Gabriele Adinolfi στο “Εμπρός”: Ο Μίκης Μάντακας θα παραμείνει για πάντα στις καρδιές μας - Αποτελεί σύμβολο για την Ευρώπη της Παράδοσης!

Ζούμε σε έντονους πολιτικά καιρούς και συχνά απορροφούμαστε από την δική μας καθημερινή μάχη με τους εαυτούς μας και τους εχθρούς του Έθνους, με την ανοησία και την μικροψυχία, την προδοσία και την αδιαφορία, τόσο που, κάποτε ξεχνάμε πως πριν από μας, κάποιοι -που τιμούμε ενιαυσίως- αγωνίστηκαν σε εξίσου άγριους καιρούς. Ο Μίκης Μάντακας είναι ένας από αυτούς που δεν ευτύχησαν να δουν τον ποταμό του Ελληνικού Εθνικισμού να φουσκώνει με το κίνημα της Χρυσής Αυγής, αγωνίστηκε όμως με κάθε ικμάδα της ύπαρξής του τον αγνό και ανιδιοτελή αγώνα των εκατοντάδων Εθνικιστών που προηγήθηκαν, και τους οποίους οφείλουμε να μνημονεύουμε και να τιμούμε.

Ο Έλληνας εθνικιστής φοιτητής, που δολοφονήθηκε από ακροαριστερούς στην Ιταλία, τον Φεβρουάριο του 1975, είναι σύμβολο των αγώνων του Εθνικιστικού κινήματος σε ολόκληρη την Ευρώπη, και η άνανδρη δολοφονία του σημείο αναφοράς των αγώνων ιδιαιτέρως των Ιταλών Εθνικιστών. Από κεντροαριστερή οικογένεια, παππούς του ήταν ο στρατηγός Εμμανουήλ Μάντακας που πολέμησε στις τάξεις των κομμουνιστών του ΕΛΑΣ εναντίον των δυνάμεων του Ελληνικού στρατού, πατέρας του ο ταξίαρχος ε.α. Νικόλαος Μάντακας και μητέρα του η Καλλιόπη, δεδηλωμένοι αντίπαλοι του Εθνικισμού. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Δημοτικού και του Γυμνασίου στον οικισμό Παπάγου Αττικής, και τον Σεπτέμβριο του 1969 εγκαταστάθηκε στην Μπολόνια, όπου παρακολούθησε τα μαθήματα της Ιατρικής Σχολής. Το 1972, σε μια εποχή που η Ιταλία δονούνταν από το σύνθημα «Chiave 36-Fascista dove sei?» («Κρατάμε κλειδί-κάβουρα- πού κρύβεσαι, φασίστα;») ο Εθνικιστής Μάντακας φεύγει από την Μπολόνια, προπύργιο της Ιταλικής Αριστεράς λόγω των επιθέσεων σε βάρος του, μια από τις οποίες τον καθήλωσε στο κρεβάτι για 40 μέρες, και εγκαθίσταται στην Ρώμη όπου συνεχίζει τις σπουδές του στην σχολή του Πανεπιστημίου «La Sapienza».

Γίνεται μέλος του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι., του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης, και τον Δεκέμβριο του 1974, στο τμήμα σπουδαστών της F.U.A.N., (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης), της φοιτητικής οργανώσεως της Νεολαίας του «Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος» M.S.I. (Movimento Sociale Italiano-Destra Nationale), συγκεντρώνοντας γύρω του ιδιαίτερα τους Έλληνες φοιτητές. Για την έντονη Ιστορία της εποχής, τους αγώνες των Εθνικιστών και την δολοφονία του Μιχάλη Μάντακα, μιλά στο ΕΜΠΡΟΣ ο Gabriele Adinolfi, ο ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας, που έζησε την εποχή ως φοιτητής ενταγμένος στο MSI από το 1968 στην Ρώμη, και αποτελεί και ο ίδιος μέρος της.

Ο Εθνικιστής φιλόσοφος και συγγραφέας Gabriele Adinolfi συνομίλησε με το «ΕΜΠΡΟΣ» και φωτογραφήθηκε κάτω από την σημαία της Χρυσής Αυγής

Τον ρωτούμε για την εποχή και τα γεγονότα που συνδέονται με την δολοφονία του Μάντακα. «Η ένοπλη πάλη ξεκίνησε στην Ιταλία από την άκρα αριστερά η οποία είχε την βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών του ανατολικού μπλοκ, ήταν οπλισμένη από το Ισραήλ και υποκινούμενη από τους Άγγλους. Οι ακροδεξιές ομάδες αναγκάστηκαν να απαντήσουν για καθαρή άμυνα. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά όλα όσα συνέβησαν. Ήταν οι μέρες του δίκης του Achille Lollo ο οποίος είχε δολοφονήσει, βάζοντας φωτιά στο διαμέρισμα τους, μια ολόκληρη οικογένεια εθνικιστών, την οικογένεια Mattei. Οι συναγωνιστές, μετά από συγκρούσεις με τους αριστερούς, μπόρεσαν και κατέλαβαν την αίθουσα του δικαστηρίου όπου εκδικαζόταν η υπόθεση, αλλά μόνο για μια μέρα. Στις 28 Φεβρουαρίου του 1975, η αστυνομία εμπόδισε τους συναγωνιστές να μπουν στην αίθουσα πάλι, και ακολούθησαν συγκρούσεις. Οι δικοί μας συγκρούστηκαν και με τους αριστερούς οι οποίοι επετέθησαν με πιστόλια. Ο Μίκης Μάντακας, σκοτώθηκε μπροστά στα γραφεία του MSI και θα παραμείνει για πάντα στις καρδιές μας. Ένας Έλληνας που δολοφονείται στην Ρώμη, αποτελεί ένα σύμβολο για την Ευρώπη της Παράδοσης, που είναι βαμμένη με αίμα».

Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες ρίχθηκαν εκατοντάδες σφαίρες, από τουλάχιστον πέντε διαφορετικά άτομα. Δύο από τις σφαίρες βρήκαν τον Μάντακα. Η μία σφηνώθηκε εσωτερικά του δεξιού κροτάφου του. Οι νεολαίοι του F.U.A.N. και μέλη του «Fronte Della Gioventu», τον μεταφέρουν στο εσωτερικό των γραφείων όπου παραμένουν, παρά τις νέες επιθέσεις που δέχονται, χωρίς να επεμβαίνει η αστυνομία, αφήνοντας τους ακροαριστερούς να κάνουν ανενόχλητοι την δουλειά τους. Με την λήξη των συγκρούσεων, ένα όχημα της Πυροσβεστικής παρέλαβε το Μάντακα και τον μετέφερε στο νοσοκομείο Santo Spiritο, όπου έπεσε σε κώμα. Στην συνέχεια μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο San Camillus, όπου ο χειρουργός καθηγητής Καρπάνο δήλωσε : «…Το βλήμα μπήκε στην αριστερή περιοχή του βρεγματικού οστού και διέσχισε το σύνολο του κρανίου, κάνοντας να εκραγεί ο εγκέφαλος…». Στις 18:30 της 28ης Φεβρουαρίου 1975, η καρδιά του Μίκη Μάντακα σταμάτησε. Στην νεκροψία, βρέθηκαν στο σώμα του δύο σφαίρες από όπλα διαφορετικών διαμετρημάτων.

Από τους δολοφόνους του, ο Fabrizio Panzieri συνελήφθη λίγη ώρα αργότερα μετά από καταδίωξη. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 9 ετών και 6 μηνών ως φυσικός αυτουργός, αλλά αφέθηκε ελεύθερος με την καταβολή εγγυήσεως και περιοριστικούς όρους, και στην συνέχεια διέφυγε και έγινε επιχειρηματίας στην Νικαράγουα. Ο Alvaro Lojacono, με υπόδειξη μελών του M.S.I. και της F.U.A.N. που ήταν στο δικαστήριο και τον αναγνώρισαν να πυροβολεί, καθώς και αστυνομικών που ήταν παρόντες, αναζητήθηκε αλλά δεν βρέθηκε στο πατρικό του σπίτι. Ο πατέρας του, Giuseppe Lojacono, ήταν γνωστός ευκατάστατος οικονομολόγος και συνεργάτης στο «Ινστιτούτο για τη Μελέτη του Οικονομικού Προγραμματισμού». Ως συμπαραστάτες του υπέγραψαν γνωστά ονόματα της αριστερής νομενκλατούρας όπως ο Ντάριο Φο και ο Alberto Moravia. Ο Lojacono έγινε μέλος της αριστερής τρομοκρατικής οργάνωσης «Ένοπλοι Κομμουνιστικοί Σχηματισμοί», και στην συνέχεια των «Ερυθρών Ταξιαρχιών».

Τον Μάρτιο του 1977 αθωώθηκε, «λόγω ελλείψεως επαρκών στοιχείων που να αποδεικνύουν την συμμετοχή του». Η οργάνωση «Κόκκινη Βοήθεια», η οποία χρηματοδοτούνταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας, φρόντισε να υπάρχουν τα οικονομικά μέσα ώστε να πληρωθούν οι δικηγόροι και να παρασχεθεί βοήθεια στους κρατουμένους. Ο Lojacono συμμετείχε στις 16 Μαρτίου 1978, στην ομάδα των Ερυθρών Ταξιαρχιών που απήγαγε τον ιταλό Πρωθυπουργό Άλντο Μόρο και σκότωσε τον σωματοφύλακά του. Χρησιμοποιώντας τις οικογενειακές του διασυνδέσεις και με τη βοήθεια βουλευτών της Ιταλικής αριστεράς, διέφυγε στην Αλγερία και έπειτα στην Ελβετία. Συνελήφθη και παρέμεινε έντεκα χρόνια στην φυλακή για την δολοφονία του δικαστή Tartaglione, όμως για την δολοφονία του Μάντακα, για την οποία καταδικάστηκε σε 16 χρονιά φυλάκισης, δεν παρέμεινε ούτε μια μέρα στην φυλακή. Το 1999, οι δολοφονίες που διέπραξε παραγράφηκαν. Έζησε στην Βραζιλία, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Το 2000 συνελήφθη από την Γαλλική αστυνομία. Οι δικηγόροι του, κατάφεραν να μην εκδοθεί στην Ιταλία, και έκτοτε ζει στην Γαλλία, παρ’ ότι εκκρεμεί σε βάρος του καταδίκη σε ισόβια για συμμετοχή του σε άλλη δολοφονία.

Επιμνημόσυνη δέηση για το Μίκη Μάντακα, έγινε την Δευτέρα 3 Μαρτίου 1975 στον ναό της Santa Chiara στην Piazza della Minerva στη Ρώμη, την οποία παρακολούθησαν χιλιάδες άνθρωποι. Οι οπαδοί του MSI δέχθηκαν επιθέσεις την ώρα που πήγαιναν στην τελετή, με αποτέλεσμα βίαιες συγκρούσεις και συλλήψεις. Ο Τζόρτζιο Αλμιράντε, Γραμματέας του MSI, εκφώνησε τον επικήδειο στα σκαλιά του ναού. Η σορός του Μιχάλη Μάντακα μεταφέρθηκε αεροπορικώς στην Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1975, και η κηδεία του έγινε την ίδια μέρα, παρουσία λίγων συγγενών και οικογενειακών φίλων.

Το όνομα του Μάντακα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970, δόθηκε σ’ ένα τμήμα του «Μετώπου Νεολαίας». Η ομάδα «Κύκλος Μίκης Μάντακας» που λειτουργούσε στα πλαίσια της Νεολαίας του M.S.I., εξέδιδε το περιοδικό «Lotte C.M.M.» κι ένα από τα χαρακτηριστικά μηνύματα του, ήταν το «Δεν είμαστε το δηλητήριο, είμαστε το ΑΝΤΙΔΟΤΟ». Οι τοίχοι στα γραφεία των οργανώσεων «Casa Pound», «Forza Nuova», «Fiamma», «La Destra», κοσμούνται με την αφίσα του την οποία συνοδεύει η λέξη «Presente»-«Παρών». Στην Piazza del Risorgimento, την «Πλατεία Μίκη Μάντακα» που ο Μάντακας πότισε με το αίμα του, οι Ιταλοί εθνικιστές με τη συμμετοχή και Ελλήνων εθνικιστών, συγκεντρώνονται κάθε χρόνο, στις 28 Φεβρουαρίου και διοργανώνουν τελετή μνήμης. Μετά την δολοφονία του Μάντακα, κατά την απάνθρωπη και μισαλλόδοξη συνήθειά τους, οι ακροαριστεροί και οι οπαδοί τους έγραψαν στους τοίχους της Ρώμης, μακάβρια συνθήματα όπως «10-100-1000 Mantakas». Οι βιαιότητες της αριστεράς συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες και στις 13 Μαρτίου ο νεολαίος Sergio Ramelli, δέχθηκε δολοφονική επίθεση και υπέκυψε μετά από 47 ημέρες πάλης με το θάνατο. Το 1980, με σκοπό την διάλυση του Εθνικιστικού Κινήματος των Ιταλών αγωνιστών, στήθηκε η υπόθεση της βομβιστικής επίθεσης στην Μπολόνια.

Ο Gabrielle Adinolfi θυμάται: «Στην πραγματικότητα στην Μπολόνια βρίσκονταν πέντε ακροαριστεροί. Δυο από αυτούς σκοτώθηκαν από την βόμβα την οποία μετέφεραν. Ένας έκτος έχασε το διαβατήριό του στην περιοχή, αλλά όπως και σε άλλες περιπτώσεις, κανείς τους δεν διώχθηκε. Μετά από μέρες, δυο από τους παρευρισκόμενους στην Μπολόνια, έχασαν την ζωή τους μεταφέροντας εκρηκτικά στην Νότια Ιταλία. Σύμφωνα με τις έρευνες των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας, αυτοί θυσιάστηκαν από κάποιους άλλους αφού το υλικό εξερράγη με ηλεκτρονική παρεμβολή από μακριά. Ο συνταγματάρχης Ostrowski της Mossad ανέλαβε την ευθύνη του γεγονότος για λογαριασμό του Ισραήλ». Τον ρωτούμε για την πορεία των σημερινών εθνικιστικών κινημάτων στην Ευρώπη και αν έχουν διδαχθεί από τις εμπειρίες των παλιότερων.

«Στην Ανατολική Ευρώπη είναι αντιδραστικά και κοινωνικά τα κινήματα. Στην Κεντρική Ευρώπη είναι ριζοσπαστικά και θεωρητικά, ενώ στην Δύση είναι ναρκισσιστικά και όχι αποτελεσματικά. Στην Ελλάδα οι συνθήκες είναι ξεχωριστές και με μεγάλη ένταση. Νομίζω ότι οι εθνικιστές πάσχουν από ένα σύνδρομο κατωτερότητας και πιστεύουν αρκετά την ισραηλινή και κομουνιστική προπαγάνδα. Αισθάνονται επάνω τους διάφορες ενοχές που δεν έχουν». Και το Αύριο της Ευρώπης; Θα καταφέρουν οι Εθνικιστές να λειτουργήσουν καταλυτικά στην δημιουργία μιας νέας Ευρώπης; «Το ελπίζω», απαντά. «Μια Ευρώπη συνομοσπονδιακή, με αρχές αυτοκρατορικές, είναι ακόμη δυνατόν να υλοποιηθεί, και είναι η μόνη ελπίδα».

ΠΡΙΝ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ του Ιουλίου του 2015, ο κ. Adinolfi έστειλε αποκλειστικά για την Χρυσή Αυγή ένα μήνυμα το οποίο είναι εξαιρετικά επίκαιρο. Μέσα σε λίγες γραμμές αναλύει τους λόγους για τους οποίους θα ψήφιζε ΟΧΙ, εάν ήταν Έλληνας. "Θα ψήφιζα ΟΧΙ γνωρίζοντας ότι πρόκειται για κάτι το τραγικά γελοίο, που προορίζεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να χειροτερέψει την κατάσταση. Αλλά δεν θα μπορούσα να ψηφίσω ΝΑΙ διότι θα σήμαινε την εδραίωση μιας κατάστασης σκλαβιάς, την οποία δεν θα ανεχόταν ούτε ένας είλωτας. Παρατηρώντας λοιπόν από έξω, σαν ΕλληνοΡωμαίος, θα ήλπιζα σε μια ήττα του ΟΧΙ για να φύγει από την μέση ο Τσίπρας και το τσίρκο των γραικύλων του, και γιατί στηρίζω πολλά στην Χρυσή Αυγή.

Σαν Ευρωπαίος τώρα. Σαν Έλληνας, Ρωμαίος, Γερμανός και Κέλτης, δεν θα δεχόμουνα την λογική που θέλει την σύγκρουση Τρόικα - Ελλάδα, διότι είναι διπλά λάθος. Από την μια μεριά ο Τσίπρας και οι γραικύλοι του αντιπροσωπεύουν μονάχα μερικά συμφέροντα παρασίτων, τα οποία στηρίζονται σε κοσμοπολίτες αντιευρωπαίους. Από την άλλη διότι η Τρόικα με όλη την ισχύ που διαθέτει αποτελεί πάντα έναν συμβιβασμό. Έναν συμβιβασμό τον οποίο η Γερμανία με την οικονομική της δύναμη, την βιομηχανία και την διπλωματία είναι πάντα σε θέση να εκφέρει μια πολιτική φωνή ένωσης και επομένως είναι από όλους αυτή η υπεύθυνη αλλά όχι αυτή που αποφασίζει για όλα. Έχει την μειοψηφία στην Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, όπου σχεδόν πάντα η Bundesbank είναι αναγκασμένη να προσκυνάει, έχει ηττηθεί στο ΔΝΤ, όπου έχουν κυριαρχήσει οι Αμερικάνοι, με αποτέλεσμα η Γερμανία να μην έχει ισχύ πάνω στην Ελλάδα, όπως δεν έχει πάνω στην Ουκρανία. Αυτοί που έριξαν την Ελλάδα στον γκρεμό ήταν οι διεθνής τοκογλύφοι, αυτοί που χειρίζονται το δολάριο και την στερλίνα. Η ιδιαιτερότητα του κυριακάτικου δημοψηφίσματος στην Ελλάδα, με πολλές πιθανότητες θα είναι υπέρ της Τρόικας, ακόμη και σε περίπτωση που νικήσει το ΟΧΙ, και, κάνοντας μια τελευταία ανάλυση, θα μειώσει και άλλο την επιρροή της Γερμανίας στην Ευρώπη με αβαντάζ υπέρ των ΗΠΑ, της Αγγλίας και ό,τι άλλο φέρουν μαζί τους οι νέοι άρχοντες στον κόσμο. Εκτός και αν η κινητοποίηση παράξει στην Ελλάδα αποτελέσματα που σε μορφή ντόμινο θα μετακινήσουν το βάρος από ένα βαθύ σκοτάδι σε μια Αυγή.

Η επιθυμητή εναλλακτική λύση, είναι η Γερμανία να μπορέσει να διαλέξει τελικά μια οργανική συμμαχία με τις τσακισμένες από τους τοκογλύφους, οικονομίες, οι οποίοι, αφού τις τελείωσαν πρώτα, τώρα κάνουν τους λογοκριτές της πολιτικής λιτότητας. Μια πολιτική που δεν οδηγεί πουθενά. Με λίγες λέξεις, δεν είμαι πολύ αισιόδοξος για το δημοψήφισμα της Κυριακής. Αν γινόταν σε μέρη όπως η Ιταλία, δεν θα έκανα τίποτα άλλο εκτός από εμετό. Στην Ελλάδα όμως υπάρχει ακόμη κάτι δυνατό μέσα στις φλέβες του λαού και ελπίζουμε ότι θα κάνουν το μεγάλο χτύπημα. Αλλά οι Έλληνες που είναι μέσα στην φτώχεια, όχι όμως ταπεινωμένοι, απαντάνε με περηφάνια σε όλους, με την φράση που ο Λεωνίδας είπε στον Ξέρξη: ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. Έτσι μόνο θα κάνουμε την Ευρώπη των Εθνών. Με την Αθήνα, την Ρώμη, το Βερολίνο και χωρίς την Lagarde, τις Επιτροπές, τον Τσίπρα, τον Renzi, και γενικά όλα τα παιδιά του Soros".

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/gabriele-adinolfi-sto-empros-o-mikhs-mantakas-tha-parameinei-gia-panta-stis#ixzz4Ym6RkMDb