Αρχίσαμε πάλι να κινούμαστε στα όρια της φαρσοκωμωδίας. Αναστασιάδης και Ακιντζί είπαν ότι θα λύσουν το κυπριακό μέχρι τον Μάιο, συζητούν για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και σαν να άνοιξαν τον χορό, ώστε διάφοροι οργανωμένοι να διεκδικούν ανοίγματα οδοφραγμάτων. Ζητούν να ανοίξει το οδόφραγμα, στη Δερύνεια και στα Κόκκινα.
Αλήθεια πόσο το πιστεύουν; Ζούν στην Κύπρο ή εθελοτυφλούν; Δεν βλέπουν τηλεόραση; Δεν ακούουν ειδήσεις; Έχουν ακριβύνει τόσο οι εφημερίδες; Ο «συμπαθέστατος», κατά τα άλλα τουρκοκύπριος ηγέτης γιατί επέτρεψε στο στρατό κατοχής να αναβαθμίσει τα οχυρωματικά του έργα στα Κόκκινα; Μπουλντόζες και μπετονιέρες εργάζονται νυχθημερόν.
Ξεχάσαμε εντελώς ότι αυτό που μας χωρίζει δεν είναι ένας δρόμος, αλλά ολόκληρη στρατιά Τούρκων και η επεκτατική πολιτική ξένης χώρας σε βάρος της δικής μας.
Υπάρχουν περιοχές όπου αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος μόλις 100 μέτρων και όχι 800, αλλά πάλι μας χωρίζει. Αντί να ζητούμε, για παράδειγμα, να εγκαταλείψει η Τουρκία το στρατόπεδο των Κοκκίνων, που είναι ένας θύλακας εδαφικά ασύνδετος με τα υπόλοιπα κατεχόμενα, μέσα στις ελεύθερες περιοχές, ζητούμε να μας επιτρέψουν να διασχίζουμε το στρατόπεδο με ένα διάδρομο, αλλά να παραμένει θύλακας μέσα στην καρδιά της Τηλλυριάς. Και μάλιστα να λειτουργεί με ρεύμα από την ΑΗΚ και μεταφορά εφοδίων από τον Λιμνίτη, για να μην ταλαιπωρούνται οι κατακτητές μας να τα κουβαλούν από τη θάλασσα και να έχουν ηλεκτρισμό από γεννήτριες.
Υπάρχουν περιοχές όπου αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος μόλις 100 μέτρων και όχι 800, αλλά πάλι μας χωρίζει. Αντί να ζητούμε, για παράδειγμα, να εγκαταλείψει η Τουρκία το στρατόπεδο των Κοκκίνων, που είναι ένας θύλακας εδαφικά ασύνδετος με τα υπόλοιπα κατεχόμενα, μέσα στις ελεύθερες περιοχές, ζητούμε να μας επιτρέψουν να διασχίζουμε το στρατόπεδο με ένα διάδρομο, αλλά να παραμένει θύλακας μέσα στην καρδιά της Τηλλυριάς. Και μάλιστα να λειτουργεί με ρεύμα από την ΑΗΚ και μεταφορά εφοδίων από τον Λιμνίτη, για να μην ταλαιπωρούνται οι κατακτητές μας να τα κουβαλούν από τη θάλασσα και να έχουν ηλεκτρισμό από γεννήτριες.
Ο άνευ προηγουμένου σκοταδισμός και η παντελής έλλειψη ενημέρωσης και διαβούλευσης με την κοινωνία για το Κυπριακό αναγκάζει τους πολίτες να εστιάζουν την προσοχή τους στις δημόσιες δηλώσεις των πρωταγωνιστών. Ενώ ο κ Αναστασιάδης εξισώνει τις ευθύνες των δύο πλευρών στο Κυπριακό, προσπαθώντας έμμεσα να δικαιολογήσει την νομιμοποίηση της εισβολής ως απόρροια της υπαιτιότητας μας, ο κ Ακιντζί επανειλημμένα αποδεικνύει ότι οι πάγιες θέσεις και αρχές του ψευδοκράτους στο Κυπριακό δεν έχουν αλλάξει.
Έγινε σύνηθες φαινόμενο η κυβέρνηση να διαβεβαιώνει κατηγορηματικά ότι οι τέσσερεις ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι κατοχυρωμένα. Μάλιστα όσοι το αμφισβητούν χαρακτηρίζονται ως απορριπτικοί. Γιατί τότε ο Ακιντζί, αφού είναι τόσο διαφορετικός από τους προηγούμενους και αφού δεν θα παραβιάζεται η ελευθερία εγκατάστασης, επιμένει ότι η διζωνικότητα ερμηνεύεται ως πλειοψηφία πληθυσμού και γης;
Επιπλέον, η κυβέρνηση πανηγυρίζει διότι λέει αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ιδιοκτησίας. Εντούτοις το ερώτημα παραμένει κατά πόσο τα κριτήρια του περιουσιακού, που όπως παραδέχονται θα περιλαμβάνουν και τα δικαιώματα των σφετεριστών-«χρηστών», θα καθιστούν την αποκατάσταση ιεραρχικά ψηλότερα από την αποζημίωση. Συνεπώς , τί διαφορά έχει με την πάγια θέση της Άγκυρας στο περιουσιακό η θέση που εκφράζει ο Ακιντζί ότι οι περισσότερες περιπτώσεις θα διευθετηθούν με αποζημιώσεις παρά με αποκατάσταση;
Μέσα στο επίπλαστο κλίμα «λύσης» που σερβίρουν οι πλασιέ της διζωνικής, υπάρχουν πολλοί που αδυνατούν να ξεχωρίσουν τα παραμύθια από την πραγματικότητα. Η προπαγάνδα για την κάθοδο του Μεσσία με την εκλογή του Ακιντζί, βασισμένη στην έξυπνη ρητορική του κατοχικού ηγέτη και τροφοδοτούμενη από τα απωθημένα κάποιων από το 2004, αποπροσανατολίζει την κοινωνία από την ουσία των συνομιλιών. Το κατά πόσο θα οδηγηθούμε σε συμφωνία δεν εξαρτάται από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα, τους καφέδες, τα θέατρα και την πρόβλεψη των άστρων, αλλά από τις θέσεις που καταθέτει ο Ακιντζί αλλά και τις κόκκινες γραμμές του Αναστασιάδη.
Πέραν των όποιων δηλώσεων του, ενδεικτικό των προθέσεων του Ακιντζί είναι και η προκλητική παρουσία του στον εορτασμό στα Κόκκινα αλλά και το έγγραφο που κατατέθηκε στα Ηνωμένα Έθνη αποκαλώντας ξανά την Κυπριακή Δημοκρατία ως εκλιπούσα. Είναι πλέον πασιφανές ότι δεν είναι οι θέσεις του ψευδοκράτους που άλλαξαν με τον Ακιντζί αλλά οι κόκκινες γραμμές της Κυπριακής Δημοκρατίας που άλλαξαν με τον Νίκο Αναστασιάδη.
Αυτά είναι τα ΜΟΕ, που θα δημιουργήσουν προοπτικές; Ή, μήπως, αυτά είναι που θα κλείσουν το Κυπριακό να τελειώνει; Ειδικά για την Αμμόχωστο, με αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας να απελευθερωθεί από τους Αττίλες και τα τρωκτικά και να παραδοθεί στους εκτοπισμένους Βαρωσιώτες, εμείς αρκούμαστε με ένα οδόφραγμα, που θα δώσει πελατεία σε μερικούς καταστηματάρχες και μια πρόσθετη τουριστική ατραξιόν για την περιοχή.
Επειδή πιστέψαμε ότι αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος 800 μέτρων, που αν τον ασφαλτοστρώσουμε θα γίνει αυτόματα η ενοποίηση και δεν θα έχει καμιά σημασία ότι μερικά μέτρα από το δρόμο υπάρχουν στρατεύματα κατοχής, που ρίζωσαν δεκαετίες στην πατρίδα μας.
Επειδή πιστέψαμε ότι αυτό που μας χωρίζει είναι ένας δρόμος 800 μέτρων, που αν τον ασφαλτοστρώσουμε θα γίνει αυτόματα η ενοποίηση και δεν θα έχει καμιά σημασία ότι μερικά μέτρα από το δρόμο υπάρχουν στρατεύματα κατοχής, που ρίζωσαν δεκαετίες στην πατρίδα μας.
Όσα περισσότερα οδοφράγματα ανοίγουν τόσο πιο καταλυτική γίνεται η αποδοχή από τον λαό του κατοχικού καθεστώτος ως κράτους και, προπάντων, η εμπέδωση της πίστης ότι η μόνη μας επιλογή είναι να ζήσουμε δίπλα-δίπλα σαν καλοί γείτονες. Αν αυτό επιδιώκουμε να το πούμε καθαρά και να πάψουμε να το ονομάζουμε «επανένωση» κοροϊδεύοντας και τους εαυτούς μας.
Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 ήταν η πιο σοφή κίνηση του Ραούφ Ντενκτάς για τη διχοτομική πολιτική του. Έστησε το παιχνίδι κι εμείς ακόμα παίζουμε.
Ντίνος Ορφανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου