Οι ερμηνείες των Εχθρολάγνων «αντιεχθροπαθών».

Το μοτίβο της αλλοίωσης και απόλυτης διαστρέβλωσης της Ιστορίας(μεταμοντερνισμός, εθνομηδενισμός), με σκοπό τη διαμόρφωση και τον έλεγχο της κοινής γνώμης, είναι πλέον πραγματικότητα.  Άλλωστε αυτό το blog έχει αναφερθεί πολλάκις για αυτό ζήτημα. Επιπρόσθετα, η ολοκληρωτική μαζοποίηση και η μετατροπή του ατόμου σε άβουλο και παθητικό δέκτη καθώς και ο αφανισμός των ανθρώπων όταν πηγαίνουν ενάντια στις επιθυμίες του «Οργουελιανού Μεγάλου Αδερφού» ή του «Χαξελιανού Μεγάλου Φόρντ» αποτελούν θέματα κοινά για κάποιον που είναι υποψιασμένος. Οι τρόποι που χρησιμοποιούν είναι πολλοί. Ένας πονηρός τρόπος να κρύβει κανείς την αλήθεια είναι να μιλάει ακατανόητα, μεταμοντέρνα.  Όποιος είναι πολύ δειλός ή πολύ αδέξιος για να πει ψέματα, εκφράζεται με ασάφεια.

  Συχνά καταφέρνει έτσι τον σκοπό του, γιατί πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ότι η υποβολή ερωτήσεων αποτελεί παραβίαση κάποιου κανόνα ευπρέπειας. Η συστολή, που κάνει κάποιον να ντρέπεται να υποβάλει ερωτήσεις, είναι αποτέλεσμα ντρεσαρίσματος. Ο Δημήτρης Ευαγγελίδης, προφητικά  πριν 32 χρόνια, είχε πει ότι «η διαστρέβλωση των εννοιών και η χρησιμοποίηση των όρων είτε με άλλο, παραπλήσιο περιεχόμενο είτε ακόμη και με εντελώς αντίθετο του πραγματικού, είναι ένα ανυπολόγιστης άξιας όπλο στα χέρια εκείνων πού ξέρουν να το χειρισθούν».

Φυσικά  δεν υπάρχουν μόνο άτομα που εκφράζονται με ασάφεια για να μας αποκρύψουν την αλήθεια, αλλά ακόμα και...

οι θεσμοί(Κυβέρνηση, Κόμματα, ΜΚΟ, ΜΜΕ κλπ)  εκφράζονται σ' ορισμένες περιπτώσεις συγκεχυμένα, και μάλιστα επί ολόκληρες δεκαετίες. Αν κάτι το ασαφές επαναλαμβάνεται αρκετά συχνά, οι περισσότεροι άνθρωποι το συνηθίζουν, σαν να ήταν κάτι το σαφές. Όσο ασαφέστερα γράφει ή μιλάει κανείς, τόσο περισσότερο καιρό μένει κρυμμένο το ψέμα που υπάρχει στα λόγια του.  Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η λέξη «Ιθαγένεια». Υπάρχουν όμως και άλλες λέξεις, πιο ευρέως διαδομένες και καθημερινές στο λεξιλόγιο των «εχθρολάγνων».

Καταρχήν ξεκαθαρίζω από την αρχή ποιος είναι ο «εχθρολάγνος». 
Είναι αυτός ο οποίος ψάχνει απεγνωσμένα να βρει «εχθρούς», «αντιπάλους», «εχθροπαθείς», «ρατσιστές», «πατριδοκάπηλους», «εθνικιστές» και γενικά αυτός που απορρίπτει μεολοκληρωτικό τρόπο των αντίθετων ως προς την ιδεολογία του. Είναι αυτός που  υπονομεύει το εθνικό κράτος,  τον Δυτικό Πολιτισμό,  τον Ελληνισμό, τις πραγματικές οικουμενικές αξίες του δικαίου, της ισότητας, της ελευθερίας.  Είναι αυτός που χρησιμοποιεί επιχειρήματα από επιθετικούς εθνικισμούς  όπως  ο Κεμαλισμός, ο Αλβανιανισμός,  ο Σλαβομακεδονισμός και ο Ισλαμισμός. Είναι αυτός που έχει κάνει σημαία την πολυπολιτισμικότητα, ξεχνώντας την Δυτική και κυρίως την  Ελληνική πολιτισμικότητα.

Έτσι λοιπόν, η πρώτη και μία από τις αγαπημένες λέξεις των πάσης φύσεως εχθρολάγνων, είναι η «Δημοκρατία»(με ή χωρίς προσδιοριστικό στοιχείο).  Όχι με την ερμηνεία που δίνουν τα λεξικά(εκεί η συριζοκρατούμενη γλωσσοφυλακή του Διαδικτύου την έχει εκκωφαντικά ξεχάσει), αλλά με την ερμηνεία που δίνουν αυτοί. «Δημοκρατία» λοιπόν για αυτούς είναι η επιβολή της μειοψηφίας και η καθοδήγηση της πλειοψηφίας. Για αυτούς έχει διαγραφεί στο ότι η Δημοκρατία, βασίζεται  στην θεμελιώδη αρχή της πλειοψηφίας, αρχή  η οποία χαρακτηρίζεται και καθορίζεται ως δομή και κυρίως ως λειτουργία από την πεμπτουσία της, δηλαδή το δομικό της γνώρισμα. Αυτή η αρχή εφαρμόζεται σε όλες τις διαδικασίες και δράσεις θεσμών, οργανισμών, πολιτικών οντοτήτων και κρατών, καθ' άπασα την οικουμένη, κυρίως όμως στο δυτικό κόσμο, όπου από το διαφωτισμό και εντεύθεν, υπό την επίδραση της κλασικής Ελλάδας και της Αθηναϊκής Περικλέους Δημοκρατίας, είναι δομικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής κουλτούρας της Δύσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει μια τυραννία της πλειοψηφίας, επιβάλλονται πάντοτε συναινέσεις και συνεργατικές διεργασίες και αντιλήψεις, όμως στο τέλος επιβάλλεται διά της αρχής της πλειοψηφίας το γνωστό «ένας άνθρωπος μία ψήφος». Ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της δημοκρατίας είναι, η ανταγορία, δηλαδή το δικαίωμα της διαφωνίας και των αντιπροτάσεων.  Στην Ελλάδα του ΔΝΤ, των ΜΚΟ, της Διαφθοράς και της Ανομίας,  ζούμε εδώ και δεκαετίες το πρόβλημα της τυραννίας της μειοψηφίας ή των μειοψηφιών και των μειονοτήτων, κατά  τέτοιο τρόπο ο οποίος υπονομεύει καθοριστικά πολλές φορές και διαστρεβλώνει τη «δημοκρατική αρχή της πλειοψηφίας»  και πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την ανταγορία.

Η δεύτερη λέξη η οποία βιάζεται βάναυσα και αμείλικτα, είναι η λέξη «εθνικισμός». Το τι  λέει και πως την ερμηνεύουν ο Παπαθανασίου,  Άντονι Σμιθ,  τα Λεξικά ή ακόμα και οι δικοί τους όπως ο Χομπσμπάουμ,  Άντερσον και Γκέλνερ, αυτά είναι και θεωρούνται κλισέ για τους Εχθρολάγνους.  Άπαξ και δεν συμφωνείς μαζί τους είσαι «εθνικιστής». Για την ιστορία αναφέρω ενδεικτικά ότι για τον Γκέλνερ, «εθνικισμός» είναι μια «θεωρία πολιτικής νομιμότητας, η οποία απαιτεί τα εθνικά όρια να μη διαφέρουν από τα πολιτικά και, το κυριότερο, τα όποια εθνικά όρια στο εσωτερικό ενός δεδομένου κράτους —ενδεχόμενο που αποκλείεται ήδη τυπικά από την ίδια την αρχή στη γενική της διατύπωση— να μη χωρίζουν τους κρατούντες από τους υπολοίπους». Βλέπετε εσείς κάτι το μεμπτό, το κακό και το δαιμονικό;

Μία άλλη λέξη που στις μέρες μας είναι στα φόρτε της, είναι η λέξη «πατρίδα» και«πατριώτης». Αυτή η λέξη ακούγεται κατά κόρο από τον Πρωθυπουργό, ο οποίος φυσικά είναι γνωστός(αυτό συζητείται) για τις Κοσμοπολίτικες απόψεις και αντιλήψεις του.  Σε αυτήν την λέξη θα δεις οι εχθρολάγνοι, να χρησιμοποιούν και σύνθετες λέξεις όπως «πατριδοκάπηλος», «εθνοπατριώτης» κ.λ.π.. Πίσω όμως από τον «πατριωτισμό» τους, αποκρύπτεται η αδιαφορία τους για τους διπλανούς τους, για τους ανθρώπους της οικογένειας, της πόλης, του έθνους τους. Λατρεύουν μονάχα τον εαυτό τους κι ας προσποιούνται τους  «ανθρωπιστές». Δεν θέλουν να έχουν υποχρεώσεις αλλά μονάχα δικαιώματα, και τελικά δεν είναι ούτε πατριώτες ούτε κοσμοπολίτες.  Είναι εύκολο να αγαπάς τον αφηρημένο άνθρωπο κι όχι τον συμπολίτη σου, τον οποίο περιφρονείς ως  κοσμοπολίτης. Όπως έγραψε ο Κώστας Χατζηαντωνίου: Αν δεν αγαπάς την πατρίδα σου δεν αγαπάς την ανθρωπότητα. Από το μέρος πάμε στο Όλον κι όχι από το Όλον … στο Όλον. Αληθινός κοσμοπολιτισμός χωρίς πατριωτισμό δεν μπορεί να υπάρξει, οδηγεί απλώς στην αφαίρεση και τον χυδαίο υλισμό, στον κυνισμό και τον αμοραλισμό. Ο «πατριωτισμός» των Ελλήνων εχθρολάγνων είναι κατά βάθος μία μορφή ρατσισμού, περιφρόνησης και σωβινισμού των συμπατριωτών τους.

Τελευταία λέξη-για το παρών άρθρο και όχι για τους εχθρολάγνους-, είναι αυτή του«Διαλόγου». Θεσμικά θα την βρεις  ως εφαρμογή στα ΜΜΕ , στην Δημόσια Διαβούλευση, στην Βουλή, στο πολιτικό σύστημα, στο Εκπαιδευτικό Σύστημα. Πρακτικά δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ.«Διάλογος» -πλην εχθρολάγνων- σημαίνει τη δυνατότητα συνομιλιών που θα προσδώσουν μεγαλύτερη δημοσιότητα σε κάποιες απόψεις, θέσεις ή σε αιτήματα – θα προσελκύσουν το ευρύτερο ενδιαφέρον. Διαφωνούμε, όταν έχουμε κοινή βάση κατανόησης εννοιών, θέσεων ή αρχών και κάποιοι τις αποδέχονται, ενώ άλλοι τις απορρίπτουν. Μπορεί να διαφωνούμε και στον ορισμό εννοιών, θέσεων ή αρχών, αλλά έχουμε κοινή την αντίληψη του τι θέλουμε να ορίσουμε.Οι εχθρολάγνοι ξεχωρίζουν με το να επιτρέπουν την  βεβήλωση  τον διάλογο  ξεκινώντας με ειρωνείες, αποφυγή επιχειρημάτων,  αποφυγή απαντήσεων, αποφυγή διαλόγου με την κενοδοξία της προσωπικότητας και με μια άνευ ουσίας περιφρόνηση του «αντιπάλου».

Κλείνω με το εξής:
τελικά τι είναι πιο ειρωνικό στην χρεωκοπημένη Ελλάδα του 2011:
η δημοκρατία που γίνεται όλο και πιο ολοκληρωτική
ή
οι οπαδοί του ολοκληρωτισμού που ζητάνε όλο και περισσότερο «δημοκρατία»;

ΥΓ: Ανοίγετε που και που κανά λεξικό, δεν είναι κακό, καλό θα σας κάνει. Βέβαια θα σας κάνει μισητό/τη στους  Εχθρολάγνους «αντιεχθροπαθείς».   Αλλά θα κάνει καλό στην  κριτική σας σκέψη, ώστε να μην τρώτε αμάσητα αυτά που σας σερβίρουν

Από το ΑΚΡΙΤΑΣ