Το επικό ποίημα Beowulf που πιστεύεται πως έχει γραφτεί μεταξύ του 8ου και του 10ου αιώνα σε Old English (παλαιά αγγλική γραφή, συνδιασμός κέλτικων, λατινικών και δανέζικων) είναι το πρώτο λογοτεχνικό αριστούργημα της αγγλικής γραμματείας. Η θεματολογία του αφορά άμεσα στις αξίες και στο ήθος του σύγχρονου εθνικιστή, καθώς η κεντρική ιδέα του έπους είναι ο ηρωϊσμός και ο ηρωϊκός τρόπος ζωής.
Ο πολεμιστής πρέπει να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στην κοινωνία στην οποία ανήκει. Πρέπει να δείχνει πίστη στον ηγέτη του, να προσέχει τους ανθρώπους που προστατεύει, να είναι γενναιόδωρος και ευγενικός απέναντί τους. Το ηρωϊκό ανδρικό πρότυπο που προβάλλεται στο έπος πρέπει να έχει ταυτόχρονα τις ιδιότητες του πολιτισμένου ανθρώπου και του ανίκητου πολεμιστή, καθώς η δίκαιη εκδίκηση είναι η υπέρτατη αξία. Στον κόσμο του Beowulf η δικαιοσύνη είναι ανώτερη από την συμπόνοια και ο πολεμιστής πρέπει να εκπληρώσει το πεπρωμένο του, ακόμα κι αν γνωρίζει πως αυτό θα οδηγήσει στην φυσική του εξόντωση. ΄Ο Beowulf δίνει τέσσερις μάχες, μία εκ των οποίων λαμβάνει χώρα όταν ο ίδιος βρίσκεται σε μεγάλη ηλικία. Είναι ο πιστός πολεμιστής του βασιλιά, ο εκλεκτός, ο ένας.
Το έπος επίσης θίγει το πολύ μεγάλο θέμα του βίαιου εκχριστιανισμού της Ευρώπης και παρ’όλο που πιθανότατα μεταγενέστερες χριστιανικές αναφορές υπάρχουν μέσα σ’αυτό, θεωρείται ως ένα καθαρά παγανιστικό ποίημα. Ο κεντρικός ήρωας επιθυμεί περισσότερο από όλα να τον θυμούνται μετά τον θάνατό του και επιλέγει να παραδοθεί το σώμα του στην πυρά. Γνωρίζει πως ο εχθρός των Δανών είναι το υπερφυσικό τέρας Grendel, όπως ο Ιησούς γνώριζε πως ο εχθρός του ήταν οι Εβραίοι. Πιστεύει στην μοίρα και όχι στην θέλημα του Θεού και πάνω απ’όλα πιστεύει στην δίκαια εκδίκηση: “Είναι καλύτερα για έναν άνδρα να εκδικείται για τον συμπολεμιστή του, παρά να θρηνεί”λέει ο Beowulf.
Το Beowulf ίσως να είναι το τελευταίο έπος της τεράστιας σε σημασία ευρωπαϊκής, ηρωϊκής γραμματείας, ακροβατώντας στο μεταίχμιο όπου οι υπερήφανοι, σκληροί πρόγονοί μας μετατράπηκαν σε ιεραπόστολους της “ανεκτικότητας” και της “συγχώρεσης”.
Μάρω Δαγρέ
Από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου