Το άρθρο αυτό αποτελεί ελάχιστο φόρο Τιμής στους ΕΛΔΥΚάριους, που έπεσαν πολεμώντας τον βάρβαρο Αττίλα στις δύο φάσεις της τουρκικής εισβολής. Σε αυτούς που κράτησαν το μεγαλύτερο βάρος της αντιμετώπισης του εχθρού και πολέμησαν αντρίκεια, όπως αρμόζει στους Έλληνες.
Οι πιο αδικημένοι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι οι αξιωματικοί και οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ, που έλαβαν Εθνική εντολή να υπηρετούν στην Κύπρο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Οι γίγαντες που ανάστησαν στο νησί μας τις Θερμοπύλες και τους 300 του Λεωνίδα. Όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, έμειναν στις θέσεις τους και έφραξαν το δρόμο στον πάνοπλο και υπεράριθμο νεοβάρβαρο Ασιάτη, που εισέβαλε στο νησί μας. Πιστοί τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, οι ΕΛΔΥΚάριοι αναδείχθηκαν σε γενναίους των γενναίων. Πιστοί στον ιερό όρκο «Ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά ουδ' εγκαταλείψω τον παραστάτην».
Από το Ημερολόγιο της ΕΛΔΥΚ που συγκεντρώθηκε από αξιωματικούς που υπηρετoύσαν τότε την ένδοξη αυτή μονάδα, σταχυολογούνται, για την ιστορική ακρίβεια, τ' ακόλουθα στοιχεία για την πρώτη μέρα της εισβολής:
"20 Ιουλίου, 1974. 'Ωρα έξι: Πέντε «ντακότα» κι ένα μαχητικό επιτίθενται κατά του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ. Στις 6.05 αρχίζει απηνής βομβαρδισμός του στρατοπέδου. Δύο βόμβες των 750 λιβρών κατέστρεψαν το διοικητήριο, τη γραμματεία, την ΕΣΑ, το εποπτείο και την καντίνα. Άλλη βόμβα καταστρέφει το διοικητήριο του ΛΒΟ (Λόχος Βαρέων Όπλων), το Κέντρο επικοινωνιών και αριθμό οχημάτων. Στις 8.30 εχθρικά αεροπλάνα κάνουν βυθίσεις πάνω από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ και κτυπούν με ρουκέτες και πολυβόλα. Από τις πέντε η ώρα είχε διαταχθεί διασπορά των ανδρών και έτσι οι απώλειες σε έμψυχο υλικό ήταν ελάχιστες. Με το πρώτο φως τάσσονται τα αντιαεροπορικά για αντιαεροπορική βολή. Διαταγή προσβολής των εχθρικών αεροσκαφών δεν δόθηκε από το ΓΕΕΦ." (Εφημερίδα Σημερινή).
Απολογισμός μαχών πρώτης ημέρας: Στη μάχη μέσα στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, από βομβαρδισμούς, ρουκετοβολισμούς και πολυβολισμούς εχθρικών αεροπλάνων: Τραυματίες: αξιωματικοί δύο, μόνιμοι υπαξιωματικοί τρεις. Νεκροί: οπλίτες τρεις, τραυματίες δέκα. Στις μάχες του Κιόνελι: νεκροί επτά και αγνοούμενοι έντεκα, τραυματίες δώδεκα. Αξιωματικοί: ένας νεκρός, τραυματίες πέντε. Μόνιμοι υπαξιωματικοί: 'Ένας νεκρός.
Ο ανθυπολοχαγός Αντώνης Αργυρίου, που είχε πάρει μέρος σε όλες τις φάσεις των μαχών που διεξήχθησαν στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, μπροστά στο στρατόπεδο και στον κάμπο του Κιόνελι, καταθέτει τη δική του μαρτυρία. «Πολεμήσαμε εκεί. Με την πίστη προς τη νίκη και με την ελπίδα η Μάνα (Ελλάδα) να μας σκεπάσει με τα γαλανά φτερά της (την Αεροπορία). Αναμέναμεν με τους οφθαλμούς στον ουρανό να αντικρίσουμε τα ελληνικά φτερά. Δεν ήλθαν, όμως. Διατί; Πιθανώς πολλοί να σπεύσoυν να μου δώσουν μίαν απάντηση. Λυπούμαι, αλλά δεν θα τη δεχθώ, διότι δεν ήσαν εκεί, διά να ζήσουν την πάλη των συναδέλφων μου, διά να ζήσουν τα συναισθήματά των, διά να τους ακούσουν να αποθνήσκουν με τα λόγια: "Ζήτω η Ελλάς. Ζήτω η Ένωσις".
Για τις 22 lουλίου, το Ημερολόγιο της ΕΛΔΥΚ και άλλες γραπτές μαρτυρίες, αναφέρουν:
"Με το πρώτο φως αρχίζει ο βομβαρδισμός του στρατοπέδου. Παράλληλα με βόμβες μεγάλης εκρηκτικής ισχύος, ρίχνονται και εμπρηστικές ναπάλμ. Προκαλούνται πυρκαγιές. Τους βομβαρδισμούς ακολουθεί επίθεση των Τούρκων. Επίλεκτο Σύνταγμα Τούρκων Καταδρομέων κινείται προς τις θέσεις των ΕΛΔΥΚάριων. Η διοίκηση ζητά από το ΓΕΕΦ να κάνει αντεπίθεση, η απάντηση, όμως, είναι: Να τηρηθεί η εκεχειρία. Το Σύνταγμα Τούρκων Καταδρομέων Αλεξιπτωτιστών επιτίθεται. Η ΕΛΔΥΚ κάνει αναφορά, αλλά το ΓΕΕΦ δεν δίνει διαταγή ανταπόδοσης των πυρών. Με πρωτοβουλία αξιωματικού (Λούης Ιωαννίδης) και αφού οι Τούρκοι έφθασαν κοντά στις θέσεις των δικών μας, αρχίζει η πιο σκληρή μάχη του πολέμου. Μια μάχη σώμα με σώμα. Ένα ολόκληρο σύνταγμα Τούρκων αλεξιπτωτιστών αποδεκατίστηκε. Το πρωί πτώματα Τούρκων καταδρομέων κρέμονταν στα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου της ΕΛΔΥK. Εκατοντάδες άλλοι νεκροί και βαριά τραυματίες σκέπαζαν τον κάμπο μπροστά από το στρατόπεδο της Ελληνικής Δύναμης Κύπρου".
Η συγκλονιστικότερη πτυχή του πολέμου του 1974 εναντίον των Τούρκων εισβολέων ήταν σίγουρα η τραγωδία της Μακεδονίτισσας, δηλαδή το ολοκαύτωμα των τεσσάρων μελών του πληρώματος και των 28 από τους 29 λεβέντες της 35ης Μοίρας Καταδρομών, που επέβαιναν του μοιραίου «Νοράτλας», το οποίο καταρρίφθηκε από φίλια πυρά και συνετρίβη, εκεί ακριβώς όπου βρίσκεται σήμερα το στρατιωτικό κοιμητήριο και ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας. 15 αεροσκάφη τύπου Noratlas ξεκίνησαν από την στρατιωτική βάση της Σούδας την νύχτα της 21ης προς 22α Ιουλίου 1974 με προορισμό το (ακόμα ελεγχόμενο από την Εθνική Φρουρά) αεροδρόμιο Λευκωσίας. Το μήνυμα για τα φιλικά αεροσκάφη δεν έφτασε ποτέ στους αμυνόμενους που μάλιστα είχαν πληροφορίες ότι το βράδυ εκείνο οι Τούρκοι θα επιχειρούσαν κατάληψη του αεροδρομίου. Αποτέλεσμα ήταν τα αεροπλάνα να χτυπηθούν από αντιαεροπορικά πυρά. Ένα από τα αεροσκάφη, το ΝΙΚΗ 4, πήρε φωτιά από τα πυρά ενώ πετούσε σε χαμηλό ύψος και κατέπεσε λίγα χιλιόμετρα από τον δίαυλο. Από την φωτιά και την συντριβή κατάφερε να επιβιώσει μόνο ένας από τους Έλληνες καταδρομείς. Κάτω από το φως των στοιχείων που έχουν γίνει γνωστά, η αποστολή αυτή δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί ανεπιφύλακτα ως αυτοκτονική. Το ότι δεν κατέληξε στην ολική καταστροφή των αεροσκαφών και της δύναμης που απεστάλη, οφείλεται κατά πρώτο λόγο στην αυτοθυσία, την γενναιότητα, και τις ικανότητες του συνόλου των αεροπόρων και καταδρομέων που έλαβαν μέρος σε αυτή.
Οι Ελλαδίτες αξιωματικοί, ΕΛΔΥΚάριοι και μη, πολέμησαν και έπεσαν σε όλα τα μέτωπα και σε όλες τις μάχες του πολέμου από τις 20 lουλίου μέχρι και τις 16 Αυγούστου 1974. Ο αγώνας της ΕΛΔΥΚ ήταν ανεπανάληπτος. Οι θυσίες των αξιωματικών και ανδρών της συγκρίνονται με τις θυσίες των ημιθέων των Θερμοπυλών, με την έξοδο του Μεσολογγίου. Οι σελίδες που γράφτηκαν στο τουρκοπατημένο σήμερα κομμάτι γης της ελληνικής Κύπρου μας, είναι πραγματικά ολόχρυσες. Η εθελοθυσία, η αυταπάρνηση, η αγωνιστική διάθεση, η λεβεντιά, η αλληλεγγύη, έφθασαν τα πιο ψηλά επίπεδα. Αυτές οι αρετές πρέπει να πρυτανεύσουν και σήμερα, για να έλθει η λευτεριά στο μαρτυρικό νησί μας. Οι Τούρκοι (αυτό μας το διδάσκει η Ιστορία) μόνο τη γλώσσα της δύναμης και της πυγμής αντιλαμβάνονται. Και αυτό πρέπει να το χωνέψουμε όλοι μας. Οι ημίθεοι αξιωματικοί και άνδρες της ΕΛΔΥΚ, που έβαψαν με το αίμα τους τα άγια χώματα της Κύπρου, δείχνουν σε όλους τους Έλληνες το δρόμο του χρέους, το δρόμο της Τιμής... Αυτοί ήταν οι ΄Ελληνες κι αυτούς δεν τους νίκησαν ποτέ οι Τούρκοι! Ο Κουρούπης με τον Κατούντα τις νύχτες στοιχειώνουν την Κερύνεια. Ο Σταυριανάκος κι ο Κουτρούλης κρατούν ακόμη την Σημαία μας ψηλά μέσα στο στρατόπεδο. Ο Κατσάνης βγαίνει το ξημέρωμα στον Πενταδάκτυλο και ατενίζει το πέλαγος … Προσμένει την Μητέρα Ελλάδα και τραγουδά τον θούριο της Κύπρου «Σκέπασε Μάνα Σκέπασε .. »
Των αδελφών ημών Ελλαδιτών ηρώων που άφησαν στο νησί μας τα ιερά τους κόκαλα, για να ξεπετάξει κάποτε, μέσα από αυτά αντρειωμένη σαν πρώτα, η λευτεριά, Αιωνία η Μνήμη!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου