Πολιτικός Στρατιώτης

Χαιρετισμός Προς τον Θριαμβευτή των γαλλικών εκλογών

Ισχυρίζεται η φαιδρή κλίκα των στρατευμένων καθεστωτικών δημοσιογράφων πως το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών συνιστά μια νίκη του Μακρόν, ενώ αχνότερα αλλά πάντως αισθητά, ακούγονται κι εκείνες οι φωνές που θεωρούν το ίδιο αποτέλεσμα ως μια μεγαλειώδη επιτυχία της Μαρίν Λεπέν. Για τους ρομαντικούς της Μεγάλης Ευρωπαϊκής Ιδέας εντούτοις, ο πραγματικός θριαμβευτής των προεδρικών εκλογών της Γαλλίας δεν ήταν ούτε η Λεπέν, ούτε ο Μακρόν: ήταν ο Dominique Venner!

Ο ακάματος Στρατιώτης της Ιδέας, ο αξιοζήλευτος πολεμιστής και φιλόσοφος Venner, είχε στείλει το τελευταίο του απεγνωσμένο και αγωνιώδες μήνυμα προς το Γαλλικό Έθνος και συνάμα προς το σύνολο των Εθνών της Ευρώπης τον Μάιο του 2013. Έχοντας βιώσει μια ζωή πλήρη δράσεων συμφώνως προς τα ακλόνητα πιστεύω του -εν αντιθέσει προς τους θλιβερούς ψευδοφιλοσόφους της συνειδητής αδράνειας και απραξίας- ο μεγάλος Γάλλος διανοητής έκρινε πως είχε φτάσει η ώρα για την ύστατη έκκλησή του. Μια έκκληση η οποία για να τύχει όχι της προβολής αλλά της μέγιστης δυνατής αφύπνισης και αντίδρασης, περνούσε αναπόφευκτα από το δραματικό πλην θαρραλέο στάδιο του τερματισμού της ζωής του.

Οι χρυσοπληρωμένοι κήρυκες του μίσους κατά της Ευρώπης των Προγόνων μας, της Ευρώπης των Λαών και των Πατρίδων, ενδεχομένως θα χλευάσουν τη λιτή μα επιβεβλημένη τούτη αναφορά. Θα συντριβούν μπρος στο Τείχος του υπέρλαμπρου Πνεύματος του Μεγάλου Νεκρού, όπως ακριβώς τσακίστηκε και η απόπειρα των πορνών του Σόρος που καλούνται Femen, να χλευάσουν την βαθιά συμβολική του πράξη και τον ίδιο.

Ως ελάχιστο Φόρο Τιμής στο Μεγάλο Θριαμβευτή, παραθέτουμε την επιστολή που άφησε στον τόπο της Θυσίας του, ευελπιστώντας στην ευαισθητοποίηση και αγωνιστική αφύπνιση των συμπατριωτών του και της Ευρώπης ολάκερης:

«Είμαι σώματι και πνεύματι υγιής και γεμάτος από την αγάπη της γυναίκας μου και των παιδιών μου. Αγαπώ τη ζωή και δεν περιμένω τίποτα πέρα απ' αυτήν,  παρέχων την διαιώνιση της φυλής και του πνεύματός μου. Ωστόσο, στο δειλινό αυτής της ζωής, μπροστά στους τεράστιους κινδύνους για την γαλλική και ευρωπαϊκή μου πατρίδα, αισθάνομαι το καθήκον να δράσω όσο έχω ακόμα τη δύναμη. Αισθάνομαι αναγκαίο το να θυσιαστώ για να σταματήσει ο λήθαργος που μας βαραίνει. Προσφέρω ότι απομένει απ' τη ζωή μου, στοχεύοντας σε μια διαμαρτυρία και μια θεμελίωση. Διαλέγω ένα εξαιρετικά συμβολικό μέρος, τον καθεδρικό της Παναγίας των Παρισίων, τον οποίο σέβομαι και θαυμάζω, αυτόν ο οποίος χτίστηκε από την ευφυΐα των προγόνων μου πάνω σε αρχαιότερους λατρευτικούς τόπους και που θυμίζει την πανάρχαια καταγωγή μας. 

Τη στιγμή που τόσοι και τόσοι άνθρωποι γίνονται δούλοι της ζωής τους, η χειρονομία μου ενσαρκώνει μια ηθική της θέλησης. Αυτοκτονώ προκειμένου να αφυπνίσω τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Εξεγείρομαι ενάντια στη μοιρολατρία. Εξεγείρομαι ενάντια στα ψυχικά δηλητήρια και ενάντια στις ασυγκράτητες ατομικές επιθυμίες που καταστρέφουν τα ταυτοτικά μας ερείσματα και κυρίως της οικογένειας, ενδόμυχης βάσης του υπερχιλιετούς πολιτισμού μας. Ενώ υπερασπίζομαι την ταυτότητα όλων των λαών στον τόπο τους, εξεγείρομαι επίσης ενάντια στο έγκλημα που στοχεύει στην αντικατάσταση των πληθυσμών μας. 

Δεδομένου ότι ο κυρίαρχος λόγος δεν δύναται να βγει από τα τοξικά του διφορούμενα, οι Ευρωπαίοι είναι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Με την έλλειψη μιας ταυτοτικής θρησκείας, με την οποία θα μπορούσαμε να δεθούμε, μοιραζόμαστε τουλάχιστον από την εποχή του Ομήρου μιαν ιδιαίτερη μνήμη, κατάθεση όλων αυτών των αξιών πάνω στις οποίες θα πρέπει να θεμελιωθεί η μελλοντική μας (θρησκεία) σε ρήξη με την μεταφυσική του απεριορίστου, ολέθρια πηγή όλων των σύγχρονων παρεκτροπών. 

Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων από όλους αυτούς που ο θάνατός μου θα τους κάνει να υποφέρουν, πρώτα απ' όλα στη γυναίκα μου, στα παιδιά μου, στα εγγόνια μου, όπως και από τους φίλους μου και τους έμπιστους μου. Όμως, όταν το σοκ της οδύνης θα έχει καταλαγιάσει, δεν αμφιβάλω καθόλου ότι και οι μεν και οι δε θα κατανοήσουν την έννοια της χειρονομίας μου και θα μετουσιώσουν τον πόνο τους σε υπερηφάνεια. Τους εύχομαι να καταφέρουν να διαρκέσουν. Θα βρουν στα πρόσφατα γραφόμενα μου το προοίμιο και την εξήγηση της χειρονομίας μου». 

Ήταν 21 Μαΐου του 2013, όταν η Γαλλία, η Ευρώπη και ολόκληρη η μη πολιτικά ορθή ανθρωπότητα συγκλονιζόταν από την είδηση της συνειδητής Θυσίας του σπουδαίου Γάλλου αγωνιστή και διανοητή. Πολλοί υπήρξαν εκείνοι που τον χλεύασαν, περισσότεροι εκείνοι που τον περιφρόνησαν και λίγοι ουτιδανοί εκείνοι που τον μέμφθηκαν, χαρακτηρίζοντας την πράξη του ούτε λίγο ούτε πολύ ως «παράδοση στον εχθρό και ήττα». Υπήρξαν όμως αναμφισβήτητα και εκείνοι που έλαβαν το τελευταίο του Μήνυμα, χαλύβδωσαν την Πίστη τους και ξεχύθηκαν στο δρόμο του Αγώνα όπως εκείνος είχε πράξει για μια ολόκληρη ζωή, δίχως παραχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Είναι τέλη Απριλίου του 2017, τέσσερα σχεδόν έτη μετά την ύστατη και μοιραία του έκκληση. Οι υβριστές, οι συκοφάντες, οι ιδεολογικοί του εχθροί αλλά και οι αξιολύπητοι περιφρονητές του, κλίνουν την κεφαλή. Όχι από ντροπή, αλλά από φόβο. Από φόβο διότι συνειδητοποιούν ξεκάθαρα πλέον, πως το σώμα τουVenner εφθάρη, αλλά το Πνεύμα του Ζει και Μάχεται στο πλευρό των Αγωνιστών της Εθνικής και Κοινωνικής Ιδέας, στο πλευρό εκείνων που όχι μόνο δεν προσκύνησαν τον Μαμμωνά του χρήματος μα τον αντιμάχονται με όλες τους τις δυνάμεις.

Τέλη Απριλίου του 2017 και ούτε βλέπω, ούτε κι ακούω τους περισπούδαστους «σοφούς» του τίποτε, τις μορφωμένες εκείνες μαϊμούδες που κρέμονται αυτάρεσκα από κάμερες και μικρόφωνα για να κάνουν επίδειξη της γελοιότητάς τους. Βλέπω μονάχα τον Μεγάλο Νεκρό, ντυμένο με τη στολή του Γάλλου Στρατιώτη, την οποία τίμησε και τον τίμησε κι εκείνη με τη σειρά της, να παρελαύνει χαμογελώντας μπρος στον Καθεδρικό Ναό της Notre Dame. Σήμερα όμως δεν είναι μόνος, όπως την ημέρα που άφησε τον παρηκμασμένο τούτο κόσμο:

Πίσω από το Μεγάλο Νεκρό, παρελαύνουν εκατομμύρια Γάλλων νεολαίων που μάχονται για την Ιδέα στην κατεχόμενη από το Ισλάμ και την διεθνιστική, φιλελεύθερη και μαρξιστική, πανούκλα, Αψίδα του Θριάμβου, εκατομμύρια Εθνικιστών Νεολαίων από τον Παρθενώνα και το Κολοσσαίο, μέχρι την Πύλη του Βραδεμβούργου.

Η ψυχή του Dominique Venner μπορεί πια να ησυχάσει και ν’ αναπαυτεί στα Ηλύσια Πεδία. Όχι διότι βρίσκει δικαίωση η δραματική θυσία του Πιστού Στρατιώτη αλλά επειδή λαμβάνει σάρκα και οστά ο Αγώνας της ζωής του, από την αρχή μέχρι το τέλος της:

L’ avenir nous appartient - Το Μέλλον Μας Ανήκει!

Ευάγγελος Καρακώστας