Οι δάδες ανάβουν. Η ιαχή «αθάνατοι» σπάει την ηρεμία της σιωπής. Οι εθνικιστές διαβαίνουν με βήμα σταθερό στους δρόμους της Λεμεσού σε μία πορεία μνήμης και τιμής. Μία πορεία με αναρίθμητους σκοπέλους μα και που δεν σταματά μέχρι την τελική νίκη. Μία πορεία μνήμης και τιμής των δύο παλικαριών, του Γιώργου Φουντούλη και του Μανώλη Καπελώνη, που άφησαν την τελευταία τους πνοή χτυπημένοι από τις άνανδρες σφαίρες των τρομοκρατών επειδή τόλμησαν να ορθώσουν το ανάστημα τους ενάντια στο σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα της Ελλάδος. Επειδή ενταγμένοι στις τάξεις της Χρυσής Αυγής θέλησαν μία πατρίδα ελεύθερη και όχι υποταγμένη στα ξένα αφεντικά και τους διεθνείς τοκογλύφους. Επειδή διεκδίκησαν μία Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες.
Η πορεία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 08 Νοεμβρίου σε κλίμα συγκίνησης μα και εθνικής υπερηφάνειας. Τα μέλη του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ) πορεύτηκαν με απόλυτη πειθαρχία από τα γραφεία του κινήματος στη Λεμεσό προς το διοικητήριο της πόλης, όπου διεξήχθησαν οι ομιλίες.
Τον κύκλο των ομιλιών άρχισε ο συναγωνιστής Κλεοβούλου, ο οποίος σκιαγράφησε τον χαρακτήρα των δύο παλικαριών με βάση περιγραφές συναγωνιστών τους από τον Λαϊκό Σύνδεσμο Χρυσή Αυγή. Έδωσε ιδιαίτερη έμφαση τόσο στην ακεραιότητα του χαρακτήρα τους όσο και στο ήθος τους αφού ήταν άνθρωποι με σθένος, αγάπη όχι μόνο για την πατρίδα αλλά και για τους συνανθρώπους τους και που επεδείκνυαν τον πρέποντα σεβασμό για τον θεσμό της οικογένειας.
Στη συνέχεια, τον λόγο έλαβε ο υπεύθυνος Κεντρικής Οργανώσεως Πάφου, Πέτρος Κουντουρέσιης, ο οποίος μετέφερε με παραστατικότητα το κλίμα που επικρατούσε στο τρισάγιο των δύο σύγχρονων εθνομαρτύρων στο οποίο ήταν παρών και ο ίδιος. Τόνισε πως τα δάκρυα δεν είχαν καμία θέση στα πρόσωπα των παρευρισκομένων καθώς η εθνική υπερηφάνεια ξεχείλιζε και εκτόπιζε κάθε τόνο λύπης. Τα δύο παλικάρια συμπεριφέρθηκαν ως ήρωες καθώς ανυποχώρητοι δεν λύγισαν παρά μόνο όταν οι σφαίρες διαπέρασαν το κορμί τους και το καλύτερο μνημόσυνο για αυτούς είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα που άρχισαν.
Έπειτα, τη σκυτάλη του λόγου πήρε ο υπεύθυνος της Κεντρικής Οργάνωσης Λευκωσίας, Γεάδης Γεάδη. Εξήρε τους δύο συναγωνιστές καθώς αποτελούν τους πρώτους μάρτυρες του αγνού αγώνα που διεξάγουμε. Μπορεί το μεγαλείο του θανάτου τους να μην αναγνωρίζεται από το επικρατούν προδοτικό κατεστημένο αλλά εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η ιστορία θα τους δικαιώσει και θα τιμώνται όπως πραγματικά τους αξίζει, ως ήρωες.
Τον κύκλο των ομιλιών έκλεισε ο πρόεδρος του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.), Χρίστος Χρίστου. Απέδωσε ευθύνες για το θάνατο των δύο παλικαριών στην ανθελληνική κυβέρνηση Σαμαρά, στο Βενιζέλο και τον ανάξιο κομματικό συρφετό που κατόρθωσαν με την χειραγώγηση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να στοχοποιήσουν ένα καθόλα νόμιμο πολιτικό κόμμα και να δυναμιτίσουν το κλίμα στην ελλαδική κοινωνία. Υπογράμμισε ότι οι δύο συναγωνιστές δεν αξίζουν λύπη και δάκρυα αλλά χαίρουν του σεβασμού και της εκτίμησης κάθε εθνικιστή. Τόνισε ότι το αίμα τους δεν χύθηκε άδικα, ο αγώνας τους θα συνεχιστεί από τους δεκάδες νέους συναγωνιστές που θα βαδίσουν στα εθνικιστικά μονοπάτια. Διαβεβαίωσε ότι θα χρειαστούν χιλιάδες σφαίρες για να σταματήσουν τον ρου του εθνικισμού που άρχισε να ξεχύνεται σαν ορμητικό ποτάμι σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο. Κάλεσε δε άπαντες να παραμείνουν στις επάλξεις ακμαίοι και ανυποχώρητοι καθώς ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη.
Μετά το πέρας των ομιλιών μέλη του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) εναπόθεσαν μερικά λευκά λουλούδια, εις ένδειξη του αγνού αγώνα που διεξάγουμε, στη μνήμη των δύο συναγωνιστών. Ακολούθησε ο εθνικός ύμνος και ο ύμνος του κινήματος τραντάζοντας τους αιθέρες της πόλης. Η εκδήλωση μνήμης και τιμής συνεχίστηκε με λαμπαδηφορία.
Οι δεσμίδες φωτός από τις δάδες απέπνεαν συναισθήματα απερίγραπτα, δύσκολο να καλουπωθούν σε λέξεις. Η συγκίνηση ήταν έκδηλη καθώς τα εθνικιστικά συνθήματα σκορπούσαν αγέρωχα στον αέρα. Οι εθνικιστές δήλωναν παρόντες παρά το βαρύτατο πλήγμα που δέχθηκαν, το χαμό δύο συναγωνιστών. Η διαβεβαίωση πως δεν θα τους προδώσουμε, πως θα συνεχίσουμε τον ανιδιοτελή αγώνα μας, πως η μάχη για μία περήφανη Ελλάδα θα συνεχιστεί ήταν περιττό να αποτυπωθεί σε λόγια και συνάμα ο καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετήσουμε τους δύο συναγωνιστές. Η εικόνα δεκάδων εθνικιστών να βαδίζουν αγέρωχοι ήταν αρκετή για να συμπυκνώσει όσα θέλαμε να πούμε. Η όλη εκδήλωση έληξε με την περηφάνια που μόνο ο εθνικός ύμνος προσδίδει σε κάθε Έλληνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου