“ΚΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΣΤΗΝ ΡΩΣΙΑ / ΠΟΛΕΜΟΥΣΕ ΓΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ - ΓΙΑ ΙΔΑΝΙΚΑ
ΚΙ ΕΙΧΑΝ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟΥΣ ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ, / ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ”
Από τις αρχές Ιανουαρίου του 1919 κι έπειτα, πολύ μακριά από τα πάτρια εδάφη, ξεκινάει η πρώτη υπερπόντια μάχη των Ελλήνων κατά των μπολσεβίκων της Ρωσίας, μια μάχη αιματηρή και ιδιαίτερα σκληρή, που κόστισε τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, όσο και σε στρατηγική ισχύ, με την έννοια ότι τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα που προέκυψαν μετά την έκβαση της ζημίωσαν ανεπανόρθωτα την Ελλάδα και τον Eλληνισμό. Ας μη ξεχνάμε ότι την εποχή εκείνη η Ελλάδα επιδίωκε απεγνωσμένα τις εξόδους εκείνες προς άλλα κράτη που θα την καθιστούσαν ισχυρή δύναμη, εξόδους που ήταν διατεθειμένη να αποκτήσει με τα όπλα, παρά με την πολιτική.
Ο Eλληνισμός λοιπόν αντιμετώπισε γενναία έναν εχθρό σε έναν πόλεμο, που όπως μας δίδαξε λίγο αργότερα η ίδια η Ιστορία, αποδείχτηκε πολύ προφητικός για το μέλλον της χώρας. Εάν εξετάσουμε το ιστορικό πλαίσιο θα δούμε ότι η οποιαδήποτε παραγκώνιση στοιχείων που συνθέτουν το γενικότερο πολιτιστικό, οικονομικό και κοινωνικό καμβά της τότε εποχής αποτελεί μέγα σφάλμα. Κι αυτό γιατί η Ιστορία δεν μπορεί να έχει διδακτικό νόημα και ουσία αν εξετάζεται υπό το πρίσμα μιας αφηρημένης αφήγησης, αποκομμένης από την πραγματικότητα.
Ξεκινώντας λοιπόν, ήδη από τον Οκτώβριο του 1917 η άλλοτε τσαρική Ρωσία παραδίδεται σχεδόν αμαχητί στους μπολσεβίκους και η ίδρυση του πρώτου κομμουνιστικού κράτους υπό την ηγεσία του Λένιν είναι γεγονός. Το πάλαι ποτέ ισχυρό τσαρικό καθεστώς, το οποίο αντιπροσώπευε τη σταθερότητα και την ανάπτυξη, αντικαθίσταται πλέον από το σφυροδρέπανο που πρεσβεύει ακόμα και στα μάτια πολλών μετανιωμένων υποστηρικτών του το πιο στυγνό και τυραννικό καθεστώς που γνώρισε ποτέ η Ρωσία. Όμως το αντικομμουνιστικό μέτωπο δεν έχει κοπάσει και πολλά ένοπλα σώματα δίνουν ακόμα τη μάχη σε πολλά μέτωπα, εντός κι εκτός Ρωσίας, με σκοπό να αποτρέψουν την πλήρη κυριαρχία των μπολσεβίκων. Άλλωστε οι διαθέσεις του νέου καθεστώτος απέναντι στους αντιφρονούντες έγιναν γνωστές με περίσσιο κυνισμό, καθώς εκατομμύρια ψυχές αφέθηκαν να πεθάνουν από την πείνα ή από τις απάνθρωπες συνθήκες σκλαβιάς ή εργασίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στην Ουκρανία η κυριαρχία των μπολσεβίκων δεν είχε οριστικοποιηθεί ακόμα λόγω της γενναίας άμυνας του γηγενούς πληθυσμού, που, υπό την ηγεσία έμπειρων και ικανών πολέμαρχων, δημιουργούσε προβλήματα στις κόκκινες στρατιές του Λένιν. Όσες πόλεις καταλαμβάνονται από τους μπολσεβίκους θάβονται στα ερείπια, ενώ οι τοπικοί πληθυσμοί διώκονται, βασανίζονται και θανατώνονται.
Δύο χρόνια μετά, δηλαδή το 1919 και κατόπιν προτροπής των Γάλλων και συγκεκριμένα του πρωθυπουργού της Γαλλίας, Κλεμανσό, η Ελλάδα εξετάζει το ενδεχόμενο αποστολής εθελοντικών σωμάτων για την κατάπνιξη του κόκκινου μετώπου. Η απόφαση αυτή αν και περιείχε υψηλή δόση ρίσκου, δεδομένου του ριψοκίνδυνου χαρακτήρα και της διαφαινόμενης, ίσως, αποτυχίας μιας τέτοιας εκστρατείας, τελικά πάρθηκε από τον ίδιο τον Βενιζέλο, χωρίς την ουσιαστική αντίδραση της αντιπολίτευσης. Ωστόσο, οι λόγοι που επέλεξε ο Βενιζέλος να σπρώξει την Ελλάδα σε πόλεμο δεν ήταν ιδιοτελείς, ούτε απέρρεαν από την άσκηση εξωτερικών πιέσεων, αλλά από τη διαφαινόμενη ανάκυψη σημαντικών ανταλλαγμάτων, που επιβεβαιώνονταν σε αυτά οι εθνικοί πόθοι.
Τελικά, πράγματι, μετά την εγκατάσταση Γάλλων στρατιωτών στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοδυτικής Ρωσίας ο Βενιζέλος διατάζει την σύσταση εθελοντικού σώματος που θα είχε υποστηρικτικό και πρωταγωνιστικό ρόλο, όπου το απαιτούσαν οι συνθήκες. Ο αριθμός των εθελοντών ανήλθε στους 25.000 περίπου στρατιώτες ή, σε στρατιωτική ορολογία, σε τρεις μεραρχίες πεζικού. Το αξιοσημείωτο είναι ότι η ελληνική αποστολή αριθμούσε περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό από τους άμεσα εμπλεκόμενους, δηλαδή τους Γάλλους, οι οποίοι για δικούς τους λόγους ήθελαν την αναζωπύρωση του Ανατολικού Μετώπου, αφού κάτι τέτοιο θα απέκλειε τον μεγαλύτερο της εχθρό, τη Γερμανία δηλαδή, από τις πλουτοπαραγωγικές οδούς της Ανατολής.
Όμως μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα το μέτωπο καταρρέει, οι απώλειες είναι σοβαρές και το ήδη κουρασμένο εκστρατευτικό σώμα, χωρίς ανασύνταξη δυνάμεων ή ξεκούραση, συνεχίζει την πορεία του προς τη Μικρά Ασία. Ένας από τους λόγους της αποτυχίας είναι και η αμέριστη συμπαράσταση που απολάμβαναν οι κομουνιστές από τους Ευρωπαίους και ιδιαίτερα από το εβραϊκό στοιχείο, που έβλεπε στο πρόσωπο του Λένιν έναν κατάλληλο άνθρωπο για να πραγματώσει τα εκεί σχέδια τους. Μεγάλοι τραπεζικοί οίκοι, προσωπικότητες της εποχής κι άλλοι οικονομικά ισχυροί συμπαρίστανται ανοιχτά στην μπολσεβίκικη Ρωσία και πακτωλοί χρημάτων εισρέουν στη χώρα, που εξαργυρώνονται σε όπλα, πυρομαχικά κι άλλο στρατιωτικό υλικό. Σε αριθμούς πάλι, κάθε σύγκριση είναι άδικη γιατί οι εφεδρείες των Ρώσων ήταν ανεξάντλητες, ενώ οι Έλληνες δεν είχαν καν το πλεονέκτημα της αναβάθμισης ή ανανέωσης των στρατιωτικών σωμάτων, μιας και πολεμούσαν πολύ μακριά από το σημείο ανεφοδιασμού τους.
Οι Γάλλοι επίσης αποχωρούν χωρίς να καταφέρουν κάτι το ουσιαστικό κι έτσι η εκστρατεία λαμβάνει τέλος. Όμως ο πόλεμος δεν τελείωσε εκεί. Με την Ελλάδα επίσημα ταγμένη σε πόλεμο κατά των κομουνιστών, θα σημάνει και την απαρχή των ξεριζωμών του ελληνικού στοιχείο από τις παροικίες τους. Σε αυτό το σημείο θα ήταν ωφέλιμο να ξεκαθαρίσουμε κάτι το οποίο προσβάλλει την ιστορική μνήμη και την αντικειμενικότητα, ιδιαίτερα όταν αναφερόμαστε δίχως την παραμικρή απόδειξη στο ότι οι Έλληνες του Πόντου και γενικότερα μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που κατοικούσαν στη Ρωσία εκείνη την εποχή στήριξαν δια των όπλων, εμφορούμενοι υποτίθεται από κομμουνιστικό πάθος, τα τάγματα των μπολσεβίκων για να αντικρούσουν την επίθεση των ταγμάτων του Βενιζέλου. Τεκμήριο αυτής της απαράδεκτης θέσης αποτελεί ο χαρακτηρισμός του πολέμου από πολλούς ιστορικούς, δεδομένου κομματικού και ιδεολογικού προσανατολισμού, ως ιμπεριαλιστικού, γεγονός που δήθεν συνάσπισε την ελληνική κοινότητα κάτω από τα λάβαρα των Κόκκινων. Βέβαια, εάν δεχτούμε αυτή τη κρίση ως σωστή, τότε αυτόματα καταρρέει και ο μύθος της προλεταριακής επανάστασης του 1917, η οποία ως γνωστόν όχι μόνο περιορίστηκε μέσα στη ρωσική ενδοχώρα, αλλά επεκτάθηκε συνειδητά και σε άλλα μέτωπα, πολύ έξω από τα εθνικά σύνορα, για λόγους δημιουργίας γενικευμένης κρίσης, που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μπολσεβίκων.
Ένα άλλο επιχείρημα που καταρρίπτει τη συμβατική λογική των ψευτοϊστορικών είναι ότι εάν πράγματι οι Έλληνες της Ρωσίας συμμετείχαν στον ένοπλο αγώνα, τασσόμενοι στο στρατόπεδο των κομμουνιστών, τότε θα έπρεπε τουλάχιστον να επιβραβευθούν γι’ αυτή τους τη προσφορά, ή έστω, να αφεθούν ανενόχλητοι στις πλούσιες παροικίες που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, απολαμβάνοντας τα όποια δικαιώματα τους. Αυτό όχι μόνο δε συνέβη, αλλά όπως γνωρίζουμε συνέβη το ακριβώς αντίθετο και μάλιστα για ολόκληρες δεκαετίες. Τόσο σε Ρωσία, όσο και σε Ουκρανία, οπουδήποτε είχαν τον έλεγχο οι μπολσεβίκοι, αφάνισαν δια της σφαγής το ελληνικό στοιχείο, με αμείλικτους διωγμούς, φυλακίσεις και εκκαθαρίσεις. Την ίδια τύχη είχαν όσοι Έλληνες στρατιώτες παρήλασαν προς το ιδανικό της Μεγάλης Ιδέας, όταν σφαγιάζονταν από τις ορδές του Κεμάλ, ο οποίος είχε εισπράξει από τη Ρωσία του Λένιν εξοπλισμό, πολεμικό υλικό, χρήματα και κάθε άλλου είδους υποστήριξη.
Όσο για την Ελλάδα, πολλοί επιρρίπτουν την ευθύνη της στρατιωτικής ήττας των Ελλήνων στον Βενιζέλο, παραγκωνίζοντας όμως το γεγονός ότι ο ίδιος παρακινήθηκε από το εθνικό όραμα της αποκατάστασης των σκλάβων εδαφών της Αν. Θράκης και της Μικράς Ασίας και της ενδεχόμενης ευνοϊκής μεταχείρισης στη συνθήκη των Σεβρών και των Παρισίων. Μεταχείριση (ιδιαίτερα από τους Γάλλους) που ίσως είχε ως αποτέλεσμα την ενσωμάτωση αυτών των εδαφών στον εθνικό κορμό.
Η Ιστορία όμως ακολούθησε για άλλη μια φορά τους δικούς της ρυθμούς και δεν συνυπολόγισε κανέναν συμφέρον ή συμμαχία. Δύο χρόνια αργότερα το όραμα της Μεγάλης Ελλάδος βουλιάζει στη Μικρά Ασία, καθώς η εκστρατεία του ελληνισμού στα βάθη των προαιώνιων ελληνικών εστιών λαμβάνει προσωρινά τέλος. Αυτό που ξεκίνησε ο Βενιζέλος με την αποστολή εθελοντικών σωμάτων για την πάταξη του μπολσεβικισμού, ολοκληρώθηκε επίσης λίγα χρόνια αργότερα όταν ο μπολσεβικισμός εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα αυτού αμέτρητες και ανελέητες σφαγές Ελλήνων από τους ενταύθα κόκκινους που δρούσαν ενάντια σε κάθε εθνικό συμφέρον και σκόρπισαν τη φρίκη με τα ανεπανάληπτα εγκλήματα τους.
Από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου