Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ

                               

“Η πολιτική είναι ένας χώρος διαφθοράς των συνειδήσεων και τα κόμματα είναι ψευτοενότητες που σχηματίζονται από την σύμπτωση σε κάποιο μέτρο ιδεολογιών και κατόπιν συμφερόντων. Η πολιτική γίνεται ένα πολύ αποδοτικό  επάγγελμα που θεραπεύει φιλοδοξίες, φιληδονίες, και φιλαργυρίες, αν κανείς δεν είναι πολύ ισχυρός χαρακτήρας και προ πάντως θεοφοβούμενος για να κρατηθεί σ’ ένα επίπεδο σχετικής εντιμότητας. Μπορεί  κανείς να αρχίζει την πολιτική του καριέρα με αγνά ελατήρια υπέρ του κοινού καλού αλλά σταδιακά μέσα στο κόμμα διαφθείρεται δολώνεται στο κλίμα του κόμματος γιατί είναι υποχρεωμένος να έχει πάντοτε δίκαιο αυτός και το κόμμα, και να διατελεί σε παντοτινή εγρήγορση για να κερδίζει κύρος αυτός και το κόμμα είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση…”   ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝNΗΣ.

Από το 1974 μέχρι σήμερα χρειαστήκαμε 41 χρόνια για να καταλάβουμε τι αντιπροσώπευαν τα κόμματα που ψηφίζαμε και φυσικά οι ιδεολογίες που αντιπροσώπευαν. Οι ιδεολογίες που αντιπροσώπευαν  έχουν κατάρρευσει από καιρό αλλά εμείς συνεχίζαμε και τους ψηφίζαμε άσκεφτα και απερίσκεπτα. Και μια κοινωνία που αντιδρά και ψηφίζει με ενστικτώδεις παρορμήσεις  δεν έχει μέλλον. Και για να βρει την ταυτότητα της που έχασε που και σ’ αυτό συμβάλαμε και τα κόμματα δυστυχώς, και για να βρει την ταυτότητα της η σημερινή κοινωνία πρέπει να συμβεί κάτι ριζικό. Δυστυχώς αυτή η παρακμή μεθοδεύτηκε συστηματικά από το 1974 έως σήμερα, αυτή η κοινωνία μεθοδικά οδηγήθηκε στην αγλωσσία που την οδήγησε η εκπαίδευση και βλέπουμε τους  νέους σήμερα να μην μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να μην μπορούν να έχουν κριτική σκέψη. Επίσης μεθοδικά ντοπαρίστηκε να την ενδιαφέρει πριν από κάθε άλλο ο λεγόμενος φιλ-αθλητισμός δηλαδή η ποδοσφαιρολαγνία, επίσης ο τζόγος έχει μετατρέψει τον κόσμο σε μάζες ηλιθίων και αυτήν την κοινωνία τα κόμματα την κάνουν ότι θέλουν.

Το 1974 ξεκίνησε μια λοιμική που συνεχίζεται και μέχρι σήμερα. Τα δύο μεγάλα κόμματα της Κύπρου με τις ψευδείς τους ιδεολογίες συνέβαλαν ανεπανόρθωτα σ’ αυτό που λέμε λοιμική. Ο δε ΔΗ.ΣΥ μας σέρβιρε τον λεγόμενο Ελληνοχριστιανισμό, η Ελλάδα των αρχαίων μας προγόνων, είναι τιμή να είσαι Έλληνας και δυστυχώς  όλη αυτή η φιλολογία  ακόμη υπάρχει και επιζεί . Αυτός ο ψυχολογισμός ο οποίος δεν έχει κανένα αντίκρισμα πραγματικότητας, τον πιπιλίζουν και τον επικαλούνται άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν ανοίξει ποτέ τους να διαβάσουν ένα αρχαίο κείμενο και σου μιλάνε για αρχαίους προγόνους και για δόξα προγόνων. Επίσης μας μιλάνε για ηρωισμούς και κατορθώματα των αγωνιστών του 1955, και  φτιάχνουν προτομές και μνημεία των αγωνιστώ και εξαντλούνται με το να πάνε να καταθέσουν  ένα στεφάνι στην επέτειο της θυσίας του θανάτου του ηρώα και τα αμέσως  επόμενα λεπτά  ή ημέρες,  οι πολιτικές και βιωματικές τους συμπεριφορές να είναι ακριβώς αντίθετες από αυτό τον λόγο που έχουν πεθάνει ή μαρτυρήσει οι αγωνιστές ή οι ήρωες του αγώνα του 1955. 

Και αυτό με ένα Χριστιανισμό δυτικού τύπου για να υπηρετεί κοινωνικές ωφελιμότητες, αφένός έναντι του άθεου κουμουνιστικού μπλόκ τότε και αφετέρου μιάς κοινωνικής χρησιμότητας. Και βλέπουμε κάποιους από αυτούς να εκτιμούν δήθεν την εκκλησία γιατί κάνει συσσίτια και να το παίζουν και καλοί Χριστιανοί. Εδώ να με συγχωρέσετε. Εάν η εκκλησία είναι μόνο  για να κάνει συσσίτια, νομίζω ο πολίτης έχει πιο αξιοπρεπείς καταφυγές. Το δε ΑΚΕΛ μας σέρβιρε ένα παλαιομοδίτικο Μαρξισμό της συμφοράς για πολύ ηλιθίους και αμφιβάλω αν αυτοί έχουν μελετήσει ποτέ τους Μαρξ ή αυτό που διάβαζαν και μας σέρβιραν το έχουν κατεβάσει από τις βιβλιοθήκες των κομματικών τους γραφείων.  Τους βλέπαμε να ανυψώνουν το χέρι στα συνέδρια, να λένε ο ένας τον άλλο σύντροφο, να επικαλούνται την εργατική τάξη και την πάλη των λαών, ενώ από την άλλη να λειτουργούν,  να συμπεριφέρονται, να πολιτεύονται και να κυβερνούν με νοοτροπίες άκρατου Καπιταλισμού. Και εδώ δεν έπαιζε ο Μαρξισμός αλλά η απόλυτη προτεραιότητα της κατανάλωσης. Εδώ φυσικά συνέβαλε και το ΔΗ.ΚΟ. Δεν μπορεί την μια να είσαι με τον ένα και την άλλη με τον άλλο. Στην πολιτική πρέπον είναι να είσαι αυτό που είσαι και για αυτό είναι ανάξιο σχολιασμού διότι δεν ξέρομε ποιος είσαι.

Το πρόβλημα του Ελληνοκύπριου αλλά και του κάθε ανθρώπου είναι να δίνει ένα περιεχόμενο στην ζωή του, και όταν λέμε περιεχόμενο εννοούμε κάπου να βρίσκει χαρά και αξιοπρέπεια. Ο Κύπριος από το 1974 μέχρι σήμερα χαρά και αξιοπρέπεια βρίσκει μόνο στην κατανάλωση: έχω καταναλωτική ευχέρεια, άρα η ζωή μου είναι σχεδόν σε πληρότητα, δεν έχω καταναλωτική ευχέρεια, τότε υπάρχει πρόβλημα. Ακόμη μέχρι σήμερα μετά από αυτή την κατάρρευση το κεντρικό πρόβλημα για τα κόμματα είναι το οικονομικό, δεν υπάρχει άλλο πρόβλημα. Τα κόμματα φτάσανε στο σημείο της προσβολής της δημοσίας εδού. Μας λένε καθημερινά ότι αυτοί που κυβέρνησαν έκαναν λάθη, ενώ στην πραγματικότητα αυτοί που κυβέρνησαν είναι ίδιοι και τα κόμματα τους, και τα εγκλήματα που έχουν κάνει στο λαό σήμερα τα ονομάζουν λάθη. Έχουν καταπιεί τα κακουργήματα, που έχουν κάνει στον λαό. Αφού τα κόμματα δεν έχουν ιδεολογίες, κτίσανε την επιβίωση τους στην πελατειακή σχέση με τον πολίτη και σε συντεχνίες συμφερόντων, εξαρτώμενες από τα ίδια τα κόμματα. Και βλέπουμε και σήμερα κανένας θεσμός να μην λειτουργεί γιατί τα ίδια τα κόμματα έχουν χάσει την επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα και με την κοινωνία των πολιτών, και περιορίζονται μόνο σε συγκεντρώσεις ενδοκομματικές όπως τις λένε και σε ομιλίες στις δικές στους κομματικές οργανώσεις. Γιατί δεν αντιμετωπίζουν και τους ανεξάρτητους πολίτες; Μήπως γι’ αυτούς δεν υπάρχουν;

Υγεία, παιδεία, κοινωνικοί θεσμοί, αθλητισμός, δικαιοσύνη, τραπεζικό σύστημα, δημοσιογραφία, πολιτική εξουσία, όλοι έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του πολίτη. Και φτάσαμε στο τραγικό σημείο, εάν είσαι ασθενής να μην το διαπιστώνει η ιατρική επιστήμη αλλά οι κομματοκρατία και αν είσαι ένοχος να μην το αποφασίζει η δικαιοσύνη αλλά η Κεντρική Επιτροπή. Και θα βγαίνουν ξανά και ξανά στα πάνελ των τηλεοπτικών προγραμμάτων και να μας λένε θα κάνουμε, θα προσφέρουμε για το καλό και για την ευημερία και την πρόοδο.

Μα αυτά πάντα λέγανε και ποτέ δεν κάνανε. Τα κόμματα που είναι πολιτικοί οργανισμοί, όπως λένε, δεν ξέρουν και δεν μπορούν να αντιληφθούν και να κατανοήσουν τι θα πει  πολιτική βούληση, διότι περιορίζονται στο δικό τους κομματικό περιβάλλον σάμπως και δεν υπάρχουν και άλλοι διότι η πολιτική σημαίνει για όλους τους πολίτες.

ΙΩΑΝΝΟΥ  ΓΙΑΝΝΟΣ  ΡΩΜΗΟΣ

Υποψήφιος με το Ε.ΛΑ.Μ. στην Επαρχία Λεμεσού.