Ο κόσμος αλλάζει και κάθε τι που θεωρούμε δεδομένο μπορεί να αλλάξει μέσα σε ένα βλεφάρισμα. Τούτο το αδιαμφισβήτητο γεγονός μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητό, λαμβάνοντας υπόψιν την ρευστότητα της κατάστασης που επιβάλλεται από την δομή της ίδιας της ιστορίας και της εξέλιξης, σε συνδυασμό με την πλήρη διαταραχή της ισορροπίας βάσει του εκφυλισμένου κοινωνικού, πολυπολιτισμικού και πολιτικού μοντέλου της σύγχρονης εποχής.
Για τον στρατιώτη, για τον άνδρα και την γυναίκα που έχουν επιλέξει να πραγματοποιήσουν με έναν εναλλακτικό τρόπο το ταξίδι τους, μία είναι η ρήση όπου το νόημα της παραμένει ακέραιο στο χαώδες σύμπλεγμα του χρόνου και των εξελίξεων: “Νυν υπέρ πάντων Αγών”.
Ξεδιπλώνω τις σκέψεις μου εμπνευσμένος από την πρόσφατη νίκη των κατοίκων του Πειραιά και της Χρυσής Αυγής, επί των ανθελληνικών σχεδίων του διεφθαρμένου κράτους, εις ότι αφορά την δημιουργία κέντρου φιλοξενίας λαθρομεταναστών στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Πέρα από το μεγαλείο του αγώνα και της δύναμης της πίστης, σε ετούτη την περίπτωση υπάρχει κι ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Πρώτα όμως νιώθω την ανάγκη να ορίσω τι ακριβώς εστί “μήνυμα”. Είναι ένα δελτίο Tύπου; Είναι ένα επιτυχημένο άρθρο; Όχι. To μήνυμα είναι πως υπό τις αντιξοότερες των συνθηκών, Έλληνες διεκδίκησαν σε δρόμους και πλατείες το δίκιο τους και κέρδισαν.
Έτσι λοιπόν, σε ένα κλίμα πεσιμισμού, απραξίας, απάθειας, και πολιτικής απαξίωσης από την ελληνική κοινωνία, είδαμε πως ένας τίμιος αγώνας δεν μπορεί να μην φέρει καρπούς. Κι όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην πρώτη ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για το γεγονός, «Όσο οι Έλληνες αγωνίζονται ο Λαϊκός Σύνδεσμος θα βρίσκεται δίπλα τους, και παρά τις απελπιστικές ημέρες που διανύουμε, μικρές και μεγάλες μάχες θα συνεχίζουν να κερδίζονται εντός κι εκτός βουλής».
Κάπου εδώ θα ήθελα να μοιραστώ μία πρόσφατη μνήμη από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν την 1η Νοεμβρίου του 2016. Νωρίς το πρωί, πριν την ετήσια συνάντηση μας στο πεδίο της θυσίας των αδελφών μας, αρκετοί είχαμε δώσει το παρόν στο εφετείο για συμπαράσταση στους πολιτικά διωκόμενους συναγωνιστές μας. Από την μία παρακρατικοί αλήτες σε ένα ρεσιτάλ θρασυδειλίας εκτόξευαν πέτρες διασκορπισμένοι στις ταράτσες του συγκροτήματος των προσφυγικών, ενώ από την άλλη οι κρατικοί υπηρέτες τους προέβησαν σε χρήση χημικών κατά του τελευταίου προπύργιου αντίστασης, των Ελλήνων εθνικιστών. Όμως δεν ήταν καιρός για φόβους και δισταγμούς, δεν ήταν καιρός για προσωπικές δικαιολογίες και υπεκφυγές. Ήταν ώρα για ασταμάτητο κι ασυμβίβαστο αγώνα. Ήταν η πρώτη του Νοέμβρη. Έτσι γνωρίζουμε πού βρίσκεται το κλειδί της Νίκης. Είναι στο τέλος μιας ανηφόρας γεμάτη αγκάθια την οποία πρέπει να ανεβούμε ξυπόλυτοι.
Τι επιβάλλει η διαδρομή και ποιο είναι το νόημα της αλληγορίας; Αν θέλουμε να κερδίσουμε την Πατρίδα μας πίσω, ας κάνουμε κάθε ημέρα του χρόνου 1η του Νοέμβρη κι ας αφήσουμε την καταιγίδα να ξεσπάσει!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/nun-uper-pantwn-agwn#ixzz4RDtNcrLC
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου