3 Μαρτίου 1957, ημέρα Κυριακή, τελευταία απόκρια, μέρα γλεντιού και χαράς. Εκείνη την μέρα γράφτηκε ακόμη μια σελίδα σύγχρονου ηρωισμού και αυταπάρνησης στην μακραίωνη ελληνική ιστορία. Εκείνη την μέρα ο Γρηγόρης Αυξεντίου, το παλληκάρι από την Λύση, βρήκε την αιώνια του θέση, δίπλα στον Θεμιστοκλή, τον Αθανάσιο Διάκο, τον Καραϊσκάκη. Τους επισκεπτόταν όλους αυτούς, κάθε παγωμένη νύχτα στην Λύση, τον συντρόφευαν μέχρι να παραδοθεί στις αγκαλιές του Μορφέα και να ονειρευτεί. Να ονειρευτεί να πέφτει στην φωτιά αγκαλιάζοντας την Μάνα Ελλάδα. Με αυτό τον πόθο ζούσε, κάποια μέρα να ξαπλώσει στην αγκαλιά της πιο στοργικής μάνας, όπως την αποκαλούσε, την Ελλάδα.
Μέχρι το πρώτο φανέρωμα του μυστικού του αγώνα, απλά ταξίδευε κάθε βράδυ στους πόθους του, οι οποίοι ήταν απόλυτα συνυφασμένοι με το εθνικό συμφέρον. Από την μέρα που βγήκε στα βουνά δεν χρειαζόταν να ονειρευτεί ξανά. Ζούσε τον διακαή του πόθο, από τους λίγους τυχερούς που βρέθηκε στις απάτητες βουνοκορφές του Πενταδακτύλου, που περπάτησε τα κακοτράχηλα βουνά της Πιτσιλιάς. Παρέα με το ψύχος που τρυπά την σάρκα και την βροχή που μετατρέπεται σε χείμαρρο ορμητικό. Θα είναι από τους τυχερούς της κατάστασης, φωλιάζοντας κάτω από ένα βράχο σε μια στενόχωρη σπηλιά. Η ζωή του να κρέμεται από μια κλωστή, γνωστός όμως για την τρέλα του ο Γρηγόρης το απολαμβάνει. Μεθυσμένος από τα αόρατα τύμπανα πολέμου, εκστασιασμένος από τα αθέατα λάβαρα της φάλαγγας των Ελλήνων. Πρωτοπόρος στην μάχη, διευθύνει προσωπικά κάθε επιθετική ενέργεια της ομάδας του.
Κάθε ταξιδιώτης συναντά εμπόδια μέχρι να φτάσει στον τελικό του προορισμό. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο Γρηγόρης το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, ξέρει ότι οι ατυχίες και η προδοσία θα τον κατατρέχουν όσο το σπίτι του είναι τα βουνά και καλύτερος του φίλος του Τόμσον. Η προδοσία κατάντησε σκιά του, τον ακολουθούσε σε κάθε του βήμα. Εφιάλτες πολλοί, μαγεμένοι από τον οβολό που προσέφεραν οι Άγγλοι για τον Μάστρο. Τρομερά τα παιχνίδια που έπαιξε ο Ζήδρος με τον Χάρο, που τον πήρε άτιμα εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό της 3ης Μαρτίου.
55 χρόνια μετά εκεί ψηλά στον Πενταδάκτυλο, στην υψηλότερη και απάτητη βουνοκορφή του κάθεται ο Γρηγόρης. Δίπλα του είναι ο Ονήσιλλος, ο Κίμωνας, ο Ευαγόρας και όλοι αυτοί που πότισαν με το αίμα τους την γη αυτή και αναγέννησαν νέους ήρωες. Στέκεται εκεί αγέρωχος ο Αίαντας, δείχνει την Μόρφου, την Κυρήνεια, το Βαρώσι, την Λύση. Δείχνει το δρόμο της απελευθέρωσης στους τελευταίους πιστούς της νήσου Κύπρου. Συγχρόνως, αναθεματίζει τους Εφιάλτες της ιδιαίτερης του πατρίδας. Αναθεματίζει όλους αυτούς που επιχειρούν να καθαρίσουν το αίμα αυτής της γης, να ξεγράψουν την ιστορία της Μεγαλόνησου. Δεν γνωρίζουν όμως όλοι αυτοί πως το αίμα που σαν ποτάμι κύλησε, είναι ανεξίτηλα χαραγμένο σε κάθε δρόμο και μετατρέπεται σε ένα αόρατο σύνθημα στον τοίχο που κάνει γενέες τώρα να πέφτουν στην φωτιά με το χαμόγελο στα χείλη.
ΕΛΛΑΣ – ΚΥΠΡΟΣ – ΕΝΩΣΙΣ
Τρεις λέξεις που αντηχούν ξεπερασμένες πλέον στο νησί της Αφροδίτης. Για κάποιους, όμως είναι η αρχή της ζωής τους , οι πρώτες λέξεις στο αλφαβητάρι του αγώνα τους. Αυτοί οι κάποιοι, έχουν πλέον όνομα. Είναι οι ΕΛΑΜίτες, οι Έλληνες Εθνικιστές που φέρνουν μαζί τους «ξεπερασμένες» ιδέες. Τα λάβαρα τους στέλνουν ξεκάθαρο μήνυμα στον εχθρό, η αρχαία ελληνική ασπίδα και το σπαθί υποδηλώνει την θέληση για μάχη μέχρις εσχάτων. Χωρίς καμία διάθεση σύγκρισης με τα θαυμαστά έργα των προγόνων μας, οι αγωνιστές του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) δίνουν την δική τους μάχη και όσο περνά ο καιρός γίνονται περισσότεροι. Οι φωνές τους ακούγονται πιο δυνατά, τα τύμπανα πολέμου αντηχούν πιο πυγμαία και ο εχθρός πλέον ζει την Οδύσσειά του...
Σωτήρης
Μέτωπο Νεολαίας
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου