Εμείς ως Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ.) δίνουμε μια πολύ διαφορετική ερμηνεία του όρου "Εθνικισμός" από την "πολιτικά ορθή". Για μας ο Λαϊκός Εθνικισμός είναι η πίστη προς το Έθνος και την Φυλή μας και η έμπρακτη εμπλοκή μας στον αγώνα για την διατήρησή τους. Υπέρτατο ιδανικό μας το Ελληνικό Έθνος το οποίο θεωρούμε ως την προέκταση της βιολογικής μας οικογένειας, αφού συμφωνούμε ότι με τους συμπατριώτες μας, μας ενώνουν κοινές ρίζες και κοινά ιστορικά και πολιτισμικά βιώματα.
Πολιτικά, ο Λαϊκός Εθνικισμός ορίζεται ως η ιδεολογία που θέλει το κάθε Έθνος να μπορεί αυτόνομο και αυτοδύναμο, μέσα στο κράτος που έχει δημιουργήσει, να μπορεί να αναπτυχθεί και να ζήσει ελεύθερο από κάθε ξένη επιβουλή, είτε αυτή είναι άμεση είτε έμμεση. Μέσα στο εθνικό κράτος, σκοπός του Έθνους, σύμφωνα με τον Λαϊκό Εθνικισμό, είναι να συσσωρεύσει ισχύ, η οποία θα χρησιμοποιηθεί για την διασφάλιση της εθνικής ανεξαρτησίας.
Στην Κύπρο, ο Εθνικισμός ενυπήρχε ως αίσθημα από πολύ παλιά, με πρώτη έγγραφη αναφορά του, την επιστολή που έστειλαν Κύπριοι στον Ιωάννη Καποδίστρια, πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος, ζητώντας του να συμπεριληφθεί και η Κύπρος στο υπό διαμόρφωση Ελληνικό κράτος. Αργότερα εκφράστηκε μέσα από την ιδέα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, η οποία προκάλεσε τους χιλιάδες εθελοντές στους αγώνες τους Έθνους, την εξέγερση του Οκτώβρη του 1931 και τέλος τον ένοπλο αγώνα του 55-59.
Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πως τελείωσε ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Η βρετανική διπλωματία περίτεχνα ενέπλεξε την Τουρκία στο Κυπριακό πρόβλημα και χρησιμοποιώντας την αδύναμη ελληνική κυβέρνηση, πίεσε και κατάφερε την υιοθέτηση της ανεξαρτησίας για το νησί.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 60, ο εθνικισμός υπήρχε μέσα στην Ενωτική παράταξη, η οποία έβλεπε με καχυποψία τις κινήσεις του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οι οποίες αποσκοπούσαν στην ενδυνάμωση της ανεξαρτησίας και απομάκρυναν το ενδεχόμενο της Ένωσης. Η καχυποψία αυτή, έφερε την ανοιχτή σύγκρουση στις αρχές του ’70, η οποία κατέληξε στην τραγωδία της τουρκικής εισβολής.
Από την εισβολή και μετά, ο εθνικισμός πολεμήθηκε με κάθε μέσο στην Κύπρο. Κατηγορήθηκε ότι αυτός έφταιξε για την εισβολή και δαιμονοποιήθηκε. Εκτός αυτού, η δημιουργία του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) του Γλαύκου Κληρίδη και η στέγαση των κατατρεγμένων ενωτικών στο κόμμα αυτό, συνετέλεσε στην αποκοίμιση τους, αφήνοντας πίσω ελάχιστες πραγματικά ανεξάρτητες εθνικιστικές φωνές.
Στην πραγματικότητα είχαν απομείνει ως οργανωμένα σύνολα μόνο κάποιες φοιτητικές οργανώσεις, από τις οποίες όταν οι φοιτητές τελείωναν τις σπουδές τους, είτε σταματούσαν την ενασχόλησή τους με τα κοινά, είτε έμπαιναν κι αυτοί στον ΔΗΣΥ. Η δημιουργία του κόμματος των Νέων Οριζόντων και η μετεξέλιξη του, το Ευρωπαϊκό Κόμμα (ΕΥΡΩ.ΚΟ), δεν αποτέλεσε την πολιτική έκφραση του Εθνικισμού αφού ποτέ οι ηγέτες του δεν αποκάλεσαν τους εαυτούς τους Εθνικιστές, εμφανιζόμενοι ως άτομα που αντιτίθεντο στην λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Αργότερα μάλιστα με το ΕΥΡΩ.ΚΟ, δεν υπάρχει καν η ξεκάθαρη αντιομοσπονδιακή τοποθέτηση αλλά μια νεφελώδης απαίτηση για ευρωπαϊκή λύση.
Η ανυπαρξία ενός οργανωμένου σε πολιτικές βάσεις εθνικιστικού κινήματος, ήταν η αιτία ίδρυσης του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.), τον Μάιο του 2008. Το κίνημα μας από την αρχή της δημιουργίας του πολεμήθηκε με κάθε μέσο, από τους «επαγγελματίες πατριώτες», τους νεοφιλελεύθερους του ΔΗΣΥ και από τους κομισάριους του ΑΚΕΛ. Τα μέλη μας ένιωσαν την αστυνομική καταστολή, τις συκοφαντίες, την διαπόμπευση και τον μερικό αποκλεισμό από τα ΜΜΕ.
Όλα αυτά δεν μας πτόησαν. Η πολιτική μας πρόταση και η αγωνιστική μας δράση καθημερινά προς τον Ελληνισμό της Κύπρου, βρήκε γρήγορα ανταπόκριση, με αποτέλεσμα να είμαστε η μοναδική πολιτική κίνηση, η οποία κατεβάζει μαζικά κόσμο στον δρόμο για να διαμαρτυρηθεί για τα εθνικά του προβλήματα. Η ικανότητά μας να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς να μας ενδιαφέρει πως θα μας αποκαλέσουν τα ΜΜΕ του συστήματος, έφερε στην επιφάνεια θέματα ταμπού, όπως αυτό της Λαθρομετανάστευσης. Απλά να υπενθυμίσουμε πως στην πορεία του Δεκεμβρίου του 2009, στην Λευκωσία, όλα τα κόμματα είχαν βγάλει καταδικαστικές ανακοινώσεις εναντίον μας ενώ ένα χρόνο μετά όλα τα κόμματα πλην του ΑΚΕΛ, αφού είδαν την λαϊκή κατακραυγή, θυμήθηκαν πως η Λαθρομετανάστευση αποτελεί πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπισθεί.
Η απήχηση που είχε λοιπόν το Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) στην κοινωνία και η δυναμική του, δεν πρέπει να αφεθεί να σβήσει απλά σε εκδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Η φωνή του Εθνικισμού πρέπει να περάσει στους χώρους που παίρνονται οι αποφάσεις. Η κάθοδος μας στις Ευρωεκλογές είχε βεβαίως άλλες σκοπιμότητες, αλλά η απόφασή μας να κατέλθουμε στις βουλευτικές εκλογές αποτελεί την απάντηση μας στην αναγκαιότητα να ακουστεί επιτέλους μέσα στην Βουλή μια διαφορετική πρόταση-ιδεολογία-κοσμοθεωρία από την επικρατούσα.
Υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι που σίγουρα θα πουν: «Μα οι Εθνικιστές δεν πρέπει να πολιτεύονται». Θα τους ρωτήσουμε μήπως γι’ αυτούς είναι προτιμότερο να παραμείνει ο εθνικισμός στο περιθώριο; Μήπως επιθυμούν την μη ύπαρξη μιας εθνικιστικής επιλογής, για να κατευθυνθούν οι ψηφοφόροι στο «πατριωτικό» ΕΥΡΩΚΟ ή σε «ακραίους» του ΔΗΣΥ;
Είναι λοιπόν απόφαση του Πολιτικού Γραφείου και της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.), η ανεξάρτητη κάθοδός μας ως πολιτικό κίνημα, στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2011, με υποψηφίους δικούς μας και από φιλικά προσκείμενους χώρους.
Καλούμε όλους τους Έλληνες της Κύπρου, να βοηθήσουν την προσπάθειά μας και να συμπαραταχθούν μαζί μας στον αγώνα τον καλό.
Στον αγώνα για μια Κύπρο πραγματικά ελεύθερη και Eλληνική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου