ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΙΑΣ

ΜΕ ΤΟ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ ΑΠΟ ΤΗΝ << ΣΗΜΕΡΙΝΗ >>

ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ του Βερολίνου, το δικαίως επονομασθέν και τείχος του αίσχους, ήταν η τυραννική απεικόνιση του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού. Οι τότε Αρχές της Αν. Γερμανίας το έκτισαν για να εμποδίσουν τη δραπέτευση των πολιτών προς την τότε Δυτική Γερμανία και την ελευθερία. Το τείχος ήταν επίσης η αποτύπωση της κατοχής μιας χώρας, της παραβίασης θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, της κατεδάφισης του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας, της φίμωσης, της υποδούλωσης ενός λαού στην κομμουνιστική δικτατορία. Ο γράφων είχε οδυνηρή εμπειρία το 1988, όταν διέσχισε το διάσημο σημείο ελέγχου Charlie, προς το Αν. Βερολίνο, που έδινε την εικόνα απέραντου νεκροταφείου. Το 1989, το τείχος κατέπεσε μετά την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού. Η Γερμανία, ηγέτιδα ουσιαστικά -με τη Γαλλία- της ΕΕ, ετοιμάζεται να γιορτάσει την πτώση του επαίσχυντου τείχους και την ενοποίησή της.
Οι γιορτασμοί της 9ης Νοεμβρίου αντανακλούν και στη μοιρασμένη Λευκωσία, την τελευταία εναπομείνασα διαιρεμένη ευρωπαϊκή πόλη. Η καγκελάριος Μέρκελ έστειλε προσωπική πρόσκληση στον πρόεδρο Χριστόφια να παραστεί. Ο Πρόεδρος απέρριψε την πρόσκληση! Μέγα λάθος! Ο μεν Κυβ. Εκπρόσωπος αποτίμησε το σημαντικό αυτό γεγονός ως μια δίωρη τελετή, προφανώς άνευ πολιτικο-διπλωματικής και άλλης σημασίας για την… παντοκράτειρα Κύπρο. Η δε «Χαραυγή», εκφραστικό όργανο του ΑΚΕΛ, με χλευαστικό τρόπο ειρωνεύτηκε σχετική καταγγελία του ευρωβουλευτή Γ. Κασουλίδη, και επισήμανε με αβυθομέτρητη μωρία ότι «ο Πρόεδρος αγωνίζεται να ρίξει το τείχος που χωρίζει την Κύπρο και δεν θα μπορούσε να αφήσει τα θέρη του και να πιάσει τα ξικανναουρίσματα»… Για τι να οργισθεί κάθε σκεπτόμενος πολίτης αυτού του δύστηνου τόπου; Για τη μικρόνοια; Για την πολιτική ανεπάρκεια και τη διπλωματική ασχετοσύνη;
Όχι! Υπάρχουν, φαίνεται, χειρότερα. Εκτιμούμε ότι οι ιδεολογικές αγκυλώσεις, ως σιδηρές περικνημίδες, περισφίγγουν τις αποφάσεις του Προέδρου. Είναι ποτέ δυνατό, ο Δ. Χριστόφιας να πανηγυρίσει για την πτώση του τείχους του αίσχους, αυτός που επίσημα και δημόσια διακήρυξε ότι: Κομμουνιστής γεννήθηκε και κομμουνιστής θα πεθάνει; Είναι δυνατό να χαιρετίσει την κατάρρευση όσων έχει θεοποιήσει, πιστέψει, θητεύσει και ακόμα υπηρετεί; Είναι δυνατό να χειροκροτήσει για την κατάρρευση μιας ιδεολογίας που χρεοκόπησε, αφού δολοφόνησε και εξαφάνισε εκατομμύρια ανθρώπων; Είναι δυνατό να παραστεί σε πανηγυρισμούς, που επιβεβαιώνουν τη νίκη του φιλελευθερισμού και του καπιταλισμού επί του ηττηθέντος κομμουνισμού; Είναι δικαίωμα του Προέδρου να επιμένει στις κομμουνιστικές καταβολές του και να θεωρεί ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας είναι, δήθεν, η ιδεώδης προοπτική.
Όμως, ο Δ. Χριστόφιας είναι Πρόεδρος σε ένα δημοκρατικό, φιλελεύθερο κράτος, που βδελύσσεται την κομμουνιστική πρακτική και ιδεολογία. Γι’ αυτό και θεωρούμε ότι όφειλε να παραστεί στις εκδηλώσεις στην Πύλη του Βραδεμβούργου. Πέραν της ύψιστης τιμής, που του έκανε η Μέρκελ (και την πρόσβαλε), θα είχε την ανεπανάληπτη ευκαιρία να εξηγήσει ξανά στους Ευρωπαίους φίλους μας και δη στους ευαίσθητους, σε τέτοια ζητήματα, Γερμανούς το αδιανόητο και απορριπτέο της συνεχιζόμενης κατοχής της ευρωπαϊκής Κύπρου από την υποψήφια προς ένταξη Τουρκία. Αντ’ αυτών, ενήργησε ως ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ! Όχι ως ηγέτης μιας ευρωπαϊκής, κατεχόμενης χώρας. Όπως στην περίπτωση του Συνεταιρισμού για την Ειρήνη, έτσι και τώρα επιβάλλονται στην εξωτερική πολιτική τα ΑΚΕΛικά σύνδρομα. Δεν ξέρουμε πόσο θα πονέσει αυτήν τη φορά ο τόπος από τέτοια ολέθρια λάθη.