Έχουν κοντέψει δέκα χρόνια από τον Νοέμβριο του 2001, όταν μετά από ένα διάστημα 2 σχεδόν χρόνων απουσίας του "Στόχου" από την κυκλοφορία, ανελήφθη η ευθύνη από την σημερινή εκδοτική της αρχή της επανεκδόσεως της εφημερίδας ΣΑΣ. Δεν θα ανοίγαμε ξανά τον "Στόχο" για να τον ρισκάρουμε, για να τον εκφυλίσουμε και για να τον ξανακλείσουμε. Τον ξανανοίξαμε με το σκεπτικό που άφησε παρακαταθήκη ο ιδρυτής του, ο Γεώργιος Καψάλης. Ο "Στόχος" θα κλείσει όταν ο Σταυρός υψωθεί στον χρυσό τρούλο της εκκλησίας των εκκλησιών, στην Αγιά Σοφιά κι όταν Ευζώνοι παραστάτες ανοίγουν δρόμο και υποδέχονται τον Πατριάρχη να τελειώσει την λειτουργία που έμεινε στην μέση τον Μάιο του 1453... Αυτή την υπόσχεση κληρονομήσαμε από τον Καψάλη και δεν σκοπεύουμε σε καμιά περίπτωση να αποποιηθούμε αυτή την κληρονομιά.
Σε αυτές τις 500 εβδομάδες, περάσαμε και περνάμε δυσκολίες κάθε φύσης. Γίναμε "Στόχος" τρομοκρατικών επιθέσεων, δικαστικών διώξεων, συκοφαντικών εκστρατειών, παραφιλολογίας και φθόνου... Όχι μόνο από εχθρούς αλλά κι από αυτοαποκαλούμενους "φίλους" ή ειρωνικά ακόμη και "συναγωνιστές" που όμως οι δικές τους προσωπικές προτεραιότητες καμιά σχέση δεν έχουν με την δική μας αγωνιστική και ανιδιοτελή φιλοσοφία. Οργώσαμε την Ελλάδα με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, πέραν του καθήκοντος μας να ενημερώνουμε ΑΠΟΛΥΤΑ έτσι όπως ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ για τα Εθνικά μας θέματα. Δεν παραμείναμε ποτέ στο αυτονόητο, αλλά προχωράγαμε και θα προχωράμε πάντα ένα βήμα μπρός... Γιατί έχουμε και μνήμη και κρίση!
Σε αυτές τις 500 εβδομάδες, περάσαμε και περνάμε δυσκολίες κάθε φύσης. Γίναμε "Στόχος" τρομοκρατικών επιθέσεων, δικαστικών διώξεων, συκοφαντικών εκστρατειών, παραφιλολογίας και φθόνου... Όχι μόνο από εχθρούς αλλά κι από αυτοαποκαλούμενους "φίλους" ή ειρωνικά ακόμη και "συναγωνιστές" που όμως οι δικές τους προσωπικές προτεραιότητες καμιά σχέση δεν έχουν με την δική μας αγωνιστική και ανιδιοτελή φιλοσοφία. Οργώσαμε την Ελλάδα με αγωνιστικές κινητοποιήσεις, πέραν του καθήκοντος μας να ενημερώνουμε ΑΠΟΛΥΤΑ έτσι όπως ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ για τα Εθνικά μας θέματα. Δεν παραμείναμε ποτέ στο αυτονόητο, αλλά προχωράγαμε και θα προχωράμε πάντα ένα βήμα μπρός... Γιατί έχουμε και μνήμη και κρίση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου