«Είχον δε οι Τούρκοι συμπράκτορας θερμούς εν ταις αθεμιτουργίαις τους κατοικούντας την πόλιν πολυαρίθμους Εβραίους, οπλοφορήσαντας και αυτούς κατά των Χριστιανών… Εντεύθεν εμψυχωθέντες οι εν Θεσσαλονίκη Τούρκοι, παραλαβόντες και τους Εβραίους επροχώρησαν μέχρι Βασιλικών (Χαλκιδικής), όπου ηύραν 200 Έλληνας οπλοφόρους υπό τον Χάφαν. Οι δε Τούρκοι και οι Εβραίοι, εμβάντες εις την Κώμην, την έκαυσαν φονεύσαντες και ανδραποδίσαντες τους κατοίκους…». «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» Kεφ. ΙΒ, Σπυρίδων Τρικούπης
Mεγάλη έμφαση δίνεται στην ιστορία της εβραϊκής κοινότητος της Θεσσαλονίκης. Κάθε ιστορική μελέτη επί του θέματος αποτελεί κατ’ ουσίαν επανάληψη του ψεύδους περί πολυπολιτισμικού χαρακτήρος της πόλεως. Γίνεται λοιπόν αναφορά στην πληθυσμιακή σύνθεση της Θεσσαλονίκης και ιδιαίτερα στην πληθυσμιακή σύσταση της πόλεως το 1913, όπου χαρακτηριστικά αναφέρονται οι αριθμοί:
«75.000 εβραίοι, 40.000 μουσουλμάνοι, 30.000 Ορθόδοξοι και 6.000 άλλοι Βαλκάνιοι και Λεβαντίνοι». Οι αριθμοί αυτοί παρατίθενται συνήθως χωρίς βιβλιογραφικές πηγές, αρχεία κλπ. και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Μάλιστα ευθέως διακηρύσσεται η πέραν πάσης ιστορικής αληθείας φράση: «Η Θεσσαλονίκη ήταν για πολλούς αιώνες η Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων».
Παρακάμπτονται επίσης σε όλα αυτά τα άρθρα, που θέλουν την Θεσσαλονίκη… εβραϊκή πόλη(!) μια σημαντικότατη περίοδος της νεώτερης ελληνικής Ιστορίας, η περίοδος της Επαναστάσεως και της Παλιγγενεσίας, η οποία φαίνεται πως δεν ευαισθητοποίησε ιδιαιτέρως την εβραϊκή κοινότητα όχι μόνο της Θεσσαλονίκης, αλλά και της Ελληνικής επικρατείας γενικότερα. Αντιθέτως θα μπορούσαμε να παραθέσουμε ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών που αποδεικνύουν την εχθρική εν γένει στάση του εβραϊκού στοιχείου έναντι του αγώνος του υπόδουλου Ελληνισμού, όπως και την συνεργασία των εβραίων με τον ασιάτη κατακτητή για την καταστολή της επαναστάσεως. Χαρακτηριστικό νομίζουμε είναι σχετικό χωρίο από το βιβλίο Α» σελ. 189, κεφ. ΙΒ της «ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ» του Σπυρίδωνος Τρικούπη: «Είχον δε οι Τούρκοι συμπράκτορας θερμούς εν ταις αθεμιτουργίαις τους κατοικούντας την πόλιν πολυαρίθμους Εβραίους, οπλοφορήσαντας και αυτούς κατά των Χριστιανών…
Εντεύθεν εμψυχωθέντες οι εν Θεσσαλονίκη Τούρκοι, παραλαβόντες και τους Εβραίους επροχώρησαν μέχρι Βασιλικών (Χαλκιδικής), όπου ηύραν 200 Έλληνας οπλοφόρους υπό τον Χάφαν. Οι δε Τούρκοι και οι Εβραίοι, εμβάντες εις την Κώμην, την έκαυσαν φονεύσαντες και ανδραποδίσαντες τους κατοίκους…».
Φεντερασιόν
Ιδιαίτερη βαρύτητα επίσης αποδίδεται στον ρόλο της Φεντερασιόν την «σημαντικότερη οθωμανική σοσιαλιστική ομοσπονδία, στην οποία η Σοσιαλιστική Διεθνής ανέθεσε αργότερα την ενοποίηση των ελληνικών σοσιαλιστικών οργανώσεων». Είναι όντως αλήθεια πως τα πολιτικά θεμέλια του κομμουνισμού στην πατρίδα μας τέθηκαν από εβραίους, η δε νεολαία-πρόδρομος της ΚΝΕ, η ΟΚΝΕ στην ιδρυτική της διακήρυξη φέρει υπογραφές στην συντριπτική τους πλειοψηφία εβραίων. Η «Φεντερασιόν» όμως και τα διάφορα πολιτικά παράγωγα της αμφισβήτησαν ευθέως την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, γεγονός που προκάλεσε και τον εμπρησμό του εβραϊκού οικισμού «Κάμπελ» το 1939 από αγανακτισμένους Έλληνες, όπως επίσης και το γεγονός του ότι ο ίδιος ο ιδρυτής της «Φεντερασιόν» Αβραάμ Μπεναρόγια παρά τις διεθνιστικές θέσεις που διατύπωνε, αυτός ένας πολίτης του κόσμου, όχι μόνο επέστρεψε στο κράτος του Ισραήλ, όπου και πέθανε, άλλα έτρεφε και ιδιαιτέρα εκτίμηση για σιωνιστές εθνικιστές ηγέτες, όπως ο Δαβίδ Μπεν-Γκουριόν (παραπέμπουμε στην συλλογή κειμένων του ιδίου του Μπεναρόγια εκδοθείσα υπό τον τίτλο «ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΕΣ» Στοχαστής, Αθήνα, 1989).
«Δοκιμάστηκε η εβραϊκή κοινότητα κατ’ επανάληψιν στο πολυτάραχο διάστημα μεταξύ του 1912 και 1919» γράφει η εβραία ιστορικός κ. Μόλχο και συνεχίζει «η Θεσσαλονίκη με την ανακατανομή των εδαφών αποκόπηκε από την Μακεδονική ενδοχώρα και οι εβραίοι απειλήθηκαν με οικονομική καταστροφή. Το γεγονός όμως ότι μετά το 1919, οι ξένες προπαγάνδες προσπάθησαν να προσεταιριστούν τις ανησυχίες των εβραίων ώθησε την κυβέρνηση να εφαρμόσει μια φιλοεβραϊκή πολιτική που τους καθησύχασε».
Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και οι Εβραίοι
Σε άρθρο του στην εφημερίδα «Μακεδονία» της 20ης Μαίου 1933 ο Αστυνόμος Νικόλαος Αργυριάδης γράφει: «Ο Ελληνικός στρατός προχωρεί. Ο Ταχσίν κλονίζεται, καταρρέει, συντρίβεται. Οι Εβραίοι ετρομοκρατήθησαν. Μόνον ο Αυστριακός ναύαρχος θα μπορούσε να διώξη τους Γκιαούρηδες. Η Ανωτάτη Ισραηλιτική Κοινοτική Επιτροπεία συνελθούσα υπό την προεδρίαν του αρχιρραβίνου Μάϊρ, απεφάσισε να επιδώση ψήφισμα προς τον Αυστριακόν ναύαρχον δια του οποίου παρεκαλείτο ούτος όπως εισηγηθή εις την Σεβαστήν Κυβέρνησίν του και διαταχθεί ο ελληνικός στρατός ίνα μη εισέλθη ένοπλος εις την πόλιν! Ο Αυστριακός ναύαρχος ανέγνωσε μειδιών το γελοίον τούτο ψήφισμα και διαβεβαίωσε την επιτροπήν των χαχάμηδων ότι οι Έλληνες δεν έχουν ανάγκην συστάσεων και κηδεμονίας. Οι Εβραίοι όμως επέμενον ότι ο Ελληνικός στρατός θα τους …έσφαζεν όλους και ότι ήτο επιβεβλημένη η αποστολή του ψηφίσματος τούτου προς την Αυστριακήν κυβέρνησιν! Πράγματι αι μωρίαι της Ισραηλιτικής Κοινότητος ετηλεγραφήθησαν μέχρι Βιέννης, η Βιέννη ετηλεγράφησεν εις τας Αθήνας και ο τότε υπουργός των Στρατιωτικών Ε. Βενιζέλος κατέστησεν ενήμερον των φόβων των Εβραίων τον κατ’ εκείνην την στιγμήν διά της οδού 26ης Οκτωβρίου εισερχόμενον εις την πόλιν διάδοχον. Η κυανόλευκος υψώθη εις τον Λευκόν Πύργον και η θλίψις εζωγραφίσθη εις τα πρόσωπα των Εβραίων οι οποίοι προσεπάθουν να παρεμβάλλουν μύρια προσκόμματα εις το έργον της νέας διοικήσεως διαβάλλοντες και συκοφατούντες το έθνος μας. Μετά δύο ολοκλήρους εβδομάδας συνελαμβάνετο σπείρα Εβραίων μυστικώς συνεδριάζουσα, η οποία διαθέτουσα τεραστίαν και πρωτοφανή οργάνωσιν, έργον είχε την δημιουργίαν πανικών και την συκοφάντησιν των Ελλήνων…».
Γράφει επίσης το ιστορικό στέλεχος του κομμουνιστικού κινήματος Ν. Γιαννιός: «Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας, όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν… Δυστυχώς τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισακούσθησαν εφ’ όσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της νθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Ελληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμε, εν τούτοις, ως μειοψηφία εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απωχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας» («Τα παρασκήνια του ΚΚΕ» – Ελευθέριου Σταυρίδη – «Ελεύθερη Σκέψις», σελ. 13).
Από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου