Η εξτρεμιστική δράση των τουρκικών υπηρεσιών σε βάρος της Ελλάδας είναι συνεχής, αδιάλειπτη και μεθοδική και φυσικά δεν περιορίζεται σε εμπρησμούς δασών και βομβιστικές ενέργειες σε τουριστικές περιοχές τη περίοδο 1993-1997. Στόχος της Άγκυρας ήταν και παραμένει η υπονόμευση της Ελλάδας με κάθε τρόπο και μέσο: από δολιοφθορές σε στρατηγικές κρατικές υποδομές μέχρι την οργάνωση αντάρτικων ομάδων στη Θράκη και επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου για την αυτονόμηση της Κρήτης. Δύο τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις καταγράφηκαν τη δεκαετία του ’80, η μία εκ των οποίων ήρθε στο φως της δημοσιότητας πρόσφατα από πρώην στέλεχος της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ). Ο Νίκος Πελεκάσης σε συνέντευξή του στην εφημερίδαEspresso αποκάλυψε ότι το 1987 διεξήχθη επιτυχώς επιχείρηση του Τμήματος Προστασίας Δημόσιας Ασφάλειας για την αποτροπή τουρκικής δολιοφθοράς στον μεγαλύτερο αποταμιευτήρα υδάτων της χώρας. Όπως δήλωσε ο ίδιος «ήταν το καλοκαίρι του 1987, όταν οι πληροφορίες μας βγήκαν για άλλη μία φορά πραγματικές. Επρόκειτο για ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο που προέβλεπε μεγάλη ζημιά στα τοιχώματα του αποταμιευτήρα, προκειμένου να χαθούν εκατομμύρια λίτρα νερού. Τότε έζησα μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας μου, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου. Φοβερή αγωνία και άγχος… Ευτυχώς, όλα πήγαν κατ’ ευχήν».
Για την αντιμετώπιση των Τούρκων εμπρηστών, ο Ν. Πελεκάσης αποκαλύπτει πως «όλον τον χρόνο εξετάζαμε προσεκτικά και διασταυρώναμε τις πληροφορίες που “φωτογράφιζαν” Τούρκους πράκτορες αλλά και απλούς πολίτες που σχεδίαζαν εμπρησμούς για τους καλοκαιρινούς μήνες. Συνήθως, έφταναν στη χώρα μας το φθινόπωρο, Σεπτέμβριο ή Οκτώβριο, με πλαστά χαρτιά ή και χωρίς καθόλου χαρτιά. Η υπηρεσία διακριτικά και με πλήρη μυστικότητα παρακολουθούσε με τα μέσα που διαθέτει όλες τις κινήσεις τους και εμείς επεμβαίναμε την κατάλληλη στιγμή».
Από τη στιγμή που έφταναν στην Ελλάδα, ο πρώτος στόχος τους ήταν να εξοικειωθούν με την ελληνική πραγματικότητα και να μάθουν τα κατατόπια. «Πρώτο μέλημά τους ήταν να συναντήσουν τον συνδετικό κρίκο εδώ, που ήταν συνήθως κάποιος Τούρκος πράκτορας. Αφού μάθαιναν μερικές ελληνικές λέξεις και κάποιες στάνταρ φράσεις, σχεδίαζαν και αποφάσιζαν ποιο θα ήταν το σημείο που θα έβαζαν τη φωτιά. Συνήθως, επέλεγαν παρθένα δάση ή μεγάλες εκτάσεις σε κοντινή απόσταση από την Αθήνα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις».
«Οταν μετά από έρευνα που έκαναν κατέληγαν τελικά σε ποια περιοχή θα βάλουν τη φωτιά, δύο μέρες πριν από τον εμπρησμό πήγαιναν επί τόπου ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνοντας αναγνωριστικές βόλτες είτε με αυτοκίνητο είτε πεζή. Στη συνέχεια, πάντα βραδινές ώρες, τοποθετούσαν στα σωστά σημεία τους εμπρηστικούς μηχανισμούς. Ολοι οι μηχανισμοί είχαν ρολόι προγραμματισμένο να πυροδοτήσει την πυρίτιδα είτε έπειτα από δώδεκα ώρες είτε έπειτα από επτά μέρες».
«Οταν μετά από έρευνα που έκαναν κατέληγαν τελικά σε ποια περιοχή θα βάλουν τη φωτιά, δύο μέρες πριν από τον εμπρησμό πήγαιναν επί τόπου ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνοντας αναγνωριστικές βόλτες είτε με αυτοκίνητο είτε πεζή. Στη συνέχεια, πάντα βραδινές ώρες, τοποθετούσαν στα σωστά σημεία τους εμπρηστικούς μηχανισμούς. Ολοι οι μηχανισμοί είχαν ρολόι προγραμματισμένο να πυροδοτήσει την πυρίτιδα είτε έπειτα από δώδεκα ώρες είτε έπειτα από επτά μέρες».
Υπόθεση Ivy-B
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της τουρκικής μυστικής δράσης αποτελεί η υπόθεση του λαθρεμπορικού Ivy-B την οποία αποκάλυψε αρχικά η εφημερίδα Το Βήμα στις 3 Ιουλίου 1983 και στην οποία αναφέρεται εκτενώς ο δημοσιογράφος Μάνος Ηλιάδης (βλ. Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες και η ΜΙΤ, α΄έκδοση, σελ. 423).
Το Ivy-B, ένα παλιό φορτηγό 334 τόνων με αγγλική σημαία ήταν ο πρωταγωνιστής σε αυτή την άγνωστη εν πολλοίς ιστορία, η οποία είναι ενδεικτική της μεθοδικότητας αλλά και μακρόχρονης ανατρεπτικής δράσης των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στην Θράκη. Το εν λόγω σκάφος (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είχε εμπλακεί στο παρελθόν σε υποθέσεις λαθρεμπορίας όπλων για τους Ταμίλ) αρχικά εθεάθη να πλέει χωρίς φώτα πορείας ανοιχτά του Πόρου, γεγονός το οποίο κίνησε την περιέργεια του πληρώματος του περιπολικού σκάφους της τότε θαλάσσιας Οικονομικής Αστυνομίας.
Το Ivy-B, ένα παλιό φορτηγό 334 τόνων με αγγλική σημαία ήταν ο πρωταγωνιστής σε αυτή την άγνωστη εν πολλοίς ιστορία, η οποία είναι ενδεικτική της μεθοδικότητας αλλά και μακρόχρονης ανατρεπτικής δράσης των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στην Θράκη. Το εν λόγω σκάφος (το οποίο ειρήσθω εν παρόδω είχε εμπλακεί στο παρελθόν σε υποθέσεις λαθρεμπορίας όπλων για τους Ταμίλ) αρχικά εθεάθη να πλέει χωρίς φώτα πορείας ανοιχτά του Πόρου, γεγονός το οποίο κίνησε την περιέργεια του πληρώματος του περιπολικού σκάφους της τότε θαλάσσιας Οικονομικής Αστυνομίας.
Από τον έλεγχο που διενεργήθηκε, διαπιστώθηκε η ύπαρξη φορτίου 2,5 τόνων όπλων, πυρομαχικών και έντυπου υλικού, τα οποία όμως αποκάλυψαν ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την δράση και τους σκοπούς των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών. Το φορτίο περιείχε συνολικά 90 τυφέκια G-3 χωρίς αριθμούς σειράς και 180 γεμιστήρες, 2 πυροβόλα MG-3 και 35.000 φυσίγγια των 7,62mm για τα προαναφερθέντα όπλα, 10 ημιαυτόματα πιστόλια με 3.200 φυσίγγια των 9mm, 200 πλάκες ΤΝΤ με 1000 μέτρα βραδύκαυστου φυτιλιού, πυροκροτητές και συστήματα ηλεκτρικής πυροδότησης καθώς και αριθμό φορητών ασυρμάτων. Το υλικό συνοδευόταν απο τουρκικά φυλλάδια για την χρήση των όπλων και λοιπό έντυπο υλικό για την διεξαγωγή ανορθόδοξων επιχειρήσεων, πάντα στην τουρκική. Προφανώς και δεν επρόκειτο για μια απλή υπόθεση λαθρεμπορίου όπλων. Πιθανολογείται ότι τελικός προορισμός του πλοίου ήταν κάποια ερημική τοποθεσία στην Αττική, όπου οι σύνδεσμοι τοπικοί σύνδεσμοι των Τούρκων θα φρόνιζαν για την προώθηση των όπλων στους τελικούς παραλήπτες στην Δυτική Θράκη.
Όπως έγινε γνωστό τα όπλα προέρχονταν απο την τουρκική κρατική βιομηχανία όπλων ΜΚΕΚ και σύμφωνα με τα έγγραφα που παρουσίασε ο Ιρλανδός καπετάνιος το φορτίο είχε παραγγείλει η τουρκική κρατική Κτηματική Τράπεζα και είχε φορτωθεί στην Νικομήδεια, δίπλα από τον (αυστηρότατα) φρουρούμενο ναυστάθμο του Τουρκικού Ναυτικού…
Από το strategy report
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου