Τα «βοθρολύματα έχουν εξέλθει των υπονόμων»

 Δεν χρειαζόμαστε απλά ανάπτυξη. Χρειαζόμαστε ανάταση. «Το πρώτο προαπαιτούμενο του Δημοκρατικού Πολιτισμού, είναι η Δικαιοσύνη». Η απόσταση από αυτόν τον στόχο στην «Δημοκρατία της Μπανανίας» διευρύνεται ραγδαία, αφού, μετά την πλήρη ατιμωρησία της οικονομικής και κατ’ επέκταση πολιτικής διαπλοκής, κατά την περίοδο της χρηματηστιριακής φούσκας, της μη έλευσης των S300 από την διακυβέρνηση του ΔΗΣΥ, και την καταστροφική αναρρίχηση στην εξουσία του Αριστερού εργατοπατέρα ηγέτη του ΑΚΕΛ,  δημιούργησαν το υπόβαθρο ώστε η ατιμωρησία να είναι μόνο προεκλογική εξαγγελία.  Που πήγαν οι δεσμεύσεις του κυρίου Αναστασιάδη  και τα όμορφα και εύηχα λόγια των συναγερμικών αξιωματούχων; Πώς κατάφεραν και παράδωσαν την οικονομία στον καταστροφικό μνημονιακό «οδοστρωτήρα» και τη μετατροπή της πατρίδας μας  σε διεθνές «πειραματόζωο» και σε «αποικία του χρέους»; Μήπως οι πράξεις αυτές της κυβέρνησης και της «μνημονιακής βουλής», των εκπροσώπων μας δηλαδή δεν έχει οδηγήσει σε ασύλληπτες θεσμικές εκτροπές;

  Το πρόβλημα της Κυπριακής κοινωνίας αλλά και γενικότερα της Ελληνικής, δεν είναι απλά μια οικονομική αστοχία, είναι πρόβλημα παρακμής. Παρακμή σε όλους τους τομείς. Μια παρακμή που ξεκινά από τους θεσμούς και φθείρει αναπόδραστα ολόκληρη την κοινωνία, το έθνος συθέμελα, σε κάθε γωνιά, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό και πόλη. Αν το πρόβλημά μας ήταν απλά μια οικονομική αστοχία σε μια καλοκουρδισμένη οικονομική μηχανή, τότε ίσως τα γιατροσόφια της τρόϊκας θα ήταν αρκετά να κάνουν τη μηχανή να δουλέψει και πάλι. Όμως εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Πρόκειται περί επιταχυνόμενης παρακμής σε όλους τους τομείς. Τίποτε δεν μένει όρθιο. Η παρακμή έχει ως αφετηρία, τους θεσμούς οι οποίοι έχουν διαβρωθεί πλήρως και δεν μπορούν να προσφέρουν πλέον τίποτα το υγιές. Αυτή η παρακμή εξαπλώθηκε στην πολιτική, στην οικονομία και στον πολιτισμό. Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να υπάρξει πάτος στο βαρέλι. Η οικονομική ύφεση κάποτε βρίσκει πάτο, η παρακμή ποτέ, μέχρι να διαλύσει μια κοινωνία. 

     Η τοπική κοινωνία ξεκίνησε να ζει στα ξενόφερτα ευρωπαϊκά πρότυπα ζωής, μεθυσμένη και αποχαυνωμένη από τα ψυχοφάρμακα που μας έστειλαν οι «άσπονδοι φίλοι» μας, ώστε να μας μεταλλάξουν, να μας κάνουν ίδιους με αυτούς να τους μοιάσουμε. Έτσι, μόλις το μοντέλο αυτό άρχισε να μετασχηματίζεται διεθνώς, η κυπριακή κοινωνία αντί να μετασχηματιστεί ομαλά, καταρρέει άτσαλα, αφού δεν έχει τις οικονομικές αντιστάσεις μιας οικονομικά εύρωστης και λειτουργικά οργανωμένης κοινωνίας για μια ομαλή μετάβαση.

     Η μονοκομματική  κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας και ενότητας», όπως απέμεινε, προπαγανδίζει συνεχώς τις λέξεις ανάπτυξη, επανεκκίνηση της οικονομίας.  Και κοντά στις λέξεις αυτές προσπαθεί να μας πείσει ότι θα σωθούμε μόνο αν έρθουν ξένοι κεφαλαιοκράτες να επενδύσουν στη χώρα μας, με την αγαστή φυσικά συνεργασία και τις ανάλογες προμήθειες της ντόπιας πολιτικοικονομικής και εκκλησιαστικής άρχουσας τάξης. Στην ουσία ξεπουλούμε τη κρατική και δημόσια περιουσία στο όνομα της ανάπτυξης για χάρη της μίζας. Δηλαδή θα τους δώσουμε το δικό μας «προζύμι» ώστε να ζυμώσουν για να μας δώσουν ένα κομμάτι ξεροκόμματο. Αυτό όμως δεν είναι η λύση στο μνημονιακό πρόβλημά μας. Απλά ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα επιταχύνει ακόμα πιο πολύ την φτωχοποίηση της κοινωνίας και θα επιδεινώσει τα προβλήματα υγείας και ψυχικής ισορροπίας του κόσμου. Η λύση είναι η ανάταση από την παρακμή. Κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξεκινήσει με τη συνειδητοποίηση του προβλήματος και την εγρήγορση όλων μας. Με την άμεση συμμετοχή των πολιτών στη δημιουργία νέων θεσμών που θα θέσουν νέες βάσεις και θα ανακατέψουν την κοινωνική τράπουλα. Χρειαζόμαστε δηλαδή έναν ριζικό κοινωνικό ανασχηματισμό στη μετάβασή μας προς τη σύγχρονη εποχή. Παλιές «ελίτ» που έφεραν την κοινωνία στη σημερινή παρακμή θα πρέπει να παραχωρήσουν τη θέση τους σε νέες κοινωνικές δυνάμεις. Θα γίνει αυτό άραγε ομαλά; 

   Τα «βοθρολύματα έχουν εξέλθει των υπονόμων» και απειλούν να καταπνίξουν την «αποικία του χρέους». Οφείλουμε, όμως, ως πολίτες, ως συλλογικότητες και, πρωτίστως, αυτοί, οι οποίοι διακονούν τον θεσμό της Δημοκρατίας, να μην επιτρέψουμε τον παραπέρα ευτελισμό και υπονόμευσή της, γιατί αποτελεί βασικό πυλώνα της ζωής μας.

  Ντίνος Ορφανός