκρατία, 2015), “L' Europa” (Η Ευρώπη, 2015), “Io fascista ricercato” ( Εγώ ο καταζητούμενος φασίστας, 2015), Imperium (Αυτοκρατορία, 2016).

Παύλος Γκάστης

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/enas-italos-filosofos-ki-aktibisths-sto-pleuro-ths-chrushs-aughs#ixzz4MBiack4w