Ποτέ στο παρελθόν ο όρος «δύναμη του λαού» υπήρξε τόσο σχετικός όσο σήμερα. Τους τελευταίους μήνες, ομαδικές διαμαρτυρίες στη Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, μαζί με καθιστικές στην Ισπανία και Ελλάδα, υπέδειξαν ότι μαζικές διαμαρτυρίες μπορούν να ενοχλήσουν κατά τα άλλα ατάρακτες πολιτικές υποδομές. Οι μαζικές διαμαρτυρίες στην Κύπρο έξω από τις πύλες του Προεδρικού τους τελευταίους δύο μήνες, όμως, είναι διαφορετικές από εκείνες στην Ελλάδα. Στην Κύπρο οι νέοι δεν διαμαρτύρονται εγωιστικά εναντίον χαμηλών μισθών ή για περισσότερες κυβερνητικές δουλειές.. είναι μια δύναμη των 20,000 και μάλλον μοιάζουν με μια επανάσταση της βάσης για αυτο-διάθεση.
Στις 11 Ιουλίου, 2011, έγινε μια έκρηξη που υπέδειξε για ακόμα μια φορά γιατί η Κύπρος είναι μια γη ηρώων. 13 νέοι άνθρωποι έτρεξαν να βοηθήσουν άλλους που θα γινόντουσαν ολοκαύτωμα ζωντανοί σε μια έκρηξη στο Μαρί που τραυμάτισε πέραν των 60 άλλων νεαρών
ανδρών και κατέστρεψε τον μεγαλύτερο ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό στη νήσο. Το πλέον λυπηρό στην τραγωδία αυτή είναι ότι οι νέοι αυτοί άνθρωποι δεν χρειαζόταν να πεθάνουν, η έκρηξη δεν προκλήθηκε από ξένο εισβολέα, συνέβη λόγω της εγκληματικής ανικανότητας και
αμέλειας ενός καθεστώτος που οι νέοι της Κύπρου παρομοιάζουν με μια χούντα. Οι 13 – επτά του Ναυτικού και έξι πυροσβέστες – πέθαναν όταν τα 98 κιβώτια γεμάτα με πολεμοφόδια που κατασχέθηκαν από ένα πλοίο που πήγαινε από το Ιράν στη Συρία ανατινάχθηκαν το πρωί της 11ης Ιουλίου. Τα κιβώτια, κυρίως γεμάτα από παράνομα όπλα, είχαν τοποθετηθεί ως ένας όγκος εκτεθειμένος στις καιρικές συνθήκες για σχεδόν δύο χρόνια, όταν το πλοίο που τα μετέφερε εμποδίστηκε και αναγκάστηκε να ελλιμενιστεί στη Λεμεσό χάρη στις αμερικανικές επεμβάσεις.