Ως πότε παλληκάρια...!

Ως πότε παλληκάρια, θα ζούμε στα στενά,

μονάχοι σαν λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;

Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

        Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,

να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;

         Να χάνομεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;

         Τι σ' ωφελεί αν ζήσεις, και είσαι στη σκλαβιά;

Στοχάσου πως σε ψένουν, καθ' ώραν στην φωτιά.

Βεζύρης, δραγουμάνος, αφέντης κι αν σταθείς

ο τύραννος αδίκως σε κάμνει να χαθείς.

Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια, ο Ελληνισμός  πανηγυρίζει για δύο «Χαίρε». Το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία»  και το «Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά». Το πρώτο «Χαίρε»  αναφέρεται στη θεομητορική εορτή,  κατά την οποία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ μετέφερε στην παρθένο Μαρία τη χαρμόσυνη αγγελία της σύλληψης του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Το δεύτερο «Χαίρε» αναφέρεται  στα μεγαλεία της  Ελευθερίας.

        Μεσουράνισμα του πνεύματος, ύψωση της ιδέας αξιολόγηση της ζωής, θεμελίωμα αρχών, πύργωμα αξιών και ορόσημα δόξης. Σύμβολα αγώνος και  αφετηρίες νίκης, χώρος αιώνιας λατρείας του ανθρώπου. Ιδού τα περασμένα ιστορικά μεγαλεία της Ελευθερίας.  Μέσα σε αυτήν την άφθαρτη Εθνική κιβωτό  κλείστηκε με την ελευθερία καρτερικά και η ψυχή του Γένους των Ελλήνων. Κρατήθηκε ζωντανή με το νέκταρ  του ενδόξου παρελθόντος. Και ακολούθησε  την Αγια ημέρα της 25ης Μαρτίου 1821 το γνώριμο  δρόμο των περασμένων μεγαλείων  της φυλής, που τον φώτιζε αμυδρά αλλά αδιάκοπα το άγιο καντήλι της ελπίδας και της πίστης, στην τελική ανάσταση . Κάθε λαός που έχει συνείδηση της ιστορικής του αποστολής ερευνά το παρελθόν του, με απόλυτη αντικειμενικότητα, ελέγχει τη μορφή του, εντοπίζει τα σφάλματα και τις αδυναμίες του και καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την επανόρθωσή τους. Μνήμονες της ιστορικής μας αποστολής και μεiς σήμερα, θα στρέψουμε το βλέμμα μας ερευνητικά στο παρελθόν, για να δούμε εικόνες άφθαστου μεγαλείου και πόνου. Θα ερευνήσουμε το παρελθόν και θα εξετάσουμε την περίοδο του 1821, όχι για μια απλή θύμηση των γεγονότων αλλά για να επισημάνουμε  τις ευθύνες από τις υποθήκες των προγόνων μας, για να αντλήσουμε διδάγματα, μα και για να σταθούμε ευλαβικά, με τη σκέψη μας, μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας των ηρωικών νεκρών, που με τη θυσία τους ξανάφεραν τη Λευτεριά στη χώρα που τη γέννησε.

        Με την πτώση της Κωνσταντινούπολης, στις 29 Μαίου 1453, η μαύρη νύχτα της σκλαβιάς κάλυψε τον εθνικό ορίζοντα και το όνομα της Ελλάδας έσβησε από τους χάρτες της υδρογείου.  Μία ανίκητος ελπίδα και μία αμετακίνητη πίστη, ρίζωσαν  βαθιά στην ψυχή του ΄Εθνους, από την ίδια θλιβερή  και μαύρη εκείνη ημέρα που ο Βυζαντινός  δικέφαλος αετός, δίπλωνε βαριά πληγωμένος τα φτερά του  και κούρνιαζε στην Αγια τράπεζα της Αγίας Σοφίας. Για 400 περίπου χρόνια οι Έλληνες δοκίμασαν την καταπίεση και τη σκληρότητα του δυνάστη, που εκδηλωνόταν με σφαγές και διώξεις, αρπαγές και καταστροφές της πεpιουσίας, με βίαιο εξισλαμισμό και παιδομάζωμα. Η ελπίδα όμως και η πίστη δεν έσβησαν από τις καρδιές των Ελλήνων. Έγιναν τpαγούδι και ύμνος, που απλώvοvταν στα χωριά και τις πόλεις, στους κάμπους και στα βουνά και γίνοvταν δύναμη όλων των σκλαβωμέvων Ελλήνων εvαvτίον του βάρβαρου κατακτητή. Η ελπίδα  και η Πίστη για την απελευθέρωση, δεν έσβησαν από τις καρδιές των Ελλήνων. Έμειναν κρυμμένες στα στήθη τους. Έγιναν τραγούδι και ύμνος, που τον έψελναν σιγανά τα χείλη του ραγιά στην Παναγία.

« Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μη πολύ δακρίζεις,

πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι».

    Τα βουνά μας έγιναν εστίες αντίστασης. Τα ένοπλα τμήματα των «Κλεφτών και των Αρματολών» αποτελούσαν το μαχόμενο στρατό. Οι δάσκαλοι του γένους και οι απλοί μορφωμένοι,  από τον Αγ. Κοσμά τον Αιτωλό,  μέχρι τον απλό Παπά του χωριού και τον Καλόγερο, που δίδαξαν τα Ελληνικά γράμματα στο Κρυφό σχολειό, τόνωσαν το Εθνικό φρόνημα και προτρέπανε το λαό να επαναστατήσει για να διώξει τον ξένο δυνάστη.

«Ως πότε παλληκάρια, να ζούμεν στα στενά μονάχοι σαν λιοντάρια στις ράχες στα βουνά,

Καλλιό ' ναι μιάς ώρας ελεύθερη ζωή Παρά σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή»

Και ο λαός ξεσηκωνόταν σε κάθε ευκαιρία. Τέτοιες εξεγέρσεις μικρές και μεγάλες έγιναν πολλές. Ξεπέρασαν τις 150, χωρίς όμως να φέρουν το "ποθούμενο".

Ήταν αγώνας υπέρ βωμών και εστιών  «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδας την Ελευθερία «. Ήταν αγώνας για το «ποθούμενο». Η «διχόνοια η δολερή» όπως την ονόμασε ο ποιητής λίγο έλειψε να φέρει την καταστροφή και να οδηγήσει σε αποτυχία την επανάσταση.  Όλα αυτά μας αποδεικνύουν ότι η γενιά του 1821 είχε όλες τις πανάρχαιες αρετές και αδυναμίες της φυλής μας. Αγωνιζόταν για να κτίσει, αλλά από την άλλη πλευρά γκρέμιζε μερικές φορές.  Όπως όμως συνήθως συμβαίνει με τους Έλληνες, το κτίσιμο ήταν περισσότερο από το γκρέμισμα και έτσι έκτισαν την καινούργια Ελλάδα. Σήμερα όλοι οι Έλληνες, είμαστε υποχρεωμένοι να διαφυλάξουμε την πνευματική και πολιτιστική παράδοση στην οποία στηρίχθηκε η επανάσταση του 21, που δεν εξετάζεται μόνο σαν Στρατιωτικό γεγονός Πανευρωπαϊκής ακτινοβολίας αλλά και σαν πνευματικός αγώνας ενός λαού που πιστεύει στην Αξία της Ιδέας και υπηρετεί σε όλες τις εποχές, τις ακατάλυτες αρχές της ελευθερίας και της Αρετής. Σήμερα τηρουμένων των αναλογιών διαμορφώνονται συνθήκες μιας νέας Ελληνικής παλιγγενεσίας. Η Ελλάδα σηκώνει κεφάλι απέναντι στις πολιτικές της υποδούλωσης των λαών. Διεκδικεί. Σε αυτόν τον Αγώνα ο Κυπριακός Ελληνισμός έχει υποχρέωση, καθήκον και συμφέρον να έχει το μερτικόν της. Αλλά και στο μεγάλο πρόβλημα της Κύπρου μας, ισχύουν και πάλι τα ίδια δεδομένα αγώνα και διεκδίκησης. Σήμερα κάτω από δυσμενείς συνθήκες για τον τόπο μας πρέπει να καταβάλουμε κάθε θυσία για να υπερασπιστούμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία της Κύπρου. Σε μια περίοδο όπου οι Τούρκοι καθόρισαν ήδη και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά και δημόσια, τις δικές τους κόκκινες γραμμές με τις προκλητικές τους ενέργειες στην Κυπριακή ΑΟΖ, γίνεται επιτακτική ανάγκη η πραγματική ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο ώστε να αναχαιτιστούν οι Τουρκικοί σχεδιασμοί.Πολιτική ηγεσία σε Αθήνα και Λευκωσία να καθορίσει τις δικές μας κόκκινες γραμμές και μια Εθνική Στρατηγική για το Κυπριακό πρόβλημα. Το Εθνικό Συμβούλιο πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να θέσει τα όρια των διαπραγματεύσεων. Παράλληλα να ξεκινήσει μια εκστρατεία ενημέρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και στην Αμερική για τις θέσεις μας και τη σωστή διάσταση του Κυπριακού προβλήματος.Παρά την επιβεβαιωμένη, σε πρακτικό και συνεχές επίπεδο,  καλή θέληση της δικής μας   πλευράς για την επίτευξη μιας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης του Κυπριακού προβλήματος το ταχύτερο δυνατόν, η Άγκυρα και το κατοχικό καθεστώς δεν  επιδεικνύουν ουσιαστικά  την πρόθεση τους  για εξεύρεση λύσης του Κυπριακού προβλήματος, στη βάση των αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι πολιτικές δυνάμεις  με συναίνεση, συνέπεια και ευθύνη να ενώσουν τις δυνάμεις τους για προάσπιση των δικαίων και των δικαιωμάτων του Κυπριακού λαού. Η πολιτική ηγεσία μέσα από διάλογο και συνεννόηση πρέπει να διαμορφώσει μια νέα στρατηγική τοποθετώντας το Κυπριακό στη σωστή του βάση ως πρόβλημα εισβολής, κατοχής και καταπάτησης των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων. Στόχος όλων μας θα πρέπει να είναι η διαφύλαξη των εθνικών μας συμφερόντων σε όλα τα επίπεδα και η εξεύρεση λύσης δίκαιης και βιώσιμης στη βάση των Αρχών του Διεθνούς Δικαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

    Ευλαβείς προσκυνητές λοιπόν σήμερα, κλίνουμε νοερά το γόνυ μπροστά στους τάφους των αθάνατων νεκρών μας και υψώνουμε με ευγνωμοσύνη το νου και την καρδιά μας στους ελευθερωτές , στους ήρωες  και μάρτυρες των ηρωικών αγώνων του 1821. Τους ατενίζουμε με υπερηφάνεια,  γιατί κρατήσαμε μέχρι τώρα αυτά που μας παράδωσαν και τους υποσχόμαστε ότι είμαστε έτοιμοι και στο μέλλον να υποστούμε κάθε θυσία για να υπερασπιστούμε τα όσια και τα Ιερά της φυλής και να διατηρήσουμε κάθε σπιθαμή του Ελληνικού χώρου. Να διατηρήσουμε τις παραδόσεις μας και να καταπολεμήσουμε τη διχόνοια κάνοντας πράξη την ομόνοια, την ενότητα και την αδερφοσύνη.

Ντίνος Ορφανός