Τα κόμματα φλυαρούν ανέξοδα για την τουρκική εισβολή…

ΜΗΝΑΣ Αύγουστος και οι πληγές της τουρκικής επέλασης προς την πόλη του Ευαγόρα και προς τη Μόρφου ξανανοίγουν και χαίνουν. Ημέρα της πικρής θύμησης και της οδύνης σήμερα.
Όσοι ζήσαμε εκείνες τις ημέρες, με ανανεωμένη οργή ξαναφέρνουμε στο μυαλό την τραγωδία και με περισσότερη ορμή απαιτούμε διεξόδους. Θα ανέμενε κάθε σκεπτόμενος πολίτης ότι οι πολιτικές δυνάμεις θα είχαν, 35 χρόνια αργότερα, τη δύναμη να καταθέσουν νέες ιδέες, εισηγήσεις, τρόπους, μέσα για να αντιμετωπίσουμε τον Τούρκο. Ιδιαίτερα μετά και τις τελευταίες ατράνταχτες τεκμηριώσεις τουρκικών εγκλημάτων σε βάρος στρατιωτών μας και αμάχων.
Ότι 35 χρόνια φλυαριών και κενολογιών, ρητορικών σχημάτων και πολιτικών φληναφημάτων, θα έπρεπε να προσγειώσουν τους ηγέτες και να τους υποχρεώσουν να σκεφτούν, να σχεδιάσουν, να μεθοδεύσουν και να υλοποιήσουν μια μακράς πνοής στρατηγική για την απελευθέρωση του τόπου από τον Αττίλα.
Όσοι αντέξουν να διαβάσουν τις φετινές διακηρύξεις των κομμάτων για τη δεύτερη φάση του ατιμώρητου τουρκικού εγκλήματος, θα οργιστούν για τις επαναλαμβανόμενες, για πολλοστή φορά, κοινοτυπίες, τις φλύαρες κενολογίες και τις ανούσιες διασαλπίσεις. Ζητείται να χαραχθεί στρατηγική για την απελευθέρωση. Δηλαδή, 35 χρόνια μετά την ολοκλήρωση της τουρκικής εισβολής και κατοχής, η ελληνική πλευρά δεν έχει στρατηγική!
Με απλά λόγια, οι πολυπράγμονες ηγέτες μας, παλαιοί τε και νέοι, τεθνεώτες και ζώντες, μέχρι σήμερα, ακόμα και σήμερα, ενεργούν και πράττουν με παχιά λόγια και με ηχηρά συνθήματα. Ως κακοκουρδισμένα γραμμόφωνα, αναμέλπουν ξανά και ξανά τα ίδια κακόηχα, ανούσια, κωμικά και αχώνευτα κομματικά κλισέ για τη διζωνική, για το διεθνή παράγοντα που πρέπει να πιέσει την Τουρκία, για την πολύπαθη ενότητα, για τα ψηφίσματα και, βεβαίως, για την υποστήριξη του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Θα νόμιζε κανείς ότι βρισκόμαστε στο 1975 με τον μακροχρόνιο, στο 1978 με τις ηρωικές απορρίψεις, στο 1988 με την επιστροφή όλων των προσφύγων και την αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων και εποίκων, στο 1993 με την προέλαση προς την Κερύνεια, στο 2003 με το σχέδιο Ανάν και σήμερα με την επανένωση, φορτωμένη με χίλια-δυο συνθήματα. Κανένα κόμμα δεν έχει αναλύσει ποτέ την τουρκική πολιτική στο Κυπριακό, ειδικά της τελευταίας 6ετίας-7ετίας.
Η πολιτική ηγεσία δεν γνωρίζει τον εχθρό και κατακτητή μας, και όμως διαλέγεται με τον κλητήρα του για να βρει λύση. Κανένα κόμμα δεν έχει αναλύσει τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή μας και πώς αυτές, διά των συμφερόντων, των συγκρούσεων και του άναρχου διεθνούς συστήματος επηρεάζουν διαφοροτρόπως το Κυπριακό.
Κανένα κόμμα δεν έχει αναλύσει την πολιτική της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Τουρκίας, της Γαλλίας και του Ισραήλ στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Κανένας σχεδόν πολιτικός δεν κατανοεί τις προεκτάσεις των γεωπολιτιικών αντιπαραθέσεων και τη σημασία τους στη διαμόρφωση πολιτικής και υπεράσπισης συμφερόντων.
Η πολιτική ηγεσία δεν θέλησε ποτέ να χαράξει μιαν υπερκομματική πολιτική, αξιοποιώντας την ευρωπαϊκή δυναμική μας και απαιτώντας την αλληλεγγύη των εταίρων μας. Ο πλανήτης ξέχασε ότι εδώ διαιωνίζεται η τουρκική κατοχή.
Υποψιάζεται ότι οι Ε/κύπριοι και Τ/κύπριοι δεν τα βρήκαν ακόμα μεταξύ τους. Και η καλή Τουρκία με τους καλούς δαίμονες Βρετανούς, θέλουν να βοηθήσουν, αλλ’ οι Έλληνες δεν δέχονται.
Αυτό είναι το άθλιο επίτευγμα, διαχρονικά, της ηγεσίας μας: Κατάντησαν το Κυπριακό, από διεθνές πρόβλημα τουρκικής εισβολής, εποικισμού και εθνοκάθαρσης, σε ενοχλητική κυπριακή διαφορά.
Κι ούτε ένα εύτολμο mea culpa δεν είπε ακόμα κανείς!

Άρθρο του κ. Σάββα Ιακωβίδη στην ΣΗΜΕΡΙΝΗ