Ο Κροίσος ο βασιλιάς της Λυδίας απόγονος του Αγελάου, γιου του Ηρακλή και της βασίλισσας Ομφάλης -ο πιο πλούσιος θνητός- που ο μόνος που θα μπορούσε να θεωρηθεί πλουσιότερος, ίσως να ήταν ο Κύρος ο βασιλιάς της Περσίας, θέλησε κάποια στιγμή να μάθει ποιος είναι ο ευτυχέστερος άνθρωπος επί γης. Έτσι λοιπόν, απεσταλμένος του επισκέφθηκε το μαντείο των Δελφών. Ο αλαζόνας Κροίσος πίστευε πως η απάντηση ήταν μία, δηλαδή, ο ίδιος που ήταν ζάπλουτος. Οι θεοί των Ελλήνων όπως και οι ίδιοι οι Έλληνες, δεν μετρούσαν την ευτυχία με το βάρος του χρυσού που κατείχε κάποιος.
Το μαντείο γνωρίζοντας την ζωή του Κροίσου και την εν γένει συμπεριφορά του, έδωσε την απάντησή του, που όμως, δεν άρεσε καθόλου στον Λύδο βασιλιά. Είπε πως, ο ευτυχέστερος άνθρωπος σ’ ολόκληρη την οικουμένη ήταν ο Αγλαός (το όνομά του σημαίνει λαμπρός, φωτεινός) που κατοικούσε στην ορεινή Αζανία (σημερινό νομό Αχαΐας και ένα κομμάτι στα βόρεια του νομού Αρκαδίας). Ο Αγλαός ήταν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Ο Κροίσος δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Έλεγε πως το μαντείο τρελάθηκε ή πως τον κοροϊδεύουν οι θεοί επειδή έχει τα πάντα στην γη.
Ο Αγλαός ζούσε κι εργαζόταν στον τόπο του, απολαμβάνοντας τους καρπούς των κόπων του με την οικογένειά του. Απολάμβανε το ανέμελο παιχνίδι των παιδιών του, αγκαλιά με την γυναίκα του, ευχαριστώντας την για ό,τι του προσέφερε. Ήταν ευχαριστημένος και μόνο που αντίκριζε τον ήλιο. Είχε μερικά ζώα και καλλιεργούσε μόνο ένα μικρό ορεινό κομμάτι γης. Παρήγαγε μόνο ό,τι χρειάζονταν, αδιαφορώντας αν οι άλλοι των θεωρούσαν πάμφτωχο.
Η ημέρα του Αγλαού κυλούσε πάντα ήρεμα και χαρούμενα. Απολάμβανε την λιτή κι απέριττη ζωή του μέσα στην φύση του ορεινού τοπίου. Ήταν ένας άνθρωπος καλοκάγαθος, ευπροσήγορος και πολύ αγαπητός στους συγχωριανούς του. Όλοι τον συμπαθούσαν.
Ο Κροίσος πίστευε πως για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να έχεις χρυσό. Τι να τον κάνει όμως τον χρυσό ο Αγλαός; Όλος ο χρυσός του κόσμου γι’ αυτόν ήταν το μικρό του χωραφάκι και η οικογένειά του.
Ο Κροίσος είναι έξαλλος με την απάντηση του μαντείου – το φυσάει και δεν κρυώνει. Είχε προσφέρει τόσους χρυσούς και αργυρούς τρίποδες (αφιερώματα των πιστών στο μαντείο) και το μαντείο έβγαλε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο έναν φτωχό και άσημο χωρικό από την Αρκαδία;
Οι μέρες κυλάνε σαν το γάργαρο νερό. Ο Κροίσος χάνει τον πόλεμο με τον Κύρο, που τον αιχμαλωτίζει μέσα στις Σάρδεις (πρωτεύουσα του Λυδικού βασιλείου). Ο Κύρος μαζεύει ένα σωρό από ξύλα για να κάψει τον αλαζόνα Κροίσο. Εκείνη την στιγμή θυμάται τον χρησμό του μαντείου και τα λόγια του σοφού Αθηναίου Σόλωνα. Αυτός που έχει όλα τα αγαθά και τις ηδονές που έχει επιθυμήσει άνθρωπος, είναι ο δυστυχέστερος όλων. Τώρα πια μακαρίζει τον Αγλαό, τον φτωχό αγρότη που βρήκε το νόημα της ζωής. Χωρίς να έχει τα δικά του αγαθά, έχει όμως τα αναγκαία.
Αυτή είναι μια ιστορία που δείχνει ότι η φτώχεια και ο ολιγαρκής βίος που διέκρινε τους περισσότερους Έλληνες είναι προτιμότερα απ’ τον εκφυλισμένο και τριφηλό βίο των βαρβάρων που το μόνο που επιζητούσαν ήταν υλικά αγαθά και ηδονές. Αυτή ήταν μια ακόμη διαφορά που χώριζε τους ολιγαρκείς Έλληνες από τους αλαζόνες βαρβάρους. Όπως είχε πει και ο πατέρας της ιστορίας, ο Ηρόδοτος, «η πενία είναι αιώνια σύντροφος της Ελλάδας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου