Η κύρια ομάδα παραγωγικής εκκινήσεως και οικονομικής αναπτύξεως σε ένα αδέσμευτο και εθνικά κυρίαρχο κράτος είναι η Εθνική Εργατική Τάξη. Είναι οι εργάτες τής φυλετικής κοινότητας που παράγουν εθνικό προϊόν, εκείνοι οι σκαπανείς τής πραγματικής οικονομίας που φτιάχνουν αγαθά στο χωράφι, στο εργοστάσιο, στην θάλασσα. Και τούτο διότι η παραγωγική διαδικασία είναι εκείνη που εξασφαλίζει την επάρκεια στον διατροφικό παράγοντα, στην ενέργεια, στους εθνικούς πόρους και επομένως στην εθνική και οικονομική ανεξαρτησία.
Το εθνικά αδέσμευτο κράτος λοιπόν είναι αυτό που παράγει έργο με τα δικά του εργατικά χέρια. Εκείνο που αξιοποιεί τούς ντόπιους συντελεστές τής εργασίας επί ωφελεία τού λαού και τής πολιτείας, προκειμένου να καταγράψει αυτοτελή οικονομικά αποτελέσματα. Είναι μια ανταποδοτική σχέση πολιτείας και πολίτη, με την πολιτεία να στηρίζει την ελληνική επιχειρηματικότητα, την ελληνική επιχειρηματικότητα να δίδει εργασία σε ελληνικά εργατικά χέρια και τα ελληνικά εργατικά χέρια να δομούν ένα ισχυρό Εθνικό και Εργατικό Κράτος.
Ώστε λοιπόν στο Εθνικοκοινωνικό Κράτος, στο αδέσμευτο Εθνικό και Λαϊκό Κράτος, δεν υφίσταται η έννοια και η ανάγκη υπάρξεως τής λεγομένης πάλης των τάξεων η οποία υφίσταται εξ ορισμού στα καπιταλιστικά και μαρξιστικά καθεστώτα.
Στο καπιταλιστικό καθεστώς η πάλη των τάξεων υφίσταται διότι το κεφάλαιο, είτε στην ντόπια είτε στην πολυεθνική του μορφή, λειτουργεί εκτός νομικών περιορισμών και ελεγκτικών διαδικασιών ως χορηγός και ιδιοκτήτης τού κράτους. Στο δε μαρξιστικό καθεστώς, το κράτος συγκεντρώνει στον εαυτό του τις ιδιότητες τού κεφαλαιοκράτη και τού συνδικαλιστή που τροφοδοτείται οικονομικά από το νεοταξικό και άνευ συνόρων εισερχόμενο κεφάλαιο και συγκεντρώνει την λαϊκή ιδιοκτησία στον απόλυτο έλεγχό του, ως δήθεν υπερασπιστικός μηχανισμός τής εργατικής τάξεως.
Κατά συνέπεια τόσο το καπιταλιστικό, σοσιαλφιλελεύθερο στην κομματική του υφή κράτος, όσο και το μαρξιστικό κράτος, είναι μορφές διεθνιστικών προτεκτοράτων που στηρίζονται στην εκδούλευση προς τον σιωνιστικό νεοταξισμό και την διεθνή πλουτοκρατία. Πρόκειται για κρατικά μορφώματα που στηρίζονται στην κατάργηση των εθνικών και οικονομικών συνόρων.
Οι καπιταλιστές καταργούν τα οικονομικά σύνορα, διαλύοντας την ελληνική επιχειρηματικότητα με την αντικατάσταση από τις πολυεθνικές και τούς ελληνόφωνους κομματικούς χορηγούς. Και οι μαρξιστές καταργούν τα εθνικά σύνορα εισάγοντας ξένα εργατικά χέρια, λαθρομεταναστευτικά και «προσφυγικά» με φτηνά μεροκάματα, παρέχοντας την ίδια στήριξη στην αντεθνική πλουτοκρατία.
Εντολοδόχοι λοιπόν οι καπιταλιστές και οι μαρξιστές τού σιωνιστή εντολοδότη που θέλει τούς συντελεστές τής παραγωγής αιχμάλωτους και οικονομικά ανενεργούς. Η γη, η εργασία, το κεφάλαιο, όλα υποθηκευμένα και κατεστραμμένα να παραδίδονται στους εμπόρους των εθνών, για να έρθουν να τα κατάσχουν αντί τού χρέους, ώστε να κάμουν εκείνοι την διαβόητη ανοικοδόμηση.
Όμως για να μπορέσουν οι παγκοσμιοποιητές και τα κομματικά τους όργανα να πετύχουν τον σκοπό τους στον δρόμο τής παγκόσμιας εξουσίας, για να κάμουν τούς λαούς εξαντλημένα πειθήνια όργανα στο σχέδιό τους, χρειάζονται τον σχηματισμό κομματικών οργάνων και φωνών μέσα στην εργατική τάξη. Και έτσι δημιούργησαν τον συνδικαλισμό και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, τούς επαγγελματίες προστάτες των εργατών που ασκούν ως επάγγελμα αποκλειστικό τον κομματικό προστατευτισμό.
Οι συνδικαλιστές τής δημοκρατίας δεν γνωρίζουν σε πολλές περιπτώσεις τι σημαίνει εργασία, ιδρώτας και μόχθος. Έχουν εξαντλήσει την εργασία τους σε κάποια κομματικά γραφεία ή έχουν κολλήσει κάποια ένσημα ελαφρότερα ακόμη και από εκείνα που ο νόμος ορίζει ως ελαφριά ένσημα. Τούς βλέπει ο εργαζόμενος στον χώρο εργασίας του, αλλά είναι ατσαλάκωτοι, γυρολόγοι, καθοδηγητές των εργατών, κομματικοί ινστρούχτορες, οπαδοί τής πολυφυλετικής εργασίας, υπάκουοι στα μνημόνια, τελειωμένοι διεθνιστές.
Έχουμε λοιπόν από την μια πλευρά τούς συνδικαλιστές που λειτουργούν εκτός θεσμικού ελέγχου. Απασχολούνται σε μειωμένα και αμφίβολα ωράρια, κινούνται εκτός τής συνήθους ελεγκτικής διαδικασίας που ακολουθούν οι εργάτες τής γης και τής πατρίδος, κτυπούν κάρτα εργασίας χαλαρά.
Από την άλλη πλευρά, μέσα στην κοινωνία, έχουμε την καταστρατήγηση τής ψηφοφορίας και τής ισότητας ψήφου στα κόμματα που υποτίθεται εξασφαλίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη και τα εργατικά δικαιώματα τού Έλληνα.
Είδαμε στις τελευταίες εκλογές να καταχωρίζονται οι ψήφοι κάποιων κομμάτων σε περιφέρειες που δεν υπήρχαν δικοί τους υποψήφιοι. Αυτό κατήγγειλε η Πατριωτική Ένωση Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωση. Και από την άλλη πλευρά τα κόμματα τού συνταγματικού τόξου αρνήθηκαν την πέμπτη θέση τού αντιπροέδρου τής Βουλής στον Λαϊκό Σύνδεσμο Χρυσή Αυγή που την εδικαιούτο.
Πολιτικοί και ελεγκτικοί μηχανισμοί στην αστική δημοκρατία ενδιαφέρονται μονάχα για τα στενά συντεχνιακά και δοτά συμφέροντά τους. Κοιτάζουν τον εαυτό τους, διαπλέκουν τις ενέργειες τους, ρουσφετολογούν στον ραγιά πολίτη και στο τέλος υποδεικνύουν ως οδό «σωτηρίας» την επιλογή τού ψίχουλου με την παραχώρηση τού ψωμιού στον ξένο παράγοντα, στον Εμποράκο των Εθνών και δουλέμπορο πολυφυλετικών κοινωνιών.
Το Ελληνικό Έθνος όμως είναι οι Έλληνες στο Αίμα και την Ψυχή. Το Ελληνικό Έθνος είναι ο Ελληνισμός που έχει αντικρίσει το φως τής ημέρας στην εστία του, ο Ελληνισμός που δίδει ιδρώτα και αίμα για να δώσει ατόφιο ελληνικό ψωμί στα παιδιά του. Ο Έλληνας Εργάτης έχει Πατρίδα. Και Ισχυρή Ελλάδα είναι η Πατρίδα που χτίζει και διοικεί από κοινού η Εργατική και Παραγωγική Τάξη. Είναι η Ελλάδα που χτίζει αυτάρκεια και καθοδηγεί την ανάπτυξη σε ένα πραγματικά ανεξάρτητο κράτος.
Το Ελληνικό Κεφάλαιο και η Ελληνική Εργατική Τάξη εργάζονται και στηρίζονται αλλήλως μέσα στο Εθνικοκοινωνικό Κράτος. Η παραγωγική διαδικασία για να αποδώσει αποτέλεσμα χρειάζεται ενότητα και προσήλωση στον κοινό σκοπό. Και ο κοινός σκοπός είναι η ευημερία των Ελλήνων μέσα σε ένα Ισχυρό Ελληνικό Κράτος που αξιοποιεί τα γεωφυσικά του πλεονεκτήματα και τον ανθρώπινο παράγοντα, ώστε να καταστεί μεγάλη δύναμη δίχως εξαρτήσεις.
Το Ελληνικό Κεφάλαιο έχει θέση στην Εθνικοκοινωνική Ελλάδα από την στιγμή που δίδει εργασία αποκλειστικά σε Έλληνες στο Αίμα. Λαμβάνει θεσμική οικονομική ενίσχυση μονάχα στην περίπτωση που επενδύει σε ελληνικά χέρια και εργασιακούς χώρους στην Ελλάδα, ενίσχυση που ισχύει για κάθε επενδυτικό φορέα.
Οι εκπρόσωποι τής εργατικής τάξεως δεν μπορούν να υπόκεινται σε κομματικούς και ξένους σκοπούς. Το δε Ελληνικό Εθνικοκοινωνικό Κράτος είναι κατεξοχήν Εργατικό, Λαϊκό και Φυλετικό Κράτος. Εργατοπατέρας που επενδύει στον Έλληνα Εργάτη που ορίζει την γη του και εισπράττει το παραγόμενο εισόδημα.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου