Το ρεμπέτικο τραγούδι είναι το αστικό λαϊκό ελληνικό τραγούδι που εικάζεται πως πρωτοτραγουδήθηκε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα στην Ιωνία και στα απέναντι νησιά.
Παρ’όλο που το είδος είχε ήδη αρχίσει να τραγουδιέται στην απελεύθερη Ελλάδα από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, η Μικρασιατική τραγωδία του 1922 ήταν ορόσημο για την εξάπλωσή του. Οι πρόσφυγες της Ιωνίας μην έχοντας τίποτα εκτός από τα ρούχα που φορούσαν, έφεραν μαζί τους τις παραδόσεις τους: τα ήθη και τα έθιμα, την μαγειρική, τα τραγούδια τους, παραδόσεις τις οποίες κράτησαν με ευλάβεια και διέδωσαν παντού όπου πήγαν.
Το ρεμπέτικο τραγούδι ευδοκίμησε στην μάνα Ελλάδα μέσα από πολλά σκαμπανεβάσματα και ρίζωσε ως αναπόσπαστο κομμάτι της λαϊκής παραδοσιακής μας μουσικής κληρονομιάς.
Το μικρασιάτικο-ρεμπέτικο τραγούδι λοιπόν που αφορά στην προσφυγιά, μπορεί να χωριστεί σε δύο μεγάλες χρονικές ενότητες: στα τραγούδια που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από τις κατεχόμενες Πατρίδες ως μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς και στα τραγούδια που γράφτηκαν μετά την λεγόμενη “Καταστροφή”, στο σύνολό τους σχεδόν από μικρασιάτες δημιουργούς και η θεματολογία τους αφορούσε είτε στα βάσανα της προσφυγιάς, είτε στην νοσταλγία για την χαμένη ζωή στα πάτρια εδάφη.
Είναι γεγονός πάντως, πως η πρώτη χρονική ενότητα του είδους είναι ανεξάντλητη. Η Αγγελίτσα Παπάζογλου, σύζυγος του συνθέτη του ρεμπέτικου Βαγγέλη Παπάζογλου αναφέρει στην αυτοβιογραφία της “Ονείρατα της Άκαυτης και της Καμμένης Σμύρνης” πως υπήρχε άνθρωπος προ της “Kαταστροφής” στην Σμύρνη που γνώριζε πάνω από 300 τραγούδια! Το δυστύχημα είναι πως αρκετά από αυτά τα τραγούδια χάθηκαν οριστικά μαζί με την πατρογονική γη και τους ανθρώπους που σφαγιάσθηκαν και άφησαν το αίμα και τα κόκκαλά τους για πάντα εκεί και πως σε εμάς έχει φτάσει ένα πολύ μικρό κομμάτι της θαυμάσιας αυτής μουσικής παράδοσης.
Από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου