Όπως πολλά καλοκαίρια τα τελευταία χρόνια, έτσι κι αυτό ήταν για τον ελληνισμό ένα καλοκαίρι ντυμένο στα μαύρα, το χρώμα του πένθους. Μνήμη Ηρώων και Μαρτύρων της Φυλής.
• Αύγουστο του 64’ κατέκαψε την Τηλλυρία η τουρκική αεροπορία μαζί με τα “αδέλφια μας” τους τουρκο”κύπριους”, με τις φρικτές βόμβες ναπάλμ.
• Ιούλιο και Αύγουστο του 74’ έπεσε θύμα του ολέθρου το νησί μας (από την Ά και ΄Β φάση της τουρκικής εισβολής με χιλιάδες νεκρούς και 1619 αγνοούμενους με την βοήθεια των “αδελφών” μας τουρκο”κυπρίων” εκτελώντας εν ψυχρώ Έλληνες αιχμάλωτους άοπλους στρατιώτες.).
Το τραγικό τέλος του αγνοούμενου Κορέλλη και άλλων τριών. Οι τέσσερις φαντάροι της φωτογραφίας -σύμβολο του αγώνα των συγγενών αγνοουμένων- εκτελέστηκαν από τους τούρκο”κύπριους” λίγα λεπτά μετά τη σύλληψή τους. Τα οστά τους ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.
• Ιούλιο σκοτώθηκε ο Αρχηγός της Ε.Φ. Αντι/γος Ευάγγελος Φλωράκης (του οποίου, τραγική ειρωνεία το όνομα του φέρει προς τιμή αυτού η Βάση στο Μαρί) από απροσδόκητη, ανεξήγητη πτώση του ελικοπτέρου του.
• Μαύρο Δεκαπενταύγουστο η τραγωδία του αεροσκάφους της εταιρείας ΗΛΙΟΣ, του 2005 το οποίο κατέπεσε και συνετρίβη με 121 νεκρούς έριξε τον Ελληνισμό σε πένθος.
• Εκεί σε μια μεριά του Αιγαίου, πριν όχι πολλά καλοκαίρια, μαρτύρησε και ο Ελληνισμός της Ιωνίας. Ξεριζώθηκε από τις πατρογωνικές του εστίες.
Οι Έλληνες σφαγιάστηκαν και βασανίστηκαν με τρόπους που ο πόνος τους είναι ανείπωτος και με λόγια δεν περιγράφεται. Λυγμοί και κραυγές φρίκης που ούτε ο αχός του πελάγους ούτε ο απόηχος της δυνατής μουσικής που παίζουν τα σημερινά club και που ταξιδεύει το θαλασσινό αγέρι από τα νησιά του Αιγαίου στις “ακτές της Τουρκίας” δεν είναι δυνατόν να τα σβήσουν και να τα πνίξουν.
Γιατί αυτές οι κραυγές φρίκης και λυγμοί της Ιωνίας έγιναν πιο δυνατοί. Γιατί ενώθηκαν με τις κραυγές των Ελλήνων, στην Ελλάδα του Νότου, την Κύπρο μας το καλοκαίρι του '74. Εκατοντάδες οι νεκροί και τα πτώματα να κατακρεουργούνται από τους βαρβάρους που δεν ήθελαν να αφήσουν πέτρα στην πέτρα.
Πάλι Έλληνες ξεριζωμένοι από τα σπίτια τους, από τις πατρογονικές τους εστίες από τον προαιώνιο εχθρό. Πάλι οι βάρβαροι έκαψαν, ξέθαψαν τους νεκρούς, ξεσπίτωσαν και ρήμαξαν.
Μα ήρθαν μετά ο Σολωμός Σολωμού και ο Τάσος Ισαάκ για να θυμίσουν με τη Θυσία τους ποιος είναι ο Τούρκος και ποιος είναι ο Έλληνας. Και με το Αίμα τους να σφραγίσουν την Ελληνικότητα αυτού του τόπου και να δείξουν ποιος είναι πραγματικά ο Τούρκος, για κάποιους "αδελφός".
Ποιος σκύβει και προσκυνά και ποιος πολεμά και μάχεται εναντίον των αναρίθμητων εχθρών. Όπως οι Σπαρτιάτες ένα καλοκαίρι. Κι αυτοί, πάλι, πολεμώντας τους βαρβάρους της Ανατολής, μα πάλι, και αυτοί προδομένοι από κάποιον Εφιάλτη και το σινάφι του, έπεσαν. Έπεσαν όμως πολεμώντας γενναία, βρίσκοντας Ηρωικό Θάνατο περνώντας στα Ιλίσια Πεδία συντροφεύοντας τους Πατέρες που άνοιξαν το δρόμο της Ελευθερίας με το Αίμα τους.
Το ίδιο και στην Μαρτυρική μας Κύπρο που το Αίμα των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ ακόμα δεν είχε στεγνώσει στα κακοτράχαλα βουνά και τις μικρές της πόλεις πολεμώντας τους Άγγλους, τους παγκόσμιους αποικιοκράτες. Οι Έλληνες πολέμησαν σαν λιοντάρια ενάντια στον εισβολέα για τα ιδανικά της φυλής μας.
Πολλοί όμως σήμερα, στην εποχή της “παγκόσμιας ειρήνης”, της υλικής ευημερίας και στο όνομα, της “φιλίας των λαών” προσπαθούν να μας πείσουν πως ο φόρος αίματος θα σταματήσει μονάχα αν γίνουμε φίλοι με τους Τούρκους. Πως δεν πρέπει, λένε, να 'μαστε “φανατικοί”, δεν πρέπει να 'μαστε “εθνικιστές”, γιατί αυτά είναι που οδηγούν τους λαούς σε συγκρούσεις...
Μα, ο βρώμικος ρόλος τους ξεσκεπάζεται συχνά ... Όταν έστω και για λίγο, η δημοσιότητα δείχνει τα χρήματα που παίρνουν για να προωθήσουν αυτές τις λογικές και πολιτικές, όπως έγινε στην Κύπρο με το σχέδιον Ανάν. Όταν τις σφαγές και τα εγκλήματα στο λιμάνι της Σμύρνης τα ονοματίζουν συνωστισμό... Και είναι φορές που τα βάζεις κάτω και βλέπεις πως δε γίνεται να 'σαι φίλος με τον Τούρκο. Και χρησιμοποιείς την επιστήμη. Την Ιστορία, τη Γεωπολιτική. Μα, ακόμα και με οικονομικά κριτήρια, πάλι δε σε “συμφέρει” να 'σαι φίλος με τονΤούρκο...
Μα, είναι κάτι πέρα από τη λογική. Ασύγκριτα πιο δυνατό από αυτή. Σε κάνει να βράζεις, να νιώθεις άβολα με τον εαυτό σου και να τρελαίνει το μυαλό σου. Είναι αυτό το Αίμα που κυλά στις φλέβες σου... Το ίδιο Αίμα που χύθηκε από τον Τάσο Ισαάκ και τον ξάδερφό του Σολωμό Σολωμού εκείνο το καλοκαίρι στην Κύπρο. Το ίδιο Αίμα με τους Βλαχάκο, Καραθανάση και Γιαλοψό που έβαψαν τα βράχια του Αιγαίου στα Ίμια, λίγους μήνες πρωτύτερα. Το ίδιο Αίμα με τον Ηλιάκη που ο Μυθικός Βασιλιάς φαίνεται να κάλεσε στο Πέλαγος που χάρισε το όνομά του γιατί ζήλευε που πετούσε στους Ουρανούς.
Το ίδιο Αίμα με τον Αριστοτέλη Γκούμα που βρήκε κι αυτός θάνατο φρικτό στην αρχέγονη κοιτίδα των Ελλήνων, την Ήπειρο. Τη Γη του Βασιλιά Πύρρου. Κι έγινε Μάρτυρας της Φυλής. Της Φυλής, αυτό το Ποτάμι το Αιμάτινο που χάνεται στο χρόνο και χύνεται σ' αυτόν τον τόπο, σ΄ αυτά τα βράχια που λέγονται ΕΛΛΑΣ. Τον Αριστοτέλη που δε δείλιασε να τα βάλει με οχτώ βαρβάρους. Τον Αριστοτέλη που ενώ οι σάρκες τους έλιωναν μαζί με τα σίδερα της μηχανής του στην άσφαλτο γιατί οι βάρβαροι προσπαθούσαν να τον λιώσουν με το αμάξι τους εκείνος παρέμενε ζωντανός.
Μα, είναι και ο Γκούμας στην άλλη μεριά της Ελλάδος, Ήρωας. Αίμα Ελληνικό που έβαψε ακόμα ένα Ηλιοβασίλεμα...
Από άκρη σε άκρη της Ελλάδας λοιπόν, οι Έλληνες πολεμούν.
Πάρε θάρρος και εσύ από την Θυσία τους. Τυχερός, αν η Μοίρα σου δώσει την ευκαιρία να περάσεις μαζί τους τις Πύλες που σε κάνουν Αθάνατο και Ήρωα της Φυλής μας.
Θα γίνουμε εμείς οι δυνατοί και ας είμαστε λιγότεροι. Να είναι σίγουροι πάντως πως Θα έρθουμε μια Νύχτα, Όπου κι αυτά τ’ αστέρια Θα έχουν σβήσει, Και δεν θα ξέρετε Αν Ζωντανοί ή Πεθαμένοι είστε. Μα Εμείς θα έρθουμε, Φέρνοντας μαζί μας Χιλιάδες άστρα, ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ, Και έναν Ήλιο Ματωμένο… ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ!
Άρης-Αντρέας
Μέτωπο Νεολαίας Ε.ΛΑ.Μ.
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου