Ο σπουδαίος Γάλλος ερευνητής και επιστήμονας Gustave Le Bon, έπειτα από μακροχρόνιες και επισταμένες μελέτες, στο έργο του «Νόμοι εξελίξεως των Φυλών» τοποθετείται σχετικά με τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, λέγοντας ότι όπως ακριβώς και τα ανατομικά χαρακτηριστικά, έτσι και αυτά δεν δύναται να υφίστανται αιωνίως, καθώς δεν είναι εφικτή η επ’ άπειρον ύπαρξη εκείνων των περιβαλλοντικών συνθηκών που διατηρούν την μονιμότητα τους. Κατ’ επέκταση, αυτό συνεπάγεται ότι εάν το περιβάλλον δεν μεταβληθεί, τα στοιχεία της πνευματικής ιδιοσύστατης του ανθρώπου θα τεθούν μοιραία σε οπισθοδρομικές μεταμορφώσεις, που θα οδηγήσουν στην εξαφάνιση τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαδικασίας αυτής αποτελούν οι βιολογικοί νόμοι, σύμφωνα με τους οποίους τα όργανα χρειάζονται πολύ λιγότερο χρόνο για να εξαφανιστούν, από όσο χρειάζονται για να δημιουργηθούν και να διαμορφωθούν, καθώς κάθε όργανο που πέφτει σε αχρησία, πολύ σύντομα καθίσταται αδύνατη η λειτουργία του. Όπως είναι φυσικό, από αυτή την νομοτέλεια που διέπει τους βιολογικούς νόμους δεν είναι δυνατόν να εξαιρεθεί και η πνευματική ιδιοσύσταση των όντων. Έτσι, κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που δεν ασκείται, μοιραία εκπίπτει, με συνέπεια διανοητικές διαθέσεις που χρειάστηκαν αιώνες ολόκληρους για να διαμορφωθούν και να αναπτυχθούν, να εκφυλίζονται και να χάνονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Κατ’ αυτό τον τρόπο χαρακτηριστικά που συμπληρώνουν μια άρτια και υγιή προσωπικότητα, όπως είναι η ανδρεία, το θάρρος, η τόλμη, το ενεργητικό και μάχιμο πνεύμα, καθώς και πλήθος άλλων ιδιοτήτων, όταν δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος να εξασκηθούν κινδυνεύουν να οδηγηθούν σε σταδιακό εκφυλισμό και εξάλειψη, ανεξαρτήτως του χρόνου που χρειάστηκαν για να αποκτηθούν και να καλλιεργηθούν.
Στο σημείο αυτό, εξετάζοντας τα παραδείγματα και την πορεία διαφόρων λαών στο ιστορικό γίγνεσθαι, ο LeBonπροβαίνει σε μια ακόμη διαπίστωση, συνέχεια της προηγούμενης τοποθέτησης του, σύμφωνα με την οποία εξηγείται και το γεγονός ότι ένας λαός χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να ανυψωθεί σε έναν μεγάλο βαθμό ηθικής μορφώσεως, αλλά ελάχιστο για να καταπέσει στο βάραθρο της παρακμής και της αλλοτρίωσης. Προσθέτει, δε, ότι μια συστηματική μελέτη των αιτιών, που αλληλοδιαδεχόμενα το ένα το άλλο, οδήγησαν στην καταστροφή διάφορους λαούς στο παρελθόν, αναδεικνύει πάντοτε έναν πανομοιότυπο μηχανισμό αποσύνθεσης, έναν θεμελιώδη πτωτικό παράγοντα, που φυσικά δεν είναι άλλος από κάποια μεταβολή της ψυχικής τους ιδιοσυνθέσεως, προερχόμενη από την ταπείνωση του χαρακτήρα τους, και όχι από την ελάττωση της ιδιοφυίας τους.
Αξιοσημείωτη και ουσιώδους σημασίας, όμως, παραμένει και η παρατήρηση του Γάλλου επιστήμονα ότι όταν ένας λαός φτάνει σε έναν ορισμένο βαθμό πολιτισμού, δύναμης και ισχύς, πείθεται ότι δεν θα προσβληθεί πλέον από τους γείτονες του, με αποτέλεσμα να αρχίζει να απολαμβάνει τα «ευεργετήματα» της ειρήνης και της ευημερίας, τα οποία παρέχει ο πλούτος και σύσσωμο το υλιστικό οικοδόμημα. Ως αντάλλαγμα επέρχεται η εξαφάνιση των στρατιωτικών αρετών, της εγρήγορσης, του δυναμισμού και του αγωνιστικού πνεύματος του λαού, εξαιτίας της υπερβολικής ανάπτυξης του πολιτισμού του βάσει λανθασμένων προτύπων και καταστρεπτικών αξιών, οι οποίες δημιουργούν με την σειρά τους πλήθος νέων, αλλά επίπλαστων και κίβδηλων αναγκών.
Ως εκ τούτου, οι πολίτες καταντούν να είναι κενοί ιδανικών, ανάγοντας σε μοναδική τους μέριμνα την απόλαυση των γρήγορα αποκτηθέντων αγαθών. Συνεπακόλουθα, όμως, έρχεται η αδιαφορία και η εγκατάλειψη των δημόσιων, κοινωνικών και εθνικών υποθέσεων της πατρίδας τους, με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να χάνουν όλες εκείνες τις ιδιότητες του χαρακτήρα και της ιδιοσυγκρασίας τους, μέσω των οποίων κάποτε δημιούργησαν το μεγαλείο τους. Το σημείο αυτό αποτελεί μια από τις κρισιμότερες στιγμές στη ζωή ενός έθνους και σίγουρα παραπέμπει σε αυτό ακριβώς που βιώνει σήμερα και η δική μας πατρίδα με την ακατάπαυστη εισβολή αλλογενών, καθώς ο LeBonπαρατηρεί ότι πρόκειται για το διάστημα εκείνο που γειτονικά βαρβαρικά φύλα, που έχουν ελάχιστες ανάγκες, αλλά ισχυρότατα ιδανικά, εισβάλλουν στην χώρα αυτού του αρκετά πολιτισμένου λαού, με απώτερο σκοπό την διαμόρφωση ενός νέου πολιτισμού, πάνω στα ερείπια εκείνου που μόλις έχουν αλλοτριώσει και καταστρέψει.
Άλλωστε, οι καθημερινές εξελίξεις καταμαρτυρούν, δίχως καμία αμφιβολία πλέον, ότι η ζωτικότητα, η επιβίωση, ακόμα και η ίδια η ύπαρξη των μεγαλύτερων Ευρωπαϊκών Εθνών απειλείται σφοδρότατα από μια καταφανέστατη και άνευ προηγουμένου ηθική και πνευματική παρακμή, καθώς χάνουν ολοένα και περισσότερο την θέληση και τον δυναμισμό τους, την ικανότητα τους για αυτοκυριαρχία και γενικά κάθε αίσθημα αυτοσυντήρησης για την επιβίωση τους.Κάθε διάθεση για δράση και αντίδραση σε καθετί βλαβερό και δηλητηριώδες για το αξιακό τους σύστημα εκπίπτει, μαζί με κάθε υγιή και ανώτερη Ιδέα, που οδηγείται στην αλλοίωση και σταδιακά, αλλά μοιραία, στον πλήρη αφανισμό. Ως φυσικό επακόλουθο ο σύγχρονος άνθρωπος, απομακρυσμένος δραματικά από τον εκ φύσεως καθορισμένο ρόλο του, καταλήγει να πλανάται σε μια χαώδη, νοσηρή κατάσταση, κατακλυσμένος από αισθήματα δυσαρέσκειας, απάθειας, παραίτησης και απελπισίας, ενώ κάθε κοινωνική και εθνική δομή πλήττεται ανεπανόρθωτα.
Το άτομο χάνει την πίστη του στην δύναμη του, και συνάμα κάθε ίχνος ελπίδας, ενώ ο λαός μετατρέπεται σε έναν ευερέθιστο όχλο με μειωμένες αντιστάσεις, που ξεσηκώνεται εύκολα από κούφια και ψευδή λόγια, αλλά και αυτό προσωρινά, για να καταλαγιάσει ξανά μετά από λίγο, δίχως να έχει κερδίσει ή έστω διεκδικήσει τίποτα από ότι δικαιούται, υπακούοντας τυφλά, χωρίς ίχνος κρίσης, σε διάφορους δημαγωγούς. Ακόμα και σε κοινωνικό επίπεδο, όμως, το αντίκτυπο είναι πολύ σοβαρό, καθώς η ενεργητικότητα και κάθε είδους δραστηριότητα αντικαθίστανται από έναν φαύλο κύκλο συζητήσεων, κενών περιεχομένου. Ο λαός λαμβάνει πλέον τις ιδιότητες της «μάζας», επιδιδόμενος σε αλλεπάλληλες διαφωνίες και ενθουσιασμούς, δίχως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού παντού καλλιεργείται ένα απεριόριστο εγωιστικό συναίσθημα, που υπερτερεί του κοινού καλού για το έθνος και κατ’ επέκταση για την φυλή.
Σε τελική ανάλυση, οι συνειδήσεις ισοπεδώνονται και συνθηκολογούν. Η υπερηφάνεια καταπατείται βάναυσα. Το ήθος εκφυλίζεται και τελικά εξαφανίζεται. Η θέληση και το φρόνημα εκπίπτουν.Οι ελάχιστες ευθύνες που έχουν απομείνει, τρομάζουν και αυτές. Ο άνθρωπος, μοιραία, χάνει την εξουσία πάνω στην ίδια του την ύπαρξη και κατ’ επέκταση την ικανότητα να αυτοπροσδιορίζεται και να διαφεντεύει ο ίδιος την ψυχή του. Το τίμημα, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερο, καθώς αυτός που δεν ξέρει να αυτοεξουσιάζεται, είναι καταδικασμένος να διαφεντεύεται από άλλους, μηδαμινούς, ασήμαντους και επικίνδυνους.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/enimerosi/view/gustave-le-bon-otan-isopedwnontai-oi-suneidhseis#ixzz43zwRvsaK
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου