29 Μαΐου 1453… και σε μια πολιτεία πολυάνθρωπη βρίσκονται μόνο 5.000 περίπου άνδρες για να την υπερασπισθούν. Λίγοι γενναίοι με Αρχηγό έναν Μεγάλο Αυτοκράτορα, σφίγγουν στα κουρασμένα χέρια τους τα άρματά τους και περιμένουν την Ιστορία… Την Ιστορία που γράφεται με χρυσά γράμματα εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, όπου ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ελλήνων σφραγίζει ανεξίτηλα με το Αίμα Του το όνομά Του με την Αιωνιότητα. Εκεί, στην Πύλη του Ρωμανού, όπου ο Κων/νος Παλαιολόγος με την ηρωική θυσία Του δίνει την τελευταία μάχη της Αυτοκρατορίας για την υπεράσπιση της Αρχαίας Δόξας και για τον Πολιτισμό.
Η Πόλις πέφτει και νύχτα φριχτή απλώνεται για τέσσερους ολόκληρους αιώνες πάνω από τον ουρανό της Ελλάδος. Ο Ελληνισμός σέρνεται δούλος του βάρβαρου Ασιάτη και τα Άγια Σύμβολα της Φυλής μολεύονται από τον Τούρκο δυνάστη.
Σ’ αυτούς τους τέσσερους σκληρούς αιώνες δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που με πίστη στην καρδιά για την Δόξα και την Τιμή της Φυλής, επήραν τα βουνά προτιμώντας να ζήσουν Ελεύθεροι και Έλληνες, προτιμώντας να ζήσουν σαν αγρίμια, παρά να είναι νομοταγείς πολίτες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σ’ αυτούς τους τέσσερους σκληρούς αιώνες δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που πήραν την μεγάλη απόφαση να ζήσουνε σαν φυγόδικοι αντάρτες επάνω στα αγιασμένα βουνά της Ελληνικής Γης. Μα υπήρχαν και κάποιοι, που προτίμησαν την συνδιαλλαγή με τον κατακτητή από την αδούλωτη υπερηφάνεια. Που προτίμησαν την εύκολη ζωή της υποταγής από τον δύσκολο δρόμο της ανταρσίας. Λέγουν σήμερα ορισμένοι ότι σωστά έκαναν όλοι αυτοί, που αποκτούσαν θέσεις και αξιώματα μέσα στο Τουρκικό κράτος και ότι εάν το Έθνος είχε ακολουθήσει αυτή την τακτική, σήμερα θα είχε διαδεχθεί την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σ’ όλους αυτούς, άλλους καλοπροαίρετους και άλλους κακοπροαίρετους, θα απαντήσω με τα εξής λόγια: Ότι Ελληνισμός χωρίς υπερηφάνεια δεν νοείται. Δεν μπορώ να εννοήσω πώς εξυπηρετείτο ο Ελληνισμός από όλους αυτούς τους αργυρώνητους λακέδες των Οθωμανικών οντάδων, όταν Ελληνισμός είναι πάνω απ’ όλα υπερηφάνεια, Θάρρος Αδάμαστο, Όρθιο Μέτωπο, Τιμή, Καθήκον. Μας λέγουν ορισμένοι ότι με την Επανάσταση του 1821 κατεστράφη η Ελληνική οικονομία και ότι υπέστη ζημία η θέσις των Ελλήνων στο Τουρκικό κράτος. Μα πότε τέλος πάντων θα καταλάβουν ότι η Ιστορία των Εθνών δεν γράφεται ούτε με βάση συμφέροντα Οικονομικά, ούτε με γνώμονα αυτή τη σιχαμερή νοικοκυρίστικη αντίληψι. Πότε θα καταλάβουν τέλος πάντων ότι το πρώτον καθήκον του Έλληνος σε όλες τις εποχές, είναι το καθήκον του Στρατιώτη απέναντι στη Σημαία του, να μην δίνει ποτέ στον εχθρό “Γην και Ύδωρ”.
Τελικώς μετά από χίλιες προσπάθειες και πολλούς κόπους το Έθνος αποτίναξε από πάνω του τον ζυγό της δουλείας και ο Ήλιος της Ελευθερίας εφώτισε και πάλι την Πατρίδα. Οι Έλληνες άρχισαν και πάλι να αποκτούν συνείδηση της Αποστολής τους και κατάλαβαν ότι έχουν καθήκον να ξαναπάρουν πίσω τις Σκλαβωμένες Πατρίδες του Ελληνισμού, να δημιουργήσουν τη Νέα Ελληνική Αυτοκρατορία. Για εκατό περίπου χρόνια ο Ελληνισμός ονειρεύεται την Κόκκινη Μηλιά και την Κωνσταντινούπολη, για εκατό περίπου χρόνια ο Ελληνισμός ονειρεύεται, δηλαδή είναι ένα Ζωντανό Έθνος. Η Μεγάλη Ιδέα γεμίζει τις καρδιές των Ελλήνων με πόθους για εκατό περίπου χρόνια μέχρι το μοιραίο έτος του 1922.
Η καταστροφή της Μικράς Ασίας τσακίζει τα φτερά του Ελληνισμού, που παρ’ όλα αυτά έχει ακόμα την δύναμη για ελπίδες και όνειρα. Μα πιο μεγάλη καταστροφή είναι αυτή που ακολουθεί την στρατιωτική ήττα, είναι ο δηλητηριασμός της πνευματικής, πολιτικής και κοινωνικής ζωής του λαού μας από τις νέες “ιδέες”. Δεν κυριαρχεί πια στις καρδιές των Ελλήνων ο Μεγαλοϊδεατισμός του Κωστή Παλαμά, αλλά η θανατερή αγωνία των μελαγχολικών ποιητών με τα χλωμά πρόσωπα. Η Ελληνική κοινωνία σαπίζει όλο και περισσότερο μέσα στους νέους τρόπους.
29 Μαΐου 2006, 555 χρόνια ντροπής, ο Ελληνισμός ακόμα νεκρός. Ως πότε;
Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς
«Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού ο Πολεμιστής και Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, έχοντας πει το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ του Ελληνισμού απέναντι στην Ασία.»:
«Όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Πόλη, άγγελος Κυρίου άρπαξε το βασιλιά και τον πήγε σε μια σπηλιά βαθιά στη γη κάτω, κοντά στη Χρυσόπορτα. Εκεί μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς και καρτερεί να κατεβεί ο άγγελος στη σπηλιά, να τον ξεμαρμαρώσει. Και θα σηκωθεί πάλι ο βασιλιάς και θα μπει στην Πόλη και θα διώξει τους Τούρκους ως την Κόκκινη Μηλιά.»
Ν. ΠΟΛΙΤΗ – ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ
Κορυφαίας Εθνικής σημασίας και τραγικής βαρύτητας για το Έθνος μας γεγονός η πτώσις της Βασιλευούσης, της Κωνσταντίνου – Πόλεως στα χέρια των Ασιατών Βαρβάρων του ημιπαράφρονα Μεχμέτ του Β. Αποφράδα ημέρα του Ελληνισμού και του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού η Τρίτη 29 Μαΐου του 1453, όταν αργά τη νύκτα ξεκίνησε η τελευταία τουρκική επίθεση ενάντια στα ασθενικά τείχη της ετοιμοθάνατης Αυτοκρατορικής Πρωτεύουσας. Μερικές χιλιάδες Ελλήνων και λίγες εκατοντάδες άλλων Ευρωπαίων κάτω από την ηρωική ηγεσία του ασκητικού Στρατηλάτη Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του 11ου και με “πρωτομάστορα” τον γενναίο Ιουστινιάνη, αντιμετώπισαν την δυσανάλογα τεράστια βαρβαρική μάζα. Μαζί τους ο εξαθλιωμένος πληθυσμός της Βασιλεύουσας που δοκιμαζόταν από τις αρχές Απριλίου με σφοδρό κι αδιάκοπο κανονιοβολισμό από το πολυπληθές και καλά οργανωμένο αρχέγονο πυροβολικό του Μεχμέτ. Η προϊούσα αποσύνθεση της Αυτοκρατορίας, έφθανε στο καταληκτικό της σημείο. Για 200 περίπου χρόνια, κλιμακωτά, για λόγους εσωτερικών αντινομιών και εκφυλισμού της πολιτειακής οργάνωσης, δημογραφικού μαρασμού, οικονομικής απορύθμισης και αντιπαλότητας με την Γαληνοτάτη Βενετία (“Ιερουσαλήμ” της Αδριατικής), το σκέλεθρο της ύστερης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας κατέρρεε με συνέπεια. Αυτοί οι παράγοντες πολλαπλασιαζόντουσαν εκθετικά από την επίδραση της διαπάλης Καθολικού και Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος και την αντανάκλασή της πάνω στον ημιμαθή Βυζαντινό Λαό, που διατηρούσε θρησκευτικό φανατισμό απροσμέτρητο αλλά και δικαιολογημένη αγανάκτηση από την τυραννία των Λατίνων στην περίοδο της Δυτικής Κατοχής. Οι προσπάθειες του στερνού Αυτοκράτορα για την αναζωογόνηση της Πόλεως και της Αυτοκρατορίας γενικότερα έμειναν ατελέσφορες. Οι στρατιωτικές προετοιμασίες του προσέκρουσαν στον παραδοσιακό θρησκευτικό φανατισμό των ηλιθίων και δειλών της εποχής.
Περίπου 30.000 καλόγεροι υπήρχαν στην Μείζονα περιοχή της Βασιλευούσης, όταν ο Δεσπότης της Αυτοκρατορίας διέθετε μόνο μερικές χιλιάδες μαχητές για να υπερασπίσει τα τείχη. Ακόμη το μισαλλόδοξο πνεύμα των κληρικών κύκλων της αγνοίας, διαπότιζε ολάκερη την πολιτεία ώστε να οδηγήσει τον Μεγάλο Δούκα Λουκά Νοταρά, Δομέστιχο των Σχολών (ανάλογο του Πρωθυπουργού σήμερα) να εκφράζει δημόσια την προτίμησή του για το Τουρκικό σαρίκι σε σχέση με την “Λατινική Τιάρα”.
Οι φιλάργυροι Βενετοί έμποροι που αριστοτεχνικά παρασιτούσαν στην Πόλη, έμειναν αδιάφοροι ή και συχνά συνήργησαν με τους Εχθρούς, οδηγημένοι από τα προστάγματα των Ιουδαίων Τραπεζιτών που επηρεάζουν το Δογικό παλάτι. Είναι αλήθεια ότι είχε προηγηθεί μια 20ετία έντονης πνευματικής κινητικότητας και αναδημιουργίας με κέντρο το πρόσωπο του Μεγάλου Δασκάλου Γεωργίου Γεμιστού ή Πλήθωνος. Ο Μεγάλος Πλατωνικός Οραματιστής, που γνώρισε καλά τον στερνό Αυτοκράτορα και επηρέασε την σκέψη του, όταν ζούσε στην αυλή του, είχε ήδη εκφάνει τον Σωτήριο Ελληνικό Λόγο του για την Εθνική Αναγέννηση. Μ’ Ελληνοκεντρικό Στρατιωτικό Σοσιαλιστικό Πνεύμα, προετοίμαζε το έδαφος της ανασυγκρότησης της Αυτοκρατορίας, μακρυά από αφορισμούς και αναθέματα. Όμως η συγκυρία της τύχης και η συντριπτική πορεία της Ιστορίας, στέρησαν από τον Λαό μας αυτήν την ευκαιρία Αναγέννησης. Έτσι μοιραία η Αναγέννηση άνθησε σε τόπους άλλους κι άλλους λαούς της Ευρώπης. Πριν ξανανθίσει το Ιερό δένδρο του Ελληνικού Πνεύματος, έμελλε να πνιγεί από την Τουρκομογγολική λαίλαπα της Ασίας.
Εκεί μπροστά στην Πύλη του Ρωμανού, πρώτος ανάμεσα σε ίσους, Στρατιώτης μέσα στους στρατιώτες, ο Πολεμιστής και (γιατί όχι) Άγιος του Έθνους, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, θα πέσει, αγωνιζόμενος με Σπαρτιατική πίστη και θάρρος για τον Ελληνισμό. Έχοντας, ξεστομίσει το “ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ” του Μεσαιωνικού Ελληνισμού απέναντι στην Ασία. Μαζί του θα πεθάνει η Αυτοκρατορία που δεν πρόλαβε να γευθεί το ζωογόνο φάρμακο της Ελληνικής αναστάσεως. Που όταν ολοκληρώθηκε η Ελληνοποίησή της, ήταν ανίκανη να την προφυλάξει. Κι’ όπως το ξέπνοο κορμί του τελευταίου Άρχοντα ακούμπησε το αιματοβαμμένο χώμα, λίγο πριν η φρίκη και η κτηνωδία των ορδών σαρώσουν το Θαύμα του Πολιτισμού, ο θρύλος θα πάρει τ’ όνομά του, σύμβολο κι ελπίδα του Γένους μας για 400 χρόνια δουλείας, προμετωπίδα του Ναού των Ονείρων μας, φόρο της πίστης του Ελληνισμού. Θα του μετατρέψει το ακάνθινο στέφανο του μαρτυρίου σε φωτοστέφανο και θα τον κάνει πιο δυνατό από τον θάνατο. Θα τον μετατρέψει σε Μύθο ενός ολάκερου Λαού! Μύθο, που περιφρονεί τους αιώνες, την λήθη, τα συμφέροντα και την συμβατική Ιστορία.
Μύθο που μπόλιασε τις προδομένες γενιές των παππούδων μας. Μύθο του Αίματος, της Ελπίδας και της Νίκης. Η κουρασμένη Βασιλεύουσα της Χαμένης Αυτοκρατορίας μας, μας χάρισε σαν πιο ακριβό θησαυρό, Αναγνώστη, τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Ας τον κρατήσουμε δίπλα στην Καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου