Δύο νέες εκδόσεις του Ανεξάρτητου Ιδρύματος Γεωπολιτικών και Ιστορικών Σπουδών είναι πραγματικότητα. Λίγο καιρό μετά τις πρώτες μας εκδόσεις και την παρουσίαση αυτών, η Χρυσή Αυγή αποδεικνύει για άλλη μία φορά ότι η Ιδεολογία είναι υπεράνω της πολιτικής, ότι στην πραγματικότητα Ιδεολογία και πολιτική είναι το ένα και το αυτό.
Σας παρουσιάζουμε στην συνέχεια τα δύο νέα πονήματα των Συναγωνιστών, Θεόδωρου Κουδούνα και Ιωάννη Πετρίτη, που πραγματεύονται την ιδεοληψία της αναρχίας και την Εθνικιστική Ιδεολογική Ανασυγκρότηση μετά την Μικρασιατική Καταστροφή αντιστοίχως.
Τα βιβλία διατίθενται από το Ανεξάρτητο Ίδρυμα Γεωπολιτικών και Ιστορικών Σπουδών. Σχετικές πληροφορίες μπορείτε να λάβετε, από Δευτέρα έως Παρασκευή και ώρα 9:00 - 21:00 στο τηλέφωνο: 6945663592
Θεόδωρου Κουδούνα - Απάντηση στην Ιδεοληψία της Αναρχίας
Σκοπός του βιβλίου είναι η διεξοδική εξέταση των αντιλήψεων της αναρχικής θεωρίας με τρόπο απλό και κατά το δυνατόν σύντομο. Ο αναρχισμός, μία υλιστική ιδεοληψία (όπως ο φιλελευθερισμός και ο σοσιαλμαρξισμός) διακρίνεται σε τρία ρεύματα: Τον μουτουελισμό (αμοιβαιότητα) του Προυντόν, τον κολεκτιβισμό του Μπακούνιν και τον αναρχοκομμουνισμό του Κροπότκιν. Στο παρόν πόνημα συγκεντρώθηκαν και εξετάζονται όλες οι βασικές αρχές κάθε ρεύματος και οι διαφορές μεταξύ τους. Αναφέρονται οι ιδέες των αναρχικών στοχαστών στους τομείς της κοινωνικής οργανωτικής δομής, της οικονομίας, της επιστήμης, των αξιών, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης. Αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Ταυτόχρονα προβαίνουμε σε αξιολόγηση - σύγκριση με τις εθνικιστικές ιδέες, αρχές και αξίες αποδίδοντας τις αρμόζουσες απαντήσεις σε κάθε τομέα. Ιδιαίτερη συγκριτική και αξιολογική ανάλυση γίνεται στους τομείς της ηθικής και της θρησκείας. Το βιβλίο αποτελεί στην ουσία του ένα κώδικα που περιλαμβάνει κάθε αναρχικό ιδεολόγημα και ταυτόχρονα την ανατροπή του από το οπλοστάσιο των εθνικιστικών ιδεών. Είναι ένα ιδεολογικό όπλο που διαβάζεται με ευκολία και συνίσταται ιδιαίτερα σε αυτούς που δεν έχουν τη διάθεση να μελετήσουν δεκάδες νοηματικά ημιτελείς μπροσούρες και βαρετά βιβλία για την αναρχία, τα οποία δεν προσφέρουν παρά σκόρπιες και ενίοτε αντικρουόμενες μεταξύ τους αντιλήψεις.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
O Πέτρος Κροπότκιν είναι αυτός που, στην προσπάθειά του να πλαισιώσει τις αναρχικές ιδέες με ένα πλέγμα ηθικών αξιών, εξέθεσε με τρόπο αρκετά διεξοδικό την ηθική του αναρχισμού. Αντιλαμβάνεται την ηθική σαν μία «επιστήμη» που υπαγορεύει στο ελεύθερο άτομο το καθήκον του. Αυτό αποτελεί μία ευκαιρία για έλεγχο και κριτική της αναρχικής ηθικής. Όλα τα στοιχεία (τα ονομάζουμε ηθικές αντιλήψεις) τα οποία παρατίθενται στο παρόν κεφάλαιο αφορούν κείμενα του Κροπότκιν. Σε αντίθετη περίπτωση θα γίνεται ειδική αναφορά.
Ηθική αντίληψη: « Η ιδέα του καλού και του κακού ενυπάρχει στην ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος σε όποιο βαθμό διανοητικής ανάπτυξης και αν έφθασε, όσο θολές και αν είναι οι ιδέες του εξαιτίας των προκαταλήψεων και του ατομικού συμφέροντος, θεωρεί γενικώς καλό ό,τι είναι ωφέλιμο για την κοινωνία μέσα στην οποία ζει και κακό ό,τι είναι βλαβερό γι’ αυτήν».
Απάντηση: Είναι συνήθης η εμμονή να αποδίδεται μία ψεύτικη ιστορική διαχρονικότητα και καθολική κοινωνική ισχύς σε ιδέες που είναι «του συρμού» ή απλά βολεύουν την ανάπτυξη ενός ιδεολογικού οικοδομήματος. Από την αρχή της ιστορίας, οι ταγοί μίας κοινωνίας και μόνον, είχαν το δικαίωμα να δίνουν ονόματα σε έννοιες, και όχι οι κυβερνώμενοι. Οι έννοιες «καλός» και «κακός» δόθηκαν από αυτούς που τους διέκρινε η δύναμη του άρχοντα και η απόσταση από το σύνολο. Συνεπώς η αρχική έννοια «καλός» αναφέρεται στην έννοια «άρχων», ενώ η έννοια «κακός» στην έννοια «παρακατιανός». Ο Νίτσε παρατηρεί, χωρίς κάποιος να έχει διαφωνήσει, ότι οι έννοιες «καλός» και «κακός» πήραν μία κοινωνικά μη εγωιστική σημασία σε περιόδους παρακμής, όταν δηλαδή δεν υπήρχαν αριστοκρατικές αξιολογήσεις.
Ηθική αντίληψη: «Οι αναρχικοί έχουν μία ηθική απαλλαγμένη από κάθε καταπιεστική υποχρέωση και από κάθε κατασταλτική κύρωση. Ηθική η οποία βασίζεται στην αλληλοβοήθεια και στην αδελφοποίηση όλων των ανθρωπίνων ομάδων. Αυτή η ηθική βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον τύπο κοινωνίας που επιθυμούν να προωθήσουν. Ο πολιτισμένος άνθρωπος ο οποίος κατανοεί τις βαθύτερες, αν και δυσδιάκριτες με την πρώτη ματιά σχέσεις ανάμεσα σε αυτόν και τον τελευταίο των Παπούα, θα επεκτείνει τις αρχές του περί αλληλεγγύης σε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, καθώς επίσης και στα ζώα».
Απάντηση: Οι βασικές ηθικές αντιλήψεις ενός λαού είναι διαμορφωμένες μέσω ενός μακρού παρελθόντος και είναι συνυφασμένες με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η αλληλοβοήθεια δεν αποτελεί βασικό στοιχείο, αλλά παράγωγο, προερχόμενο από την εγγύτητα που προκαλεί το όμαιμο μίας εθνικής ομάδας. Η αλληλοβοήθεια δεν διεθνοποιήθηκε ποτέ ως ηθική αρχή, η αδελφοποίηση είναι μία παρά φύση ιδέα και ως εκ τούτου προϊόν νοσηρής σκέψης. Οι άνθρωποι είτε γεννώνται αδέλφια είτε όχι. Οι αναρχικοί με δικαιολογία την απαλλαγή από την καταπίεση, επιθυμούν να εξαναγκάσουν τις κοινωνίες να αποδεχθούν την υποχρεωτική αλληλοβοήθεια και την ισοπεδωτική αδελφοποίηση, οι οποίες θα γίνουν παγκόσμιες αρχές μέσω μίας αυθαίρετης επέκτασής τους, επειδή έτσι τους αρέσει.
Ηθική αντίληψη (Προυντόν): «Να αισθάνεσαι, να επιβεβαιώνεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πρώτα όσον αφορά το άτομό σου και ύστερα τον συνάνθρωπο, αλλά χωρίς εγωισμό, και χωρίς να λαμβάνεις υπ’ όψη οποιαδήποτε θεότητα ή κοινότητα, ιδού το δίκαιο. Να είσαι έτοιμος σε κάθε περίσταση να αναλάβεις, εν ανάγκη ακόμη και στον ίδιο σου τον εαυτό, την υπεράσπιση αυτής της αξιοπρέπειας, ιδού η δικαιοσύνη».
Απάντηση: Ποιος διασφαλίζει ότι και ο «συνάνθρωπος» διάκειται με το ίδιο πνεύμα απέναντί μου; Ιδού η αφέλεια. Να προστατεύσω έναν αλλόφυλο ακόμη και ενάντια στον εαυτό μου για του δώσω περισσότερο χώρο εις βάρος του έθνους μου; Έχω αυτό το δικαίωμα; Ιδού η ανοησία. Οι αναρχικοί σήμερα συμπεριφέρονται με τον ίδιο «αξιοπρεπή» τρόπο δε αυτούς που διαφωνούν μαζί τους, ή επιτίθενται με θρασυδειλία εναντίον ανθρώπινων στόχων; Ιδού η υποκρισία.
Ιωάννη Πετρίτη - "Για τον Ελληνικό Εθνικισμό"
Η περιληπτική μονογραφία «Για τον Ελληνικό Εθνικισμό» αποτελεί μιαν ενδιαφέρουσα πρωτόλεια απόπειρα αποτύπωσης της ανέλιξης του Ελληνικού Εθνικισμού, με σωρεία λεπτομερειών. Οι ορολογικές, ιστορικές, βιογραφικές και εργογραφικές αναφορές συναρτούν ένα στέρεο και πυκνό ενημερωτικό κι ερμηνευτικό ιστό, κατάλληλο για την καταγραφή της σχηματοποίησης της εθνικιστικής σκέψης στην νεώτερη ιστορία.
Οι πληροφορίες γύρω από τις πολυδιάστατες συνιστώσες του Ελληνικού Εθνικισμού, με αντανακλάσεις φιλοσοφικού και πολιτισμικού χαρακτήρα, καθώς και η υπόμνηση πολλών σπουδαίων και σημαντικών Εθνικιστών στοχαστών λειτουργούν υποστηρικτικά για μια απαρτιωμένη έρευνα της ιστορίας και της πάλης των ιδεών, από την εθνικιστική σκοπιά.
Ειδικότερα τώρα οπότε αντεθνικοί σκοταδιστικοί κύκλοι επιδιώκουν την απαγόρευση των ιδεών και απεργάζονται ποινικοποιήσεις και δαιμονοποιήσεις της γνώμης, το ανά χείρας συνοπτικό κείμενο συνδράμει στο «ξεκαθάρισμα» των εννοιών και στην συνακόλουθη αποενοχοποίηση των θέσεων του Εθνικισμού, βοηθώντας τον αναγνώστη και μελετητή στην συγκρότηση μιας συμπαγούς ελληνικής αντίληψης της ιστορίας, της κοινωνία και της ζωής. Μιας αντίληψης, ολοκληρωμένης , απροκατάληπτης, γενναίας και ρηξικέλευθης, που οδηγεί στην αποκάλυψη των ψευδών και στην διάλυση των ψευδαισθήσεων που ταλανίζουν την διανοητική και πνευματική ζωή του Λαού μας. .
Στην κατεύθυνση αυτή η συνοπτική αυτή εργασία αποτελεί ένα μικρό αλλά και ενδιαφέρον βήμα που ευελπιστούμε ότι θα δράσει ως τροχιοδεικτικό για τη συνέχιση της ιδεολογικής αναζήτησης, την ελεύθερη διακίνηση και την πάλη των ιδεών.
Απόσπασμα
...Το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών θεωρεί Προδρόμους και οιονεί καθοδηγητές της Ελληνικής Αναγέννησης και του Ελληνικού Εθνικισμού, τους προμηθεϊκούς ήρωες του, Περικλή Γιαννόπουλο και Ίωνα Δραγούμη. Τον πρώτο, λεπταίσθητο και λεπτομερή ανιχνευτή της απόλυτης φυσικής, αισθητικής και ιστορικής ουσίας του Ελληνισμού και τον δεύτερο, οραματικό αναζητητή και σχεδιαστή των ρωμαλέων εναλλακτικών τροχιών του Έθνους στην μελλοντική διαχρονία του.
Ρίχνοντας μιαν επιβεβλημένη φευγαλέα ελάχιστη ματιά στην θεώρηση του Δραγούμη, που ο θάνατός του στοίχειωσε τον Μεσοπόλεμο της παρακμής, εντοπίζουμε τα αδρότερα στοιχεία της που τόσο θα λείψουν από την κυοφορία του νέου Εθνικού Οράματος : Ο βαθύς σεβασμός του Δραγούμη προς την θέληση, την δύναμη, τον αρχέγονο ζωϊκόν αγώνα επιβίωσης και κυριαρχίας, η ηρωολατρεία, οι μυστικές διαχρονικές ιδιότητες κι επιδράσεις του εδάφους και του κλίματος, καθώς κι η δύναμη του πολιτισμού ως πρωταρχικού παράγοντα που καθορίζει την συμπεριφορά μιας κοινότητας, αποτελούν τα κομβικά στοιχεία των αναζητήσεων του, τα οποία έθεσαν το θεμελιώδες ικρίωμα ενός Εθνικισμού που δεν ολοκληρώθηκε έγκαιρα στον Μεσοπόλεμο. Ο λατρεμένος μας Ίδας, υπήρξε αφοσιωμένος θιασώτης του νιτσεϊκού ανορθολογισμού, βαθύς μελετητής του Χέρμπερτ Σπένσερ, του Ιππολύτου Ταίν και του αγαπημένου του Μωρίς Μπαρρές. Ατυχώς στο έργο του απουσιάζει η διευρυμένη φυλετική διάσταση της σκέψης του Μπαρρές και των συγχρόνων του, καθώς κι οι ανθρωπολογικές αντανακλάσεις του Σπένσερ.
Ο Ίδας είχε ξεκινήσει την ιδεολογικοπολιτική τροχιά του ως απολογητής του παραδοσιακού αλυτρωτισμού, όμως διαπίστωσε κλιμακωτά πως η ισχύς του Έθνους δεν είναι αναγκαστικά συνώνυμη με την μεγέθυνση του κράτους. Το κράτος αντί να επιχειρεί ν’ αναστήσει την αρχαία Ελλάδα και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, όφειλε να χαράξει με αποφασιστική δύναμη τα όριά του ως εκεί που έφθανε το Έθνος. Η απαγκίστρωσή του από τον παραδοσιακό κρατικογενή αλυτρωτισμό τον οδήγησε και σ’ επιφυλακτική στάση προς την φερ’ ειπείν πνευματική εξουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου ως «ηγετικού πόλου» του Ελληνισμού. Ο όποιος σεβασμός του Δραγούμη για την Εκκλησία περιοριζόταν «κομψά» κι εύλογα στις δεδομένες σχέσεις πολιτισμικής συγγένειας. Ο κοσμικός, έμπρακτος, «αιμάτινος» Εθνικισμός του ερχόταν σε κατάφορη αντίθεση με το πατριαρχικό οικουμενικό πνεύμα κι έγραψε με σαφέστατη ειλικρίνεια: «Οι δεσποτάδες δεν είναι Έλληνες, είναι χριστιανοί». Κάποτε, μετά την επανάσταση του «Στρατιωτικού Συνδέσμου» σημείωσε χαρακτηριστικά στο ημερολόγιο του : « ….καταργείται τέλος πάντων ή Μεγάλη Ιδέα, και πολιτική αποκατάσταση του Ελληνισμού είναι ή ένωση της φυλής σε ένα κράτος πιο συμμαζεμένο από το βυζαντινό». Εύλογα τον φόβιζε το ενδεχόμενο μήπως η υπαγωγή του Ελληνισμού σ’ ευρύτερο πολυεθνικό κράτος σήμαινε τελικά την απώλεια της Εθνικής Συνείδησής του, όπως έπαθαν οι γλυκεροί Λεβαντίνοι πού κατοικούσαν στα λιμάνια του οθωμανικού κράτους…..
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-anejarthto-idruma-gewpolitikwn-kai-istorikwn-spoudwn-sunechizei-thn-pros#ixzz3IekbLgy3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου