«Με τα στήθη τεντωμένα και τα μπράτσα ρωμαλέα
Στην παλιά μας την Πατρίδα βάζουμε θεμέλια νέα.
Στους τετράγωνούς μας ώμους θα σηκώσουμε και πάλι
μες στους δυνατούς του κόσμου την Ελλάδα μας μεγάλη.
Ήλιος βροχή κι αγέρας και το φως των αστεριών
Ευλογούν τον τίμιο κόπο των ελληνικών χεριών.
Τώρα κάτω απ΄τους γαλάζιους της Ελλάδος ουρανούς,
με χαρούμενα τραγούδια και χορούς ελληνικούς,
εξανάσκυψες με τάξη, λεβεντόκορμη εργατιά,
ανεμίζοντας στα χέρια της ψυχής σου τη φωτιά.
Ήλιος και βροχή κι αγέρας και το φως των αστεριών
Ευλογούν τον τίμιο κόπο των ελληνικών χεριών.
Δε θ΄αφήσουμε να μείνη άκαρπο το άγιο χώμα.
Έχει η δόξα τόσους σπόρους, που δε βλάστησαν ακόμα!
Βασιλιάς και Κυβερνήτης ενωμένοι μας φωτίζουν.
Λάμπουν τα σφυριά στον ήλιο, οι πεδιάδες λουλουδίζουν.
Ήλιος και βροχή κι αγέρας και το φως των αστεριών
Ευλογούν τον τίμιο κόπο των ελληνικών χεριών».
Το παραπάνω ποίημα, γραμμένο από τον Νικηφόρο Βρεττάκο το 1939, αποδεικνύει περίτρανα ότι το καθεστώς της 4ης Αυγούστου για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω, ήταν πάντοτε και αποδεδειγμένα δίπλα στον ΛΑΟ, δίπλα στον ΕΡΓΑΤΗ. Επειδή αυτές είναι έννοιες τις οποίες έχει οικειοποιηθεί η Αριστερά στην Ελλάδα, εμείς απαντάμε σε αυτούς τους ψευτοδημοκράτες ότι φτάνει πια η υποκρισία και ο φαρισαϊσμός.