Ένα από τα κυρίαρχα θέματα των περασμένων εβδομάδων, όπως τουλάχιστον παρουσιάστηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ήταν κι αυτό σχετικό με τα όσα συνέβησαν στις συναυλίες του Γ. Νταλάρα. Γνωστά τα γεγονότα που εκτυλίχθησαν και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε περισσότερο στον γιαουρτοπόλεμο και την ρίψη καφέδων, με στόχο τον εν λόγω αοιδό. Εννοείται πως η «πολιτισμένη κοινωνία», στην οποία ζούμε, καταδίκασε, δια μέσω κονδυλοφόρων και πολιτικάντηδων, τις ενέργειες αυτές.
Ας ξεκινήσουμε, όμως, από τον ίδιο τον Νταλάρα (ή Νταράλα, όπως είναι το αληθινό του επίθετο). Ένας «λαϊκός τραγουδιστής», ο οποίος ευνοήθηκε όσο λίγοι από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ την δεκαετία του ’80, ταυτίστηκε, συναυλιακά, με το θέμα της Κύπρου (κερδίζοντας, φυσικά, έμμεση καλλιτεχνική διαφήμιση για την οποία, υπό άλλες συνθήκες, θα χρειαζόταν να ξοδέψει αρκετά χρήματα) και έχτισε μια καριέρα, η οποία του εξασφάλισε μια πλουσιοπάροχη ζωή. Πριν από λίγο καιρό φέρεται να είπε την γνωστή «εξυπνάδα» πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», ενώ πρόσφατα έκανε την προδοτική δήλωση, ότι συμφωνεί στον περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, ταυτιζόμενος ουσιαστικά με την παρόμοια δήλωση (και άποψη) του Θεόδωρου Πάγκαλου.
Αυτή, η πιο πρόσφατη δήλωση, ήταν ο «ασκός του Αιόλου», που έδωσε πνοή στις αντιδράσεις εναντίον του και πυροδότησε το γνωστό κλίμα. Για το ζήτημα αυτό, ο Νταλάρας έδωσε μια σειρά συνεντεύξεων, στις οποίες όχι μόνο δεν έκανε την αυτοκριτική του, όχι μόνο δεν ανεγνώρισε ότι οι δηλώσεις του ήταν τουλάχιστον προκλητικές, αλλά επιχείρησε «να βγει» και από πάνω. Θα μπορούσαμε να πούμε και να σχολιάσουμε πολλά γύρω απ’ αυτές τις συνεντεύξεις, αλλά θα μας έπαιρνε πολύ, απ’ όλες τις απόψεις.
Δεν γίνεται, όμως, να μείνει ασχολίαστη η δήλωσή του για τον Παπανδρέου, όπου αναφερόμενος σ’ αυτόν λέει και τα εξής: «Ήθελε και πίστευε ότι μπορούσε να φέρει μια ανατροπή, όμως ο χρόνος απέδειξε πως αυτό το όραμά του δεν ήταν έτοιμο να πραγματοποιηθεί γιατί δεν ήταν έτοιμος ο λαός, στον οποίο απευθύνεται. Είναι σαν να έχασε το στοίχημα ο Γιώργος Παπανδρέου, γιατί δεν γνώριζε σε ποιον λαό απευθύνεται». Σύμφωνα, δηλαδή, με τον Νταλάρα, ο Τζέφρυ δεν είναι άτομο μηδαμινής εθνικής συνείδησης και μειωμένων πνευματικών ικανοτήτων (με απλά λόγια, βλάκας ή «Άβερελ Ντάλτον» για τους λάτρεις των κόμικς), δεν είναι αυτός που μισεί καθετί το Ελληνικό, που ηθελημένα παρέδωσε την Χώρα στο ΔΝΤ και τους διεθνείς τοκογλύφους, που υποθήκευσε το μέλλον της Πατρίδας και του Λαού με την προδοτική συμπεριφορά του και ταυτίστηκε, από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, με τις καταραμένες φιγούρες του Εφιάλτη και του Πήλιου Γούση. Όχι, προφανώς λάθος καταλάβαμε όλοι. Και έρχεται ο Νταλάρας να μας αποκαλύψει την αλήθεια, την οποία, εμείς οι αχάριστοι, οι αγνώμονες και απαίδευτοι πολιτικά δεν μπορούμε, μέσα στην μετριότητα και το χαμηλό βεληνεκές σκέψης που μας χαρακτηρίζει (σ’ αντίθεση φυσικά με τον… πανέξυπνο Παπανδρέου), να κατανοήσουμε. Αντιθέτως, σύμφωνα πάντα με την «προχωρημένη» σκέψη του Νταλάρα, ο Γιωργάκης ήταν ένας επαναστάτης, ο οποίος ήθελε να φέρει την ανατροπή (μόνη της, γιατί την «ρήξη και ανατροπή» την έφερε ένας άλλος Γιωργάκης, ο Καρατζαφέρης…), είχε αναμφισβήτητα καλές προθέσεις, αλλά ο ανώριμος λαουτζίκος δεν μπόρεσε να κατανοήσει το μέγεθος της πνευματικής διαύγειας αυτού του διανοητή, φιλοσόφου και πολιτικού, που ονομάζεται Γιώργος (κρίμα τα’ όνομα…) Παπανδρέου… Μάλιστα, προς το τέλος, ο Νταλάρας, με μια χυδαία υλιστική λογική, ερμηνεύει το όλο ζήτημα στοιχηματικά (!), το οποίο έχασε ο… αγνός και αμόλυντος Τζέφρυ, γιατί δεν γνώριζε σε πόσο χαμηλής ποιοτικής στάθμης κόσμο απευθύνεται! Και αναρωτιέται ο Νταλάρας, μετά απ’ όλα αυτά, γιατί τον γιαουρτώνει και τον μπινελικώνει ο Λαός…
Και αυτά συμβαίνουν, ενώ ακόμη στους τηλεοπτικούς δέκτες παίζει η άθλια αυτή διαφήμιση, όπου ο ίδιος ο Νταλάρας μας προτρέπει να στέλνουμε λεφτά από το υστέρημά μας για τους πρόσφυγες όλου του κόσμου. «Και ένας πρόσφυγας είναι πολύ» , «και ένα παιδί που πεινά είναι πολύ» είναι δύο από τις «ατάκες» που ξεστομίζει ο Νταλάρας, χωρίς να ντρέπεται καθόλου. Εμείς του απαντάμε πως «και ένας Έλληνας δολοφονημένος είναι πολύ», «και ένας Έλληνας άνεργος είναι πολύ», «και μια Ελληνίδα βιασμένη είναι πολύ», «και ένα Ελληνόπουλο που πεινά είναι πολύ». Και στο κάτω-κάτω, αφού είναι τόσο φιλάνθρωπος και ψυχοπονιάρης, ας μαζέψει, όσους πρόσφυγες μπορεί, στις πολυτελείς βίλες, που διαθέτει και ας τους φροντίζει με δικά του έξοδα εφ’ όρου ζωής. Αλλά, ως γνωστόν, ο Νταλάρας δεν είναι χαζός, απλώς ψάχνει για χαζούς, που θα φάνε το δακρύβρεχτο σενάριο των «ταλαιπωρημένων προσφύγων».
Όσο για τους «φωστήρες» της δημοσιογραφίας (Κούλογλου, Βαξεβάνης, Τσαρούχας, Στεφανίδου κ.τ.λ.) που «ανατρίχιασαν» με την περίπτωση του Νταλάρα και πολύ εύκολα καταδίκασαν την «βία» εναντίον του, τους υπενθυμίζουμε πως το περιεχόμενο της βίας είναι πολλαπλό και γι’ αυτό, άλλωστε, επιδέχεται και ανάλογες ερμηνείες. Για Εμάς, βία είναι το νόμιμο ξεπούλημα της χώρας χωρίς να μπορούμε να αντιδράσουμε, είναι η ιδεολογική τρομοκρατία του τύπου «αν δεν ψηφιστούν (και) αυτά τα μέτρα, θα έρθει το τέλος» είναι η ύψωση λευκής σημαίας σ’ όλα τα εθνικά μας θέματα χωρίς να ερωτηθεί ο Λαός, είναι η απειλή της ανεργίας, το πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, η δημιουργία μιας κοινωνικής γαλέρας στις εργασιακές σχέσεις, τα ληστρικά χαράτσια του κράτους, τα οποία επιβάλλονται με την απειλή της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος ή την κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών στοιχείων. Και φυσικά, βία είναι η εγκληματική δράση διαφόρων αλλοδαπών κακοποιών στοιχείων, την οποία εννοείται πως βιώνουν οι λαϊκές γειτονιές και όχι ο Νταλάρας και οι θρασύτατοι υποστηρικτές και υπερασπιστές του, που έχουν την δική τους αρνητική συνεισφορά στην κατάντια αυτού του τόπου.
Όλοι αυτοί που, εντελώς υποκριτικά, «καταδικάζουν την βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι υπεύθυνοι, ο καθένας με το μερίδιό του, το οποίο του αναλογεί, για την αντεθνική και αντιλαϊκή βία που χρησιμοποιεί, σε όλο και μεγαλύτερες δόσεις, το ξενόδουλο κράτος των ελληνόφωνων συνεργατών του εχθρού. Γι’ αυτό και τρέμουν το γύρισμα του χρόνου, τρέμουν την ώρα της Νεμέσεως που έρχεται. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου