Σύγκρουση «πολιτισμών» η μπόχα στα Πολεμίδια

Σιδερικά όλων των ειδών, μεγεθών και ποιοτήτων, άδεια πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, παλιά έπιπλα, μεγάλες και μικρές ηλεκτρικές συσκευές, παιδικά παιγνίδια, χαρτιά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου καλύπτουν όλα τα χωράφια γύρω από την περιοχή των Αθιγγάνων στα πάνω Πολεμίδια. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική και οι μύγες, ακόμα και το σχετικά κρύο πρωινό της περασμένης Τρίτης, έκοβαν βόλτες σε ολόκληρη την περιοχή. Κάποιοι παλιοί καναπέδες, πεταγμένοι σε ένα χωράφι, γέμισαν με νερό της βροχής και το αποτέλεσμα ήταν να αναδύουν πλέον τη βρόμα του βρεγμένου και πολυκαιρισμένου σφουγγαριού.
Τα παράπονα των κατοίκων ή των κατόχων γης στην περιοχή πολλά και μεγάλα και το Κοινοτικό Συμβούλιο προσπαθεί να επιλύσει το πρόβλημα το οποίο όμως εδώ και τέσσερα χρόνια συνεχίζει να υπάρχει. Βεβαίως η εικόνα της περιοχής θα μπορούσε (με λίγη βελτίωση) να χαρακτηριστεί σχετικά φυσιολογική και αναμενόμενη για την κουλτούρα, την νοοτροπία και το επάγγελμα των ανθρώπων που ανήκουν σε αυτή τη «φυλή», αλλά έρχεται σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τα καλοφτιαγμένα περιβόλια, τις καλοφυτεμένες ελιές και τα καθαρά αγροτικά υποστατικά των Ελληνοκυπρίων που διαχειρίζονται την κρατική γη που τους παραχωρήθηκε εκεί, μετά την τουρκική εισβολή. Πρόκειται στην κυριολεξία για μια «μάχη» πολιτισμών η οποία καλά κρατεί τα τελευταία χρόνια και αφήνει πίσω της τη μυρωδιά ενός απέραντου σκουπιδότοπου και αρκετές διαφωνίες και μικροεντάσεις μεταξύ των επηρεαζομένων.
«Αν πεις και καμιά κουβέντα λαλούν σου ότι είσαι ρατσιστής και προκατειλημμένος», ανέφερε φοβισμένος στον «Φ» ο πρώτος Ελληνοκύπριος που συναντήσαμε λίγο έξω από τον καταυλισμό των Αθιγγάνων. Τον βρήκαμε να μαζεύει σκουπίδια από το χωράφι του και το πρώτο πράγμα που μας είπε μόλις αντελήφθη ότι τον πλησιάζαμε, ήταν «είσαστε χριστιανοί ένεν»; Δεν μας ήταν καθόλου δύσκολο να εντοπίσουμε τα σκουπίδια που ήταν πεταγμένα μέσα στον περιφραγμένο χώρο με τις ελιές που ο ίδιος και η σύζυγός του φύτεψαν και φροντίζουν εδώ και δεκαετίες. «Στο περιβόλι μου», είπε, «είχαμε παλιά όρνιθες, κουνέλια και πεζούνια, αλλά ένα ένα εξηλειφτήκαν».
Ο άνθρωπος, που από την αρχή ξεκαθάρισε ότι δεν επιθυμεί να δημοσιοποιηθεί η ταυτότητά του επειδή δεν ήθελε να έχει προβλήματα αφού «εκτός από τα σκουπίδια εν έχουμε άλλο πρόβλημα με τους ανθρώπους (εννοώντας τους Αθίγγανους)», υποστήριξε ότι «το ίδιο πρόβλημα έχουν ούλλοι δαμαί γυρόν γιατί εν γίνεται να καθαρίζεις το Σάββατο και ως την Τρίτη να τα βρίσκεις ούλλα γεμάτα με ποσκούπιδα. Μα βρομούν». Και ο δεύτερος Ελληνοκύπριος που συναντήσαμε στο δικό του υποστατικό καμιά εκατοστή μέτρα πιο κάτω είχε το ίδιο ακριβώς παράπονο. «Παντού ποσκούπιδα και βρομιά, αφού τα βλέπετε και μόνοι σας, εν έχει πράμα που εν υπάρχει μέσα σε τούτα τα χωράφια, που σίδερα, πλαστικά, καναπέδες παλιούς που βρέχουνται και μετά βρομούν τα σφουγγάρια, τα πάντα εν δαμέσα».

«Εν η δουλειά μας,πούνα τα βάλομεν;»
Η σύγκρουση «πολιτισμών» επιβεβαιώνεται όμως με τα όσα οι Αθίγγανοι, έστω και από μακριά (απέφυγαν να μας προσεγγίσουν), μας είπαν. Αυτή είναι η δουλειά τους, παλιατζήδες δηλαδή, και άρα «πού να τα βάλομεν, σπίτι μέσα»;
- Καλά τα σίδερα, τα σκουπίδια όμως; Τα μπουκάλια και τα χαρτιά; - Τούτα μέσα κάλαθο αλλά φκάλλουν τα.
- Ποιος τα βγάζει από τον κάλαθο;
- Ε, φκάλλουν τα.
Τις ίδιες απαντήσεις έδωσαν και τα τρία άτομα που συναντήσαμε στους δρόμους του καταυλισμού. Επρόκειτο στην πραγματικότητα για τρεις γυναίκες που τη στιγμή εκείνη άπλωναν την μπουγάδα τους. Κάποιες άλλες γυναίκες έπαιρναν τον καφέ τους έξω από τα λυόμενα «σπίτια» τους. Μερικοί άνδρες πηγαινοέρχονταν με τα ημιφορτηγά και ξεφόρτωναν στο διπλανό χωράφι και άλλα σίδερα, έπιπλα, κ.λπ., αλλά εξαφανίζονταν αμέσως και μάλλον δεν αντελήφθησαν καν την παρουσία μας.
Μόνο τα παιδιά έπαιζαν στα στενά με παλιά παιδικά παιγνίδια, αυτοκινητάκια, ποδήλατα, πατίνια και βεβαίως όλα φαίνονταν ότι ήταν μεταχειρισμένα, σε σημείο που ένα από τα παιδάκια όταν βαρέθηκε το παιγνίδι του το έριξε στο χωράφι/αποθήκη που υπάρχει στα νότια του καταυλισμού.
Όλα αυτά τα αντικείμενα οι Αθίγγανοι τα μαζεύουν από ολόκληρη την πόλη και επαρχία της Λεμεσού και μετά, όντας παλιατζήδες, τα πωλούν (τα σίδερα ως επί το πλείστον).

ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Οι Αθίγγανοι υπήρχαν στην Κύπρο ως μια ξεχωριστή κοινωνική ομάδα. Το 1960, με την Ανεξαρτησία, κλήθηκαν να επιλέξουν σε ποια κοινότητα επιθυμούσαν να ανήκουν και επέλεξαν την τουρκοκυπριακή, γι’ αυτό και επίσημα και στους εκλογικούς καταλόγους είναι εγγεγραμμένοι ως Τουρκοκύπριοι. Το 1974 με την τουρκική εισβολή επέλεξαν και πάλι να ζουν στα κατεχόμενα. Οι νεότεροι βεβαίως γεννήθηκαν στα κατεχόμενα. Πολλοί αυτομόλησαν και ήρθαν στις ελεύθερες περιοχές, και το κράτος, για να τους διασκορπίσει και να μη δημιουργηθεί και πάλι ο καταυλισμός τους στην παλιά τους περιοχή, τους εγκατέστησε σε διάφορα σημεία σε όλη την Κύπρο.
Το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τα σκουπίδια και τις ακαθαρσίες να υπενθυμίσουμε ότι είχε παρουσιαστεί πριν από δύο χρόνια και στη Μακούντα της Πάφου, όπου επίσης ζουν περίπου 100 άτομα Τουρκοκύπριων Αθιγγάνων.
Το πρόβλημα εκεί λύθηκε όμως μετά την παρέμβαση της Κοινοτικής Αρχής και φυσικά τη συνεργασία των ίδιων των Αθιγγάνων, οι οποίοι συμμορφώθηκαν και πλέον συνεχίζουν να ζουν με βάση τη δική τους κουρλτούρα στις παράγκες τους, αλλά ο καταυλισμός τους δεν είναι γεμάτος σκουπίδια.

•«Εκτός από τα σκουπίδια εν έχουμε άλλο πρόβλημα με τους ανθρώπους» •«Καθαρίζεις το Σάββατο και ως την Τρίτη τα βρίσκεις ούλλα γεμάτα με ποσκούπιδα» •«Εν έχει πράμα που εν υπάρχει μέσα σε τούτα τα χωράφια»


Από τον ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ