Η Θεά Ανάγκη κατείχε σημαντικότατη θέση στην αντίληψη των αρχαίων ημών προγόνων όπως παρατηρούμε σε αποφθέγματα λαμπρών Ελλήνων όπως ο Πιττακός και ο Θαλής ο Μιλήσιος. Στον πρώτο, αποδίδεται η αρχαία ρήση «Ανάγκα ουδέ Θεοί μάχονται» ( Εναντίον της Ανάγκης ούτε και οι Θεοί μπορούν να δώσουν μάχη) και στο δεύτερο «Δεινής Ανάγκης ουδέν ισχυρότερον» (Τίποτα ισχυρότερο από την Ανάγκη). Επιπροσθέτως, ο Αριστοτέλης δίνει τον εξής σημαντικό ορισμό για την έννοια της Ανάγκης: «Ανάγκη είναι αρχή κινούσα ή η εμποδίζουσα την πράξη που προέρχεται από την ελεύθερη βούληση και τη σκέψη».
Παρατηρούμε λοιπόν, την δύναμη και το κύρος που προσέδιδαν οι Αρχαίοι Έλληνες στην Θεά Ανάγκη. Θα μπορούσαμε να πούμε, βάσει του ορισμού του Αριστοτέλη, ότι είναι η κινητήριος και η αποτρέπουσα δύναμη. Ένας Φυσικός Νόμος εν ολίγοις, όπου κανείς ανεξαιρέτως δε μπορεί να ξεφύγει. Σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, ήταν γνωστοί οι φυσικοί νόμοι που διέπουν την Φύση και συμβάλουν στην Αρμονική λειτουργία της. Όπως ακουγόταν και την εποχή εκείνη όμως, όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν μα μόνο οι Λακεδαιμόνιοι μετατρέπουν αυτή την γνώση σε πράξη. Μόνο οι Λακεδαιμόνιοι μετουσίωσαν την Φιλοσοφία σε πράξη, γιατί Φιλοσοφία δίχως πράξη είναι μία αρρωστημένη θεωρία. Οδηγούμαστε λοιπόν στην γνωστή φράση που μπορεί να χαρακτηρίσει την εσωτερική λειτουργία των Λακεδαιμονίων : «Το Λακωνίζειν εστί Φιλοσοφείν.».
Περαιτέρω, θα αναλύσω στη συνέχεια του άρθρου στη σχετική παράγραφο. Ας περάσουμε τώρα στη σχέση που υπάρχει φύσει μεταξύ του φόβου και της ανάγκης.
Όπου υπάρχει Ανάγκη, ταυτόχρονα γεννιέται και ο Φόβος. Ο Φόβος είναι απόρροια της Ανάγκης. Βάσει αυτών των δεδομένων στόχος κάθε πολιτισμικού ρεύματος, κάθε φιλοσοφίας που οργανώνει την ζωή των ανθρώπων και επιβάλλεται από τα κράτη, θα πρέπει να είναι ο έλεγχος των αναγκών που συνεπάγεται με έλεγχο των φόβων. Όσο περισσότερες είναι οι ανάγκες, τόσο περισσότερο αυξάνονται οι φόβοι με αποτέλεσμα ο άνθρωπος από ελεύθερο ον να μετατρέπεται σε έναν σκλαβωμένο οργανισμό ο οποίος είναι δέσμιος των αναγκών του και του φόβου απώλειας των πραγμάτων που ικανοποιούν τις ανάγκες του.
Όπως προανέφερα παραπάνω, όλοι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν επίγνωση αυτής της Αλήθειας που διέπει την Φύση, μα μόνο οι Λακεδαιμόνιοι οργάνωσαν την ζωή τους σύμφωνα με βάση αυτή την Αλήθεια. Αυτή η λέξη ήταν που αποτέλεσε την βάση, το κλειδί, την ρίζα για την δημιουργία αυτού του Ήθους, αυτού του Ιδεώδους των Δωριέων της Λακεδαίμονας. Αυτή ήταν η αιτία της λιτότητας, της πειθαρχίας, του ακριβομίλητου, της στρατιωτικής πειθαρχίας, της αυτάρκειας στο ελάχιστο, της περιφρόνησης του πλούτου και της τρυφής που χαρακτήριζε την ζωή των Λακεδαιμονίων. Η κατασίγαση της ανάγκης και συνάμα του φόβου, ήταν αυτό που έδωσε στους Λακεδαιμόνιους το παράτολμο θάρρος, την Ανδρεία, την αντίληψη Αρχών και Ιδανικών ανώτερων από κάθε υλικό απόκτημα, από κάθε υλική ευδαιμονία. Αρχών και Ιδανικών όπως ο ένδοξος Θάνατος για την Πατρίδα, η Τιμή, η Αξιοπρέπεια, η Δικαιοσύνη η αυταπάρνηση του πλούτου. Όπως η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Μια λέξη συνώνυμη με τον Ελληνισμό. Το εκπαιδευτικό σύστημα βέβαια, μας παρουσίασε την Λακεδαίμονα ως την πλέον ανελεύθερη κοινωνία. Γεγονός που έρχεται να ανατρέψει η Ιστορική Πραγματικότητα, αυτός ο Μέγας Κριτής.
Πώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μια κοινωνία ανθρώπων ανελεύθερη, στην οποία επικρατούν Αρχές και Αξίες εναρμονισμένες με την Φυσική Πραγματικότητα; Φυσικά και το ερώτημα είναι ρητορικό, καθώς οι ιθύνοντες της παρακμής του Έλληνα, αλλά και του Λευκού Ανθρώπου γενικότερα, εννοούν ως ελευθερία την τρυφηλή ζωή, την ανοχή σε κάθε είδους ανωμαλία, σε κάθε αρρωστημένη ιδέα που μολύνει την Ψυχή του Έθνους μας.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Ένας κόσμος εκμαυλισμένος, με γιγάντιες ανάγκες. Οι ιθύνοντες της παρακμής μας γνώριζαν πολύ καλά αυτή τη φυσική πραγματικότητα, αυτόν τον εσωτερικό ρυθμό που λειτουργεί στην Φύση. Γνώριζαν πολύ καλά πως αυξάνοντας τα υλικά αγαθά και την ανάγκη αυτών, θα δημιουργούσαν έναν κόσμο υποταγμένο, ανίκανο, απαίδευτο. Έναν κόσμο που φοβάται να αντιδράσει, γιατί κυριαρχεί στη ψυχή του ο φόβος απώλειας των περιττών αγαθών. Ο ανταγωνισμός που υπάρχει πλέον, δεν είναι για το ποιος θα αποδειχθεί πιο ενάρετος πολίτης όπως γινόταν στην Λακεδαίμονα, αλλά πιο πλούσιος, διαφθαρμένος, αρρωστημένος, σκλαβωμένος. Οποιοσδήποτε διακατέχεται από τον ορθό λόγο κατανοεί ότι η δημοκρατία μας δημιούργησε έναν καταιγισμό πλαστών και άχρηστων αναγκών. Όχι για να μας ευχαριστήσει και να μας κάνει πιο εύκολη τη ζωή, αλλά για να μας υποτάξει και να μας κάνει εύκολα χειραγωγημένους. Παντού σκυθρωπά βλέμματα. Άδειες ψυχές. Κενές συνειδήσεις. Ο Νέος Έλλην προτιμάει να χάσει την Αξιοπρέπεια του, παρά να του λείψει ένα περιττό αγαθό. Μέσα σε αυτό το σκοτάδι όμως, υπάρχει ένα Φως. Το Φως της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, το Φως της Αλήθειας και της Ελευθερίας.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι το μοναδικό Κίνημα, που δεν σφυρηλάτησε τα μέλη του πάνω στις έννοιες του κέρδους και της απατεωνιάς. Είναι το μοναδικό Κίνημα, που προσφέρει στους Έλληνες Αληθινά Ιδανικά, Αξίες και Αρχές για να πολεμήσουν. Είναι η φωνή των Προγόνων και του Αίματος που έρχεται μέσα από τα βάθη των Αιώνων για να αποκαταστήσει την Τάξη σε αυτή τη Κοινωνία. Είναι ο Γκρεμιστής αυτού του φαυλεπίφαυλου, άθλιου και αδιάντροπου κόσμου που μας επέβαλαν να ζούμε. Είναι η Θεϊκή Δικαιοσύνη, που θα σβήσει την Υπερβολή, παιδί της Αλαζονείας, τρομερή και έξαλλη έτοιμη να καταβροχθίσει τα πάντα.
Είμαστε εμείς οι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, που ζούμε και αναπνέουμε για την Ελλάδα που μας στέρησαν. Είμαστε Εμείς οι ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΕΣ, που έχουμε έναν Αρχηγό, Στυλοβάτη, Ηγέτη που καθορίζει τον Αγώνα μας. Εμείς που δεν ονειρευόμαστε έναν κόσμο υλικών αγαθών, ακαλαίσθητο, πλημμυρισμένο από τον βόρβορο της απληστίας, της ανηθικότητας και της διαφθοράς, αλλά έναν κόσμο Φωτισμένο από το αειλαμπές Φως του Ελληνισμού. Έναν κόσμο οπού ο Νέος Άνθρωπος θα λάμπει, όχι σαν αντικατοπτρισμό του χρήματος που κατέχει, αλλά επειδή θα διακατέχεται από την Αρετή και θα ζει εναρμονισμένα με την Φυσική Πραγματικότητα. Είμαστε οι φορείς της Νέας Πνευματικής Επανάστασης, η οποία θέτει νέους στόχους, νέα είδωλα, μια κοσμοθέαση που πηγάζει από την Σελασφόρα Ελληνική Αντίληψη. Αυτός είναι ο δρόμος μας, ανηφορικός μα γοητευτικός και είμαστε πρόθυμοι να μην τον μετατρέψουμε σε κατήφορο ΠΟΤΕ. Για αυτό ας μην λησμονούμε τα λόγια του Ηρακλείτου: «Ο ίδιος δρόμος που οδηγεί προς τα πάνω, είναι και ο ίδιος δρόμος που οδηγεί προς τα κάτω»
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-anagkh-o-fobos-to-dwriko-idewdes-kai-emeis#ixzz3Bg8VFLZn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου