Εδώ και χρόνια η οικονομία της χώρας λειτουργεί κατάφωρα σε βάρος του λαού μας. Οι διάφορες ελίτ, πολιτικές, οικονομικές και συνδικαλιστικές μαζί με τα κύρια ΜΜΕ έχουν αλωθεί σε μία προσπάθεια επιτάχυνσης της ατζέντας της λεγόμενης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της παγκοσμιοποίησης. Την ίδια στιγμή, η σύνθλιψη της λαϊκής και εργαζόμενης κοινότητας εν μέσω της υπέρμετρης φορολογίας, της μείωσης της αξίας των περιουσιακών στοιχείων και της απώλειας εισοδημάτων έχει καταστρέφει την ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας που είναι η μικρομεσαία αστική τάξη.
Βιώνουμε καθημερινά τα καταστροφικά αποτελέσματα της προσήλωσης μας στο διεφθαρμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα χωρίς να προβάλλεται κανένας απολύτως έλεγχος ή αμφισβήτηση της λειτουργίας του. Οι εμπορικές τράπεζες βγάζουν χρήματα μέσω δανείων από τις επιχειρήσεις και τους πολίτες, δηλαδή δημιουργούν πλούτο από το πουθενά, χωρίς στην πραγματικότητα να εργαστούν για αυτό το κέρδος. Δεν υπάρχει ηθική σε αυτή την πρακτική. Η χώρα δεν ελέγχει το δικό της νόμισμα, δεν έχει την δική της οικονομική πολιτική, απλώς εκτελεί πειθήνια τις εντολές των Βρυξελλών που και αυτές με την σειρά υπηρετούν τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες.
Η λογική της διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών εστιάζεται είτε στην λογική του περισσότερου κράτους άρα περισσότερης φορολογίας είτε λιγότερου κράτους και λιγότερης φορολογίας. Όποιος αμφισβητεί την λογική αυτή της αριστερής ή φιλελεύθερης οικονομικής δοξασίας δεν μπορεί να είναι παρά μόνο ένας αιρετικός. Για αυτούς, η τρίτη θέση δεν υπάρχει, η λογική της οικονομικής πολιτικής με έμφαση ηθικές επιχειρηματικές πρακτικές με ιεράρχηση τα συμφέροντα της κοινωνίας στο σύνολο της δεν έχει χώρο.
Η λογική του ελευθέρου εμπορίου που επικράτησε από την δεκαετία του 90 αποβιομηχάνισε εντελώς την χώρα που πλέον δεν παράγει σχεδόν τίποτα. Οι εισαγωγές από τρίτες χώρες δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό εις βάρος της δικής μας βιομηχανίας, και σε συνδυασμό με τις εισαγωγές ακριβών κοινοτικών βιομηχανικών προϊόντων, τα οποία μας υποχρεώνουν να τα αγοράζουμε λόγω ευρωπαϊκών νομοθεσιών, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.
Η ένταξη μας στη ΕΕ και οι συνθήκες που υπεγράφησαν όπως το GATT, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (WTO), και πολύ σύντομα της Διατλαντικής Συμφωνίας Εμπορίου και Επενδύσεων (TTIP) παραδίδουν πλήρως την εθνική παραγωγή, τον εθνικό πλούτο, την οικονομία της χώρας όπως και την εθνική κυριαρχία όση από αυτή απέμεινε δηλαδή, στις πολυεθνικές. Ανοίγουν προς ιδιωτικοποίηση όλες οι δημόσιες υπηρεσίες, κατοχυρώνουν τη δυνατότητα μιας εταιρίας να μηνύει ένα κράτος με ευνοϊκούς όρους σε ένα παράλληλο δικαστικό σύστημα, οι πάροχοι υπηρεσιών διαδικτύου θα υποχρεούνται να παρακολουθούν τις δραστηριότητες των πολιτών στο διαδίκτυο και να τις καταδίδουν αν θεωρήσουν πως κάποιος είναι ύποπτος για παραβίαση των πνευματικών δικαιωμάτων. Καταργείται έτσι η αρχή των προσωπικών δεδομένων, η πραγματική ελευθερία των ανθρώπων περιορίζεται και σε αντάλλαγμα πλέον, η έννοια της ελευθερίας περιορίζεται στα δικαιώματα των μειονοτικών, των περιθωριακών και των ανώμαλων. Ο καθώς πρέπει οικογενειάρχης και πατριώτης, οι ομάδες πολιτών αντίδρασης και των εθνοκεντρικών κομμάτων θεωρούνται αναχρονιστικοί και όποιος αντιστέκεται θα συνθλίβεται και θα μπαίνει σε «καραντίνα» μέχρι να συμμορφωθεί, αυτό τον ρόλο θα τον αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί ειδικού σκοπού, διεθνιστές ακαδημαϊκοί και ΜΚΟ, που όλοι αυτοί μαζί ανήκουν στο «μισθολόγιο καταστολής».
H φορολογική πολιτική του κράτους συγκεντρώνεται συχνά στην στήριξη ανθρώπων που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να εργαστούν. Σε ανθρώπους που μόνο παίρνουν αντί να προσφέρουν. Δεν χρειάζεται και πολύ να το καταλάβεις, μία επίσκεψη στα ΚΕΠ, στα νοσοκομεία, στα γραφεία κοινωνικών ασφαλίσεων, βλέπεις ξεκάθαρα ποιοι στην πραγματικότητα αξιοποιούν την αδυναμία μας σε αυτό το σύστημα όπου υποδαυλίζεται η παραγωγικότητα. Τούρκοι, αλλοδαποί, επαγγελματίες εισοδηματίες, φοροφυγάδες, αργόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, και πολύ-συνταξιούχοι συναποτελούν το καρκίνωμα που κατατρώει το εθνικό προϊόν και την ποιότητα ζωής των γηγενών κατοίκων.
Αυτό που πραγματικά λείπει από την χώρα μας είναι το κίνητρο του εργαζομένου να είναι εργατικός και παραγωγικός, του νέου να πιστέψει στις δυνάμεις του, του καταστρεμμένου μικροεπιχειρηματία να δημιουργήσει ξανά, σε μία χώρα όπου οι πολίτες στοιβάζονται σαν σαρδέλες στο κονσερβοκούτι της αποβιομηχανοποιημένης πλέον νέας τάξης όπου η εργασία δεν είναι πλέον κοινό αγαθό και εφαλτήριο για ένα καλλίτερο μέλλον αλλά απλώς θέμα υποτυπώδους φυσικής επιβίωσης.
Μάριος Βασιλείου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου